เรื่องของท้องฟ้าและมหาสมุทร
... JARK
BMARK …
“Jackson..Wait me, JACKSON”
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อของคนตรงหน้าทำให้เขาเผลอยิ้มตาม
แจ็คสันในชุดเสื้อกล้ามสีดำที่เดินหน้าไปก่อนเขาโดยไม่ลืมหันมามองแล้วยิ้มเป็นระยะๆ
“Hurry up, Mark.” รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ถูกส่งมาทำให้มาร์คต้องรีบวิ่งตามลงไป
คลื่นทะเลที่สาดกระทบหาดทรายอยู่เบื้องหน้าช่างเย้ายวนเสียจริง
เสียงคลื่น กลิ่นไอทะเล หาดทรายสีขาว น้ำทะเลสีฟ้าใส และผู้ชายตรงหน้า
องค์ประกอบทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ทำให้ มาร์ค ต้วน ยิ้มออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ
และสุดท้ายเขาก็วิ่งไปจับมืออีกคนได้ทันเสียที
โดยที่อีกคนยื่นมือมารอรับเขาอยู่ก่อนแล้ว
“แจ็คสันขี้โกงอ่ะ” หลังจากร่างบางวิ่งมาถึง
คนที่มาถึงก่อนก็โอบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน แต่คนตัวเล็กก็ไม่วายแอบโวยวายเบาๆ
“ขี้โกงยังไง คุณก็เห็นว่าผมวิ่งมาถึงก่อนนะครับ”
แจ็คสันพูดตอบร่างบางในอ้อมแขนพร้อมเอี้ยวตัวไปหอมแก้มเด็กขี้อ้อน
“แจ็คสัน รักนะ” พูดเบาๆให้พอได้ยินกันแค่สองคน
“หืม อะไรนะผมไม่ค่อยได้ยินเลย
พูดใหม่ได้มั้ยครับ” แจ็คสันจับตัวคนในอ้อมกอดให้หันหน้ามาเผชิญกับตัวเอง แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า
“ไม่พูดแล้ว ของดีมีครั้งเดียว”
มาร์คทำหน้ายู่ใส่คนตรงหน้า แล้วทำท่าจะวิ่งลงไปในทะเล
แต่ก็ถูกคนตัวโตกว่าคว้าข้อมือไว้ได้ทัน
“พูดให้ผมฟังอีกครั้งนะครับ..ทูนหัว”
“รักแจ็คสัน..นะ” คำบอกรักที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานของคนหน้าหวานตรงหน้า
ทำให้แจ็คสันยิ้มออกมาอีกครั้ง
ริมฝีปากแตะที่หน้าผากของ มาร์ค ต้วน อย่างแผ่วเบา
คล้ายพันธะสัญญาถึงความรักของเขาทั้งสองคน ที่มีท้องฟ้าและผืนน้ำเป็นสักขีพยาน
หยดน้ำตาจากดวงตาคู่สวยที่ปิดสนิท เสียงละเมอพูด
และเสียงสะอื้นทำให้อีกคนที่นอนอยู่ด้านข้างลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางท้องฟ้าที่ยังมืดมิดอยู่
“มาร์ค..”
“ร้องไห้ทำไม” เสียงทุ้มกระซิบถาม
พร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ยหยดน้ำตาออกไปให้พ้นจากใบหน้าหวานที่ไม่เข้ากับน้ำตาเลยสักนิด
ถึงแม้อีกคนจะไม่รู้เรื่องเพราะยังคงอยู่ในห้วงนิทรา
แต่อีกคนที่ตื่นมาพร้อมกับเจอหยดน้ำตาของคนรักนี่สิ
เขาได้ยินทุกอย่างที่มาร์คละเมอพูดออกมา
‘แจ็คสัน อย่างนั้นหรอ’ เจบีคิดในใจแล้วเช็ดน้ำตาให้ใบหน้าหวานอีกครั้งก่อนที่จะโอบกอดร่างบางให้เข้ามาแนบชิด
หวังจะผ่อนคลายความเศร้าและเพิ่มไออุ่นให้อีกคน
ถึงแม้ค่ำคืนนี้จะไม่ได้หนาวมากสักเท่าใด
แต่หัวใจของเขากลับหนาวเหน็บเหลือเกิน
เขายอมรับว่าเขาไม่สามารถมาทดแทนในสิ่งที่มาร์คขาดหายไปได้
เขารู้ดีมาโดยตลอด และไม่คิดจะเข้าไปเป็นของเลียนแบบใครคนนั้นเสียด้วย
เขาแค่อยากให้มาร์คมีความสุขกับคนในปัจจุบัน..อย่างเขา
เขารู้อดีตของมาร์คทุกอย่าง
เขารู้ว่าแจ็คสันนั้นเป็นแฟนเก่าของมาร์คที่รักกันมาก
ลมหายใจของมาร์คเหมือนเป็นของแจ็คสัน
และลมหายใจของแจ็คสันนั้นเปรียบเสมือนมาร์ค
แต่เขาไม่รู้ว่าแจ็คสันหายไปไหน มาร์คไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเขาตั้งแต่คบกันมา
ชายหนุ่มนอนคิดถึงเรื่องเมื่อครั้งแรกที่ได้เจอกับมาร์ค
ต้วน รอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบของเขาสดใส แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้า
มันทำให้เขาตกหลุมรักคนคนนี้ และสัญญาที่จะดูแลรอยยิ้มนี้ตลอดไป
มาร์คไม่เคยห่างจากทะเลไปไหน
เขาอยู่ที่นี้โดยตลอด ‘มาร์ครักทะเล’ เขารู้แค่นั้น
เจบีนอนยิ้มและจูบขมับของคนในอ้อมกอดเพื่อปลอบประโลมคนในอ้อมกอด
จากนั้นจึงเข้าสู่นิทราอีกครั้ง
เช้าวันนี้มาร์คตื่นสาย และตื่นมาด้วยใบหน้าที่อิดโรย
ทำให้เขาอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
“มาร์ค
มากินอาหารเช้าเถอะ ผมเตรียมไว้แล้ว”
เจบีเดินเข้ามาหามาร์คที่กำลังงัวเงียลุกจากที่นอน
“มาร์คไม่สบายหรือเปล่า”
เขานั่งลงแล้วเอามืออังหน้าผากอีกคน
“มาร์คไม่เป็นไรหรอก
แค่ฝันร้าย ขอบคุณนะ” มือขาวๆถูกวางทับลงบนมือหนาของอีกคน
แล้วจับให้มาอยู่บนตักของร่างเล็ก
“รักมาร์คนะ”
เจบีพูดพร้อมกับประทับริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา
สายใยแห่งความเป็นห่วงและรักใคร่ถูกส่งผ่านความรู้สึกนั้น
มาร์คพยักหน้ารับ
แล้วทั้งสองก็อยู่อย่างนั้นกันอีกสักพัก ก่อนที่เจบีจะขอตัวไปจัดโต๊ะอาหารต่อ
ปล่อยให้มาร์คได้ทำธุระส่วนตัวต่อ
มาร์คเดินไปหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องที่มีกล่องสีฟ้าขนาดเท่ากล่องของขวัญอยู่
ก่อนจะเปิดมันออกเพื่อหยิบรูปภาพใบหนึ่งออกมา
รูปที่เขาถ่ายคู่กับแจ็คสัน
เมื่อครั้งที่เขามาทะเลในครั้งนั้น
ก่อนที่เขากับแจ็คสันจะจากกันโดยที่เขาไม่สามารถไปหาหรือติดต่อกับแจ็คสันได้อีก
“บนฟ้านั่น นายจะมีความสุขดีใช่ไหม
นายจะคอยเฝ้ามองฉันใช่ไหม นายจะ..ฮึก รักฉัน..เหมือนเดิมใช่ไหม..แจ็คสัน”
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหยดลงบนพื้นห้อง มือบางกอดรูปภาพนั้นไว้แน่นกับอกตัวเอง
“มาร์ค..”
เจบีที่เข้ามาทันเห็นทุกการกระทำทุกอย่างของมาร์ค เรียกเสียงแผ่ว
“เจบี”
มาร์คหันตามเสียงเรียก พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“มาร์คขอโทษนะเจบี
มาร์คขอโทษ ฮึก..ฮือ.. มาร์คคิดถึงเค้า ฮือ” มาร์คโผเข้ากอดเจบี
แล้วพร่ำพูดขอโทษซ้ำๆพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังตามมาไม่ขาด
เจบีลูบหลังมาร์คเบาๆ
พร้อมกับเอ่ยปลอบว่าไม่เป็นไรอยู่หลายครั้ง
“ไม่เป็นไรแล้วนะมาร์ค
คุณไม่ผิดหรอก คุณจะขอโทษผมทำไม ไม่เอาสิ ไม่ร้องนะคนดีของผม” เจบีพูดปลอบมาร์ค
“ฮือ..มาร์คขอโทษที่มาร์คยังคิดถึงเค้าอยู่
มาร์คขอโทษ ฮือ...แต่มาร์คลืมเค้าไม่ได้”ร่างบางยังคงร้องไห้อยู่กับอกของอีกคน
“คุณไม่ผิดหรอกมาร์ค
อย่าขอโทษผมเลย ผมรักคุณนะมาร์ค” เจบีพร่ำบอกอยู่แบบนั้น ก่อนจะกอดอีกคนไว้แน่น
ถ่ายทอดความรักและความอบอุ่นผ่านอ้อมกอดนั้นให้อีกคนได้รู้ว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้
และจะไม่หายไปไหน
“เช็ดน้ำตานะครับคนดีของผม
ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ผมอยู่กับคุณ”เจบีจับให้มาร์คนั่งพิงอกตัวเองพร้อมเอาแขนโอบกอดคนตรงหน้าไว้
“เจบีสัญญากับมาร์คนะว่าจะไม่หายไปไหน
สัญญานะว่าจะอยู่กับมาร์คตรงนี้ ตลอดไป เจบีสัญญาได้มั้ย”
มาร์คพูดเหมือนกลับไปเป็นเด็กๆอีกครั้ง
เขายอมรับเลยว่าไม่เคยเห็นมาร์คในช่วงอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน
มาร์คของเขามักจะมีรอยยิ้มที่สดใสให้กับเขาตลอด
ถึงจะมีบ้างบางครั้งที่มาร์คมักจะนั่งเหม่อมองทะเลด้วยแววตาเศร้าๆแต่มาร์คก็ไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน
“สัญญาสิ
เจบีจะอยู่กับมาร์คตรงนี้ตลอดไปเลยหละ” เขายิ้มให้คนในอ้อมแขน ด้วยสัญญาที่จริงใจ
“มาร์ค ผมจะไม่เข้าไปแทนที่คนในความทรงจำของคุณ
ผมแค่อยากให้คุณมีความสุขกับปัจจุบันที่คุณอยู่กับผม และผมขอให้คุณเชื่อว่าผมจะไม่ไปไหน...
ผมรักคุณนะมาร์ค” เจบีพูดพร้อมกระชับอ้อมกอด
“ขอบคุณนะเจบี”
“ขอบคุณที่รักมาร์คนะ”
...กี่พรุ่งนี้น้ำตาถึงจะหยุดไหล
จะยอมรับความจริงในวันนี้ได้
ที่ต้องไม่มีใครไม่มีใคร อีกต่อไป…
...อีกนานไหมที่ใจจะได้เรียนรู้
ทำให้ความปวดร้าวนี้จางไป
จะอีกนานเท่าไร
จะอีกนานแค่ไหนถึงลบเลือน...
...
#JARK #BMARK
#ฟิคท้องฟ้าทะเล
TWITTER : @xT_rek
เจ็บเพราะลืมไม่ได้
กับ
เจ็บเพราะเขายังไม่ลืม
ฮือออออออออ
มาร์คคคค มองมาที่บีนะ
แจ็คก็อยากเห็นมาร์คมีความสุขนะ TT TT