[OS] MARKBAM สองแถว [END/RE]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

     สวัสดีค่ะทุกคน! ทั้งคนที่อ่านมานานแล้วหรือคนที่เพิ่งมาอ่าน! เราเปลี่ยนนามปากกาใหม่เป็นพีซีแหละ! เรียกเราว่าพีซีนะ5555555555555555555555 จริงๆเราเคยแต่งฟิคเพื่อนเฉินยู เราขอโทษที่เราผิดสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งฟิคเรื่องนั้น แต่เราคิดว่าฟิคเรื่องนั้นมันไม่ค่อยโดนใจเราเท่าไหร่ แล้วจู่ๆเราก็ลั่นลบเฉยเลย;--; นี่เลยหนีมาเปิดเรื่องใหม่ เรื่องนี้เป็นฟิคสั้นวันช็อตเนอะ พล็อตเกิดโดยบังเอิญระหว่างนั่งรถกลับบ้าน5555555

             คำเตือน! : เรื่องนี้ ชาย x ชายนะคะ มีคำหยาบบ้างตามสถานการณ์  ไม่ชอบกดปิดเลยนะ รักทุกคน จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบ /ปาหัวใจ

               ปล้ำลิง(?) ; คือเราไม่แน่ใจนะว่าที่อื่นเขามีสองแถวแบบนี้ป่าว แต่แถวบ้านเรามี55555555 แต่ก็ช่วยจินตนาการกันหน่อยโน๊ะ สมมติว่าเป็นสายที่ผ่านแถวหมู่บ้านที่แบมอยู่แล้วกานนน

 

ดิสอีสสองแถวงายยยยยย

(ขออนุญาตเจ้าของรูปนะคะ)

#มาร์คแบมสองแถว

                                                                   

ขอขอบคุณณณณณณณณ

O W E N TM.

เนื้อเรื่อง

 ‘ปิ๊นๆ’

“จอดด้วยคร้าบบบบ”

‘เอี๊ยดดดด’

‘Ei! Swagger like me~~’ เสียงเพลงจากหูฟังที่ใส่ดังขึ้น พอดีกับที่รถสองแถวที่โบกจอดรับ ขึ้นมาแล้วก็ต้องนั่งเงียบๆครับ สำรวมกายวาจาสักนิด ไม่มีคนรู้จัก ไม่มีคนจะเสวนาพาทีด้วย ฟังเพลงไปเงียบๆก็พอเนอะ

“Excuse me” สำเนียงภาษาอังกฤษที่ผมเคยเรียนตอนประถมดังขึ้น ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่ามีคนสะกิดแขนอยู่ข้างๆ หืม?พี่เขาเรียกผมรึเปล่านะ? แต่จากที่ดูๆแล้วบนรถนี้นี่มีแค่ผมที่นั่งข้างพี่เขาคนเดียวเองนะ อีกอย่างพี่เขาก็สะกิดผมด้วยนี่เนอะ

“What?” ถอดหูฟังออกเพียงหนึ่งข้างด้วยมือข้างนึงก่อน แล้วค่อยหันกลับไปตอบ โอ้โหพี่เขาหล่อใช้ได้เลยแหะ

“I want to go here, you know that?” พี่เขายื่นแผนที่มาให้ผมดูพร้อมกับใช้นิ้วชี้ชี้ไปที่จุดๆนึง พี่เขาถามว่าอะไรนะ?ผมจะไปที่นี่คุณรู้จักรึเปล่างี้เหรอ? อืม..ถ้าผมจะตอบว่าไม่นี่มันจะเสียมารยาทไหมนะ อีกอย่างผมไม่เก่งอังกฤษด้วยนี่แหละประเด็นสำคัญ

“Oh! I know that I knowwww” แต่ดูเหมือนว่าพี่คนที่นั่งตรงข้ามกับผมจะรู้จักที่นั่นนะ แถมยังพูดภาษาอังกฤษได้ด้วย งั้น....ผมขอยกให้พี่ตอบเลยละกันนะครับ

“Really!?” ก็นั่นล่ะฮะท่านผู้ชม เหมือนว่าพี่เขาจะเข้ากันได้นะ รัวๆใส่กันซะขนาดนั้น ผมนี่ที่ว่าเก่ง(?)ยังฟังไม่ทันเลยทีเดียว

ผ่านไปสักพักเหมือนจะถึงที่ที่พี่ฝรั่งคนนั้นจะลงแล้ว พี่เขาเลยกดกริ่งแล้วเตรียมตัวลงจากรถ แต่ก่อนที่จะลงพี่เขาหันมายิ้มให้ผมและหันไปขอบคุณพี่คนเมื่อกี้อีกที ผมก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆกลับไป ก็ไม่ได้ช่วยอะไรพี่เขาเลยนี่เนอะ ผมหันไปมองข้างทางเพื่อที่จะกะจุดกดกริ่งให้ลงตรงที่ที่ผมจะลงพอดี

‘กริ๊งงงงง’

ผมกดกริ่งก่อนที่กระชับกระเป๋าสะพายแล้วเตรียมตัวลงจากรถ แต่เหมือนว่าพี่ที่ช่วยพี่ฝรั่งเมื่อกี้จะลงที่เดียวกับผมนะ ผมเห็นพี่เขากดกริ่งพร้อมผมอ่ะ พี่เขาหลีกทางเพื่อที่จะให้ผมลงไปก่อน โอ้!คนดีจริงๆครับ ผมลงจากรถแล้วจ่ายเงินให้กับลุงคนขับ ลุงเขาจอดตรงที่หน้าหมู่บ้านผมพอดีเลย โหยยย นี่ฟลุ๊คไหมหรือยังไง? ปกติไม่เลยก็ต้องเดินต่ออีกหน่อย ว่าแล้วผมก็เดินเข้าหมู่บ้านทักทายลุงยามตามปกติแล้วเดินเข้าซอยบ้านตัวเอง แต่เหมือนผมได้ยินสียงฝีเท้าเดินตามผมมานะ แถมได้ยินแว่วๆว่าน้องๆด้วยอ่ะ พี่คนนั้นเหรอ?หันกลับไปดูสักหน่อยดีกว่า

“น้องๆ แฮ่ก.. เดินเร็วชิบหายเลยเว้ย” พี่คนนั้นสบถเบาๆ

“มีอะไรเหรอครับพี่?”

“คือน้องทำไอ้นี่ตกอ่ะ พี่เลยเอามาให้” พูดจบพี่เขาก็ยื่นพวงกุญแจที่ผมเอาไว้ห้อยกระเป๋านักเรียนมาให้

“เห้ย!ขอบคุณมากๆครับพี่” ยกมือไหว้งามๆไปหนึ่งที

“ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่น้องพักอยู่ที่นี่เหรอ?”

“ใช่ครับ พี่ก็พักด้วยงั้นดิ?”

“ก็เออดิวะ ไม่งั้นจะเข้ามาได้เหรอ” เออใช่ ปกติหมู่บ้านนี่จะไม่ค่อยให้คนนอกเข้าหรอกครับ แต่ถ้าจะเข้าก็ต้องให้คนในหมู่บ้านมารับพาเข้าไป ลืมสนิทเลยแหะ

“ผมลืมอ่ะพี่”

“ช่างมัน เออใช่ น้องชื่ออะไรวะ?”

“แบมแบมครับพี่..?”

“แจ็คสันเว้ย”

“อ่าครับ”

“เออแบม พี่ว่าจะทักแบมหลายครั้งและแต่โอกาสไม่ค่อยมีเลย พอจะทักแบมก็ดันใส่หูฟังไม่สนใจประชากรโลกหล่อๆอย่างพี่ นั่งสองแถวคันเดียวกันออกบ่อยไม่สังเกตบ้างรึไงวะ?” พี่เขาพูดพร้อมใช้มือประกอบท่าทางในการบอกเล่าที่ผมคิดว่ามันโครตจะโอเวอร์เลย

“ถ้าผมสังเกต พี่ก็รู้จักผมนานแล้วป่ะ”

“เออ มึงพูดถูก”

“แล้วพี่อยู่มานานยัง ผมไม่เคยเห็นพี่เลยอ่ะ”

“ก็พึ่งย้ายมาไม่กี่อาทิตย์เอง ไม่แปลกหรอก”

“พี่ย้ายมาจากที่ไหนอ่ะ?”

“ฮ่องกง”

“เห้ยจริงป่ะ!? ถึงว่าทำไมพี่โครตเก่งอังกฤษ แถมสำเนียงไทยบางคำยังออกเสียงแปลกๆ” ผมทำตาโตแล้วหันไปเกาะแขนพี่แจ็คสัน

“ก็จริงดิ อย่างพี่เนี่ยนะจะโม้” ใช่!อย่างพี่เนี่ยแหละ..

“แล้วทำไมพี่ถึงย้ายมาอ่ะ”

“ไม่บอกเขิน” ไอ้ท่าม้วนตัวตีลังกาห้าสิบตลบแล้วเอานิ้วชี้จิ้มกันแบบนั้นมันคืออะไร..

“....”

“เปลี่ยนใจและ บอกดีกว่า พอดีครอบครัวพี่เขาย้ายมาทำงานที่นี่พี่เลยย้ายตามมาด้วย”

“อ๋อ” พยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ

“แล้วบ้านแบมอยู่หลังไหน”

“ถัดจากหลังนี้ไปอีกสองหลังฝั่งขวาครับ”

“เห้ย!ของพี่อยู่ฝั่งซ้าย”

“ดีเลย ผมจะได้ไปป่วนบ้านพี่บ่อยๆ”

“เดี๋ยวพี่ไปแกะยันต์ออกก่อนนะ เดี๋ยวแบมค่อยเข้าไป”

“ต่อยไหม?”

“มาเลยครับ ลูกผู้ชายตัวๆเลยมา” พี่แจ็คสันตัวเตี้ยกว่าผมอีกอ่ะ พึ่งสังเกตดู พี่แกเขย่งเท้าเชิดหน้าได้น่าสงสารมากอ่ะ ขอพื้นที่ขำท่อ(แป๊ป)ครับ

.......................................

อะไรนะ?มุขไม่ฮาพาเพื่อนเครียดเหรอ?

“พี่พอเถอะ ผมสงสารขาพี่มากอ่ะ”

“ไม่ใช่ขาพี่แจ็คสันเหรอ?” ผมว่าผมแป้กแล้วนะ..

“แหนะ ไม่ขำเหรอ พี่อุตส่าห์เอนเตอร์เทรน”

“พอเถอะพี่เราจบกัน ผมมีคนใหม่แล้ว”

“แบมจะทิ้งพี่ไปไม่ได้นะ ฮึก..”

“แยกย้ายเข้าบ้านดีไหมพี่?แลดูเลยเถิด”

“โอเค ฝันดีล่วงหน้า เจอกันพรุ่งนี้55555555555555”

“55555 ฝันดีครับ”

 “แบมแบม!!ตื่นได้แล้วนะ!!!!!”

            “ผมขออีกห้านาทีครับม๊า”

            “ไม่ได้นะ!!มันจะสายแล้วรู้ไหม!!!”

“น้าาาม๊าาาาา”

“กันต์พิมุก!!!!”

“โถ่ม๊าอ่า”

“ไปอาบน้ำแต่งตัวเร็วๆเลย เดี๋ยวต้องไปรอสองแถวอีก”

“คร้าบบบ” ทำไมม๊าทำกับกันต์พิมุกแบบนี้ครับT^T กันต์พิมุกแค่อยากนอนต่อแค่นั้นเอง.. ทำไมม๊าต้องดุด้วย กันต์พิมุกไม่เข้าจายยยย เวิ้นได้ไม่นานครับต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวม๊าดุอีก ขอเวลากันต์พิมุกแป๊ปนึงนะครับบบบบ

“เสร็จรึยังห๊ะ!!!” ตะโกนเร่งทำไมน้าทำไมน้าาาา

“ใกล้แล้วครับม๊า!!”

“เร็วๆนะ!!!”

“คร้าบๆ!!”

“แบมแบมเร็วๆหน่อยสิ!!!!” เดี๋ยวนะ.. คือเมื่อกี้พึ่งเร่งไปไหมหรือยังไง?

“โอเคๆแบมเสร็จแล้ว”

“รีบๆลงมากินข้าวแล้วออกไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันรถ”

“ม๊าอย่ารีบจิ”

“เร็วๆ!!”

“ม๊าไม่ทันแล้วอ่ะ ผมไปก่อนนะ หวัดดีครับม๊า” พอเหลือบดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าตัวเองใกล้จะสายแล้ว ผมเลยรีบวิ่งกุลีกุจอออกมาที่หน้าหมู่บ้านแล้วข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อที่จะขึ้นรถสองแถวแต่เหมือนฟ้าจะเล่นตลกเพราะไม่มีสองแถวสายที่ผมต้องการผ่านมาสักคัน

‘บรึ๊นบรึ๊นนนนนน’

‘ปี๊บบบบ’

“แบมแบม!”

“พี่แจ็คสัน!”

“จะไปโรงเรียนใช่ป่ะ?ขึ้นมาดิเดี๋ยวพี่ไปส่ง” โอ้โหเสียงสวรรค์TT

“โอเค ซิ่งเลยนะพี่แบมจะสายแล้ว”

“เกาะแน่นๆนะไอ้น้องงงงง”

‘บรึ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน’

ก็นั่นแหละครับต้องเกาะแน่นๆจริงๆ พี่แจ็คสันขับโครตเร็วเลย โอ้โหนี่ถ้านั่งไม่นิ่งเสี่ยงตกมอไซด์พี่แกมากครับ เรียกได้ว่าพอตกรถปั๊ปก็รถชนปึ๊ปตายคาที่เลย.. แล้วก็จะมีหนังสือพิมพ์ลงข่าวหน้าหนึ่งว่า ‘สลดเด็กชายวัยมัธยมปลายตกจากรถมอไซด์แล้วโดนรถที่ขับตามทับตายคาที่’ อืมครับ..

“เอ้อพี่ พี่เอารถมาจากไหนอ่ะ?”

“มนุษย์พ่อพึ่งถอยมาให้เมื่อวาน”

“เชดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“ธรรมดาครับหึๆ”

“โหยอิจว่ะ ตอนเย็นพี่มารับด้วยได้ป่ะ” ได้โอกาสก็พลอยครับ หาเรื่องไม่อยากจ่ายตังค์ค่ารถกลับบ้านดีๆนี่เอง

“ไม่ว่างว่ะ มีดริ๊งกับเพื่อนรวั๊กส์”

“ไปเอาคำนี้มาจากไหน..”

“อินเตอร์เน็ตมีไว้ทำอะไรครับน้องรัก”

“เล่น”

“เออดี ถึงละเชิญมึงย้ายตูดลงจากรถกูด้วยครับ รีบๆไปเด๊ะ ได้ข่าวรีบไม่ใช่ไง?”

“เห้ย!!ลืมไปเลย ขอบคุณมากพี่!”

“ไม่เป็นไรๆ”

“บั๊บบ๊ายยยยยยย” โบกมือลางามๆหนึ่งที

“นายกันต์พิมุก!!”

“ค..ครับ” คุยเพลินสายเลยเห็นไหม..

“อยากออกกำลังกายตอนเช้าสักหน่อยไหม?”

“ไม่ครับ”

“ดีมากเลย กรุณาเดินไปเข้าแถวสายด้วยนะคะ” เดี๋ยว.. เมื่อกี้กูบอกไม่เป่า..

“ทั้งหมดตรง!นักเรียนเตรียม!”

“เตรียม!!!” โอ้โหนี่กูนึกว่าซ้อมรบ..

“วิ่งรอบสนามร้อยรอบปฏิบัติ!”

“ปฏิบัติ!!!” จนแล้วจนเล่าพี่แบมของทุกคนก็ต้องออกกำลังกายยามเช้าด้วยการวิ่งรอบสนามร้อยรอบตามคำสั่งของมนุษย์ครูฝ่ายปกครอง โอเค๊..แค่นี้ก็ผอมพอแล้วไหมไม่อยากผอมอีกแล้วอ่ะ

และเมื่อพี่แบมได้ทำการวิ่งรอบสนามครบทั้งร้อยรอบแล้วก็ต้องวิ่งขึ้นมาที่ชั้นห้าซึ่งเป็นชั้นเรียนของพี่แบม และเมื่อเข้าไปเพื่อนรักทั้งสองของพี่แบมก็ทักพี่แบมขึ้นมาอย่างรักใคร่..

“มึงลอกคณิตหน่อย! / ลอกอิ้งหน่อยดิ” เห็นไหมเพื่อนๆรักพี่แบมทั้งนั้นเลย

“พวกมึงครับ ขอกูพักหน่อยไม่ได้ไง๊”

“การบ้านต้องมาก่อนเสมอ”

“สัชยูค”

“เอามาเร็วๆดิ๊แบม”

“เออๆในกระเป๋าหยิบไปเลย”

“เย้!!” แล้วพวกมันสองตัวเอ้ย!สองคนก็เข้ามารื้อกระเป๋าของผม แล้วแยกย้ายกันไปนั่งที่ของตัวเองแล้วตั้งใจลอกการบ้านกันอย่างขยันขันแข็ง เพื่อนในกลุ่มของผมมีอยู่สองคนครับรวมผมไปก็สามมีผม, ยูคยอม, ยองแจ ไอ้ยูคกับไอ้แจมันเป็นคนเกาหลีครับย้ายมาเรียนที่ไทยตั้งแต่ม.ต้นแล้วก็บังเอิ๊ญญญมาสนิทกันแล้วก็บังเอิ๊ญบังเอิญผมดันฟังและพอพูดภาษาเกาหลีได้แล้วก็บังเอิ๊ญอีกว่าอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ และด้วยประการชะนี้แลจึงมาสนิทกันโดยปริยาย แต่แด๊ม!

“เออแบมเย็นนี้เที่ยวกัน” ยูคยอมหันมาชวนผมหลังจากที่มันลอกการบ้านเสร็จ

“แจมึงไปป่ะ?”

“ไม่ว่างว่ะ”

“งั้นกูขี้เกียจแล้วกันโน๊ะ”

“โถ่แบม ไปกับกูโหน่ยยย”

“ขี้เกียจ”

“มึงไม่อยากจ่ายตังค์ค่าสองแถวหลายรอบก็บอกมา”

“อ่าวรู้ด้วย”

“ก็มึงขี้งกจะตาย”

“อ่าวแจพูดงี้ตัวๆเลยป่ะ”

“อย่างมึงน่ะนะจะต่อยกู?”

“มึงกับกูก็สูงพอๆกัน ความสามารถมันต้องสูสีอยู่แล้วเว้ย”

“มึงเอาอะไรมาวัดวะแบมว่าสูงกว่าต้องต่อยเก่งกว่า”

“ยองแจพูดถูก” นั่นดิกูเอาอะไรมาวัดวะ..

“ครูมาแล้ว ช่างมัน”

“กี่กิโลดีเพื่อน?”

“สักสองนะช่วงนี้ไทยแลนด์มันหนาวจะเอาไปทำมันเผา ถุยยยย”

“พวกมึงเล่นอะไรกัน?”

“ป่าวกูไม่ได้เล่นไร” << มนุษย์ยูค

“กูเล่นคำพูด” << มนุษย์แบม

“ได้มึงด๊ายยยยย”

“เข็มด้วยไหม ดูท่าจะอยากเย็บผ้านะเราอ่ะ”

“ไอ้แบม!!!!”

“อ่าวๆสามคนนั้นน่ะ ครูเข้ามาแล้วนะหัดเกรงใจกันหน่อย”

“ขอโทษคร้าบบบบบบ!!!!!”

และเมื่อการเรียนหนักอย่างแสนสาหัสในคาบเช้าได้ผ่านพ้นไปมนุษย์แบมและมนุษย์เพื่อนอย่างมนุษย์ยูคและมนุษย์แจก็ได้รีบกวาดหนังสือและดินสอปากกาต่างๆใส่ใต้โต๊ะ แล้วรีบวิ่งกันไปที่โรงอาหารเพื่อจองที่นั่งเพราะวันนี้คนเยอะโครตตตตต ต้องรีบไปจองไว้ก่อน และเมื่อเจอที่นั่งที่ว่างอยู่ก็รีบไปคว่ำเก้าอี้ไว้กับโต๊ะจำนวนสามตัวแล้วแยกย้ายกันไปซื้อข้าวและน้ำมานั่งกินด้วยกัน

พอกินข้าวกันเสร็จ ก็เที่ยวเดินเตร่อยู่ในสวนข้างๆตึกเรียนอยู่สักพักแล้วค่อยขึ้นห้องเรียนเพื่อที่จะเตรียมตัวเรียนคาบต่อไป คุ้นๆว่าจบคาบนี้ก็ได้กลับบ้านเลย โอ้เย้!แต่ประเด็นคือคาบต่อไปคือคณิตศาสตร์ซึ่งถ้ากลับบ้านไปน่าจะมีการบ้านกองมโหฬารมาให้ทำอีกแน่ๆแล้วคือเรียนสองคาบติด อืม..ครูครับแบมอยากนอนแบมขี้เกียจ ;-;

“แบมมึงเหม่อไรรีบๆเข้าห้องเดี๋ยวก็โดนทำโทษอีกหรอก”

“เออๆ”

“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!!”

“ซาหวาดดีข่า / ซาหวาดดีค้าบ”

“โอเค งั้นวันนี้เราจะมาต่อจากคาบที่แล้วนะ หยิบหนังสือขึ้นมาค่ะ”

‘เกร๊งงงงงงง’

เชดดดดดนี่คือเสียงสวรรค์T^T

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน อย่าลืมกลับไปทำการบ้านนะคะ เลิกชั้นได้ค่ะ”

“ขอบบบคูณณณข่าาา / ขอบบบคูณณณค้าบบบ”

“แบมกูกลับละนะพี่มารับละ”

“เออๆกลับบ้านดีๆ”

“กลับบ้านดีๆเว้ยแจ”

“เออยูคมึงกลับคันเดียวกับกูได้ป่ะวันนี้ปิ๊งๆ” คืองี้ครับไอ้ยูคอ่ะบ้านมันอยู่ใกล้โรงเรียนครับนั่งสองแถวสายไหนก็ได้แป๊ปเดียวถึง แต่ของผมต้องรอสายที่มันผ่านหน้าหมู่บ้านผมไงซึ่งมันรอนานมากกว่าจะมีสักหนึ่งคันโผล่มา บางวันก็มีเยอะแต่คนดันเต็มรถซะงั้นอ่ะ ผมขี้เกียจเข้าไปเบียดไงประเด็น ส่วนวันไหนที่ผมไม่ได้กลับสองแถววันนั้นจะเป็นวันที่สองแถวสายที่ผมนั่งครึกครื้นมากเรียกได้ว่าแทบจะแห่มาเป็นขบวนเลยก็ว่าได้ เรื่องมันเศร้าครับปาดน้ำตารัวๆ

“ไม่อ่ะของมึงรอนาน วันนี้กูชวนเที่ยวก็ไม่ไป งอน!!” แล้วยูคยอมมันก็โบกสองแถวใกล้ๆแล้วก้าวขึ้นไปนั่ง แล้วไม่ได้นั่งธรรมดาด้วยนะ นั่งกอดอกพร้อมเบะปากเป็นรูปตีนแล้วมองมาทางผมด้วยสายตาประมาณว่าเออกูงอนมึงนะมึงต้องง้อกูสิอะไรประมาณนี้

“เออ ไปก็ไปเลย ชิ่ว!!”

“เชอะ” แหม มาชงมาเชอะ

เห้ยยยยยยยยยย วันนี้ฟลุ๊คไหมหรือยังไงทำไมสองแถวที่ผมว้อนผ่านมาแถมคนน้อยด้วยมีคนเดียวเองมั้งน่ะ ขอเวลากรีดร้อง โบกเสร็จก็จัดการขึ้นรถเสร็จสรรพจัดแจงท่านั่งที่นั่งพร้อมแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาใส่เปิดเพลงคลอเบาๆแล้วเตรียมตัวนอนคือง่วงมากครับตอนนี้ ขอเวลานอน ถึงแล้วปลุกด้วยนะ(?) เอ้ะมันเริ่มไม่ใช่เนอะกลับมาๆ

“Hello!!” ใครมาเฮลลงเฮลโหล๊วตรงนี้ครับคนจะหลับจะนอน

“Hey you” แหนะมีการสะกิดอีก สรุปคือเรียกกูงั้นดิ?โอเคๆลืมตาก็ได้

“เห้ยพี่!!”

“^[+++]^” ไอ้แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 “เอ่อ.......” ใครก็ได้เฮลมีพลีสครับ

“My name is Mark, What’s your name?” โอเคประโยคเบสิกพี่แบมตอบได้ครับ ฉลาด

“Bambam”

“Wow good name” เขาบอกว่าชื่อดีจังงี้ป่ะ เอ้ะ!หรือไม่ใช่?

“T..Thanks” แค่นี้ใช่ไหมครับ กูจะได้นอนสักทีง่วงแรง

“How old are you?” ยัง..ยังไม่จบอีก

“สิบเจ็ด อะไรเว่นๆแล้วนะ เซเว่นทีนอ่ะเซเว่นทีนนน” เกือบโชว์โง่ไหมล่ะมึง

“You’re my junior!!” อะไรจูๆนะ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยกูง่วงกูขอนอนได้ไหมมมมมมมมม มึงอย่ามากวนกู๊วววววววววววววววว

“สะลิฟ สะหลีป สะลีป เอ่อ..ไอว้อน เอ่อ..ส.. โว้ะ!จะนอนโอเค๊?” เอามือสองข้างมาประกบกันไว้ที่ข้างหูแล้วหลับตาลงเพื่อบอกให้พี่เขารู้ว่า กู – จะ – นอน !!! อย่าแม้แต่จะมากวนกูเชียวนะ!! หันไปมองอีกอีกทีพี่เขาก็ยิ้มแหยๆมาให้อื้อหืมออร่าเข้าตาครับทุกคนขอแว่นดำให้พี่แบมด้วยครับ.. เจอเมื่อวานว่าหล่อแล้วนะเจอวันนี้หล่อกว่าเดิมเยอะ ใส่ชุดของนิสิตมหาลัยแห่งหนึ่งที่ดูคุ้นๆแต่ก็นึกไม่ออก พึ่งสังเกตว่าพี่เขาดัดฟันด้วย ตู้วหูวววววววทำไมหล่องี้ว่ะ อิจฉาชิบหายเลยกู เอ้ะเดี๋ยวก่อนนะไหนใครบอกจะนอนนะเมื่อกี้..

“………………….”

“………………….” โอเคงั้นกูนอนเนาะ

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น ลองลืมตาแล้วใช้มือขยี้เบาๆเพื่อปรับโฟกัส(?)มองเห็นไอ้พี่ฝรั่งเดินลงไปแล้ว ทีนี้ก็ได้เวลาที่พี่แบมต้องเตรียมตัวลงจากรถบ้างแล้วสินะ มองไปรอบๆก็ได้รู้ว่ามีแค่ตัวเองกับพี่อะไรหมากๆนั่นนั่งกันมาแค่สองคนตลอดทาง พี่มันแอบลักหลับกูป่ะวะ เห้ย!อย่ามองงั้น!มันก็ไม่แน่ป่ะวะใครจะไปรู้บางทีอาจจะโดนขโมยจูบไปแล้วก็ได้ โอเคๆมันไปไกลลิบลิ่วและเตรียมตัวลงรถดีกว่า กดกริ่งแล้วลงจากรถจ่ายตังค์ให้ลุงคนขับแล้วกล่าวขอบคุณงามๆไปหนึ่งครั้งแลดูเป็นเด็กดีชิบหาย เสร็จแล้วก็เดินเข้าซอยบ้านของตัวเองอย่างไม่เร่งรีบเพราะรู้ว่ายังไงมันก็ไม่หนีไปไหน ระหว่างเดินก็ชมนกชมไม้ยกโทรศัพท์ข้นมาถ่ายรูปวิวรอบข้างงู้นงี้ติสแค่ไหนถามใจตัวเองดู..

“สวัสดีครับม๊า แบมกลับมาแล้วน้า” ถึงบ้านแล้วก็ต้องประกาศให้โลกรู้ครับว่ากูกลับมาแล้ว ออกมาต้อนรับซะดีๆ #ผิด

“แบมแบมมาช่วยม๊าทำกับข้าวไปให้บ้านหวังหน่อยเร็ว” อ่า..ม๊าผมสนิทกับคุณนายหวังครับ ไปสนิทกันตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ลูกๆเพิ่งซี้กันเมื่อวานและเมื่อเช้าก็จัดการแว๊นซ์กันไปโรงเรียนทั้งๆที่สายแล้วเป็นที่เรียบร้อย

“ทำไปทำไมอ่ะม๊า?”

“ก็วันนี้เราจะไปกินข้าวกับบ้านนั้นไง มาช่วยม๊าสิจะได้เสร็จเร็วๆ”

“ครับๆ”

ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านพี่แจ็คสันแล้วครับ มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยอาหารมากมายที่จัดเรียงอยู่ในถาด ข้างๆนี่ก็ม๊าผมที่ตอนนี้กำลังกดออดหน้าบ้านพี่เขาอยู่ สบายเลยครับไม่ต้องถืออะไรมาใช้พี่แบมนี่แหละครับถือ ไม่เป็นไรครับแมนๆถือได้เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อย หันไปทางประตูบ้านก็เห็นพี่แจ็คสันเดินมาเปิดรั้วให้ หืม..คุ้นๆไหมครับว่ามีคนบอกผมว่าจะไปดริ๊งกับเพื่อน

‘โหยอิจว่ะ ตอนเย็นพี่มารับด้วยได้ป่ะ’

‘ไม่ว่างว่ะ มีดริ๊งกับเพื่อนรวั๊กส์’

‘มีดริ๊งกับเพื่อนรวั๊กส์’

‘ดริ๊งกับเพื่อนรวั๊กส์..’

.........................................................

ชัดเจนเนอะ..

“ไหนพี่บอกไม่ว่างมีดริ๊งไง”

“ก็กำลังจะไปดริ๊งแต่ท่านแม่เขาโทรมาเรียกตัวซะก่อน”

“แล้วพี่ก็ไม่บอกผมอ้ะ!”

“กูมีเบอร์มึงรึเปล่าแบม”

“แหะ”

“สองคนนั้นน่ะรีบๆเข้าบ้านได้แล้วลูก มากินข้าวกัน”

“ครับๆ” เมื่อถึงเวลากินอาหารผมกับพี่แจ็คสันก็เอาแต่ทะเลาะกันจนทั้งม๊าและคุณนายหวังถึงกับเอือม

‘ฉึบ’

“อันนี้ของแบม”

“พี่จิ้มก่อนมันต้องเป็นของพี่”

‘เปรี๊ยะ’ เอ้ะใครได้ยินเสียงไฟช็อตบ้างครับ?

“ของแบมมมมมมมมมม”

“ของแจ็คคคคคคคคคคค”

“แบ๊มมมมมมมมมมมมมมมมม”

“แจ๊คคคคคคคคคคคคคคคคค”

“หยุดทั้งคู่!”

“อันนี้ของม๊ากับแม่โอเคนะ เคลียร์!!”

“ฮับป๋ม._.” หงอยกันทั้งคู่..

“เออแบมวันนี้พี่เจอมาร์คด้วย” พี่แจ็คซดน้ำไปอึกใหญ่แล้วค่อยหันมาพูดกับผม แต่เดี๋ยวนะ..มาร์ค?

“ใครวะพี่”

“ก็คนนั้นไง!”

“คนนั้นคนไหน”

“ฝรั่งบนสองแถวอ่ะ”

“อ๋ออออออ ห้ะ!?” ทำไมโลกมันกลมชิบหายงี้ครับ

“อะไร” พี่แจ็คสันมองหน้าผมอย่าง งงๆ

“เจอได้ไงวะพี่?”

“ก็เขาย้ายมาเรียนนี่เหมือนพี่ อยู่คณะเดียวกับพี่ด้วยนะ”

“ถามจริงT^T”

“ทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะร้อง?” จะไม่ให้ร้องได้ไง๊TT

“อยู่คณะเดียวกับพี่ก็ต้องเพื่อนพี่ดิ แล้วก็ถ้าเป็นเพื่อนพี่พี่ก็ต้องรู้จักกันนั่งสองแถวสายเดียวกัน แล้วถ้าพี่นั่งสองแถวกลับพร้อมกันก็จะมาเจอแบม แล้วถ้าเจอแบมแบมจะทำยังง๊ายยยยยยย”

“พูดอย่างกับเรานั่งคันเดียวกันตลอด”

“มันคือการคาดคะเน”

“ตอนนี้พี่มีมอไซค์ที่พ่อซื้อให้แล้วไม่ต้องพึ่งสองแถวแล้วแหละ”

“นั่นแหละประเด็นหลัก ถ้าแบมต้องนั่งกับพี่หมากสองคนอ้ะQAQ”

“เขาชื่อมาร์ค”

“เออนั่นแหละ”

“ก็ทำตัวปกติดิ”

“ถ้าเขาชวนคุยอ่ะ”

“ก็ตอบ”

“มันไม่ง่ายเลยนะพี่”

“ทำไมโง่อิ้งว่างั้นดิ?”

“ก็แค่ฉลาดน้อยเหอะ”

“เออเขาเรียกโง่” ย้ำจังโลยยยยยยยยยยย

“แจ็คสันไปว่าน้องเขาแบบนั้นไม่ได้นะลูก”

“โถ่แม่ครับ เราแซวกันเล่นๆเนอะแบมเนอะ”

“ไม่เนอะอ่ะ พี่แจ็คด่าแบมโง่ แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงง”

คุยไปคุยมาแม่พี่แจ็คก็ชวนผมไปโรงเรียนพร้อมพี่แกทุกเช้า แต่ม๊าเกิดเป็นคนดีปฏิเสธด้วยคำว่าเกรงใจ และหลังจากตกลงกันอยู่นานก็ได้ความสรุปว่าให้พี่แจ็คสันไปส่งผมทุกเช้าเพราะมหาลัยพี่เขาผ่านทางนั้นพอดีและจะได้ตัดปัญหาการตื่นสายของเราทั้งสองคนด้วย มันเกี่ยวกันด้วยเหรอผมพึ่งรู้ แต่ตอนเย็นต้องกลับเองเพราะม๊าบอกว่ารบกวนพี่แจ็คสันเกินไปและเผื่อบางวันพี่เขามีธุระด้วยจะได้ไม่ต้องรอให้กลับบ้านเลย ถ้าอย่างนั้นพี่แบมก็ต้องเจอพี่หมากใช่ไหมครับT^T ก็ได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยเถอะนะสาธุ..

สามสัปดาห์สำหรับการกลับสองแถวโดยไม่มีพี่หมากนั่งมาด้วย.. วันนี้เป็นสัปดาห์ที่สี่และเป็นวันสุดท้ายของเดือน ผมโบกก็สองแถวกลับบ้านตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือมีคนนั่งกับเต็มรถแล้วมีชะนีนางหนึ่งได้โบกรถทั้งๆที่คนมันเต็ม และด้วยความที่ทั้งรถมีผู้ชายคนเดียวคือพี่แบม พี่แบมสุดหล่อเลยต้องแสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการลุกขึ้นให้ชะนีนางนั้นนั่งแล้วไปยืนตรงเสาแทน เหตุใดใยเจ้าจึงเรียกนางว่าชะนี? และนี่คือเหตุผลครับ..

“นั่งตรงนี้ได้นะครับ เดี๋ยวผมไปยืนเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่อยากแย่งที่นั่งตุ๊ด”

‘ไม่อยากแย่งที่นั่งตุ๊ด’

 ‘ตุ๊ด..’

‘ตุ๊ดดดดดดด..’

โถ่ชะนี.. ให้นั่งแล้วยังปากดี

‘เอี๊ยดดดด’

รถจอดทั้งๆที่ไม่มีใครกดกริ่ง สงสัยคงจอดรับคนเพิ่มแต่เดี๋ยวนะ..ตอนนี้นี่ก็ได้เงินไปเยอะละนะหลายร้อยอ่ะนี่พูด 14คน คนละ10บาท 14คูณ10ก็140ป่ะ โหยยยยยยยยยยยขับรถวันนึงได้เป็นร้อยพี่แบมควรเปลี่ยนอาชีพไหม

“ซา-หวัด-ดี-ข่าบ” ทำไมเสียงคุ้นๆ

“ซา-หวัด-ดี-แบมแบม” เอ้ะสวัสดีพี่แบมด้วย มารยาทไทยเนาะเขาสวัสดีมาต้องสวัสดีตอบ ว่าแล้วแล้วก็หันกลับไปเพื่อที่จะสะ---

“พี่หมาก!?” โถ่ให้ผ่านเดือนนี้ไปก่อนไม่ได้เหรอ ทำไมต้องมาเจอกันอี๊กกกกกกก

“ซาหวัดดี” ภาษาพัฒนาไวจริมๆ

“พี่รู้ชื่อผมได้ไง?”

“ช้าๆได้ไหม๊”

“พี่-รู้-ชื่อ-ผม-ได้-ไงknow nameอ่ะhow?” แกรมม่าคืออะไรครับพี่แบมไม่รู้จัก

“แบมบอกพี่”

“อ๋อลืม”

“แบมแบมไม่กดกริ่งเหรอจะถึงแล้วนะ” ว่าแล้วพี่แกก็เอามือมาจับราวที่ผมจับอยู่ จริงๆผมจะไม่อะไรนะถ้าพี่มันไม่ทำเหมือนโอบไหล่ผมไว้กลายๆ ใจนี่ก็เต้นจั๊ง พี่แบมแมนๆนะไม่รู้เหรอ!

“รู้เหรอลงตรงไหน” เออสงสัยครับรู้ได้ไงวะ

“รู้”

“จาก?”

“Jackson” เกลียดสำเนียงว่ะ แจ็คสึ๊น สึ๊นสึ๊นสึ๊น เป็นไรอ่ะ? ลิ้นไก่สั้นเหรอ?

‘กริ๊งงงงง’

ถึงจุดหมายปลายทางแล้วก็ต้องกดกริ่งลงครับ โอเคลาก่อนชาตินี้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย

“ส๊องโคนข่าบ” หันไปมองข้างๆก็เห็นพี่หมากมันจ่ายเงินให้เสร็จสรรพเรียบร้อย เดี๋ยว..นี่ขอเป่า?

“จ่ายให้ทำไม”

“อยากจ่าย”

“ก็แหล่วแต๊ แล้วนี่ตามมาทำไม”

“รุ่น-พี่-หาง-เสียง-ครับ”

“พูดกับคนแบบพี่หางเสียงอ่ะไม่จำเป็น”

“ใช่สิ I’m not Jackson”

“พี่จะโยงให้มันได้อะไรขึ้นมา ตอบคำถามผมก่อน”

“พูดครับ”

“พี่ตามผมมาทำไมครับบบบบบบบบบบบบบบ”

“Jackson” เชี่ยร๊ายยยยยยยยยยยยย กวนตีนเร๊ออออออ

“พี่แจ็คทำไม”

“บ้าน”

“ไปบ้านพี่แจ็ค?” แล้วผมก็ได้คำตอบเป็นการส่งเสียงอืออืมในลำคอ พร้อมกับการพยักหนาเบาๆ

“follow me เลยครับ ;) ” น้อววววว พี่แบมก็พูดได้เหมือนกันนะครับ

“:D” ยิ้มแบบนั้นคือไรวะ ละดูสายตาดิทำไมมันดูเป็นประกายไงไม่รู้ เห้ยๆพี่แบมแค่พาไปส่งพี่แจ็คสันเองนะ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น?เอ้ะหรือว่า.....

พวกพี่เขาคบกัน!!!!!!

ที่พี่หมากมาหาก็เพราะคิดถึงพี่แจ็คแน่ๆอ่ะ แล้วไปบ้านพี่แจ็คไม่ถูกไงเลยเศร้า พอพี่แบมจะพาไปก็ดีใจที่จะได้เจอพี่แจ็ค อ๋อๆแบมเข้าใจ..

“ถึงแล้วหลังนี้นะ ไปละ”

“เดี๋ยว” อะไรอี๊กกกกกก

“ว่า?”

“ป่าว” จ้า- -

“อ่าวแบมมาพอดีเลย ไปบ้านนู้นกัน” ม๊าที่เห็นผมเดินเข้ามาพอดีพูดชวนให้ผมไปบ้านพี่แจ็คด้วยกัน แต่วันนี้พี่แบมไม่มีอารมณ์พี่แบมจะนอนครับ!พี่แบมจะคัดค้าน!

“ไม่เอาอ่ะ แบมขี้เกียจ”

“แบมแบม...”

“โอเค๊ แบมขอไปเก็บกระเป๋ากับเอางานแป๊ปนึง” ไอ้น้ำเสียงต่ำๆสายตาดุๆที่ใช้นี่.. ทำเอาใจพี่แบมกระตุกวาบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยครับ สุดท้ายก็ต้องหอบการบ้านที่ยังไม่ทำไปหาพี่แจ็คเขา เพราะเผื่อว่าพี่เขาทำได้ไง เออก็พี่ช่วยน้องไรเง้

“เด็กๆคุยกันไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่กับม๊าขอไปทำมื้อเย็นก่อนเสร็จแล้วจะมาเรียกนะจ๊ะ” พอมาถึงท่านแม่ๆทั้งคู่ก็หายวั๊ปเข้าไปในห้องครัว แล้วปล่อยให้พี่แบมคนนี้นั่งเปล่าเปลี่ยวโดดเดี่ยวในใจอยู่กับพี่ๆทั้งสอง

“ครับผม”

“…………………………………” อ่าวเงียบ งั้นกูขอแสดงความเป็นเด็กดี ณ บัดเดี๋ยวนี้ครับ เลทเมคโฮมเวิร์คเถอะทู๊กโคนนนนนน ประเดิมด้วยคณิตเลยมึงเอ๋ย เออแล้วข้อนี่คิดไงวะกูงง สมชายสมศักดิ์อะร๊ายยย กูจำเป็นต้องหาให้มึงไหม๊ อยากรู้ก็หาเองดิ๊สาสสสสสสสสสส

“พี่แจ็คสุดหล่อจ๋า”

“อันนี้รู้ตัวดี แต่ก็ขอบคุณที่ชม”

“เพ้อเจ้อ” ขอเห็นด้วยกับคำพูดของพี่มาร์ค สองเสียงต่อหนึ่งเสียง หนึ่งเสียงแพ้ราบ!

“พี่ช่วยแบมคิดข้อนี้หน่อยดิ งงอ่ะ”

“ไหนมาดู”

“เนี่ยๆข้อ5.5อ่ะ”

“อ๋อก็...”

“ก็?”

“ก็ไม่รู้ว่ะ แหะๆ”

“โว้ะไรวะ นึกว่าจะเก่ง โด่วววว”

 “ให้มาร์คสอนดิ” นั่น.. นี่ก็อุตส่าห์เลี่ยงป่ะเออ จะโยงมาหาทำไมวะ

“อ่านออกเหร๊อ”

“พี่เป็นล่ามให้มันได้เว้ยแบม” โถ่พี่ ไม่ช่วยก็ต้องไม่ช่วยให้สุดดิ

“โอเค๊”

สุดท้ายก็มานั่งสุมหัวกันกับโจทย์ข้อ5.5ทั้งสามคน ตอนแรกก็นึกว่าพี่หมากมันจะแบบฉลาดคิดได้ไรงี้ ตกลงอะไรครับอะไร..

“โจทย์มันต้องการจะสื่ออะไรเหรอ” ความโง่มันก็พอๆกันทั้งสามคนเลยแก

“เด็กๆมากินมื้อเย็นกันได้แล้วนะ แม่กับม๊าจัดโต๊ะไว้พร้อมแล้ว”

“พี่นั่งหัวโต๊ะ/แบมนั่งหัวโต๊ะ” สงครามประสาทระหว่างแบมแบมและแจ็คสันซีซั่นทู สต๊าทน๊าว!!!

“ถึงก่อนได้ก่อนเว้ยยยยยยยยยยยยย”

“ขอแสดงความเสียใจกับคุณหวัง แจ็คสั้น นะคร้าบบบบบบบบบบบ” พี่แบมชนะครับโฮ๊ะๆ me/หัวเราะแบบผู้ชนะ ก้ากกกกกก

“แบมเดี๋ยวมึงเจอตีน”

“อุ้ยกลัวจังลุยยย”

“แดกไก่ไปเถอะมึง”

“5555555555 อึก!”

“โอ้ยฮาว่ะ55555555555555555 มาร์คดูไอ้แบมดิ555555555555555”

“หึ..” หึอะไรวะ มีอะไรให้หึเหรอ อ้อเก๊กหล่อเหรอ คิดว่าหล่อมากดิ? คิดว่าเท่มากเลย? แบดมากใช่ป่ะ? เออใช่พี่มันเป็นหมดทุกอย่างที่กูพูดไปเลยครับ=_= ใช่สี๊!กูเตี้ยนี่ เกิดมาหน้าดันออกเคะอีก พี่แบมแมนๆนะครับโถ่ะ

“ม๊า พี่แจ็คแกล้งแบมง่ะ” เบะปากรัวๆเลยแก

“ละเราไปแกล้งพี่เขาก่อนทำไมล่ะ”

“ม๊าพูดถูกครับ แจ็คเพิ่มไก่ให้หนึ่งชิ้น!”

“ประจบแรง..”

“อ่าวบักนี่เดี๋ยวกูโบก”

“กล้าเหรอมาเดะๆ”

และแล้วข้าวมื้อนี้ก็เต็มไปด้วยเสียงโวยวายของทั้งแจ็คสันและแบมแบม โดยมีหน่วยกล้าตายที่เป็นผู้ยุติสงครามนี้คือมนุษย์ม๊าและมนุษย์แม่ส่วนมนุษย์หมากมันก็นั่งกินไปยิ้มไปคนเดียว เป็นไรอ่ะ?บ้าเหรอ?ไปหลังคาแดงเป่า?เดี๋ยวพี่แบมพาไปนะ.. แหนะมีการเหล่ตามามองด้วยสายตาแบบนั้นคืออะไรครับคืออะไร มองทีพี่นี่ขนแขนสแต๊นอัพ..

“ดึกแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวไอไปส่ง ไอ้แบมไปกับกูหน่อยดิ”

“เห้ยทำไมอ่ะ นั่นก็พี่อาสาเองเป่า แบมไม่เกี่ยวเลย”

“มึงมาผลาญทรัพยากรของแดกบ้านกู มึงต้องชดใช้โดยการไปส่งมาร์คกับกู”

“พูดเพราะๆกับน้องหน่อยสิแจ็คสัน”

“ขอโทษครับบบ มันชินอ่ะแม่”

“จะไปไหนแบม..”

“ป..ปวดฉี่ไงพี่”

“ตอแหล มึงมานี่”

“TT” โน๊ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

‘ปู๊ด’

“อูย ข้าศึกบุก แบมไปส่งมาร์คแทนกูด้วย ไม่ไหวละ”

“ห้ะ.. เห้ยพี่! พี่แจ็ค!” อะไรวะเนี่ยย นี่ใช่เรื่องแบมเหร๊อออออออ

“เร็วๆจะกลับบ้าน”

“นี่ก็เร่งจั๊งงงงง”

“คนอะไรขี้บ่น” เอ้าพี่ว้อนตีนเหรอ?หรือยังไง?

“ก็ความสะ--/แต่น่ารักนะ”

‘ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม’

“บะ..บ้านน่ะจะกลับไหมห๊า!!”

“เขินเหรอ? ฮ่ะๆ”

“ตลกเหรอ? ฮ่ะๆ- -”

“กลับแล้วนะ”

“เชิญครับ” ก้าวเท้าถอยออกจากประตูรั้วบ้าน แล้วผายมือออกไปด้านข้างพร้อมทำหน้าแบบบริกรชายในร้ายอาหาร

“……” แล้วพี่มันก็เดินออกไป โชคดีนะแกบั๋ยบัย

“ฝันดีนะครับ”

‘ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมอะเกน’

เกลียดน้ำเสียงนุ่มๆนั้นจังเลยเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หลังจากวันนั้นพี่หมากมันก็วนเวียนเข้ามาบ้านพี่แจ็คบ๊อยบ่อย นี่ก็สงสัยแรงว่าบ้านพี่แจ็คมันมีอะไรวะทำไมถึงไปสุมหัวกันแต่ที่นั่น บางวันมีเพื่อนในกลุ่มพี่แกมากันครบทุกคนเลย คุ้นๆว่าชื่ออะไรแล้วนะ พี่จินยองกับพี่แจบอม ป่ะ? เหมือนพวกพี่เขาจะเป็นแฟนกันด้วย แต่คู่นี้นี่เขาสายโหดนะครับ แบมเคยไปนอนเล่นเกมบ้านพี่แจ็คตอนพวกพี่เขามาทำงานกัน เจอทีนี่บับ ‘เธอทำให้ฉัน.. ตะลึง!ตะลึง!ตะลึง!ตะลึง!ตะลึงตึงตึ่งตะลึงตึงตึ่ง’ กันไปเลยครับ ยกตัวอย่างเช่น..

“เนียร์มึงคีย์ข้อมูลผิด!!”

“เออ!กูแก้อยู่ได้ไหมล่ะ!”

“แก้ไรมึง กูเห็นนั่งเล่นอยู่แต่กับน้องแบม”

“อ่าวมึง!พูดงี้ต่อยกันตัวๆเลยป่ะล่ะ!”

“ก็มา!นี่กูกลัวมึงมากเลยดิ!”

“ได้มึงด๊ายยย เดี๋ยวนี่หัดต่อต้านกูเหรอ!”

“เอาเข็มด้วยไหม!กูจะได้ไปขอแจ็คมาให้!”

“ถุยเหอะ!แป้กสัส!”

‘ป้าป!’

“เนียร์จ๋า บี๋ผิดไปล้าววววว ;--;”

และมันก็จบลงได้ด้วยประการชะนี้แล.. ประการที่ว่าเป็นได้แค่บี๋อย่าริอาจมาขึ้นเสียงกับเนียร์นั่นเองเอ๊งเอ๊งงงงงง เออแล้วนี่กูจะเอคโค่ทำไม?

แล้วก็มีบ้างบางวันที่ไอ้พี่หมากมันชอบมาพูดจาแปลกกับผม ยกตัวอย่างเช่นอะเกน..

“แบมได้ยินเสียงไรป่ะ?”

“เสียงอะไร”

“ก็เสียงของพี่ที่ก้องร้องอยู่ในหัวใจแบมทุกนาทีไง”

“ห้ะ”

หรือ..

“แบมมีน้ำมันป่ะ?”

“อะไรของพี่วะ”

“เถอะน่า”

“เออมีบ้าง”

“ดีเลย พี่ยืมมาทอดสะพานรักของพี่กับแบมหน่อยดิ”

“………………….”

เป็นต้น ได้ยินแล้วพี่แบมล่ะเพลียใจ พี่แบมแมนๆนะครับจะบอกให้ จะมาจีบเหรอ เหอะ กาก!ไม่หวั่นไหวหรอกบอกเลย!

สวัสดีเช้าวันจันทร์อันสดใส พี่ยอมใจวันนี้หมดสภาพ นอนก็ดึกตื่นก็เช้าเข้าเรียนสาย ตัววอดวายการบ้านไม่ทำเอย

“ยูคๆ มึงทำคณิตยังวะ?” ยอมใจครับวันนี้เพลียจริมๆ

“แจลอกอยู่อ่ะ ไปเอาที่มันดิ”

 “แจจ๋า กูขอลอกดั้ววววววววววว”

“มาๆ รีบเลยมึง ครูจะเข้าละ” กรี๊ด พี่แจใจดีจังเลยข่า นุ้งแบมช๊อบชอบ>< ขอเวลาไปลอกการบ้านก่อน เจอกันอีกทีหลังเลิกเรียนนะครับโผมมมมม

‘เกร๊งงงงงงง’

เลิกเรียนแล้วโว้ยยยยยยยยยย พี่แบมง๊วงง่วง กลับบ้านจะนอนให้หนำใจเลยเพราะพรุ่งนี้ไม่มีการบ้านส่งครับ เฮ้! โบกสองแถวแล้วขึ้นรถเสร็จสรรพก็เตรียมตัวที่จะนอนเพื่อเก็บแรงไปนอนต่อที่บ้าน แต่แล้วพี่แบมก็ได้รับรู้ถึงคำว่ามารผจญอีกครั้งเมื่อมีเสียง..

“แบมแบม!” อีพี่หมากตัวเป็นๆเลยมึงTT

“มีอะไร?” เหตุการณ์คุ้นๆเนาะ

“ขยับหน่อยดิจะนั่งด้วย” ที่ว่างก็ตั้งเยอะไหม ทำไมต้องกู? Tell me why?

“พี่เห็นที่ว่างๆตรงนั้นป่ะ”

“เห็น”

“อันเชิญพี่นั่งตรงนั้นเลย”

“ไม่เอา จะนั่งข้างแบม” เอ๊ะนังนี่- -

“พวกมึงสองตัวจะจีบกันอีกนานไหมครับ กูเมื่อย กูจะนั่ง” เสียงคุ้นๆโน๊ะว่าเป่า เอ..เสียงใครน้า จาจ๊านนน พี่แจ็คสันนั่นเองครับ

“จะนั่งก็นั่งเลย แบมจะนอนแล้ว พี่แจ็คถึงละปลุกแบมด้วยนะ” สุดท้ายก็ย้ายตูดตัวเองให้เหลือพื้นที่ว่างให้พี่หมากมันนั่ง ก็แล้วแต่เลย ไม่คุยด้วยละ วันนี้ไม่มีอารมณ์คุย เชอะ

‘ฟึ่บ’

‘ติ๊ด’

‘She’s a monster  she’s a monster~~’

“อะไรของพี่วะ คนจะนอน”

“ใส่ไปเหอะ เขาบอกเพลงนี้ฟังแล้วหลับสบาย”

“โอเคๆ” ตอบออกไปแบบปัดๆ เพราะขี้เกียจคุยกับพี่มันแล้ว ตอนนี้คือง่วงสัสๆ ง่วงอภิมหาง่วง ง่วงแบบทำลายล้างมาก พี่มันจะยัดหูฟังใส่หูก็ชั่งละ ขี้เกียจเถียงด้วย จะนอน เออแต่เพลงนี้ฟังละมันเคลิ้มดีว่ะ สติเริ่มหลุดละ ไม่ไหวๆอย่างนี้มันต้องนอนจริงๆแล้วครับ ฝันดีแก ชัลจาโยวววววววววว

“แบมตื่น จะถึงแล้วนะ”

“อืออออ”

“ตื่นเร็วไอ้แจ็คลงไปแล้วนะ” ห้ะ..พี่แจ็คลงแล้ว แล้วนี่ใครปลุกกู?

“……..” ลืมตาปั๊ปก็ชัดเลยมึง

“รีบลงไปดิ เดี๋ยวรถก็ออกก่อนหรอก”

“ห้ะ อ๋อๆ”

“นี่ครับ สามคนเลย รวมคนที่เดินไปเมื่อกี้ด้วยครับ”

“อ่าวพี่มาบ้านพี่แจ็คอีกละดิ”

“ป่าว มาบ้านแบม”

“ตลกละ” เดินไปคุยไปครับ ชิวๆ

“ไอ้แจ็ค รอพวกกูด้วยดิ!” พี่หมากมันตะโกนหาพี่แจ็คที่อยู่ห่างกัน อืม.. โครตไกล เดินไปก้าวนึงก็ถึงละ จะตะโกนเพื๊อ?ว่างเหรอ? นี่ถ้าป้าบ้านนั้นปามีดมานะ พี่แบมจะเป็นคนแรกที่วิ่งหนีเลยครับ

“เห็นพวกมึงสวีทกันอยู่ไม่อยากยุ่ง” ว๊อท?

“ช่างมันเถอะ รีบๆเข้าบ้านไปเลยไป”

“เดี๋ยวนี้นี่ไล่กันเลยเหรอวะพี่?”

“เป็นห่วงพอ”

“อี๋..หมั่นไส้พวกคนมีความรักว่ะ เข้าบ้านดีกว่าวุ้ย” เออไปเลย ไปไกลๆเลย ไปทั้งคู่เลยก็ดี

“แบมหน้าแดงด้วย”

“ก็เพราะใครล่ะวะ” เพราะมาร์คต้วนคนนี้นี่เองงงงงงง=____=

“ชอบนะ เป็นแฟนกันไหม?”

“ห้ะ เดี๋ยว เร็วไปมั้งพี่”

“ระยะเวลาในการคุยไม่ได้วัดความยืนยาวในการคบนะครับ” me/เบ้ปากมองบน

“จำมาจากทวิตใช่ป่ะ แบมเคยเห็น”

“อืม”

“. . . . . . . . .” #ความมาร์คต้วน

“จะคบไหม เร็วๆดิ นี่เขินนะ” หน้าตาพี่มันโครตบ่งบอกเลยว่าเขิน นิ่งไปอี๊ก

“รู้จักแค่ครึ่งปีกว่าป่าวทำไมรีบจังวู๊ว”

“จะให้พูดประโยคนั้นอีกรอบป่าว นี่ซ้อมท่องมาอย่างดีเลยนะ”

“เอาที่พี่ทำแล้วสบายใจโลยยยย”

‘จุ้บ!’

“’งั้นตอนนี้เราเป็นแฟนกันละนะ สบายใจสุดๆละ ฝันดีนะครับแฟน อย่านอนดึกล่ะ บ๊ายบ่าย”

“เห้ยยยยยย พี่แม่ง”

เขินว่ะ ;///////////////////////////////////////////;

END

เม้ามอยหอยขมกันหน่อย.__.

            มาต่อให้จบแล้วนะมาต่อให้จบแล้ว จบงงไหมอ่ะหรือยังไง5555555555555555555555555555555555555555555555555 กราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ที่เราดองลืมโลกขนาดนี้55555555555555555555555 เป็นเรื่องแรกที่แต่งจบ แต่แบบมันดูแหม่งๆป่าวอ่ะ?เราว่ามันโอเคนะแต่มันก็ไม่โอเค (อ้าว?=___=) แต่แบบก็แต่งจบไปแล้วเนอะ ขอขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านฟิคกากๆเรื่องนี้จนจบค่ะ me/กราบแทบเท้าทุกท่าน ;^; จะเม้ามอยอะไรต่อดีอ่ะ!ลืม!อื้ม!รักคนอ่านทุกคนมากๆนะ!ทุกคนเลย!ขอบคุณที่อ่านเรื่องนี้จริงๆค่ะ!ขอบคุณทุกคนเล๊ย!ซารางแฮ! /ปาหัวใจ

เม้ามอยหอยขมกันหน่อย.__. [ 8/05/59 ]

            กลับมาอีกครั้งกับการรีไรต์ใหม่ เราว่าเนื้อเรื่องมันแหม่งๆแต่ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ยังไงดี เราเลยทำการรีไรต์ใหม่ ซึ่งมันก็ออกมาแบบนี้ จริงๆแล้วเนื้อเรื่องมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่ ส่วนมากจะเป็นคำผิดกับคำพูดบางคำที่เราเปลี่ยนไป ใครไม่พอใจตรงไหนติได้เลยค่ะ เราจะรับมาไว้แก้ไขให้เนื้อเรื่องมันดีขึ้น หรือถ้าแก้ใหม่จริงๆก็เปลี่ยนพล็อตไปเลยแต่มันก็ยังเกี่ยวกับสองแถวอยู่55555555555555555555555 ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ! ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ค่ะ! เลิ้บ!/ปาหัวใจ

เม้ามอยหอยขมกันหน่อย.__. [ 25/07/59 ]

            มาอีกแล้ว อีนี่มารีใหม่อีกแล้ว555555555555555555555555555555555555555 ตัดไปเยอะพอสมควรเลยค่ะ รู้สึกว่าเรื่องมันยืดเกินไปไม่เกี่ยวกับที่เราคิดไว้เท่าไหร่เลยตัดออกไปเลย แล้วผลมันก็ออกมาด้วยประการชะนี้แล เราจัดหน้าไม่เป็น กราบขออภัยถ้าทำให้อ่านแล้วขัดใจค่ะ;-; ขอบคุณที่เข้ามาอ่านอีกครั้งค่ะ! เริ้บจู! /ปาหัวใจ