this is the evidence proving that the boy called shinta has a heart. (end)

ลำดับตอนที่ #3 : 02 - surely my sins have found me out.

02

"spit on my grave, but kiss my mouth

surely we'll live to see the day

when all of our problems, 

they fade away"

.

.

            “รอตรงนี้นะเอย ห้ามไปไหนนะ”

            “รู้หน่า สั่งเหมือนเราเป็นเด็กอะ แกไปเหอะ” เอยพยักพเยิดหน้าบอกว่าไม่เป็นไร นั่งขัดสมาธิรอบนเก้าอี้ตัวยาวในลานจอดรถของร้านที่เราสังสรรค์กันจนตีหนึ่งนิดๆก่อนจะเปิดเกมในโทรศัพท์มาเล่น

            พอออกจากร้านมาเพื่อนๆบางส่วนก็แยกย้ายกันกลับ เหลือแค่เขา จัสมิน ตงที่ต้องกลับรถคันเดียวกันแล้วก็จ๊าบ ตอนนี้ทั้งสามคนไปสูบบุหรี่ในที่ที่ร้านจัดไว้ให้ เขาที่ไม่สูบและโดนควันบุหรี่จังๆที่ไรจะหายใจไม่สะดวกทุกทีเลยต้องนั่งรอตรงนี้

            คนตัวเล็กที่พอนั่งขัดสมาธิแบบนี้แถมยังถูกจ๊าบจับติดกระดุมจนถึงคอตั้งแต่ออกจากร้านแล้วดูเหมือนเด็กๆไม่มีผิดจดจ่อกับเกมที่ทั้งชีวิตเล่นเก่งอยู่เกมเดียวอย่างบอมเบอร์แมน .. คุณหมอในคราบเด็กติดเกมที่ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกใครบางคนมองอยู่ก้มหน้าจนแทบชิดเกมในมือ

            “ชิน มึงมองอะไรวะ .. อ้าว กูนึกว่ากูตาฝาด”

            “หมอเอยนี่หว่า” จิมมี่ผิวปากอย่างอารมณ์ดี มองตามทิศทางที่เพื่อนตัวสูงมองอยู่ พรุ่งนี้เขากับมันมีถ่ายแบบที่สตูดิโอแถวลาดพร้าว จากที่คิดว่าจะเผาหัวกันต่อหลังเล่นจบก็เปลี่ยนไปเป็นกินข้าวมันไก่ซอยสามแล้วนอน

            ไก่ไง ไม่อ้วนหรอกหน่า

            “เอ้า เพื่อนมึงไปแล้วน่ะ”

            “เสือไม่สิ้นลาย” มีนยักไหล่มองชินตะที่สาวเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งเล่นเกมไม่รู้ร้อนรู้หนาว ตัวเล็กนิดเดียวและดูเหมือนจะเล็กลงเรื่อยๆทุกครั้งที่เจอ

            แปลกชะมัด .. เจอกันแค่ครั้งนั้น ก็เจอกันเรื่อยๆมาตลอดเลย

            “ฮึ่ย”

            เอยงึมงำกับตัวเอง กดปุ่ม play again ใหม่เมื่อเล่นด่านนี้ยังไงก็ไม่ผ่าน ที่จริงเล่นมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วยซ้ำ แต่ยังไม่ทันจะเริ่มเดินเกมก็ถูกสัตว์ประหลาดชนจนหัวใจลดเพราะมือใครสักคนเคาะลงบนหัวจนคนตัวขาวสะดุ้งโหยงเหมือนแมว

            “เฮ้ย!”

            “ไง”

            “ตกใจหมดเลย เล่นเกมแพ้แล้วด้วยเนี่ย” บอกแบบเมาๆเพราะก็เมาจริงๆแต่ไม่ได้มากขนาดนั้น จ๊าบเคยบอกว่าเวลาเอยเมาน่ะห้ามแกล้งเพราะจะขี้หงุดหงิดเอาซะมากๆ หงุดหงิดไม่พอยังเพิ่มงอแงไปด้วยอีก

            “จะรับผิดชอบยังไงเนี่ยๆๆๆ”

            เจ้าของใบหน้าหล่อร้ายกับต่างหูห่วงสีเงินเลิกคิ้วมองคนที่ดิ้นๆเหมือนเด็กๆ .. นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นหมอ เขาคงคิดว่าเด็กมัธยมแอบแม่มาเที่ยวร้านเหล้า

            “เราเล่นจนปวดหัวแล้ว ชินก็มาแกล้งเรา”

            เขาแกล้งคนตรงหน้างั้นเหรอ ชินตะครุ่นคิดกับตัวเองเพราะถ้าจะให้พูดตามตรง เขาไม่เคยแกล้งใครมาก่อน หมายถึงแกล้งเพราะด้วยความรู้สึกมันเขี้ยวแบบที่รู้สึกว่าอยากจะบีบแก้มเกมเมอร์ตัวกระจิ๋วที่นั่งหน้างออยู่แบบนี้น่ะ

            “เกมอะไร”

            “บอมเบอร์แมน”

            “เด็ก”

            “ว่าเราอีกแล้ว” โทรศัพท์ในมือถูกริบไปถือไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงข้างๆโดยไม่ลืมจะฝากกระเป๋าเบสไว้กับคนตัวเล็กกว่า ชินตะได้ยินเสียงบางคนงอแงและชะโงกหน้าเข้ามาดูเขาที่เริ่มต้นเล่น

            “เฮ้ย .. ทำได้ไงอะ”

            เขาไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่เดินเกมไปเรื่อยๆโดยที่มีกลิ่นหอมจางๆจากลมหายใจและร่างกายของคนข้างตัว รู้ตัวอีกทีเอยก็ปรบมือเสียงดังพร้อมกับทำตาโตมองเขาที่เล่นผ่านด่านในรอบเดียว

            “โห! เล่นโคตรเก่งเลยอะ”

            “it is just a kid game.” (ก็แค่เกมเด็กๆ)

            “ว่าเราทุกอย่างแหละ”

            “ทำไมยังไม่กลับ”

            “รอเพื่อนอะ คุณล่ะ?”

            “รอคุณกลับมั้ง”

            “ … ”

            เราสบตากันอีกครั้งเมื่อประโยคนั้นจบลง ไม่มีรอยยิ้มบ่งบอกว่าอีกฝ่ายล้อเล่น ในขณะที่นัยน์ตาคมนั้นก็ไม่ได้บอกถึงความจริงจังเช่นกัน

            เอยอ่านใจคนไม่เก่ง แค่ให้เดายังเดาไม่ได้

            ดังนั้นกับคนข้างๆตัวก็คงเป็นหมอกหนาๆที่เดาท่าเดาทางอะไรไม่ออก

            “ยุงกัดมั้ย”

            “มะ ไม่” ส่ายหัวบอกพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ชินตะรู้แล้วว่ามันเป็นนิสัย เพราะคืนนี้เขาเห็นคนข้างๆตัวยิ้มให้ใครต่อใครไปร่วมร้อยหนได้แล้ว

            “คุณอายุยี่สิบห้าใช่มั้ย?”

            เอยชะงักพลางพยักหน้า แปลกใจที่วันนี้คนตัวโตกว่าชวนคุย .. หรือมันอาจจะเป็นคำถามเบสิกๆที่เราน่าจะรู้กันตั้งนานแล้วก็ไม่รู้แฮะ ทำไงได้ล่ะ บังเอิญเจอกันบ่อยขนาดนี้น่ะ

            “จริงๆเรียกเอยก็ได้ เพื่อนเราก็เรียก”

            “น้องเอย”

            “เฮ้ย ได้ยินเหรอ”

            เอยทำหน้าหงอย

            ไม่ชอบเลยเพราะมันทำให้เขาดูเหมือนเด็กๆ

            “เราตัวเล็กกว่าเพื่อนในรุ่นอะ มันเลยชอบเรียกเราน้องเอยๆ”

            “ก็เหมือน”

            “ทำไมคุณชอบว่าเราอะ”

            “i’m just telling.” (ไม่ได้ว่า แค่บอก)

            “ก็หน้าชินดุอะ ตาก็ดุ”

            “เหรอ”

            “ไม่เคยมีคนบอกเหรอ” คนเมาว่าเสียงยานๆและเพราะว่าเมานั่นแหละถึงเอื้อมมือมาปัดผมที่ปรกตาเขาพลางบอกว่าเพราะตรงนี้นี่แหละยิ่งทำให้ดุไปกันใหญ่

            “เนี่ย แล้วพอผมปรกตาคุณแบบนี้นะ .. นึกว่ามาเฟียในหนัง หน้าดุอย่างกับพี่ชายจัสมินเลย” คนหน้าดุมองริมฝีปากสีสดที่ขยับพูดนั่นพูดนี่ไม่หยุด

            “แล้วไม่กลัวเหรอ”

            “ทำไมต้องกลัวอะ”

            “ก็บอกว่าดุ”

            “คุณก็ไม่เคยกัดเรานี่หว่า ฮ่าๆ .. โอ๊ย”

            สิสิรเบิกตากว้างเพราะถูกงับไหล่ เขาอาจจะใช้คำสวยหรูไป มันคือการใช้ฟันกัดลงบนไหล่ผ่านเนื้อผ้า แบบที่เขาเจ็บจนน้ำตาไหล

            “i do bite.”

            (ผมกัดนะ)

            เพราะว่าเรียนมาถึงได้รู้ว่าตอนนี้หัวใจสูบฉีดเลือดผิดปกติ มันเร็วเกินไปจนกล้ามเนื้อหัวใจทำงานอย่างหนัก บีบและคลายอย่างใจร้ายจนเขาวาบไหวในอก เอยมองอีกคนค้อนๆ เขาคงไม่กล้ากัดคนหน้าตายกลับ ทำได้แค่คิดหาคำด่าในหัว แต่ค้นไม่เจอเลยสักคำ

            สุดท้ายมันก็ยังอยู่ตรงนั้น

            .. ความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาในอก

            “see you later.”

            และรอยฟันที่เอยพนันว่าต้องขึ้นรูปอยู่บนผิวขาวๆของเขาแน่ๆ

⎯        

            “ไอ้ชิน”

            เจ้าของชื่อไม่ตอบ ทำแค่ป้องมือกันลมตอนที่จุดไฟแช็กเพื่อติดบุหรี่ที่เขาคาบไว้ในปาก ลมเย็นๆพัดเอากลุ่มควันสีขุ่นไป .. ตาคมจ้องมองมันอย่างเอื่อยเฉื่อย

            ไร้ความรู้สึกใดๆ

            “มึงรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าทำอะไรลงไป”

            “อะไร?”

            จิมมี่สบตากับเพื่อนที่เขาพอจะจับทางมันได้บ้างอย่างคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่ชินตะย้ายมาไทยตามพ่อที่เป็นทูต หน้าตาร้ายๆของมันนี่แหละที่ดึงดูดใครๆเข้าหา แถมใจร้ายๆของมันก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้คนชอบเอาชนะทุกคนฝันว่าสักวันมันจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าและอ้อนวอนขอความรักกลับคืนจากคนพวกนั้นบ้าง

            แต่ไม่เลย

              ชินตะไม่เคยรักใครเลย

            “มึงแกล้งเขา”

            “ … ”

            “มึงชวนเขาคุย .. มึงแตะตัวเขา มีปฏิสัมพันธ์”

            บางคนหยุดสูบบุหรี่เพื่อสบตากับเพื่อนสนิท

            ไม่ใช่ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป

            “มึงไม่ทำแบบนั้นชิน”

            “แล้วไง”

              “มึงไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร”

            แต่แล้วยังไง

            เขาถามเพื่อนผ่านสายตาอีกครั้ง ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างคนไม่คิดอยากจะสู้กับมนุษย์เข้าใจยากแบบเขา ที่จริงเขาน่ะ .. ไม่มีอะไรให้ทำความเข้าใจเลยด้วยซ้ำ

            “แม่งเอ๊ย มึงทำกูปวดหัว”

            “เป็นเหี้ยอะไรนักจิมมี่”

            “มึงไปแกล้งเขาทำไมวะ ก็กูไม่เคยเห็นอะ”

            “มึงดูเขาดิ”

            ชินตะพยักพเยิดหน้าให้เพื่อนดูคนที่วางเกมเพราะโดนกลุ่มเพื่อนรุมหอมหัว เขาพอจะรู้จักผู้ชายตัวสูงกับรอยยิ้มสดใสคนนั้นมาก่อนเพราะเคยถ่ายแบบสตูฯเดียวกันอยู่สองสามครั้ง .. ถ้าจำไม่ผิดคงจะชื่อจัสมิน

            “เขาเป็นแบบนั้น เป็นมึงไม่อยากแกล้งหรือไง?”

            “แล้วมึงเป็นอะไรมาเบรกแตกแกล้งเขาอะ คนมีเป็นล้าน”

              “ก็ที่ผ่านมากูไม่เคยเจอใครเหมือนเขาเลยไง”

              ประโยคธรรมดาๆที่ชินตะอาจไม่ได้ใส่ใจเลยแต่มันกระทบใจคนฟังที่ทำแค่เงียบเพราะอยากให้มันพรั่งพรูออกมามากกว่าเก่า บางครั้งคนเราแสดงพฤติกรรมออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ .. เมื่อเจอสิ่งเร้าที่เข้าไปยึดพื้นที่ในใจ

            ก็ถ้าชินตะมันจะมีหัวใจขึ้นบ้างล่ะก็นะ

            “กลับยัง เดี๋ยวกูไปส่ง วันนี้มึงมาแท็กซี่นี่”

            “มีนัด”

            “ไหนบอกจะกินข้าวมันไก่กันไง นี่ไอ้เจ๋งกับไอ้มีนก็เทกูไปแล้วนะ”

            “take it easy, Jim.”

            “มึงไม่ต้องเลย จะไปมีเพศสัมพันธ์อีกแล้วเหรอ?” จิมมี่แหวใส่เพื่อนที่ดับบุหรี่แล้วแสยะยิ้มร้ายๆใส่เขา ไอ้นี่มันร้าย ร้ายอยู่ในสันดาน แก้ไม่หาย ร้ายไม่มีใครเท่า

            ใครจะไปหยุดมันได้วะ

            “ชินคะ”

            “fu.ck you, Shinta.”

            ไม่มีวันซะหรอก

            “later.”

            จิมมี่ชูนิ้วกลางใส่เพื่อนตัวเองอีกทีตอนที่เห็นว่าผู้หญิงที่สวยที่สุดคนนั้นเขย่งตัวกดจูบลงบนแก้มมันและมันไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเดินไปที่ลานจอดรถ ดีลง่าย .. แค่สวย เซ็กซี่ ตรงสเปก มันก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว

            เขาถอนหายใจออกมา มองตามแผ่นหลังกว้างของเพื่อนสนิทที่สวมแค่เสื้อยืด ยีนส์และรองเท้าผ้าใบแต่กลับปั่นหัวผู้หญิงได้ง่ายๆ ไม่รู้ทำไมคนเราถึงชอบความไม่ชัดเจนนัก จะว่าไม่ชัดเจนก็ไม่เชิง เพราะสำหรับชินตะแล้วมันไม่เคยเป็นความรักหรือชอบเลย

            มันเป็นแค่ความใคร่ .. ที่เจ้าตัวบอกออกไปตรงๆแต่คู่นอนมักไม่ยอมรับ

            ความอยากครอบครองไม่เคยมีในหัวมัน เหมือนกับความโอนอ่อน การยอมแพ้ รอยยิ้ม ความอบอุ่นใดๆ .. ชินตะไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น มันทื่อ เถรตรงและค่อนข้างเลือดเย็น

            “ … ”

            แถมยังคาดเดาไม่ได้อีกต่างหาก

            “กลับกันเถอะลูกพ่อ ตาหนูจะปิดแล้ว ตัวแม่งก็อย่างซีด ถ้านุ่งโจงกระเบนกูนึกว่าพกกุมารทองมาด้วย”

            “จ๊าบเลิกแกล้งเราสักทีได้ปะ”

            “เนี่ย มึงโอ๋เอยเลยนะ มึงทำน้องทำไม?”

            “จ๊าบ ขอโทษเอย” ตงจื้อสั่ง เอ็นดูเอยที่มักโดนแกล้งหอม แกล้งหยอกเสมอ จะทำยังไงได้ล่ะ น่ารักเอง ให้ไปโทษใคร บางครั้งเขายังอยากบีบแก้มแรงๆเลย

            “เบะเข้าไป พ่อขอโทษนะลูก”

            “ไม่ให้อภัย!”

            “มึงดูเอาเหอะไอ้จัส กวนส้นตีนไม่มีใครเกิน”

            “โธ่ น้องเอยยยย”

            เอยแลบลิ้นใส่เพื่อนก่อนจะลุกขึ้นจากม้านั่งเพราะอยากจะกลับแล้ว แต่พอลุกขึ้นไวๆโดยที่ลืมไปว่าตัวเองดื่มไปเยอะพอสมควรเลยหัวมันก็หมุน ทรงตัวได้อีกทีก็ตอนที่ตงจื้อเข้ามาพยุง เขาบอกขอบคุณแล้วยิ้มกว้างให้แฟนของเพื่อนสนิท

            ขนาดตงยังสูงกว่าเขาเลย ให้ตาย

            .. ว่าแต่

            “ … ”

            นั่นชินตะนี่

            “อ้าว มือเบสใช่มั้ยคนนั้น หล่อฉิบหาย”

            “เออ หน้าดุกว่าพี่กูอีก ตกใจเลย” จัสมินพึมพำ จะว่ายังไงดี ถึงพี่ชายเขาจะดูดุ แต่มันดุที่ตา พอมีแก้มเข้ามามันเลยทำให้ดูเบบี้เฟซแล้วก็เป็นหมูอ้วนแบบที่พี่ตี้เรียก แต่ผู้ชายคนนั้นต่างไปอย่างสิ้นเชิง พอนึกดีๆเขาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอที่ไหน อาจจะเป็นตอนถ่ายแบบหรืออะไรก็ไม่รู้แหละ

            “มองตามเขาจังน้องเอย ชอบเหรอ”

            “ปะ เปล่า .. รู้จักกันๆ”

            “เอ้า ไม่บอกล่ะว่าเป็นเพื่อน” จ๊าบถาม

            “ก็ไม่ใช่เพื่อน เขาเป็นคนไข้แล้วบังเอิญเจอกันบ่อยๆเลยพอคุยได้” เอยยิ้ม ถอนสายตาออกจากคุณคนนั้นที่เดินไปพร้อมกับผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อย

            ที่จริงบนโต๊ะอาหารวันนั้น เขาได้ยินบทสนทนาที่พอจะปะติดปะต่อได้ คืนนั้นที่เจ้าตัวคิ้วแตกน่ะเป็นเพราะไปฟัดกับแฟนของผู้หญิงคนหนึ่งมา

              ‘ไอ้ชินตะมันเป็นชู้ครับ’

            ‘นิสัยเลวสิ้นดี แต่ไม่อยากว่าเพื่อนมากหรอกครับ เลยหลอกตัวเองว่าเป็นรสนิยม’

            ก็ดูร้ายสมเป็นเจ้าตัวดี

            “แม่งดูแบดบอยสัดๆเลย”

            “คือมันร้ายแบบไม่ใช่เพราะลุคอะ เธอว่าไงตง?”

              “อืม .. ดูรักใครไม่เป็น”

              ประโยคนั้นของตงจื้อดังอยู่ในหัวสิสิร .. เจ้าของฤดูหมอกครุ่นคิดกับตัวเอง มันมีด้วยเหรอ คนที่รักใครไม่เป็น อย่างน้อยๆการรักคนในครอบครัวก็ควรจะเป็นพื้นฐานของคนปกติรึเปล่านะ

            “เน้นมีอะไรกันอย่างเดียว ป้าบๆ” จ๊าบทำท่าประกอบแต่โดนจัสมินซัดหัวไปที ตงจื้อไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากลากเอยไปขึ้นรถเพราะไม่อยากอยู่กับพวกประสาท

            และนี่คืออีกหนึ่งคืนที่โคตรจะเหนื่อยกายแต่ใจสุขดีของเอยเลย

○

.

            แผ่นหลังกว้างไร้ผ้าผ่อนสะท้อนอยู่ในกระจกเมื่อบางคนเอี้ยวตัวไปมอง ชินตะสบถเป็นภาษาแรกที่เขาพูดได้ก่อนจะปรายตามองคู่นอนที่ไร้ผ้าผ่อนเช่นกัน

            ไม่มีหรอกไอ้คำว่า make love หรือ pillow talk

            เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์ เสนอไว้ก็รับมาแล้วจบไปง่ายๆ .. ไม่มีรักหรือเสน่หาปะปนอยู่แต่อย่างใด

            “ชิ”

            [ว่าไงครับพี่ชาย]

            “มึงอยู่ไหน”

            [บ้านครับ พี่โปรดจะมาเหรอ]

            “อืม .. จะเข้าไปเอาของ”

            [พ่อไม่อยู่ มาได้เลย]

            “เจอได้”

            [ไม่อยากเจอไม่่ใช่เหรอ รู้หน่า]

            เขาไม่ได้ตอบอะไรน้องชายไป บอกแค่เพียงว่าเดี๋ยวเจอกันก็แค่นั้น ชินตะหยิบเสื้อผ้าที่ตกบนพื้นมาสวม ติดกระดุมลวกๆ เสยผมหน้าด้วยความรำคาญก่อนจะคาบบุหรี่ จุดแล้วเดินออกจากห้องของผู้หญิงที่เขาจำชื่อได้ไม่ถนัดนัก .. เป็นเรื่องจริงที่ว่าเขาไม่ชอบขับรถเอง แต่ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์ล่ะก็ไม่มีเกี่ยง

            อาจเพราะเป็นคนไม่ชอบรอ เวลารถติดน่ะปวดหัวฉิบหาย .. ขับมอเตอร์ไซค์คันละล้านมันยังไวกว่ารถสี่ล้อคันละสิบล้านที่ติดแหง็กอยู่แบบนั้นค่อนวันไม่ได้ไปไหน และนั่นแหละ เรียกแท็กซี่กลับบ้านเพราะนี่มันยังเช้าอยู่เลย ขึ้นทางด่วนก็ไม่น่าติดมาก

            ตาคมมองออกไปนอกกระจกรถที่เคลื่อนไวๆขึ้นสะพาน

            แดดแรกของวันทำให้เขารู้ว่าตัวเองเป็นคนตื่นเช้าแม้เมื่อคืนจะสังสรรค์จนหัวหมุน เคยได้ยินว่าช่วงวัยรุ่นเรามักทำอะไรเกินตัว ทำงานหนัก โหยหาชื่อเสียง วิ่งไล่ชัยชนะ ดื่มมากเกินไป

            และรักใครสักคนจนเสียจุดยืน

            “ … ”

              โชคดีที่เขาไม่เคยรู้สึกมากเกินไปกับข้อสุดท้ายที่กล่าวมา

            ชินตะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กข้อความจากกลุ่มเพื่อน เขามีเพื่อนในโปรแกรมสนทนาอยู่แค่ไม่ถึงยี่สิบคน แน่นอนล่ะว่าไม่มีพ่อ เขาเบื่อพ่อตัวเองจะตายชัก

            “ว่า”

            [อย่าลืมนะไอ้หน้าสัด วันนี้มีซ้อมตอนบ่ายสอง กูเห็นมึงไม่ตอบตั้งแต่เมื่อคืน รู้สันดานว่าตื่นเช้าเลยตั้งนาฬิกาปลุกแล้วโทรมาด่ามึง]

            “เช็กข้อความแล้ว แล้วก็ .. fu.ck you, Meen.”

            [you son of a b.itch, Shinta!]

            พอด่ากันจนพอใจไปคนละหมัดก็กดตัดสาย ที่จริงงานดนตรีไม่ได้รับตลอด ทำแก้เบื่อแล้วก็เพราะเรียนมาด้านนี้ พวกเขาทั้งสี่คนจบคณะดุริยางคศิลป์มาด้วยกัน ทำวงตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยแล้วและเบาลงไปมากเมื่อออกมาทำงานที่ตัวเองชอบ หลักๆของเขากับจิมมี่คือถ่ายแบบ มีถ่ายให้ฝั่งเกาหลีกับญี่ปุ่นบ้างตามวาระโอกาส ส่วนมีนกับเจ๋งทำงานเบื้องหลังอยู่ที่ค่ายเพลงเล็กๆแต่มีศิลปินตัวโหดอย่างอดีตวงกัมพ์อยู่

            ชินตะจ่ายค่าแท็กซี่และไม่ได้รับเงินทอนเพราะเขาอึดอัดเกินกว่าจะนั่งอยู่ในรถที่มีกลิ่นแอร์ทื่อๆแบบนี้ คนตัวสูงเหวี่ยงประตูรถปิดและเดินเข้าคฤหาสน์หลังโตที่ไม่ค่อยได้กลับ

            “สวัสดีตอนเช้าครับพี่ชาย”

            คนเป็นพี่ตอบกลับไปด้วยภาษาญี่ปุ่น เราทั้งคู่ตื่นเช้า มันถูกฝึกจนเป็นนิสัยไปแล้วและคงแก้ไม่หาย เขารับชาจากมือน้องชายที่ไม่ได้เจอกันมาร่วมเดือน เราอายุห่างกันห้าปี .. นั่นหมายความว่าชิโร่อายุยี่สิบและถ้าจะให้พูดตามตรง น้องเขาน่ะ นิสัยดีกว่าเขาเยอะ

            “คอพี่มีรอยจูบอีกแล้ว”

            “i see.” (อืม)

            “what’s wrong with those girls then?” (พี่ว่าผู้หญิงพวกนั้นเป็นอะไรนักหนา?)

            “i don’t give a x.” (ช่างแม่งเหอะชิ)

            “but you should. it makes you look like you have been through hell.” (พี่ต้องแคร์หน่อยนะเว้ย มันทำให้พี่ดูแย่ เหมือนผ่านสงครามมาเลยว่ะ)

            ชิยักไหล่ มองพี่ชายที่แผ่นหลังมีทั้งรอยข่วนและต้นคอมีรอยคิสมาร์ก จะบอกว่าไอ้นิสัยชอบถอดเสื้อเดินโทงๆในบ้านนี่ก็เหมือนกันที่ทำเขาปวดประสาท แต่ไม่อยากบ่นมากนักหรอก พี่ชายเขาน่ะ .. moody ง่ายกว่าคนปกติตั้งสิบเท่า

            “พี่จะนอนหน่อยมั้ย”

            “อาจจะ มีซ้อม”

            “วงพี่แม่ง viral แล้วนะ เพื่อนผมมาถามใหญ่เลยว่าพี่ชายผมใช่มั้ย”

            “ปวดหัว”

            “หญิงเยอะเลยดิทีนี้” คนเป็นพี่กลอกตา เยอะก็ไม่ได้หมายความว่าดี เห็นแบบนี้เขาก็เลือก .. แต่มันก็ยังไม่เคยซ้ำหน้ากันอยู่ดีนั่นแหละ

            ช่วยไม่ได้ เขาขี้เบื่อจะตาย

            “เมื่อไหร่พี่จะมีแฟนสักที”

            “มึงมีหรือไง”

            “i won’t ever tell you if I have one.” (ชิไม่บอกพี่หรอก ถ้าชิมีอะ)

            “go f.uck yourself, Pluem.” (ไปตายปลื้ม)

            “นี่ถึงกับเรียกชื่อไทยเลยเหรอพี่โปรด”

            คนตัวสูงกว่าไม่ได้ตอบ เดินขึ้นชั้นสองเพราะเหนื่อยจะเสวนากับน้องชายตัวเอง .. ที่จริงตอนย้ายมาไทย แม่ตั้งชื่อให้เขากับน้องทั้งๆที่เขาไม่เห็นว่ามันจำเป็นเลยสักนิด แต่แม่ก็เอาแต่เรียกเราแบบนั้น ไม่เคยเรียกเราว่าชินตะกับชิโร่อีกเลยตั้งแต่ย้ายมาที่นี่

            แม้กระทั่งวันสุดท้ายในชีวิตแม่ แม่ก็ยังเรียกเราว่าโปรดกับปลื้ม

            ‘โปรดรักน้องเยอะๆนะครับ’

            ‘ … ’

              ‘แม่รักโปรดกับปลื้มมากๆเลยนะลูก’

            และสำหรับเขาแล้วมีแค่แม่กับน้องชายเท่านั้นที่ได้สิทธิ์เรียกเขาด้วยชื่อนี้

⎯        

            “พี่เอยคะ หนูขอเข้าร้านนี้แป๊บนึงได้มั้ยคะ”

            “ได้เลยค่ะ” ผมพยักหน้าหงึกหงักตอบน้องอินเทิร์นที่วันนี้มีโอกาสพามาเลี้ยงปิ้งย่างที่ห้างแถวโรงพยาบาลสักที น้องวิ่งกรูกันเข้าไปในร้านเครื่องสำอางกันยกกลุ่ม หลังจากที่โดนคนไข้ทักว่าคุณหมอหน้าซีดจังเลยทำให้น้องๆเสียความมั่นใจมั้ง ผมคิดเอาเองนะ

            เครื่องสำอางกับผู้หญิงเป็นของคู่กันนี่นา

            “พี่เอยขาาา”

            “อ้าว ซื้อเสร็จไวจังค่ะ” ผมดันกรอบแว่นของตัวเองอย่างคนติดนิสัย มองซ้ายมองขวาก็ไม่พบถุงเครื่องสำอางแต่อย่างใด

            “พี่เอยใช้ครีมอะไรเหรอคะ หน้าใสจัง”

            “แหะ .. พี่เอยไม่ได้ใช้อะไรเลยค่ะ” ถ้าแม่รู้ล่ะก็ แม่ต้องตีผมแน่ๆ อย่างน้อยๆผมก็ควรทากันแดด ถึงจะไม่เคยออกไปโดนยูวีที่ไหนเพราะวันๆก็หมกตัวอยู่แต่ในโรงพยาบาลก็เถอะ ยังไงก็มีแสงจากหลอดไฟ แสงจากคอม สารพัดสารเพ แต่ผมก็ผู้ชายนี่นา

            เวลาดูแลตัวเองก็เอาไปนอนหมดแล้ว T-T

            “จริงเหรอคะ แต่ช่วงนี้พี่เอยปากแห้งจัง งั้นเดี๋ยวพวกหนูซื้อลิปมันให้นะคะ! ตอบแทนที่พี่เอยดูแลพวกเราอย่างดีมาตลอดเลยย~”

            “เฮ้ย ไม่เป็นไรเลยค่ะ”

            “ไม่เป็นไรเหมือนกันค่ะ~~” เธอบอกอย่างร่าเริงแล้ววิ่งกลับเข้าร้านไป ดูเหมือนจะถูกกลุ่มเพื่อนส่งมาถามว่าผมใช้ครีมอะไร ผมยืนเกาแก้มงงๆ มองนาฬิกาข้อมือที่สวมแล้วคิดกับตัวเองว่าเด็กๆคงหายไปในดินแดนลี้ลับที่เราเรียกกันว่าอีฟแอนด์บอยราวๆชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ

            ขออย่าให้เกินนั้นเลย ผมอยากกลับบ้านไปนอนจะแย่

            “ไปซื้อไอติมกินดีกว่า”

            ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์บอกเด็กๆในกรุ๊ปรวมว่าจะแยกไปซื้อไอศกรีม แต่เดี๋ยวยังไงจะกลับมารอหน้าร้าน .. เพื่อนๆหลายคนบอกว่าผมเข้าใจเด็กผู้หญิง มันอาจจะจริงก็ได้ เพราะผมอยู่กับแม่มาตลอด นิสัยพูดคะขากับเด็กผู้หญิงก็ติดมาจากแม่ที่พูดครับกับผมเหมือนกัน การมีตรรกะแบบแปลกๆนี้ของตัวเองเลยหลอมให้ผมกลายเป็นคนที่น้องๆอินเทิร์นพูดว่าใจละลาย

            โธ่ ก็แค่พูดคะขาด้วย เวลาตรวจงานผมก็โหดอย่าบอกใครเลยนะ!

            “สวัสดีค่ะ รับรสอะไรดีคะ”

            “ขอชิมได้มั้ยครับ” ผมเกาะตู้กระจก มองเจลาโตหน้าตาน่ากินแล้วใจพองโต

            “ได้เลยค่ะคุณลูกค้า”

            ผมชี้ชิมรสนั้นที รสนี้ที ในใจอยากจะสั่งทั้งหมดที่ชิมมาอย่างละสกู๊ปเลยด้วยซ้ำแต่ก็เกรงใจพุงตัวเองเป็นบ้า สุดท้ายผมก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกับเจลาโตทั้งหมดสามรส

            ผมยิ้มแฉ่ง ตักเข้าปากด้วยความรู้สึกสุขสุดขีด

            นานๆทีจะได้มาห้าง นานๆทีจะได้กลับบ้านไว วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ

            “ขอโทษครับ!”

            ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังเมื่อเดินชนใครสักคนด้วยแรงที่ไม่น้อยเลย นิสัยเสียแบบนี้แหละ ผมชอบจดจ่อกับของในมือ เช่นถ้าเล่นเกมก็จะเอาหน้าจุ่มลงไปในจอ(จ๊าบชอบล้อผมแบบนั้น) หรือเวลากินไอศกรีมก็จะเล็งว่าจะบาลานซ์แต่ละรสยังไงให้เท่ากันในคำเดียว

            เอยนะเอยยยย

            “ไง”

            “คุณณณ” ผมลากเสียงทำตาโต เขาตัวสูงกว่าผมแบบที่ผมไม่เคยชินเลยเวลาต้องยืนคุยกับเขา เขาใส่เสื้อยืดตัวหลวมๆผ้าบางๆ มันทำให้ผมเห็นว่าเขามีรอยสักในร่มผ้าอีกหลายจุดรางๆ ผมย้ายสายตาจากตรงนั้นไปสบตาเขา เขาทำหน้าดุใส่ซึ่งน่าจะเป็นหน้าปกติเขานั่นแหละ

            “หวัดดี”

            ผมยิ้มกว้างให้เขาเหมือนกับเวลาที่เจอเพื่อนโดยบังเอิญก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเขาวางมือใหญ่ๆลงบนหัวผมแล้วโยกไปโยกมาเหมือนเป็นเกียร์รถ

            “ยิ้มอะไร”

            “เอ้า” เขาดูงุ่นง่านอยู่พักหนึ่ง แต่ผมยังไม่ทันจะได้พูดอะไร มีบางคนเรียกเขาด้วยภาษาญี่ปุ่น เขาไม่ได้หันไปมองแต่ผมเองที่กำลังสบตากับเด็กผู้ชายตัวสูงโปร่งคนนั้นอยู่

            รอยยิ้มขี้เล่นต่างจากพี่ชายทำให้ผมนึกถึงจัสมิน .. แต่มันเป็นรอยยิ้มที่มีความเจ้าเล่ห์นิดๆจนผมเงอะงะที่จะยิ้มตอบกลับไป

            “พี่ทำอะไรอยู่”

            “ยุ่งอะไร”

            “เป็นเพื่อนกันๆ” ผมชี้เข้าหาอกตัวเองแล้วชี้เข้าหาคนที่คนมาใหม่เรียกว่าพี่ ชินตะชะงักไปก่อนจะยักไหล่แล้วโยกหัวผมแรงๆเหมือนจะบอกให้ไปได้แล้ว

            “พี่ชื่ออะไรครับ”

            “พี่ชื่อเอยครับ”

            “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ .. ผมชื่อชิโร่”

            น้องชายเขาแน่ๆล่ะมาแนวนี้ ผมพยักหน้าหงึกหงักให้กับเด็กอัธยาศัยดี ต่างจากพี่ชายที่ยืนกลอกตาเหมือนกับว่าตรงนี้มันโคตรจะน่าเบื่อ

            “คุณจะมาโยกหัวเราทำไมนักวะ” แล้วผมก็แหวขึ้นมาเพราะเขาไม่ได้ทำมันด้วยความรู้สึกว่าเอ็นดูหรืออะไรทั้งนั้น เขาทำมันแรงๆเหมือนจะทดลองกับตัวเองว่าคอผมจะหักมั้ยถ้าเขาทำแรงขึ้นเรื่อยๆ

            ให้ตาย

            “ฮึ”

            “หัวเราะอะไรไม่ทราบ!”

            “น่าสนใจดีนะครับพี่ชิน :)”

            ผมพยายามต่อสู้ แต่เพราะมือข้างหนึ่งถือถ้วยไอศกรีมอยู่ก็เลยตัดใจและยอมแพ้ ผมตักไอศกรีมเข้าปาก คาบช้อนค้างไว้แบบนั้นแล้วยักคิ้วใส่เขาเป็นเชิงบอกว่าแน่จริงทำให้แรงกว่านี้สิ

            “อื้อ!”

            ไอ้มนุษย์เลือดเย็น ผมอยากจะโพล่งด่าเขาไปแบบนั้นแต่ทำไม่ได้เพราะดันคาบช้อนอยู่ เขาโยกหัวผมแรงมากๆจนผมเกือบหงายหลัง ผมเอาช้อนออกจากปาก หมายมั่นปั้นมือว่าจะด่าเขาให้เปิงเลย

              ผมไปเรียนรู้คำด่ามาจากจ๊าบแล้ว!

            “นี่คะ .. ”

            “พี่เอยคะ”

            น้องๆอินเทิร์นที่น่าจะตามหาผมอยู่เรียกผมจากด้านหลัง ผมหันกลับไปมอง มีของพะรุงพะรังเต็มมือเด็กๆ จะบอกว่ากลุ่มนี้น่ะหญิงล้วน .. และเพราะว่าเป็นผู้หญิงนั่นแหละ ถึงได้มองไปที่ไอ้คนเลือดเย็นที่พยายามโยกหัวผมจนคอเกือบเคล็ด

            “พะ พี่เอยรู้จักกับพี่ชินตะด้วยเหรอคะ”

            “ค่ะ”

            ผมมองสายตาเด็กๆแล้วกลั้นยิ้มกับตัวเอง ตายแน่ๆ

            ตายแน่ๆนายคนดังคนนั้นน่ะ

            “ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ”

            “หนูขอจับมือ!”

            ผมสบตากับเขาที่มีสีหน้าเซ็งสุดๆอย่างเห็นได้ชัด นาทีนั้นผมบอกกับตัวเองว่าเด็กๆทุกคนต้องได้รูป ได้จับมือ ได้ทุกอย่าง ทั้งหมดเพื่อแก้แค้นไอ้คนที่มันพยายามจะฆ่ากัน

            “ได้เลยค่ะ พี่เขาใจดีมากๆเลย เนี่ย .. จะลองกอดดูก็ได้ พี่เขาไม่ว่าเลยสักคำ”

            สุดยอดไปเลยสิสิร!

tbc.

น้องเอยเก่งที่สุดเรยค้าบ แม่รักน้องเอย (Ｔ▽Ｔ)

ไม่มีอะรัย แบนิสัยตัวละครให้ศึกษากันไปก่อน

เหย จริงๆมันอาจจะไม่เศร้าอะ เก็ทมะ

เริ้บๆคับ ♡

#จนมีหัวใจ 

CR.SQW