ร้อยเรียงรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

 



... ทั้งหมดล้วนแล้วแต่คือ 'รักของแม่' ...

เคยมีบ้างสักครั้งไหม ?

ด้วยความที่ยังเด็ก .. ยังด้อยประสบการณ์
การกระทำที่ตนมั่นใจว่ามันถูกต้อง
หรือพลาดพลั้งทำอะไรบางอย่างที่ไร้สติ...

รู้สึกบ้างรึเปล่าว่า .. คนที่คอยฉุดรั้งเราเอาไว้
ถ้อยคำเล็กน้อยที่หยุดทุกการกระทำไร้สติ
ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดส่งผ่าน
ความรัก ความห่วงใย อันล้ำค่า



.
.
.

... ทุกอย่างล้วนแล้วแต่คือ 'รักของแม่' ...

Loma_ p

เนื้อเรื่อง

เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลง ต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องๆ หนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลังนั่งทอดกายอยู่บนเตียงยาว ท่อนแขนทั้งสองข้างไม่นิ่งว่างเมื่อมันกำลังรับหน้าที่กอดประคองร่างของเด็กน้อยตัวเล็กที่นอนขดกายในอ้อมกอดเฟ้นหาความอบอุ่นที่ส่งทอดต่อจากหญิงสาว

ดวงตาสีน้ำตาลหวานทอดมองร่างที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหวานสวยหมดจดเหมาะสมกับวัยเบญจเพสยังคงความเหนื่อยล้าเอาไว้ แต่ถึงกระนั้น ใบหน้าของเด็กน้อยในอ้อมกอดที่เข้าอยู่ในห้วงนิทราอย่างมีความสุขไม่อาจบดบังรอยยิ้มเปี่ยมสุขของผู้เป็น ‘แม่’ ได้

ก่อนที่บรรยากาศเงียบงันรอบข้างจะนำพาความคิดไหลเอื่อยให้ย้อนวนสู่อดีต ทุกสรรพสิ่งไร้สิ้นเสียงใดๆ สิ่งที่ปรากฏอย่างชัดเจนในขณะนั้นมีเพียงแค่เหตุการณ์ในอดีต และสัมผัสอบอุ่นในวงแขน

- เมื่อสามปีก่อน -

“แต่เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณนะ!!!!” น้ำเสียงหวานของหญิงสาวตวาดกร้าว ใบหน้าหวานสวยในตอนนี้คลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใส ดวงตาหวานมองใบหน้าของชายหนุ่มอันเป็นที่รักที่ ณ ตอนนี้เฝ้ามองเธอด้วยสายตาที่ดูถูกและเหยียดหยาม ถ้อยคำปฏิเสธที่แสนเย็นชาในประโยคถัดมาราวกับกรีดหัวใจของเธอออกแบ่งเป็นสองซีก

“ฉันไม่เคยลดตัวลงไปมีอะไรกับผู้หญิงต่ำๆอย่างเธอ!!!!!” ชายหนุ่มเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากมาทันที

ภาพที่ฉายตรงหน้าพร่ามัวถูกบดบังด้วยม่านน้ำตา ถ้อยคำประโยคเมื่อครู่ราวกับจะดูดกลืนเอาทั้งจิตวิญญาณของหญิงสาวออกไป หลงเหลือเพียงกายว่างเปล่า เรี่ยวแรงที่เคยมีก็ค่อยๆถดถอยลง หญิงสาวทรุดกายลงแนบพื้น .. คำบอก ‘รัก’ หลายประโยคแสนหวานที่กระซิบข้างหูในคืนนั้นเธอมั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป และทั้งๆที่เป็นเช่นนั้น ในวันนี้กลับตะคอกหยาบคายใส่ หนำซ้ำแล้วในประโยคเมื่อครู่ก็ราวกับว่าจะกล่าวว่าเธอกลายๆเปรียบดังนางบำเรอที่แลกเรือนกายกับเศษเงินไร้ค่า

หญิงสาวก้มศีรษะลง ระดับสายตาคือหน้าท้องของตนเองที่ ณ ตอนนี้กำลังมีชีวิตใหม่เกิดขึ้น และในวินาทีผิดพลาดนั้นเองที่ทำให้เธอมีความคิดอยากจะทำลายทุกอย่างที่ส่งผลให้เธอตกอยู่ในสภาวะอันแสนน่าอัปยศเช่นนี้ !

... ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะเด็กคนนี้ !!...

ทว่าก่อนที่จะได้ตัดสินใจกระทำการอะไรลงไป ก็มีมืออันแสนอบอุ่นมาคว้าข้อมือเล็กบางของหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับดึงสติทั้งหมดของเธอกลับคืน เมื่อหญิงสาวหันหน้าไปมองก็ต้องพบกับร่างที่คุ้นเคยของหญิงชรา

“.. แม่..................?”  น้ำเสียงหวานใสสะดุดห้วง ทุกความคิดเมื่อครู่หยุดอยู่เพียงแค่นั้นก่อนจะผันตัวแตกสลายลง ลำพังเพียงแค่ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดลงสู่ร่างกายนี้ .. ก็ช่วยดึงเธออกมาจากบ่วงแห่งกรรมในชั่วเสี้ยววินาที

ร่างกายของหญิงชราทอดกายลงนั่งเคียงข้าง ฝ่ามือยกกอบกุมมือของหญิงสาวเอาไว้ ดวงตาสีเดียวกับลูกสาวมองที่หน้าท้องของ ‘ลูก’ ตนเอง ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนโยนออกมา

“... เด็กคนนี้เป็น ‘ลูก’ ของลูกนะ .. คือหลานของแม่ และเป็นเด็กที่เกิดมาจากความรักของลูกกับคนที่ลูกรัก ..”

“แต่ตอนนี้เขาไม่ได้รักหนูแล้วนะคะ !” ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเอ่ยท้วงสวนกลับแทบทันที

“แต่ในคืนนั้น .. แม่มั่นใจว่าลูกมีความสุข และเด็กคนนี้คือผลพลอยได้จากความสุขของลูก ลูกจะต้องดูแลความสุขนี้เอาไว้ คอยประคับประคองใช้ความรักเลี้ยงดู .. หลังจากนี้ ลูกก็จะเติบโตและอยู่ในฐานะ ‘แม่’ เช่นเดียวกับแม่ในตอนนี้...และนั่นคือเจตนารมณ์เดียวของแม่ทุกคนที่อยากให้ลูกสืบทอดต่อไป...”

สิ้นสุดประโยคนั้น เด็กสาวก็โผกอดเข้าสู่อ้อมอก และรับความอบอุ่นของผู้เป็น ‘แม่’ ทันที ...

ดวงตาสีน้ำตาลหวานค่อยๆปรือขึ้น ‘ถ้อยคำของแม่’ ทุกวันนี้ยังคงติดอยู่ในความทรงจำเสมอ หญิงสาวค่อยๆเลื่อนระดับสายตาลง ประกายความอ่อนโยนฉายชัดในดวงตาคู่นั้น พร้อมๆกับผ่ามือที่ลูบไล้ศีรษะเล็กในอ้อมกอดอย่างเบามือ

... หากไม่มีคำพูดของแม่ในวันนั้น เธอก็คงจะต้องสูญเสียงสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของตัวเองไป ...






... จบบริบูรณ์ ...