คุณชายเจษ

“เจ้ามารอรับข้ากลับมาจากฝรั่งเศสคำนึง คิดถึงข้ารือ” พูดพลางเอามือกอบกุมมือพิมไว้ พลางสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่ขวยเขิน แต่ต่างจากสตรีที่ตนจ้องแก้มอีกฝ่ายแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ คุณชายเป็นคนสั่งให้ดิฉันมารอนิเจ้าคะ”

“อีพิมมึงมานี้” 

“คุณแม่เรียกใครว่าอีขอรับ” คุณชายพูดเสียงนิ่ง

“มันไง อีเพศยา” คุณหญิงตะโกนพร้อมจะเอาตัวไปดึงผมพิมหวังจะตบเสียให้ได้

“ผมบอกให้คุณแม่ออกไป”

“ไม่ แม่ไม่ออกแม่จักต้องตบอีนี่ให้มันรู้สำนึก”

“ออกไป! ขอรับ!” คุณชายตะโกนก้าวอย่างเหลืออด

“พิมน้องมาหอมพี่ก่อน” คุณชายเจษเมื่อรู้สึกตัวก็ตะโกนเรียกพิมแต่คนตัวเล็กกว่าหันกับมามองไม่

‘เมียไม่รัก น่าน้อยใจนัก’ คุณชายเจษเพียงพึมพำกับตัวเองพลางหลับตาใช้ความคิด

ก๊อกๆๆ

“น้องกลับมาหอมพี่รึ” คุณชายเจษที่นั่งหลับตาก็พูดถามออกไป

‘บอกแล้วว่าเมียรักข้า’ คิดพลางยิ้มกริ่มกับตัวเอง

“พี่นี่เป็นเอามากนะขอรับ” คุณชายรามิลผู้เป็นน้องพูดขึ้น

'ก่อนนอนมันก็ธรรมดาที่จักหอมเมียเสียหน่อย' คุณชายเจษกล่าว