อากาศสดชื่นในฤดูใบไม้ผลิ ช่วยให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวในยามเช้าดีขึ้น ฉันเลือกที่จะมาเดินเล่นในสวน Wangcheng เดินชมความสวยงามของดอกโบตั๋นหลากสีที่กำลังบานสะพรั่ง โชคดีที่วันนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่ ไม่ต้องเดินเบียดเสียดกันวุ่นวาย ให้อารมณ์ต้องร้อนกว่าเดิม
“อ๊ะ” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อเดินชมดอกไม้อยู่ดี ๆ ก็มีใครไม่รู้มาเดินชนจนล้มลง แต่จะว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ในเมื่อฉันเองก็เดินไม่ทันระวัง
“oh! Sorry sorry sorry sorry… ” เธอรัวคำขอโทษขณะที่ช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น ดูจากมือบางและเสียงนั่นคงเป็นผู้หญิงเหมือนกันกับฉัน
“That's OK” ฉันตอบรับพลางปัดฝุ่นออกจากตัวเอง ไม่ได้มองหน้าเธอ
“sorry” มือเล็กชะงัก เมื่อเธอเอ่ยคำขอโทษอีกครั้ง ทั้งที่ฉันบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ฉันก็ไม่เสียมารยาทให้เธอต้องขอโทษเก้อ พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าฉันรู้แล้ว ปลายรองเท้าสีดำยังยืนอยู่ที่เดิม จนฉันต้องเลิกสำรวจตัวเองแล้วเงยหน้ามองเธอว่าเธอมีอะไรกับฉันอีกหรือเปล่า
“ลูดา!”
“พี่จียอน”
ตกใจยิ่งกว่าตอนถูกชน ก็คือการที่คนชน..คือคนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุด
ฉันเดินตามคนตัวสูงกว่าฉันนิดหน่อยเข้าในคาเฟ่เล็ก ๆ ข้างสวนที่ฉันค่อนข้างคุ้นเคย อันที่จริงไม่ได้อยากมาเท่าไหร่ แต่เห็นท่าทีและสายตาขอร้องแบบนั้น จะให้ฉันใจร้ายก็คงทำไม่ได้ เพราะเดินตามหลังจึงได้มีโอกาสพิจารณาคนด้านหน้า เธอยังเหมือนเดิม ยกเว้นก็แต่ผมสีแกมม่วงนั่น..เหมาะกับพี่เขาดี
เห็นท่าทีเก้กังของการสั่งเครื่องดื่มทำเอาฉันต้องถอนหายใจเล็ก ๆ เป็นคนกินยากไม่เคยเปลี่ยน ภาษาอังกฤษที่ไม่แข็งแรงทั้งลูกค้าและคนรับออเดอร์อาจทำให้ความต้องการคลาดเคลื่อน ฉันจึงต้องจัดการเสียเอง
“ไม่ยักรู้ว่าเธอพูดจีนเป็น” เธอว่าเช่นนั้น ไม่แปลกที่จะไม่รู้ เพราะฉันเองเพิ่งพูดได้ไม่กี่เดือนมานี้เอง แน่ล่ะ..ในเมื่ออยู่ที่นี่ ฉันก็ต้องใช้ภาษาของที่นี่ได้
ฉันไม่ได้ตอบประโยคนั้น นอกจากมองหน้า จ่ายเงิน และเดินนำไปที่โต๊ะ ในตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ยังจำรายละเอียดของอีกฝ่ายได้ ตั้งแต่ตอนสั่งกาแฟแล้ว ขนาดที่ว่าเลือกโต๊ะนั่ง...ฉันยังเลือกในมุมที่เธอชอบ
ฉันนั่งกอดอกจ้องคนตรงข้ามที่มัวแต่หันรีหันขวาง ไม่ยอมพูดอะไรสักที เหมือนคนทำตัวไม่ถูก จนเด็กเสิร์ฟนำเครื่องดื่มมาวางที่โต๊ะแล้ว เธอยังคงไม่พูดอะไรออกมา
“ถ้าชวนมาแล้วจะเงียบแบบนี้ คราวหลังก็อย่าชวนเลย” ฉันพูดไปตามอารมณ์ เห็นพี่เขาสะดุ้งเล็กน้อย มองหน้าฉัน ทำเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่
.
.
.
이제 괜찮니 너무 힘들었다며
너의 그 마무리가
고작 이별뿐일 거라 우린 괜찮다면서
ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง มันคงยากมากเลยสินะ
ครั้งสุดท้ายที่เห็นเธอนั้น
เป็นเพียงแค่การบอกลา แล้วเราก็ต่างทำเหมือนว่าไม่เป็นไร
.
.
.
“ก็อย่างที่เห็น นี่..ถ้าไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้มาคุย ก็อย่าเลย”
เธอเปิดบทสนทนาด้วยประโยคพื้นฐาน แต่นั่นมันทำให้ฉันหงุดหงิด ซึ่งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้เป็นแบบนี้กันนะ
เธอเงียบไปอีกครั้ง ท่าทางนั้นประหม่ายิ่งกว่าเดิม ฉันยังคงมองเธออยู่ พิจารณาถึงสิ่งที่เปลี่ยนไปนอกจากสีผม เธอดูผอมลง คงเพราะทำงานหนักจนไม่ได้ดูแลตัวเองเหมือนเคย อากัปกิริยาลุกลนไม่เหมือนคิม จียอนคนเดิมที่มักจะนิ่งอยู่เสมอ เป็นเพราะฉันหรือเปล่า..ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองสักเท่าไหร่
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
โทรศัพท์เครื่องบางที่ฉันวางไว้บนโต๊ะ สั่นเรียกให้ฉันละสายตาจากคนตรงหน้า รูปหน้าจอที่โชว์หราขึ้นมาทำเอาฉันต้องแอบมองอีกคนทันที เธอจ้องมองมันก่อนจะเฉสายตาไปทางอื่น
.
.
.
잘 지낸다고 전해 들었지
내겐 정말 참 좋은 사람 만나 잘 지내고 있어
마냥 자상한 사람
เธอคงได้ยินว่าฉันสบายดีใช่มั้ย?
ฉันได้เจอกับใครสักคนที่แสนดี
คนที่เขาดีกับฉัน
.
.
.
[อยู่ตรงไหนอ่ะ เค้ากำลังลงไปแล้ว]
“ร้านกาแฟข้างสวนอ่ะ”
[โอเคค่ะ เจอกัน]
เราสนทนาด้วยภาษาจีน ในเมื่อคนปลายสายเป็นคนที่นี่ แน่นอนว่าคนตรงข้ามไม่รู้เรื่องที่ฉันกำลังคุย ฉันจึงสามารถยิ้มหวานออดอ้อนปลายสายได้ แม้บทสนทนานั้นจะไม่ได้หวานซึ้งอะไร ยอมรับ..ว่าฉันแค่ประชดเธอ
“แฟนเหรอ”
“ค่ะ”
พี่จียอนถามตรง ๆ ฉันเองก็ตอบตรง ๆ เธอหลุบตาลงต่ำ มือเรียวจับหลอดกระทุ้งน้ำแข็งในแก้ว ท่าทีเหมือนคนเสียใจ ... ก็แค่เหมือน
“เพื่อนพี่ อ่า..ไอซอลน่ะ เคยเล่าให้ฟัง น่ารักกันดีนะ”
ฉันหยักหน้าตอบรับ ไม่แปลกที่เธอจะรู้เรื่องของฉันมาบ้าง ในเมื่อเพื่อนฉันเองก็คบกับเพื่อนเธออยู่ และเพื่อนฉันเองก็มักจะเล่าให้ฟังเวลาที่อีกฝ่ายถามถึงฉัน
.
.
.
잘 됐어 우린 힘들었잖아
서로 다름을 견뎌 내기엔
มันดีแล้วล่ะ เราต่างมีช่วงที่ยากลำบาก
เพราะความแตกต่างระหว่างเรา
.
.
.
ฉันคิ้วกระตุก จ้องหน้าเธอนิ่ง ไม่เข้าใจว่าเธอจะพูดมันทำไม อยากให้ฉันรู้เหรอว่าเธอยังจำเรื่องของฉันได้ เพื่ออะไรกัน ในเมื่อเธอเองนั่นแหละที่มักจะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว
.
.
.
좋아 사랑해서 사랑을 시작해서 다신 눈물 흘리지 않을 거야
그 기억은 아직도 힘들어 헤어 나오지 못해
니 소식 들린 날은 더
ใช่แล้วล่ะ ฉันกำลังเริ่มต้นรักครั้งใหม่ แล้วฉันก็จะไม่เสียน้ำตาอีกครั้ง
ฉันยังคงติดอยู่กับความทรงจำนั้น มันยากที่จะลบเลือน
วันที่ฉันรับรู้เรื่องเธอมันแย่มากจริงๆ
.
.
.
“อยากได้คำตอบแบบไหนเหรอคะ”
“อ่า...”
เธออ้อมแอ้มถามในสิ่งที่ฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ดีอยู่แล้ว บอกตามตรงว่าฉันไม่อยากตอบเท่าไหร่ ฉันไม่ต้องการเห็นความเศร้าที่เธอแสดงออกผ่านสายตานั่น
“หกเดือน”
“ห้ะ?” เธอชะงักมือที่กำลังยกแก้วขึ้น เงยหน้ามองฉันแบบงง ๆ
“คบกันมาหกเดือนกว่าแล้ว”
ฉันตอกย้ำความอยากรู้ของเธอ พี่จียอนดูอึ้งไปเล็กน้อยกับคำตอบ ฉันเดาเอาไว้แล้วล่ะว่าจะต้องเป็นแบบนี้ ฉันรู้ว่าเธอคงกำลังคิดว่ามันเร็วสินะ ในเมื่อระยะเวลาที่เราเลิกรากันไปมันแค่แปดเดือน แต่ฉันต้องทนกับความเจ็บปวดระหว่างเรามานานมากกว่านั้น เธอคงลืมมันไป
.
.
.
좋아 참 그 사람 한없이 날 이해해줘
넌 날 몰라도 정말 몰라줬어
내 아픔의 단 십 분의 일만이라도
아프다 날 잊어줘
ฉันชอบเขา เขาเข้าใจฉันทุกอย่าง
เธอไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลย
เพียงหนึ่งในสิบของความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึก
มันเจ็บปวดมากนะ แต่เธอก็ลืมฉันไป
.
.
.
“ขอตัวนะคะ” ฉันเอ่ยขอตัวและลุกขึ้นเมื่อคนที่ฉันรอมาถึงแล้ว
“ดะ..เดี๋ยวสิ” เธอเอ่ยรั้งพร้อมกับคว้าข้อมือฉันไว้ ฉันจ้องมองเธอนิ่งจนเธอต้องรีบปล่อย
“เอ่อ..ค่ากาแฟ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าฉันเลี้ยง แล้วเรา...ก็อย่าได้พบกันอีกเลย”
ฉันทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหาคนรัก มันดีแล้วล่ะ
.
.
.
억울한가 봐 너만 힘든 것 같니
어쩜 넌 그대로니
몰래 흘린 눈물 아니 제발 유난 좀 떨지 마
เธอคงรู้สึกว่ามันยากสำหรับเธอมากสินะ
เธอคิดว่ารู้สึกแบบนั้นคนเดียวเหรอ
เธอกำลังร้องไห้โดยที่ฉันไม่รู้เหรอ ได้โปรด อย่าแสดงอีกเลย
.
.
.
“ไม่ล่ะ”
ฉันปฏิเสธ ทั้งที่ใจจริงอยากจะออกไปจากที่นี่แล้ว หันไปมองคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ทำไมฉันจะไม่เห็นท่าทางเจ็บปวดนั่น น้ำตาที่เอ่อรื้นของเธอ เธอก็แค่อยากให้ฉันเห็นว่าเธอเสียใจ ก็แค่นั้น คนอย่างคิม จียอน ไม่เคยเจ็บปวดเพราะใครหรอก
.
.
.
간단해 나는 행복 바랬어
그게 언제든 넌 알 바 아닌 걸
มันเป็นเรื่องง่ายๆ ฉันเองก็อยากจะมีความสุข
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอ
.
.
.
ฉันหันไปมองเธอครั้งสุดท้าย เธอยังคงอยู่ที่เดิม
.
.
.
좋아 사랑해서
사랑을 시작할 때 내가 그렇게 예쁘다면서
그 모습을 그가 참 좋아해 너무 날 사랑해줘
아팠던 날 알면서도
ฉันกำลังมีความรัก
ความรักของฉันกำลังเริ่มต้น เขาบอกว่าฉันสวยในแบบนี้
เขารักฉันมากและรักฉันในแบบที่ฉันเป็น
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าฉันมีความทรงจำที่แสนเจ็บปวด
.
.
.
“อื้ม” ฉันยิ้ม ให้เขารู้ว่าฉันปกติดี
เขาละมือจะพวงมาลัยสีดำเอื้อมมาจับมือฉันไว้ สายตาเต็มไปด้วยความรักที่ส่งมาให้
“ถ้าเธออยากคิดถึงเขา ก็ทำได้นะ ฉันเข้าใจ”
“ไม่ต้องมาทำซึ้งเลย ออกรถได้แล้ว” ส่งมือข้างที่ว่างไปบีบแก้มใสนั่น อันที่จริงแล้วควรเป็นฉันมากกว่าที่ถามคำถามนั้น คงไม่มีใครอยากให้แฟนตัวเองไปคุยกับแฟนเก่าหรอก แต่เพราะนี่คือเหม่ยฉี คนที่พร้อมจะเข้าใจฉัน ใส่ใจฉันทุกอย่าง ต่างกับอีกคน
.
.
.
좋아 참 그 사람 솔직히 너무나 고마워
너도 빨리 행복하면 좋겠어
다음 사람 내 열 배만큼 사랑해줘
다시는 그러지 마
ฉันรักเขา จริงๆแล้วฉันอยากขอบคุณเขามาก
ฉันหวังว่าเธอเองคงจะมีความสุขเร็วๆเหมือนกัน
หวังว่าเธอจะรักผู้หญิงคนนั้นสิบเท่าของที่เธอให้ฉัน
แล้วก็อย่าทำแบบที่ทำกับฉันอีก
.
.
.
“สักวัน พี่จะมีความสุข พี่จะเจอคนที่เขาทำให้พี่รักและอยากดูแลมากกว่าฉัน พี่จียอน”
.
.
.
혹시 잠시라도 내가 떠오르면 걘 잘 지내 물어봐 줘
잘 지내라고 답할 걸 모두 다 정말 난 정말 잘 살 거니까
그 흘렸던 내 눈물 때문에 나를 아낄 거야
후회는 없을 거야
ถ้าเธอนึกถึงฉันอีกครั้ง แล้วถามว่าฉันสบายดีมั้ย
บางทีฉันคงตอบไปว่าฉันสบายดี เพราะฉันอยากจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
น้ำตาที่เสียไปกับความทรงจำแย่ ๆ นั้นจะช่วยเยียวยาฉัน
และฉันจะไม่เสียใจอีกต่อไป
.
.
.
ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้มใส วันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะปล่อยตัวเองให้อ่อนแอเพราะเธอ แค่นี้..ฉันก็ผิดต่อคนรักมากพอแล้ว
.
.
.
좋아 정말 좋아
딱 잊기 좋은 추억 정도야
난 딱 알맞게 너를 사랑했어
ฉันกำลังมีความสุขจริงๆ
ใช่แล้วล่ะ มันคือความทรงจำที่ควรลืมๆไป
ฉันเคยรักเธอแค่ช่วงเดียวเท่านั้น
.
.
.
ในวันนี้...เราไม่น่าเจอกันเลย
.
.
.
뒤끝 없는 너의 예전 여자 친구일 뿐
แต่หลังจากนี้ฉันจะเป็นเพียงแฟนเก่าของเธอเท่านั้น
.
.
.
คิม จียอน ก็แค่ความรักครั้งเก่าที่ผ่านพ้นไป
รถเคลื่อนผ่านโบสถ์เล็กอันสงบที่ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของเมือง ฉันหลับตาลง ภาวนาขอพรต่อพระผู้เป็นเจ้า
' ขอให้คิม จียอน เลือนหายไปจากความทรงจำของฉัน และอย่าให้เราสองคนนั้นอย่าได้พบเจอกันอีก จากนี้ชั่วนิรันดร์ '
.
.
.
길었던 결국 안 될 사랑
แม้มันเป็นเวลาที่ยาวนาน แต่มันจะไม่มีอีกต่อไป
