คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter three (50%)
50%
ผมเป็นคนไม่เชื่อเรื่องราวแปลกๆในโลกนี้ ถ้าหากไม่เจอกับตัวเอง
หรือถ้าเจอแล้วคงจะคิดไปแนววิทยาศาสตร์เสียมากกว่า
พ่อแม่ผมเคยบอกไว้อย่างนั้น
แดฮยอนเบิกตาตัวเองกว้างขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำขอร้องจากร่างสูง ยิ่งอ้อมกอดที่กำลังกอดรัดเขาอยู่นั่นอีก ความงงงวยถาโถมเข้ามาเต็มไปหมด ริมฝีปากบางอ้าขึ้นเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ขมวดคิ้วตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
“ปล่อย”
แดฮยอนขมวดคิ้วเข้าหากัน จุนฮงยังคงกอดเขาแน่น และแนบแน่นมากขึ้นกว่าเดิมจนเขาเริ่มหายใจติดขัด ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิท พร้อมกับลมที่ค่อยๆพัดแรงขึ้นจนแดฮยอนหลับตาปี๋ แรงกอดของจุนฮงแน่นขึ้นเรื่อยๆจนเขาเริ่มเจ็บปวดตามตัวไปหมด
“ปล่อย!!”
ไม่รู้ตัวเองเผลอตะโกนออกมาดังลั่นเท่าไหร่ จุนฮงเหมือนจะปล่อยเขาทันที ก่อนท้องฟ้าจะเริ่มสว่างขึ้นทันทีจนแดฮยอนต้องรีบใช้หลังมือบังแสง ทุกๆอย่างเหมือนฝัน แดฮยอนรู้สึกตัวเองเวียนหัวมากขึ้น เสียงผู้คนโหวกเหวกอยู่รอบตัวทำให้แดฮยอนต้องรีบเอามือออก
ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ ตรงหน้าเขาไม่ใช่จุนฮง
จีอึนกำลังยืนเขย่าตัวเขาอยู่ด้วยสีหน้าเป็นห่วง ข้างๆเป็นจงแดกับฮิมชาน แดฮยอนรู้สึกตัวเองสมองตื้อไปชั่วขณะ กระพริบตารัวๆเพื่อปรับสภาพสายตาให้ชินกับแสง
“เฮ้ย แม่งได้สติแล้วเว้ย!”
จงแดตะโกนขึ้นแล้วรีบเข้ามาใกล้แดฮยอน เดียวก่อน? ทำไมพวกนี้มาอยู่ที่นี้ได้ แล้วจุนฮงละ? แดฮยอนกลืนน้ำลายตัวเองแล้วค่อยๆเบิกตาขึ้น มองไปรอบๆมหาลัยที่ตอนนี้กำลังมองมาที่พวกเขาแล้วซุบซิบกันอย่างสนใจ
“เดียว อ..อะไร ทำไมมาอยู่ที่นี้ได้วะ”
“ก็แกไง ยืนนิ่งมาห้านาทีกว่าละ พวกกูเรียกก็ไม่ได้ยิน”
ฮิมชานเป็นคนตอบคำถามนั่น แดฮยอนพยายามหันไปถามจีอึนว่าจริงหรอ ? จีอึนได้แต่พยักหน้าแล้วมองเขาอย่างเป็นห่วง แล้วเมื่อกี้มันอะไร ? เขาหลับกลางวันหรอ
“จุนฮงละ?”
แดฮยอนมองไปรอบๆแล้วกอดกระเป๋าตัวเองแน่น ความร้อนชื้นที่ไหลออกมาจากตามซอกคอทำให้เรารู้สึกขนลุกชันแปลกๆ
“บ้าหรอ .. ไอ้โล่ไม่มาเกือบอาทิตย์ละ มึงเมาอะไรเนี่ย”
แดฮยอนเบิกตากว้างขึ้น ผิดปกติ ทุกอย่างเลย ทั้งบรรยากาศ มหาลัย คน ทุกอย่าง – แดฮยอนกลืนน้ำลายแล้วส่ายหัวตัวเองเบาๆปฏิเสธ ก่อนจะขอตัวกลับบ้านทันที
เขาจะต้องถามจุนฮง
มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว ครั้งนี้เขามั่นใจว่าเขาคงไม่ได้ฝันกลางวันแน่ๆ
ในเมื่อริมฝีปากเขายังคงรับรู้ถึงสัมผัสอบอุ่นเมื่อครู่ไม่หายไป
.
.
.
.
แดฮยอนใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันนี้อยู่ห่างรุ่นพี่ยงกุกให้มากที่สุด ไม่รู้จะตามประกบตัวเขาไปไหน ทั้งด่า ทั้งว่าแล้วยังจะตามมาอีก แม้กระทั่งถึงบ้านแล้วก็เถอะ
“เลิกยุ่งสักที”
แดฮยอนพูดสั้นๆห้วนๆ เขาไม่ได้เกลียดหรือไม่ชอบพี่ยงกุกหรอก แต่การกระทำนี้ไม่ไหวจริงๆ
“ไม่ได้หรอก”
“ประสาทจะกิน”
แดฮยอนพูดแล้วรีบเอาหูฟังยัดใส่หู พยายามเดินเข้าบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่คนตัวสูงก็ยังตามมาอยู่ดี
“แดฮยอน สัญญากับพี่ได้ไหม”
“ว่า??”
“อย่าเข้าใกล้จุนฮงอีก”
ชื่อของบุคคลที่สามที่ถูกเอ่ยขึ้นมาทำเอาแดฮยอนชะงักก่อนจะถอดหูฟังออกข้างนึง รู้สึกตกใจแปลกๆจนต้องหันหลังกลับไปคุยด้วยดีๆ
“จุนฮง..ไม่ได้มาเรียนตั้งอาทิตย์กว่าแล้ว”
ขนลุกเกรียวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในมหาลัยวันนั้น เหมือนฝันแต่ไม่ใช่ เขาเหมือนคนบ้าที่หลับกลางวันแล้วฝันอะไรแปลกๆถึงคนเดิมๆจนเรียกได้ว่าประหลาด ถ้าเล่าให้ใครฟังต้องหาว่าเขาประหลาดแน่ๆ
“อย่าให้มันเข้าใกล้เรามากกว่านี้”
“มากกว่านี้?”
แดฮยอนขมวดคิ้ว คำว่ามากกว่านี้ของอีกฝ่ายหมายถึงอะไร ? ทำไมช่วงนี้เขารู้สึกตัวเองเหมือนไม่รู้อะไรสักอย่าง
“จุนฮงมันอันตราย.”
“พี่รู้อะไรก็บอกมาสิ”
“พี่พูดไม่ได้”
“ถ้าพี่ไม่พูด ผมจะไปหาจุนฮงถึงบ้านเลยคอยดู”
คำขู่ของคนตรงหน้าเหมือนจะได้ผล ยงกุกชะงักไปสักพัก เขารู้ว่าหลังจากบอกแดฮยอนไปแล้ว แดฮยอนอาจจะมองเขาเปลี่ยนไป หรือไม่ก็กลัวเขาไปเลย
แต่ถ้าเทียบกับการที่แดฮยอนจะได้ไม่ต้องเจออันตราย
“จุนฮงมันไม่ใช่มนุษย์”
“…”
“เหมือนพี่”
เขายอมได้เพื่อแดฮยอน
สายลมพัดอ่อนๆปะทะเข้าที่ใบหน้าของแดฮยอนเบาๆ ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าพี่ข้างบ้านของตัวเองกำลังจริงจังมากแค่ไหน รู้สึกใจสั่นขึ้นทันที ยงกุกยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ตรงหน้าเขา
“ปากเสียเหมือนนิสัยจริงๆ..”
จงออบพูดขึ้นแล้วยืนกอดอกมองสองคนนั้น อันที่จริงเขาก็ไม่ได้แคร์เรื่องที่แดฮยอนรู้เรื่องไอ้จุนฮงเท่าไหร่หรอก แต่ว่าไอ้คนข้างๆเขานี่ดิ
“ฆ่ามัน..”
จุนฮงพูดขึ้นมาเบาๆพร้อมกับน้ำเสียงจริงจัง จงออบกระตุกยิ้มออกมาก่อนจะตบบ่าเพื่อนรักของตัวเอง
“กูรอเวลานี้มานานละ”
“เดียว .. กูจัดการเอง”
จงออบมองเพื่อนตัวเองอย่างชั่งใจ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
“งั้นมึงไปทำดิ เดียวกูยืนสมน้ำหน้ารอ”
แดฮยอนรู้เรื่องของเขาแล้วจะทำไม?
ก็แค่ลบความทรงจำทิ้งเหมือนที่เคยทำมาไง ..
“มันอยู่ที่นี่..”
ยงกุกพูดขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ เดินเข้าไปใกล้แดฮยอนที่ตอนนี้กำลังยืนนิ่งอยู่ หมายความว่าไง ?
“นั่นไง..”
ลมพัดผ่านพร้อมกับการเดินมาของใครบางคนที่ทำเอาแดฮยอนถึงกับใจเต้นรัว ดวงตาสีแดงกล่ำนั่นจ้องมาที่แดฮยอนทั้งๆที่ยังคงเดินอยู่ รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นทันที ในเวลานี้เขาควรทำยังไงดี
“อย่าเข้าใกล้แดฮยอน—มึงต้องการอะไร”
ถ่อยคำหยาบคายที่แดฮยอนเคยได้ยินครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกับยงกุกถูกเอ่ยออกมา พร้อมๆยงกุกเดินมาบังเขาไว้เพื่อไม่ให้จุนฮงเข้าใกล้ จุนฮงยังคงไม่หยุดเดินตรงมาที่เขา จนยงกุกเริ่มกัดฟันกรอด แดฮยอนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินถอยหลังออกห่าง ลมเริ่มพัดแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนเขาต้องหลับตาเพื่อป้องกันไม่ให้ฝุ่นเข้า
“ถอยไป..ฉันแค่จะมาหาแดฮยอน”
เสียงทุ้มในลำคอดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา ภาพดวงตาสีแดงกล่ำเด่นชัดแม้จะหลับตา สายลมเริ่มหยุดพัดพร้อมๆกับแดฮยอนลืมตาตัวเองขึ้น
ภาพหมาป่านับสิบตัวกำลังล้อมจุนฮงที่ยืนนิ่งอยู่ ดวงตานั่นยังคงจ้องมาที่เขานิ่ง
“พ..พี่จะทำอะไรจุนฮง”
แดฮยอนถามแล้วเบิกตากว้าง ทั้งตกใจ ทั้งกลัว
“ฆ่ามัน”
คำพูดเดียวออกมาจากปากของยงกุก ก่อนที่หมาป่าเกือบสิบตัวกระโจนเข้าใส่จุนฮงอย่างรวดเร็วจนแดฮยอนต้องรีบวิ่งออกไป
“ไม่!! พี่กำลังจะฆ่าเพื่อนผมนะ!!”
ยงกุกจับตัวแดฮยอนไว้ จุนฮงยังคงมองมาที่เขานิ่ง หมาป่านับสิบตัวนั่นกัดเข้าที่แขนและขาของจุนฮงจนเลือดไหลออกมา มันรู้สึกน่ากลัวจนแดฮยอนร้องไห้ จนสุดท้ายร่างของจุนฮงล้มลงไปกับพื้นพร้อมๆกับหมาป่านับสิบตัวเริ่มกัดไปทั่วตัวแล้วฉีกเนื้อนั่นออกมา
“ผมเกลียดพี่ !! ปล่อยผม!!”
เลือดแดงฉ่านไปทั่วพื้น เสียงดังกรอดดังขึ้นไปทั่วบริเวณ พร้อมๆกับหมาป่านับสิบตัวเริ่มถอยออกห่างจากจุนฮง แดฮยอนทรุดตัวลงกับพื้นเมื่อเห็นว่าหมาป่าทุกตัวมีรอยเลือดติดอยู่
“ไม่ใช่.. นั่นไม่ใช่ไอ้จุนฮง”
ยงกุกพูดขึ้นแล้วมองไปที่ศพคนที่นอนอยู่กับพื้นอย่างไม่เชื่อสายตา รอยแผลเหวอะหวะเกิดจากการกัดของหมาป่า ชิ้นเนื้อหลุดออกมาตามพื้นเต็มไปหมด รอยเลือดออกมาเป็นวงกว้างนั้นทำเอาแดฮยอนแทบจะอาเจียนออกมา นั่นไม่ใช่จุนฮง— มันกลายเป็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีรอยแผลเต็มไปหมด เส้นผมถูกฉีกขาดออกมาเป็นพวงๆตามพื้น
นั่นคนข้างหมู่บ้านเขาเอง
“ม..ไม่”
แดฮยอนพูดขึ้นแล้วปิดตาตัวเอง ทั้งกลัวทั้งขยะแขยง ยงกุกกัดฟันตัวเองกรอดแล้วกำมือตัวเองแน่น จุนฮงคงจะสะกดจิตพวกเขาให้มองผู้หญิงคนนี้เป็นมันสินะ
เท่ากับว่าเขาฆ่าคนไปหนึ่งคนฟรีๆ
“ใช่ย่อยนะมึง”
จงออบพูดขึ้นแล้วกอดอกตัวเอง ยกยิ้มเมื่อเห็นว่าพวกมันเริ่มจะหัวเสีย
“เท่านี้ ทุกคนก็จะคิดว่าที่ผ่านมา หมาป่าเป็นคนฆ่าทุกคนในหมู่บ้าน..ไม่ใช่พวกเรา”
จุนฮงมองไปที่แดฮยอนนิ่งแล้วหัวเราะ ไม่ใช่แค่ทุกคนจะมองว่าหมาป่าร้ายแล้ว – รวมไปถึงแดฮยอนด้วย คงจะเกลียดยงกุกไปอีกนาน
เท่านี้ก็เท่ากับยิงนัดเดียวได้นกสองตัว
talk: คอมพ์พังงับ ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านซะด้วย =_= วู้ว
ต่อไปคงอัพบ่อยๆละ
สวัสดี
ปล.จุนฮงเป็นยุง
ปล2.นี่ก็เชื่อเนอะ บ้าละพระเอกฟิคเรื่องนี้เป็นยุง OTL
ไม่ใช่ยุงเราแซวววว
ความคิดเห็น