คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter two (100%)
Chapter2 (100%)
update : 07022013
HAPPYBIRTHDAY JONGUPPPPP!
and hbd to me :O
อะไรคือการที่ได้รายงานกลุ่มปิดเทอมเกี่ยวกับถ่ายทำภาพยนตร์สั้นเรื่องหมาป่า – ภาพยนตร์หมาป่าเนี่ยนะ ? ไม่ต้องบอกเลยว่ายากขนาดไหน ต้องหาอุปกรณ์การทำหมาป่า สมมุติอะไรนั่นอีก แดฮยอนเอาหนังสือการ์ตูนตั้งโต๊ะไว้แล้วเท้าคางมองคนในกลุ่มกำลังนั่งประชุมกันอย่างเซ็งๆ
“มึงว่า ถ้าเราทำเรื่องหมาป่า มันจะหาว่าเราลบหลู่ปะวะ”
“ไอ้บ้า หมาป่าเว้ยไม่ใช่ผี”
เสียงจีอึนกำลังนั่งเถียงกับสมาชิกในกลุ่มที่ชื่อว่าจงแดอยู่ โอเค กลุ่มเขามีทั้งหมด 10 คน เท่าที่สนิทๆกันก็มี จีอึน จงแด ฮิมชาน แล้วก็จุนฮง
แดฮยอนถึงกับหน้าถไลไปกับมือที่กำลังเท้าคางอยู่ อะไรนะ ? เขาสนิทกับจุนฮงหรอ ? บ้าไปแล้ว
แล้วพอพูดถึงมันก็หันมายิ้มให้เขาทันที แดฮยอนเบะปากแล้วทำท่าอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ
“ตามนี้ แด้มึงโอเคปะวะ”
ฮิมชานหันมาถามเขา แดฮยอนเลิกคิ้วขึ้นแล้วถอดหูฟังออกข้างนึง คือไม่ได้ฟังตลอดการประชุม แถมอ่านหนังสือการ์ตูนอีก เมื่อเห็นว่าฮิมชานกำลังยืนเท้าเอวอย่างเหวี่ยงๆก็หัวเราะแหะๆออกมา
“โอเคหมดละถ้าเป็นมึงสั่งอะ”
“เออ งั้นมึงเล่นเป็นคนโดนหมาป่ากิน”
“หา ? ทำไมงี้วะ”
“มึงดูเหมาะกับการโดนกินสุดละ”
จีอึนตอบแทนแล้วกดโทรศัพท์ต่อ แดฮยอนแทบจะแหกปากเถียง พอเห็นสายตาฮิมชานแบบนั้นก็เงียบไป โอเค ..ยอม... ไม่อยากมีเรื่อง
“แล้วใครเป็นหมาป่า”
“ยองแจ”
ฮิมชานชี้ไปที่ผู้ชายคนนึง แดฮยอนพยักหน้าแล้วมองตามนิ้วตาปริบๆ เอ่อ แม่งไม่สนใจอะไรเลย นอกจากนั่งกดไอพอดของตัวเอง
“มึงไม่ต้องทำไรมากแด้ เดินอยู่ดีๆมันจะไปฉุดมึง แล้วเดียวพวกกูใส่เอฟเฟ็คกับCGกันเอง”
“แล้วจะไปทำบ้านใครวะ”
จงแดถามขึ้นแล้วนั่งจดรายละเอียดตามที่ฮิมชานสั่ง
“บ้านแด้ไง หลังบ้านมันเป็นป่า”
“เออตกลง”
เหมือนจะตกลงกันเองสองคนระหว่างจงแดกับฮิมชาน ไม่ถามความสมัครใจของเจ้าของบ้านสักคำ แดฮยอนพยายามจะอ้าปากเถียงแต่พอเห็นสายตาของฮิมชานแล้วก็ต้องรีบหุบปากลงทันที
จะโหดไปไหนวะ
แดฮยอนเบะปากแล้วนอนลงกับพื้นโต๊ะ หันไปเห็นจุนฮงกำลังหัวเราะแล้วมองหน้าเขาพอดี เลยถลึงตาใส่ไปครั้งนึง แต่ทว่ากลับได้รอยยิ้มกวนประสาทแทน นี่จะกวนกันไปถึงไหน
“แล้วแฟนมึงจะไม่ว่าอ่อวะ”
จงแดหันมาถามเขา แดฮยอนขมวดคิ้วตัวเอง แฟน?
“จะบ้าหรอ พี่ยงกุกอะพ่อไอ้แด้มัน”
จีอึนพูดขึ้นแล้วหัวเราะคิกคัก เหอะๆ หัวเราะเข้าไป มาเจอแบบเขาแล้วจะหนาว
“ไหนใครพูดถึงพี่?”
ยังไม่ทันที่จะนินทากันเสร็จ เสียงรุ่นพี่ยงกุกก็ดังขึ้นข้างหลังเขา แดฮยอนรีบหันขวับไปมอง ตายยากจริงๆ
“ไม่มี้ มารับไอ้แด้ใช่ปะ เนี่ยเอาไปเลยๆอยู่ไปก็ไม่ช่วยอะไร”
จีอึนรีบดึงคอเสื้อแดฮยอนให้ลุกขึ้นแล้วดันหลังไปหารุ่นพี่ยงกุก เรียกเสียงหัวเราะได้จากกลุ่มไปหมด ยกเว้นคนเดียว จุนฮงขยับแว่นตัวเองแล้วนั่งก้มหน้าเหมือนเดิม แดฮยอนก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกันนอกจากความรู้สึกอึดอัด ยิ่งเห็นพี่ยงกุกหันไปยกนิ้วโป้งชมจีอึนแล้วยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่
เป้าะ.
“โห ไอ้โล่มึงใช้ปากกายังไงให้หักเลยวะ”
เสียงของจงแดทำให้ทุกคนหันขวับไปมอง จริงด้วย ปากกาหักออกเป็นสองด้าม จุนฮงได้แต่มองมันนิ่งก่อนจะเกาหัวตัวเอง
“เมื่อกี้สงสัยจับแรงไป เลยหักเลย ฮ่าๆๆ”
จุนฮงหัวเราะแหะๆแก้ตัว ทุกคนในกลุ่มดูเหมือนจะเชื่อไปหมดรวมถึงแดฮยอน จุนฮงยังคงหัวเราะแล้วก้มหน้าจดอะไรต่อไป จนเลิกกลายเป็นจุดสนใจของทุกคน
เขารู้สิว่าทุกคนกำลังสนใจกับไอ้พี่ยงกุกนั่นมากกว่า
แล้วนับอะไรกับไอ้สวะที่กำลังยืนข้างๆแดฮยอนนั่น เขาจะไม่รู้ว่ามันกำลังโมโห
.
.
.
.
การทำงานที่บ้านของแดฮยอนดูจะวุ่นวายสุดๆ ยิ่งตอนที่จงแดกับยองแจกำลังแย่งกันดูทีวี หรือจีอึนพยายามสนิทกับที่บ้านเขา ซึ่งแม่เขาทำหน้าไม่รับบุญสุดๆจนจีอึนยอมแพ้ พ่อของแดฮยอนหน้าตึงไปเลยทีเดียวเมื่อเห็นว่าเพื่อนในกลุ่มของเขาพยายามจะยกไวน์ที่ซื้อมาแสนแพงนั่นมาดื่ม และแน่นอนหลังจากการทำงานครั้งนี้ คงมีแต่แดฮยอนนี่แหละที่โดนว่า(หรืออาจจะโดนพ่อแม่ฆาตกรรมไปเลย) น่าแปลกที่เขาเพิ่งรู้ว่ายองแจสนิทกับพี่ยงกุก ตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่ายองแจเดินเข้าออกบ้านพี่ยงกุกได้โดยไม่โดนพี่ยงกุกว่าอะไร
“ไม่แฟร์เลยอะ กูเป็นผู้หญิงแล้วนอนห้องเดียวกับมึงไม่ได้หรอวะ”
“ชู่วว”
แดฮยอนเอานิ้วชี้มาจ่อปากจีอึนแล้วมองซ้ายขวา ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“บอกแล้วไงอยู่บ้านอย่าพูดคำหยาบ ห้ามเสียงดังด้วย”
“เพคะ ดิฉันกราบขออภัย”
จีอึนจิ๊ปากออกมาแล้วทำท่าล้อเลียนแดฮยอน เอาซะเขาอดไม่ได้ที่จะเขกหัวแรงๆสักที เรียกเสียงหัวจากแถบนั้นได้เป็นอย่างดี รวมถึงจุนฮง คนตัวสูงหัวเราะร่วนออกมาก่อนจะค่อยๆหันหลังไปนั่งแต่งซีจีต่อ
“เอางี้ ให้จีอึนนอนโซฟาคนเดียว ที่เหลือนอนห้องไอ้แด้ เป็นไง”
ฮิมชานพูดขึ้นแล้วหัวเราะ ส่วนจีอึนนะหรอ แทบจะร้องไห้ แหงละ ใครๆก็รู้ว่าจีอึนนะกลัวผีจะตาย แต่ขอแกล้งหน่อยเถอะ
“ไม่เอา!! ให้ไอ้แด้นอนกับฉันดิ้ สนิทกันมาตั้งนานมันไม่ปล้ำฉันหรอก”
“จะบ้าหรอ ผู้ชายกับผู้หญิงนอนด้วยกันสองคนได้ไง”
แดฮยอนพูดขึ้นแล้วหันไปติจีอึน ถึงตอนนี้จะแบ่งให้สี่คนที่เหลือไปนอนห้องน้องชายของเขาที่อยู่ต่างจังหวัดก็เถอะ แต่จะให้นอนสองคนคงไม่ไหว
“ฉันจะไปนอนห้องเดียวกับแดฮยอน”
ยองแจพูดขึ้นเงียบๆแล้วมองมาที่แดฮยอนกับจีอึนสลับกัน แดฮยอนกระพริบตาปริบๆ อา จะพูดยังไงดีละเนี่ย
“งั้นผมนอนกับพี่แดฮยอนด้วยนะ ผมไม่สนิทกับพวกพี่นะ..”
จุนฮงพูดขึ้นแล้วเกาหัวตัวเอง มองยองแจที่ตอนนี้กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน แดฮยอนพยักหน้าหงึกหงัก เอาเถอะจะนอนกับใครก็ได้ ตอนนี้ง่วงเหลือเกิน .. เขาหาวหวอดๆก่อนแยกย้ายกันไปนอนสภาพไม่ได้อาบน้ำกันทั้งหมด
แค่ขยับเบาๆหมาป่ามันก็ตื่นแล้วละ ..
แดฮยอนลืมตาตัวเองขึ้น ดวงตาใสนั่นกระพริบรัวๆเพื่อปรับสภาพให้มองเห็นได้ชัดในที่มืด เขาจำได้ว่านอนพื้นกับจุนฮงและยองแจ แต่ตอนนี้จุนฮงหายไปแล้วเหลือแต่เขากับยองแจ .. สองคน ? เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาคงจะนอนเบียดยองแจเกินไป ถึงกับได้ยินเสียงกรนเบาๆจากข้างหลังด้วย
แดฮยอนกลืนน้ำลายตัวเองแล้วพยายามเขยิบหนี แต่ขยับตัวไม่ได้ อ้าปากก็ยังไม่ได้ ดวงตาเรียวขยับมองไปรอบๆห้องอย่างสำรวจก่อนจะไปหยุดที่หน้าต่าง หมาป่าขนสีเงินกำลังยืนอยู่บนเตียงเดียวกับที่จีอึนนอน
มันจ้องมาที่แดคฮยอนเขม็ง แดคฮยอนกลืนน้ำลายตัวเอง ยิ่งเห็นยิ่งตกใจ เขากำลังฝันใช่ไหม ? ทำไมถึงได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรขนาดนี้ ยิ่งดวงตากลมของมันกำลังจ้องมาที่เขายิ่งน่ากลัว ตัวมันใหญ่กว่าจีอึนมาก ยิ่งเวลาขนสีเงินของมันกระทบกับแสงของพระจันทร์ตอนกลางคืนกลับยิ่งดูสวยเข้าไปอีกแบบ
มันใช่เวลาที่เขาจะมาชมความงามของหมาป่าไหม
แดฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองจะร้องไห้ ลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างกระทบเข้ากับผิวหน้าของเขาอย่างจัง ยองแจยังคงนอนไม่รู้เรื่อง เขาพยายามหลับตาลงแต่กลัวมันจะทำร้ายเหลือเกิน สุดท้ายก็หลับตาลงแต่ได้ไม่นาน คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาข้างนึงแต่ว่าหมาป่าตัวนั้นหายไปแล้ว พร้อมๆกับการเดินเข้ามาให้ห้องของจุนฮง
แดฮยอนสะดุ้งตัวแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง เขาหายใจหอบใหญ่พร้อมกับมองไปรอบๆห้อง ขยับตัวได้แล้ว จุนฮงมองเขาอย่างงงๆก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ
“พี่เป็นอะไร”
แดฮยอนหันไปมองหน้าจุนฮงแล้วส่ายหัว ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอามือกุมที่หน้าอกของตัวเอง
หมาป่า เมื่อกี้เขาเจอหมาป่า
กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก จุนฮงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง สุดท้ายก็ล้มตัวนอนลงแล้วแต่แดฮยอนยังคงนั่งอยู่ แดฮยอนรู้สึกว่าตัวเองคงจะนอนไม่หลับแน่ๆ
“จุนฮง นี่กำลังฝันอยู่รึเปล่า”
คำถามมันอาจจะดูตลก แต่ว่าขอให้แดฮยอนคนนี้ได้ความมั่นใจหน่อยเถอะ ว่าฝันหรือเปล่า หรือช่วงนี้เขาอาจจะเรียนหนักไป หรือไม่อะไรสักอย่าง แดฮยอนขมวดคิ้วเข้าจนแทบจะเป็นปม ร่างเล็กนั่นสั่นด้วยความกลัวจริงๆ จนจุนฮงอดสงสารไม่ได้
ฆ่าคนมาตั้งเยอะ แต่กลับมาสงสารลูกแมวตัวเดียวเนี่ยนะ
มือใหญ่เลื่อนไปลูบหัวอีกคนเบาๆอย่างถือสา เขยิบตัวเข้าไปใกล้จนชิดแต่เหมือนคนตัวเล็กจะไม่ทันได้สังเกต เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังถี่ๆของแดฮยอนแล้วรู้สึกกระหาย ยิ่งสายตานั่นกำลังช้อนขึ้นมามองเขาอย่างสงสัยด้วย จุนฮงเลื่อนมือไปกดที่ท้ายทอยแดฮยอนแล้วดึงเข้ามาใกล้ ก่อนที่คนตัวเล็กจะได้อ้าปากถามอะไรจุนฮงก็ชิ่งจูบลงที่มุมปากนั่นเบาๆก่อนจะเลื่อนมาจบลงที่ริมฝีปากบางนั่น ไม่ต้องบอกว่าแดฮยอนช็อคขนาดไหน
แค่ริมฝีปากสัมผัสกันก็ทำให้แดฮยอนรู้สึกโหวงในท้อง มือเล็กพยายามดันคนตัวสูงให้ออกไป แต่กลับไม่เป็นผล จุนฮงยังคงประกบริมฝีปากเขานิ่ง ทุกอย่างดูรวดเร็วจนแดฮยอนหัวหมุน ก่อนที่จุนฮงจะเริ่มโลมเลียริมฝีปากเขามากขึ้น
พร้อมกับมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ร่างหมาป่าสีขาวกำลังยืนนิ่งที่ริมระเบียง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโกรธ จุนฮงละริมฝีปากออกมาแล้วแสยะยิ้มอย่างคนมีชัย ก่อนที่หมาป่านั่นจะกระโจนลงไป
แดฮยอนยังคงนิ่งค้างกับการกระทำของอีกฝ่าย ยิ่งเห็นว่าจุนฮงทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแถมยังยิ้มกรุ่มกริ่มแบบนั้นอีก ให้ตาย – แดฮยอนเหมือนตัวเองถูกไฟฟ้าช็อต ก่อนที่สมองจะประมวนอะไรได้ แดฮยอนกลับล้มตัวลงนอนกับพื้นที่นอนของตัวเองทั้งๆที่ยังลืมตา
ฝัน เขาต้องฝันแน่ๆ ไม่งั้นเจ้าเด็กจุนฮงคงไม่จูบเขาหรอก
แล้วทำไมเขาต้องตกใจ ความกลัวเมื่อกี้หายไปไหน ความรู้สึกตื่นเต้นเข้าแทน ยิ่งจุนฮงล้มตัวลงนอนข้างๆเขาแบบนี้ ตาต่อตาจ้องกันอีก แดฮยอนรู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิด จะหันหนีก็ไม่ได้ รู้สึกขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว ยิ่งเขาเห็นจุนฮงกำลังยิ้มออกมาแบบนั้น แถมเขยิบเข้ามานอนใกล้ๆกันอีก เขารู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกดีใจ ตกใจ หรือ หวาดหวั่นกัน
เขาต้องฝันถึงจุนฮงอีกแล้วแน่ๆ
แดฮยอนพูดกับตัวเองในใจ สายตายังคงมองไปที่ดวงตาของคนตรงหน้า มันสะท้อนเป็นรูปเขากำลังนอนอยู่ ความรู้สึกเหมือนใจจะระเบิดออกมาเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะหน้าตาตลกแค่ไหน เขารู้สึกอดไม่ได้ที่จะยิ้ม มีคำถามมากมายอยู่ในหัว จุนฮงยิ้มออกมาก่อนจะหลับตาลง ทุกอย่างเหมือนมนต์สะกด แดฮยอนดูเหมือนจะค่อยๆหลับตาลงตามจุนฮง
ถ้าเป็นฝัน แดฮยอนไม่รู้ว่าคืนนี้เขากำลังฝันดีอยู่รึเปล่า
ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่รู้ว่าแดฮยอนหลับไปตอนไหน ดวงตาสีแดงกล่ำค่อยๆลืมตาขึ้นมา แสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยืนมองทุกการกระทำข้างนอกแต่กลับทำอะไรไม่ได้
เขาประกาศสงครามเต็มที่แล้ว
ที่เหลือก็แค่ ฆ่าทิ้งให้หมด
40%
หลังจากแยกย้ายจากบ้านของแดฮยอน จุนฮงเดินเข้ามาภายในบ้านของตัวเองอย่างอารมณ์ดี พลางนึกถึงใบหน้าของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะแดงได้ทุกครั้งที่เขาหันไปมอง ถ้าสังเกตดีๆดูเหมือนจะลามไปถึงใบหูเลยทีเดียว ร่างสูงกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง โทนสีครึ้มดำสนิทนั่นไม่มีแม้แต่ใครอยู่สักคน ภายในบ้านมีของประดับเก่าเต็มไปหมด บางอันถึงกับฝุ่นเกาะ แต่ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ จุนฮงยืนนิ่งก่อนจะมองไปที่นาฬิกาเรือนเก่าที่ติดอยู่ตรงพนัง เข็มของมันหยุดนิ่งทั้งสองอัน ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วๆบ้านอีกครั้ง
“ออกมา”
เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงที่โซฟา จุนฮงหยิบแก้วไวน์สีม่วงอ่อนนั่นขึ้นมาจิบ ดวงตาสีแดงกล่ำนั่นหลับตาลงสักพักราวกับจะซึมซับรสชาติไวน์นี้ให้ได้มากที่สุด ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อเห็นว่าใครกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า
“มาสเตอร์เรียก..”
ชายเฒ่าประจำตระกูลโผล่ขึ้น จุนฮงหัวเราะในลำคออย่างเซ็งๆก่อนจะปาแก้วไวน์นั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี อย่างน้อยก็มีเรื่องทำให้เขาอารมณ์เสียแต่เช้า ชายคนนั้นโค้งให้จุนฮงก่อนจะค่อยๆหายไป
จุนฮงถอนหายใจออกมา ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่หน้าห้องมาสเตอร์นั่น ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออก พร้อมกับชายคนนึงที่กำลังนั่งมองเขาอยู่เหมือนกัน – ใบหน้าที่ดูเหมือนเกือบจะคล้ายกัน เพียงแต่เขาดูจะมีริ้วรอยมากกว่า
“แกไปก่อเรื่องอะไรมา..”
ราวกับเด็กถูกผู้ปกครองดุ จุนฮงไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำหน้าเฉย ดวงตาสีแดงกล่ำของอีกฝ่ายดูดุร้ายมากกว่าของเขาหลายเท่า
“อย่าอ่านใจผม!!”
เสียงทุ้มนั่นตวาดดังลั่น จุนฮงหายใจหอบใหญ่เมื่อเห็นคนตรงหน้ากำลังจ้องมาที่ตัวเองนิ่ง ก่อนจะยืนเฉยๆเมื่อรู้ว่าไม่ควรทำกิริยาแบบนั้นออกไป
“ดูเหมือนแกจะชอบไอ้เด็กนั่นน่าดู”
มาสเตอร์ไม่ได้แสดงออกอะไรนอกจากถามตรงๆ ดวงตานั่นไม่กระพริบ จ้องมาทีจุนฮงนิ่ง ความรู้สึกกดดันถูกส่งมาจนจุนฮงต้องฮึดใจสู้
“ดีแล้วจุนฮง .. แกจะได้รู้จักเจ็บ เกลียดแค้น”
เสียงนั้นเว้นระยะสักพักก่อนจะแสยะยิ้ม แต่จุนฮงกลับไม่รู้สึกดีเลยด้วยซ้ำ รอยยิ้มนั่นเหมือนจะดูเหยียดยามเขาเสียมากกว่า
“เรื่องพวกหมาป่า – อีกไม่นานมันคงร้อนกันเป็นแถว ทำได้ดีนี่”
มาสเตอร์ยังคงพูดขึ้นเรื่อยๆจุนฮงก้มหน้า ไม่พูดอะไรออกมานอกจากยืนนิ่ง มาสเตอร์กระตุกยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าดูเท่าไหร่เมื่อดวงตาสีแดงนั่นกำลังเบิกขึ้นเรื่อยๆ
“ต่อไปพวกมันก็จะออกตามหาเรา และถึงคราวนั้น--”
เสียงนั่นเงียบไปอีกครั้ง จุนฮงมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างราวกับไม่ได้สนใจ เขารู้ว่าหลังจากนี้จะต้องเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่าง
“เราจะฆ่ามันทิ้งทั้งหมู่บ้าน”
รวมถึงจองแดฮยอน
.
.
.
.
วันนี้จุนฮงไม่มาเรียนอีกแล้ว
แดฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องขมวดคิ้วทั้งวัน รวมทั้งใจที่กระวนกระวายแบบนี้ คนตัวเล็กนั่งกระดิกเท้าแล้วมองนาฬิการาวกับร้องขอให้มันรีบๆเดินเวลาให้เร็วกว่านี้ เดียว .. เขาจะไปนึกถึงไอ้เด็กนั่นทำไมละ
ยิ่งนึกถึงเรื่องคืนนั้นจู่ๆตัวเองก็หน้าแดงขึ้นมาเฉย แดฮยอนเอาปากกามาเคาะหัวตัวเองหนึ่งทีเพื่อเรียกสติ ก่อนจะพลันสายตามองไปที่หน้าห้องแล้วถอนหายใจออกมา
เดียวนี้พี่ยงกุกมารอเขาที่หน้าห้องทุกวัน
เอาตรงๆค่อนข้างจะหงุดหงิด ช่วงนี้พี่ยงกุกดูจะขรึมขึ้นทุกวันจนเขาเริ่มจะกลัวๆขึ้นมาบ้าง แต่ถึงจะยังไง ถ้ามายุ่งกับชีวิตส่วนตัวเขาเกินไปก็คงไม่ดีเท่าไหร่
“มาอีกละ พวกมึงคบกันปะเนี่ย”
จีอึนกระซิบถาม แดฮยอนได้แต่ส่ายหัวแล้วถอนหายใจเบาๆ จะมีทางไหนให้เขาหนีรอดไอ้พี่ยงกุกนี่บ้าง ดูเหมือนจีอึนจะมองเห็นความลำบากใจของเขาในครั้งนี้ ถึงได้สะกิดเขาเบาๆแล้วส่งกระดาษบางอย่างมาให้ แดฮยอนตาโตขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ตามติดเขามาตั้งนาน ขอให้ได้ออกไปเที่ยวหน่อยเถอะ
เมื่อเวลาที่แดฮยอนรอก็มาถึง คนตัวเล็กรีบเดินออกไปหน้าห้องพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้ประธานของมหาลัย ที่เจ้าตัวไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไม่มีอะไรทำรึยังไงถึงต้องมาเฝ้าเขาอยู่นั้นแหละ เอาวะ ..
“วันนี้จะกลับกับจีอึนนะ”
“ไม่ได้”
เสียงทุ้มนั่นตอบกลับชัดเจนจนแดฮยอนถึงกับหน้าตึง แล้วมีเหตุผลอะไรที่เขาจะเชื่อฟังคำสั่งของไอ้พี่บ้านี่ด้วยละ !? เอาวะ แดฮยอนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเม้มปากตัวเองแน่น
“จะกลับ”
“แดฮยอน อย่าดื้อ”
โถ่ ไหนลองบอกเหตุผลที่เขาจะไม่ต้องดื้อกับไอ้พี่คนนี้หน่อย เป็นแค่พี่ข้างบ้านแต่กลับทำเหมือนว่าเป็นเจ้าของชีวิตเขาอย่างนั้นละ แดฮยอนขมวดคิ้วตัวเองแล้วทำท่าใช้ความคิด ยังไม่ทันจะทำอะไรก็มีเด็กรุ่นน้องเดินมาหาพวกเขา
“พี่ยงกุกฮะ อาจาร์ยคิมเรียกที่ตึกNนะครับ”
สวรรค์ !! แดฮยอนเบิกตากว้างก่อนจะฉีกยิ้ม นี่แหละแผนที่จีอึนบอกจะช่วยเขา เหมือนยงกุกจะขมวดคิ้วเล็กน้อย ปากกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ถูกคนตัวเล็กชิ่งพูดก่อน
“งั้นผมกลับกับจีอึนเองนะ!! โชคดีครับ”
ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้พูดอะไร แดฮยอนก็รีบชิ่งโบกมือให้กับพี่ข้างบ้านตัวเองที่กำลังยืนทำหน้าเหวอ ให้ตายเถอะแดฮยอนเป็นซะแบบนี้ จะไม่ให้เขาห่วงได้ยังไงกัน ยงกุกถอนหายใจออกมาเบาๆ ให้ตายเถอะ อาจาร์ยคิมจะเรียกเขาทำไมตอนนี้
ยงกุกหันตัวกลับราวกับจะบอกให้เด็กคนนั้นนำทางไปที แต่กลับไม่พบใครสักคนที่ริมทางเดินหรือในห้องเรียน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันมากขึ้น ก่อนที่สมองจะได้ประมวณอะไรก็รีบหันกลับไปหาแดฮยอน
และเป็นไปตามคาด แดฮยอนหายไปแล้ว
“ชิท..”
ยงกุกกำมือตัวเองแน่นก่อนจะหายใจแรงๆระบายความโกรธ ชเวจุนฮง – ไอ้เด็กนั่นทำไมต้องยุ่งกับแดฮยอน เหมือนมันจงใจจะยุ่งกับแดฮยอนตั้งแต่ทีแรกด้วยซ้ำ
“คราวนี้ไม่ปล่อยไว้แน่..”
.
.
.
ลมที่พัดแรงทำเอาแดฮยอนต้องรีบปิดตาตัวเองเพราะกลัวว่าฝุ่นจะเข้า คนตัวเล็กขยี้ตาตัวเองแรงก่อนจะค่อยๆลืมตาเมื่อเห็นว่าลมนั่นหยุดแล้ว
แต่กลายเป็นว่ามหาลัยของเขาเริ่มจะมืดลงเรื่อยๆ
นี่มันเพิ่งจะสี่โมงเย็นไม่ใช่หรอ แดฮยอนกุมกระเป๋าตัวเองแน่นแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากมหาลัยนี้ให้เร็วที่สุด น่าแปลกจริงๆ กลับไม่เห็นใครสักคนอยู่ในมหาลัย รู้สึกขนลุกเกรียวเมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลงพร้อมกับลมที่แรงขึ้น ถ้ากลับไปหาไอ้พี่ยงกุกนั่นทันไหม ทำไมรู้สึกอยากจะร้องไห้อะไรแบบนี้
“แดฮยอน”
เสียงทุ้มต่ำนั่นดังขึ้นข้างหูเขา จนเจ้าตัวถึงกับขนลุกแล้วหดคอหนีด้วยความตกใจ แดฮยอนสะดุ้งตัวก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยแววตาตกใจ คนที่เขาคิดถึงตลอดวันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับรอยยิ้ม – และดวงตาสีเลือดแดงกล่ำนั่น
“จุนฮง .. ทำไมไม่มาเรียน”
เหมือนแดฮยอนจะตาฝาดไป ตอนนี้ตาของจุนฮงกลับมาเป็นปกติแล้ว รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนนั่นกำลังมองมาที่เขาจนเจ้าตัวอดใจเต้นแรงไม่ได้ จุนฮงไม่ได้ตอบอะไรนอกจากเดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้น มากขึ้น แปลกที่แดฮยอนกลับไม่หนี เหมือนมีอะไรบางอย่างมาสะกดเขาไว้
อะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไร
คิดถึง อยากเจอ โหยหา ?
บ้าไปแล้ว ทำไมเขาถึงดีใจที่ได้เจอจุนฮงละ
จุนฮงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก นิ้วเรียวยาวเกลี่ยที่ใบหน้าของแดฮยอนเบาๆราวกับว่าคนตรงหน้าจะหายไป ยิ่งเห็นแดฮยอนทำท่าสะดุ้งเล็กๆแล้วมองมาที่เขาด้วยสายตาโหยหาแบบนั้น เขายิ่งต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น
ทำไมแดฮยอนต้องอยู่ใกล้ไอ้หมาป่านั่น
“อ..อะไร”
“ไปอยู่ด้วยกันนะ..”
อาจจะดูรวดเร็วไปบ้าง หรืออาจจะเป็นเหมือนความต้องการของเขาคนเดียวก็เถอะ
“…”
“ไปอยู่กับผม”
จุนฮงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ยิ่งได้เห็นแดฮยอนเบิกตากว้างด้วยความตกใจนั่น ความกระหายในตัวเขายิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งรู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจของคนตัวเล็กที่กำลังเต้นดังมากขึ้นเขายิ่งรู้สึกต้องการ
แดฮยอนกลืนน้ำลายตัวเองแล้วจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง รู้สึกพูดไม่ได้เมื่อเห็นจุนฮงกำลังทำหน้าจริงจังแบบนั้น ยิ่งริมฝีปากนั่นเลื่อนมาใกล้เขามากขึ้นจนสัมผัสกัน ความอ่อนนุ่มของมันทำให้เขาอ่อนยวบ ยิ่งคนตัวสูงกอดรัดเขาพร้อมกับประคองท้ายทอยนั่นให้จูบกันถนัดมากขึ้นแดฮยอนยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะละลาย แดฮยอนทำอะไรไม่ได้นอกจากหลับตาพริ้มแล้วพยายามจะเรียนรู้รสจูบที่วาบหวามนั่นจากจุนฮง
มือเล็กจับที่เสื้อของคนตัวสูงแน่นราวกับหาที่ยึดเหนี่ยว จุนฮงถอนจูบให้เขาได้หายใจแค่นิดเดียวก็ก้มลงมาจูบเขาอีกครั้ง ดูดดื่ม ร้อนแรงมากขึ้นจนเขาเริ่มรู้สึกปั่นป่วนที่ท้องน้อย
“ไปอยู่ด้วยกันนะพี่แดฮยอน”
จุนฮงรวบตัวของแดฮยอนมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะก้มหน้าลงกับไหล่เล็กนั่น กระซิบออกมาแผ่วเบา เขาทั้งรักทั้งหวงแดฮยอนแบบนี้ แต่จะต้องหลบๆซ่อนๆไปถึงไหน ถ้าหากตั้งแต่วันนี้แดฮยอนไม่ไปกับเขา แล้วถ้าเกิดไอ้หมาป่านั่นพาแดฮยอนไปในที่ๆเขาไม่สามารถหาเจอละ เขาจะทำยังไง? –แดฮยอนถึงกับยืนนิ่งกับประโยคขอร้องนั่น – เขารู้สึกสับสนไปหมดจนจับต้นชนปลายไม่ถูก .. เขาเจอจุนฮง – และจูบกันงั้นหรอ
“อยู่กับผม—แล้วผมจะไม่กินพี่..”
TALK : อะไรคือช่วงแฟนทอร์ค ไม่ค่อยรู้เรื่องกับเขาเลย ตกลงโล่เป็นตัวอะไร กินอย่างเดียว
ไม่ใช่ยุงแน่ๆ -_-; โถ่โถ่โถ่ ... มันจะเข้มข้นขึึ้้นไหมอะ ไม่รู้อะแต่งเองลุ้นเอง ฮืออออออออ
.
แปะๆๆๆ
ความคิดเห็น