คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter one (100%)
chapter 1 (100%)
last update : 20012013
“ปีนี้มึงลงตัวไหนมั่ง” แดฮยอนหันไปถามเพื่อนสนิทของตัวเองที่นั่งเสริมสวยอยู่ข้างๆ จีอึนหันมาแล้วเม้มปากตัวเองอย่างใช้ความคิด
“ไม่รู้วะ มึงอะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน กะจะตามมึง”
แดฮยอนตอบแล้วยักไหล่ เท้าคางมองไปรอบๆห้องเรียนตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนสายตาจะไปหยุดกับใครบางคนที่เขาฝันถึงเมื่อคืน
จุนฮงกำลังมองเขาเหมือนกัน
ไร้สาระ
แดฮยอนหาวหวอดๆแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะของตัวเอง มือเรียวหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาแล้วกดเล่นนั่นเล่นนู้นไปเรื่อย จนกระทั่ง ประธานของมหาลัยนี้เดินมาหาเขา
“มาเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอก”
ยงกุกนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมาแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนนี้เป้าสายตาคงไม่พ้นมาตกอยู่ที่เขาและรุ่นพี่ยงกุกแน่ๆ
“ทำไมผมต้องบอกพี่ละ”
แดฮยอนยังคงเป็นคนหัวดื้ออยู่วันยังค่ำ คำพูดตรงๆนั่นอาจจะทำให้ใครหลายคนวิ่งน้ำตาตกในไปเลยทีเดียว
“แม่เราบอกให้พี่ดูแลเราไง”
“พี่ไม่เห็นต้องทำตามแม่เลยนี่นา พี่ก็รู้ว่าแม่ขี้กังวลไปงั้นอะ”
เอาตรงๆเขาค่อนข้างจะเบื่อกับการที่ต้องถูกทำตัวเหมือนเด็กๆ ปีนี้เขาจะ20อยู่แล้วนะ ควรจะให้เขาได้มีอากาศหายใจเหมือนเด็กคนอื่นบ้าง ไม่ใช่โดนพี่ข้างบ้านประกบตัวแบบนี้
“แต่มีคนโดนหมาป่ากินจริงๆนะ”
จีอึนรีบเข้ามาแทรกบทสนทนา ไอ้ข่าวหมาป่ากินคนนะไร้สาระไปไหม ไม่เห็นมีใครเคยเห็นหมาป่าจริงๆสักหน่อย
“เดียวเขาก็จับได้เองแหละน่า กังวลอะไรนักหนา”
“นั่นละ จนกว่าเขาจะจับได้ เราต้องรายงานพี่ทุกอย่าง”
แดฮยอนกรอกตาไปมา โถ่ พี่ยงกุกนี่เป็นถึงประธานนักเรียนทำไมถึงได้เชื่อเรื่องงมงายแบบนี้นะ
“เอ่อ รุ่นพี่ครับ ตอนนี้ครูจะเข้าแล้ว”
จุนฮงเดินมาตรงระหว่างพวกเขาแล้วขยับแว่นนั่น ยงกุกพยักหน้าหน่อยๆแล้วลุกขึ้นหลีกทางให้จุนฮงได้นั่งที่ของตัวเอง แดฮยอนนถอนหายใจออกมา เห็นไหม จุนฮงติ๋มแบบนี้เขาไม่เข้าใจว่าฝันถึงทำไมบ่อยๆ
“หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรอพี่แดฮยอน”
หา? แดฮยอนกระพริบตาปริบๆแล้วมองตามันที่จ้องเขาใสแป๋ว เออนั่นสิ มือเล็กเกาจมูกตัวเองอย่างงงๆ
“โทษๆ พอดีคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ”
รอยยิ้มจุดติดที่มุมปากของจุนฮงอย่างนึกสนุก
“คิดเรื่องฝันเมื่อคืนหรอฮะ?”
ดวงตาเรียวกลมโตขึ้นแล้วหันมามองหน้าจุนฮงที่ตอนนี้ยังคงทำท่าเหมือนคนไร้เดียงสา ริมฝีปากอ้าค้างไว้ราวกับจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็เก็บไว้เหมือนเดิมดีกว่า
ชเวจุนฮงชอบทำให้เขาประหลาดใจเสมอ
ไหนจะตอนที่เขาไม่เข้าใจเรื่องเรียน เขาพยายามนั่งทบทวนคนเดียวเงียบๆในห้อง แต่จู่ๆหมอนั่นก็เดินตรงเข้ามาสอนให้เขาเข้าใจเฉย หรือว่าตอนที่เขาหาจีอึนไม่เจอ ทั้งๆที่ไม่ได้ถามใครว่าจีอึนอยู่ไหน หมอนี่ก็โผล่หน้ามาแล้วบอกว่าจีอึนกลับบ้านไปแล้ว
เหมือนอ่านใจได้
นั่นก็ไร้สาระอีกนั่นแหละ
“คิดอะไรอยู่ ตั้งใจเรียนหน่อยสิ”
เสียงทุ้มนั่นพูดขึ้นอีกครั้ง จุนฮงพูดขึ้นแล้วนั่งฟังครูอธิบายหน้าห้องต่อ แดฮยอนพยักหน้าแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง
นั่นก็คงบังเอิญเหมือนกัน
.
.
.
.
.
เขาไม่ได้สนใจเด็กชเวจุนฮงนั่นเป็นพิเศษหรอกนะ แต่พอเอาเรื่องนี้ไปคุยกับจีอึนทีไร เธอกลับบอกว่าจุนฮงลังสนใจเขาอยู่ หรือไม่ก็อาการของแดฮยอนเก็บไม่มิด จุนฮงเลยมองออก แดฮยอนขอบอกว่าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง
มือเรียวถือกองหนังสือเดินตามอาจารย์ไปอย่างเซ็งๆ คิ้วเรียวพลางขมวดเข้าหากัน เขาเริ่มจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้คิดเรื่องของจุนฮงตลอดทั้งวัน
“พี่กำลังจะชนเสาแล้วนะ”
เสียงทุ้มนั่นดังขึ้นทำเอาแดฮยอนหยุดเดินทันที ริมฝีปากบางอ้าขึ้นแล้วกระพริบตาปริบๆ ถ้าเดินไปอีกก้าวนี่เขาคงได้หัวชนเสาแน่ๆ
ลืมบอกไป ตอนนี้จุนฮงโดนเรียกให้ถือของอาจารย์ไปที่ห้องพักเหมือนกัน
“แต๊งกิ้ว”
“เหม่อทั้งวันเลยนะ คิดเรื่องผมอยู่หรอ”
แดฮยอนหันมามองหน้าจุนฮงที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างติดตลก ขำเลย จะว่าไปตอนไม่ใส่แว่นก็หน้าตาดีอยู่หรอก โอ้ย เขายังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องคิดเรื่องไอ้เด็กนี่ด้วย
“ไร้สาระ”
"งั้นบอกได้ไหมว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่”
“ไร้สาระ”
จุนฮงหัวเราะออกมาเบาๆ พี่แดฮยอนปากไม่ตรงกับใจชะมัด คนตัวสูงยักไหล่แล้วเดินตามไป ทันทีที่วางของเสร็จ แดฮยอนหาวออกมาฟอดนึง ให้ตายเถอะ เพิ่งจะห้าโมงครึ่งกว่าแท้ๆ
“พี่กลับบ้านยังไงหรอ”
“ถ้าบินได้ฉันจะบินกลับนะ”
“ฮ่าๆมุกพี่ตลกจัง”
จุนฮงหัวเราะออกมา แต่หน้าแดฮยอนกลับนิ่ง คนตัวเล็กกรอกตาขึ้นไปมา ให้ตายเถอะ! นี่เขากวนตีนมันต่างหาก จะมองโลกในแง่ดีไปถึงไหน
ช่างมันเถอะ วันนี้รีบกลับดีกว่า เขาไม่อยากอยู่รอกลับพร้อมไอ้พี่ยงกุก
“งั้นกลับพร้อมกันนะ”
แดฮยอนตาโตขึ้น -- อะไรนะ ? หมอนี่ร็ได้ไงว่าเขาจะกลับบ้าน
“ไม่อะ ทำไมต้องกลับพร้อมนาย”
“พี่ไม่กลัวหมาป่าหรอ ข่าวดังมากเลยนะ ยิ่งน่ารักๆแบบพี่แดฮยอนนี่..”
มันพูดด้วยเสียงนิ่งๆไม่พอ แถมยังเลียริมฝีปากตัวเองแล้วมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีก ทำเอาแดฮยอนขนลุกซู่ ไหงถึงได้เปลี่ยนนิสัยกันเร็วขนาดนี้ ในห้องยังดูติ๋มๆอยู่เลย !
แดฮยอนรีบเอากระเป๋ามากอดที่อกแน่น ความจริงก็กลัวอยู่หรอก แต่กลัวเสียฟอร์มไปเท่านั้นและ ร่างเล็กเชิ่ดหน้าขึ้นมองหน้าอีกคนที่กำลังเหมือนจะกลั้นยิ้มขำๆอยู่
“ไปกับหมาป่ายังดีกว่าไปกับนายละกัน! เหมือนคนโรคจิตตามติดฉันอย่างนั้นละนายนะ”
จุนฮงเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง อดจะขำออกมาเบาๆไม่ได้ เหมือนลูกแมวที่กลัวน้ำกำลังขู่เขาฟ่อๆอย่างนั้น
“ขำอะไร!!”
“ปล้าว”
ยืนเถียงกันอยู่เนิ่นนานจนสุดท้ายฟ้ามืดจนได้ แดฮยอนถอนหายใจออกมาก่อนจะยกมือทำท่าจะชกจุนฮงสักเปรี้ยง ยิ่งไม่อยากจะกลับบ้านมืดสักเท่าไหร่ด้วย
“ก็บอกว่าผมจะไปส่งไง”
"บอกว่าไม่ต้อง ทำไมต้องไปส่ง”
“ผมเป็นห่วงพี่..”
จุนฮงพูดขึ้นด้วยใบหน้าจริงจังทำเอาแดฮยอนถึงกับใจกระตุกไปเลยทีเดียว .. อะไรของหมอนี่
“อ..อะไร ไร้สาระ ! ฉันกลับละ”
ยังไม่ทันที่คนตัวโตจะได้พูดอะไร แดฮยอนก็รีบวิ่งออกจากตึกด้วยความเร็ว ทำเอาจุนฮงอมยิ้มออกมาเล็กๆด้วยความเอ็นดู
“รุกเขาซะขนาดนั้นทำไมมึงไม่บอกเลยละว่าเป็น”
เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนสนิทเขาดังขึ้นจากข้างหลัง จงออบยืนกอดอกมองเขาด้วยสายนิ่งๆ นั่นสินะ...
“ไม่วะ กลัวเหยื่อตื่นตัว”
จุนฮงหันมายักคิ้วให้จงออบแล้วค่อยๆเดินตามคนตัวเล็กไป
“ระวังกลายเป็นเหยื่อเองละกัน มึงไม่เห็นคนคุมเขารึไง”
จุนฮงไม่ได้ตอบอะไรนอกจากชูนิ้วกลางใส่จงออบ ถึงจะเดินมาไกลแต่เขายังคงได้ยินเสียงจงออบอยู่ชัด พอๆกับได้ยินเสียฝีเท้าของแดฮยอน
ต่อให้ต้องกลายเป็นเหยื่อ เขาก็ไม่ยอมปล่อยแดฮยอนคลาดสายตาอีกแล้ว
50%
แดฮยอนยืนกอดอกมองดูกองหนังสือบนโต๊ะของตัวเองแล้วถอนหายใจ ไม่ขอยุ่งกับเรื่องเรียนดีกว่า เขาพยายามเดินลงจากบันไดให้เบาที่สุดเพราะกลัวพ่อกับแม่ตื่น สาบานได้ว่าเขาอยู่ในบ้านของตัวเอง แต่ว่าต้องทำตัวเหมือนแมวมาขโมยปลาทูย่างเฉยๆ(แหงละ ถ้าพ่อแม่รู้ว่าเขาแอบลงมาหาอะไรกินคงได้โดนเทศนา ไม่รู้จะดุอะไรนักหนา)
แดฮยอนหยิบชีสเค้กในตู้เย็นมากินแล้วยิ้มออกมาเบาๆ ให้ตายเถอะ ตลอดทั้งวันนี้เขาแทบจะไม่ได้เรียนเพราะข่าวคนที่ตายในหมู่บ้านเขาโดนตัวอะไรไม่รู้ฆ่า มันน่ากลัวมากจากที่จีอึนเล่า เห็นบอกว่าเนื้อหลุดออกไปหลายที่ ทั้งที่แขน ต้นคอ หน้าท้อง และขาข้างนึง
แค่นึกถึงที่จีอึนพูดเขาก็แทบจะกินชีสเค้กตรงหน้าไม่ลง รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาแปลกๆ ลมที่พัดเข้ามาจากส่วนไหนไม่รู้ของบ้านทำเอาแดฮยอนถึงกับกลืนน้ำลาย ไม่ได้กลัวนะ แค่ตกใจ ..
กึก
แดฮยอนสาบานได้ว่าเขาไม่ได้กลัว แต่ไอ้ที่ขาสั่นนี่คืออะไร คนตัวเล็กรีบวางชีสเค้กลงแล้วมองไปรอบๆห้องครัว ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่บานหน้าต่างนั้น เงาตะคุ่มใหญ่ๆคล้ายๆรูปร่างคนทำให้แดฮยอนเบิกตากว้าง
กึก กึก กึก กึก ..
เสียงนั่นมันดังขึ้นเพราะคนที่หน้าต่างพยายามทุบเข้ามา ลมที่พัดมาจากที่ไหนไม่รู้ทำให้ผ้าม่านปลิว แดฮยอนเดินถอยหลังไป ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงจากคนๆนั้นทุบหน้าต่าง และเสียงหัวใจเต้นดังของเขา ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว ดวงตาเรียวหรี่ลงพยายามจ้องคนที่นอกหน้าต่างนั้นให้ชัดเจนมากขึ้น
เป็นคนในมหาลัยเขา ..
ตาน้ำคลอขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่นอกหน้าต่างพยายามทุบหน้าต่างเข้ามาในบ้านของเขา แดฮยอนอ้าปากค้างแล้วเริ่มรนราน สมองคิดอะไรไม่ออกนอกจากปิดปากตัวเอง เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่ว่า ..เขาเคยเห็น
กลัว..
ดวงตาแดงกล่ำนั่น พร้อมกับคราบเลือดตามมุมปากของคนๆนั้น จนสุดท้ายแดฮยอนตั้งใจจะวิ่งหนีขึ้นข้างบน หรือไม่ก็ตะโกนให้คนในบ้านมาช่วยกันเสีย แต่ช้าไป
ในเมื่อเงาตะครุ้มใหญ่กว่าโถมเข้าใส่ร่างชายคนนั้นทันที ไม่มีเสียงใดๆทั้งสิ้น แดฮยอนทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วเอามือปิดปากตัวเองแน่น
“อ--อะ”
เมื่อกี้เขาเห็นกับตา หมาป่าขนสีน้ำตาลกระโดดมาจากทางไหนไม่รู้กัดเข้าที่คอผู้ชายคนนั้น แดฮยอนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองทนไม่ไหวจนต้องร้องไห้ออกมา เมื่อกี้ – คนๆนั้นพยายามจะร้องขอชีวิตจากเขาใช่ไหม ? ท..ทำไมเขาไม่ช่วยละ
ถ้าเขาช่วยป่านนี้ผู้ชายคนนั้นต้องรอดชีวิตแน่ๆ หรือไม่ก็ .. กลายเป็นอาหารของหมาป่าทั้งสองคน
ความรู้สึกผิดโถมทับเข้ามาจนแดฮยอนปาดน้ำตา เขาควรจะทำยังไงดี ? วิ่งขึ้นไปบอกแม่ หรือว่าเดินไปดูที่หน้าต่าง? ยังไม่ทันที่แดฮยอนจะได้คิดอะไร รู้ตัวอีกทีเขากลับลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่างนั้นเหมือนคนไร้สติ
หยุดเดินไม่ได้ ..
แดฮยอนยืนนิ่งอยู่ที่หน้าต่างแล้วเบิกตากว้าง ภาพตอนนี้มันน่ากลัวจนเขาแทบสลบ ร่างของหมาป่าตัวใหญ่ยักษ์กำลังนอนนิ่งอยู่พร้อมกับตรงกลางลำตัวถูกควักออกมา คอของมันถูกหักจนน่ากลัว แต่ผู้ชายคนนั้นกลับหายไป ..
“ม...ไม่”
เสียงหัวเราะดังเข้ามาในโสตประสาทของแดฮยอน ข้างหลังบ้านของเขาเป็นป่าก็จริง แต่ทว่าเขากลับเห็นเงาของผู้ชายสองคนกำลังยืนหัวเราะกันอยู่ รอยเลือดจากตัวของหมาป่าเลอะเต็มทางจนไปถึงสองคนนั้น แสงไฟสลัวๆส่องไปที่สองเงาจนแดฮยอนถึงกับตกใจ
และยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อได้สบตากับพวกมัน ดวงตาสีแดงนั่นมองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นใคร แดฮยอนพยายามจะอ้าปากตัวเองขึ้นแล้วร้องตะโกนเรียกใครสักคนให้มาช่วยแต่ทว่า...
ทุกอย่างก็ค่อยๆดับลง
พร้อมๆกับใบหน้าของจุนฮงที่เต็มไปด้วยเลือดกำลังส่งยิ้มให้เขา
“เอาไง เหยื่อเห็นมึงละนะ”
จงออบพูดขึ้นแล้วทำหน้าเซ็งๆ เมื่อกี้เขากะจะแกล้งแดฮยอนสักหน่อย แต่ไม่นึกว่าหมาป่ามันจะโผล่หัวมาแถมกัดเขาจนเป็นรอยอีก
“คิดซะว่าฝันร้ายแล้วกัน”
จุนฮงยกยิ้มขึ้นแล้วจูบลงเบาๆที่เปลือกตานั่น แดฮยอนยังคงหลับนิ่ง
“ไอ้สัดเลี่ยนวะ ไปกันเหอะจะเช้าละ มึงทำคราบนี้หายไปด้วย เดียวซวย”
“เออๆ ”
จุนฮงพยักหน้ารับก่อนจะวางตัวแดฮยอนให้พิงกับซิงค์ของเครื่องครัว มองหน้าอีกครั้งก่อนจะค่อยๆปีนออกนอกหน้าต่างไป
.
.
.
.
.
แดฮยอนรู้สึกตัวเองไข้ขึ้นหนักหลังจากวันนั้น ปริศนาตลอดทั้งวันทำให้เขาปวดหัวจนไปเรียนไม่ได้ – เขาฝันถึงจุนฮงอีกครั้ง แต่เขาควรจะเริ่มคิดให้มันกลายเป็นเรื่องปกติของชีวิตได้แล้ว แดฮยอนถอนหายใจออกมา ถ้าไม่ติดว่ามีสอบไฟนอล เขาจะไม่คิดลุกออกมาจากเตียงเพื่อมามหาลัยหรอก
คนตัวเล็กฟุบตัวลงกับหนังสือกองใหญ่ เขาแทบจะไม่ได้อ่านมันเพราะพิษไข้ ไหนจะเรียนไม่เก่งอยู่แล้ว ยังไม่ได้อ่านหนังสืออีก อนาคตเขาคงได้กินFแทนข้าวต้มแน่ๆ
พอเริ่มรู้สึกว่ามีใครกำลังนั่งลงตรงหน้าเขาก็เปิดเปลือกตาขึ้นมาข้างนึง ถอนหายใจออกมาดังๆ ตอนนี้เขาต้องการจีอึนมาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่กับไอ้พี่นี่สองคน
“บอกว่าอย่าไปไหนคนเดียวไง”
“โถ่พี่ยงกุก ไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
“ไม่เป็นอะไร? ถ้าวันนั้นมันทำอะไรนายแล้วพี่จะทำยังไง”
ไร้สาระ แดฮยอนกรอกตาแล้วพ่นลมหายใจออกมาจากปากแรงๆ
“มันเป็นแค่ฝัน พี่คิดมากไปนะ สอบจนสมองกลับปะ”
แดฮยอนขมวดคิ้วตัวเอง ทั้งๆที่พี่ยงกุกเป็นคนบอกเขาเองว่ามันเป็นแค่ฝัน แล้วให้ลืมๆมันไป แต่เจ้าตัวกลับตามติดชีวิตเขาซะแทบหายใจไม่ออกแบบนี้ นี่เขาต้องกลัวตัวในฝันออกมากัดหัวเขารึไง
ตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าเป็นแค่ฝัน แต่พอเห็นสภาพกลางคืนที่เต็มไปด้วยเลือดนั่นหายไปไม่เหลือสักเศษเสี้ยว เขาก็ต้องทำใจยอมรับว่าแค่ฝันไป บางทีเขาอาจจะละเมอมากินชีสเค้กก็ได้
“นายจะไม่บอกพี่จริงๆหรอว่าในฝันนะ นายเห็นใคร”
“ไม่บอก จนกว่าพี่จะบอกว่าทำไมผมต้องบอกพี่”
แดฮยอนใช้มือเท้าคางตัวเองมาจ้องกับคนตรงหน้าอย่างอวดดี แหงละ ทันทีที่ตื่นขึ้นมาจู่ๆพี่ยงกุกก็วิ่งมาบ้านเขาแล้วมาหมุนตัวเขาดูอย่างกับตุ๊กตา ถามว่าได้แผลอะไรไหมอีก แล้วก็บอกว่าเมื่อคืนเป็นแค่ฝันนะ
ทั้งๆที่เขาไม่ได้บอกพี่ยงกุกสักคำว่าฝันถึงอะไร
“พี่บอกไม่ได้”
คนตัวสูงดูจะหน้านิ่งไปเลยทีเดียว แดฮยอนกรอกตาไปมาก่อนจะฟุบตัวลงกับกองหนังสือนั่นอีกที เขาปวดหัวกับเรื่องเรียนมามากพอแล้ว ยังต้องปวดหัวกับไอ้พี่คนนี้อีก
“เอ่อ รุ่นพี่ครับ ขอนั่งด้วยได้ไหม”
“เอาสิ”
เสียงทุ้มต่ำนั่นเรียกสติของแดฮยอนให้กลับมา ถึงจะสะลึมสะลือก็เถอะ คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมกับเสียงหัวใจที่เริ่มจะเต้นผิดปกติเมื่อจุนฮงนั่งลงข้างๆเขา
“ผมเห็นว่าพี่ไม่ได้อ่านหนังสือ เลยสรุปที่ออกสอบมาให้”
จุนฮงวางสมุดลงเล่มหนึ่งก่อนจะขยับแว่นแล้วก้มหน้า เขาค่อนข้างดูกลัวยงกุกแต่ผิดกับยงกุกที่กำลังขมวดคิ้วมองแดฮยอนกับจุนฮงสลับกันไปมา
“ทำไมนายต้องกลัวพี่ละจุนฮง”
จุนฮงสะดุ้งตัวขึ้นแล้วขยับแว่น อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็เงียบ
“เอาเถอะ พี่ต้องไปแล้ว ฝากดูแลแดฮยอนด้วย เลิกสอบแล้วโทรหาพี่นะ เข้าใจไหม”
แดฮยอนไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำมือปัดๆเหมือนไล่ ขยี้ตาตัวเองครั้งนึงก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบสมุดเล่มนั้นมาเปิดอ่านเหมือนคนไม่มีแรง
“พี่พักผ่อนไม่พอหรอ”
จุนฮงถอดแว่นตัวเองออกแล้วทำท่าเหมือนอ่านหนังสือ แดฮยอนส่ายหน้าแล้วเริ่มอ่านหนังสือต่ออย่างไม่สนใจ
“ทำไมถึงไม่สบายละ”
“…”
“ผมกวนนายพี่เปล่า?”
แดฮยอนกรอกตาไปมา โถ่ เวลาคนอ่านหนังสือแล้วมาพูดๆใส่นี่เขาไม่เรียกกวนรึยังไงเล่า! แดฮยอนเริ่มอ่านหนังสืออีกครั้งอย่างตั้งใจ แต่เมื่อได้กลิ่นหอมๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆก็ต้องเบี่ยงความสนใจหันไปมอง
เขาเห็นดวงตาของจุนฮงกำลังนั่งเท้าคางมองเขาใสแป๋ว ถึงมันจะไม่ใกล้มากเท่าไหร่ แต่ทว่า.. มัน แปลกๆ ยิ่งรอยยิ้มที่มุมปากนั่นอีก
“อะไรของนาย! เห็นไหมคนอ่านหนังสือ”
“เห็น”
จุนฮงตอบกลับอย่างยิ้มๆ ดวงตานั่นยังคงจ้องมาที่ดวงตาของแดฮยอนราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป สงครามจ้องตาเกิดขึ้นได้แปบเดียวแดฮยอนก็รีบหันหน้ากลับ เขารู้สึกแปลกๆ
“ฉันไม่มีสมาธิ”
นั่นละความตั้งใจของจุนฮง ร่างสูงหัวเราะหึๆ ออกมาเบาๆก่อนจะหันไปหยิบหนังสือมาอ่านบ้าง
“พี่แดฮยอน “
“ไร”
คนตัวเล็กเริ่มจะอารมณ์เสียมากขึ้นเมื่อเห็นว่าไอ้ที่นั่งข้างๆโคตรจะกวนเขาอ่านสรุป นี่อีกชั่วโมงเดียวเองไม่รู้จะอ่านทันไหม
“น่ารัก”
“อะไรของนาย”
“พี่แดฮยอนน่ารัก”
แดฮยอนตาโตขึ้นแล้วหันขวับไปมองจุนฮงที่ตอนนี้มันยังนั่งมองหน้าเขา แถมยิ้มมุมปากนั่นอีก ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงรู้สึกเป็นรองอย่างนี้วะ !
“ไปตายไปไอ้จุนฮง !!!”
เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วหน้าคณะ เอ .. แล้วตกลงวันนี้ชองแดฮยอนจะได้อ่านหนังสือไหมละเนี่ย คึคึ ~
มี10ตอนคะ ไม่ทิ้งหรอก ค่อนข้างชอบพลอตนี้มากมากจากใจ ♥_♥
ฮี่ๆตอนแรกคิดว่าจะไม่มีใครเม้นซะอีก ขอบคุณที่เม้นกันนะคะ ได้กำลังใจเยอะเลย รักนะ
ความคิดเห็น