ร้ายกลายรัก

ลำดับตอนที่ #6 : เมื่อไม่เป็นอย่างที่คิด

�"ทำไมถึงเดินมาละอัน เหงื่อท่วมเชียวร้อนมั้ย"
รชตะเอ่ยถามเสียงนุ่ม อันดามันยิ้มรับความเป็นห่วงของเพื่อนหนุ่ม เธอเดินเข้าไปทักทายโปรดิวเซอร์ และทีมงานคนอื่นๆ สายตาสอดส่องหาคนที่อยากพบ เขาคงอยู่หลังร้าน อีกไม่นานหรอกเดี๋ยวก็ต้องเจอกันอยู่ดี
"อันคะ เดี๋ยวอันต้องถ่ายตรงมุมนี้นะคะ สีหน้าเหมือนผ่อนคลาย จากการได้พักผ่อนหลังจากการทำงาน เรื่องท่าในการถ่าย อันไหลไปเรื่อยๆเลยนะ ไม่ต้องมองกล้อง เดี๋ยวเซดจะเป็นถ่ายไปเรื่อยๆแล้วเดี๋ยวเราค่อยมาเลือกรูปกันอีกทีนะคะ"
โปรดิวเซอร์บรีฟงานเธอ แล้วบอกให้เข้าไปแต่งหน้าทำผม ที่ด้านหลังร้าน
" พี่เปรี้้ยวคะ ทำไมถึงเลือกร้านนี้เป็นที่ถ่ายละคะ"
โปรดิวเซอร์สาวทำหน้างง แต่ก็ตอบเพราะไม่คิดสงสัย
" ก็คอนโดที่เราจะขาย มีโลเคชั่นแถวนี้ค่ะ พี่นพก็เลยอยากให้มันดูสมจริง เหมือนถ้าเราซื้อคอนโดนี้ เราก็จะมีร้านกาแฟน่ารักๆแบบนี้ใกล้ๆ ทำไมหรือคะ อันว่าไม่สวยหรอ เปิ้ลว่ามันน่าก็น่ารักดี แล้วพี่นพก็ถูกคอเจ้าของร้านมากนะ เห็นว่าเขาเป็นช่างภาพอิสระด้วย อาจมีชวนกันไปทำงานละคราวนี้ "
อันดามันพยักหน้ารับคำตอบแล้วเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อไปแต่งหน้า�
"น้องอันจ๋า มานั่งตรงนี้เร็วๆเลยสาวน้อย พี่จะเนรมิตให้หนูสวยเลยวันนี้"
อันดามันยกมือไหว้ช่างแต่งหน้าที่ทางบริษัทเรียกใช้ประจำ เธอเป็นนางแบบจำเป็นอยู่หลายครั้ง ทั้งเห็นหน้าชัดๆ เห็นแค่หลัง แค่มือ หรือแล้วแต่เจ้านายจะมอบหมายหน้าที่ให้ ซึ่งเธอก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะเธอก็ได้ค่าขนมเพิ่มขึ้น
"อยากได้แก้วน้ำซักใบจังเลย นี่พวกทีมงานเคลียร์ซะเรียบเลย เหลือแค่ของประกอบฉาก เอามาใช้ก็ไม่ได้"
อันดามันอมยิ้มให้ก่อนลุกขึ้นเดินตรงไปหลังร้านก่อนจะเดินออกมาพร้อมแก้วน้ำอย่างที่่ช่างแต่งหน้าคนเก่งอยากได้
"ว้ายน้องอัน มีตาทิพย์หรือคะ ถึงทราบว่าอะไรอยู่ตรงไหนน่ะ แล้วรู้ได้ยังไงคะว่ามันจะอยู่ตรงนั้น"
ถึงคราวที่หญิงสาวอึกอักบ้าง เพราะเธอก็เผลอลืมตัว�
"พี่บั๊กคะ อันจะไปมีตาทิพย์ได้ยังไงคะ ก็แค่ร้านนี้ไม่ใช่ฉากที่เซ็ทขึ้นมานี่คะ เพราะฉะนั้นเขาก้ต้องมีแก้วกาแฟอยู่แล้ว แล้วมันก็ต้องอยู่ตรงไหนซักที่ แล้วอันก็แค่เดาว่ามันอยู่หลังร้านน่ะค่ะ"
เธอนั่งหลับตาให้ช่างแต่งหน้าบรรเลงฝีมือเต็มที่ และพี่บั๊กก็ไม่ทำให้ผิดหวังทันทีที่เธอลืมตา ช่างแต่งหน้าหนุ่มก็ออกปากกรี๊ดกร๊าด ชมว่าสวยอย่างนั้นอย่างนี้ และดันให้เธอไปทำผมต่อ พี่เก้าช่างทำผมถึงกับส่ายหัวเมื่อเจอทรงผมปวดใจของเธอ�
"น้องอันคะ ตอนที่อกหักนี่ไม่น่าตัดผมเลยนะคะ พี่ไม่รู้จะทำทรงอะไรให้หนูแล้วนะเนี่ย"�
"พี่เก้าทำให้อันได้อยู่แล้วใช่มั้ยคะ พี่เก้าเก่งจะตาย " หน้าเก๋กระพริบตาปริบๆเป็นเชิงอ้อน�
เสียงตะโกนภายนอกบอกให้รู้ว่านายใหญ่ของบริษัทได้มาถึงแล้ว และเธอก็แปลงร่างเรียบร้อยแล้ว อันดามันหันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจกมองความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนเดินออกไปข้างนอก สูดลมหายใจลึกๆเธอพร้อมแล้ว
"อันจ๊ะ พี่อยากแนะนำให้อันรู้จักเจ้าของร้านหน่อยนะ นี่รุทธนะ อาจจะได้ร่วมงานกับเราถ้าเขามีเวลา"
อันดามันยิ้มให้ผู้ชายตรงหน้าเล็กน้อย ยื่นมือออกไปกระชับกับคนตรงหน้า ชายตรงหน้ามีแววตาตกใจไม่น้อยที่เห็นเธอ
"ยินดีที่ได้พบกันอีกนะคะ พี่รุทธ"
"อ้าวนี่รู้จักกันมาก่อนหรือเนี่ย ไม่เห็นบอกพี่เลยอัน"
อนุรุทธมีสีหน้าอึกอัก เมื่อเธอมองสบสายตาด้วยความเรียบเฉย�
"พี่รุทธ กับอันรู้จักกันเผินๆน่ะค่ะพี่นพ ไม่ได้สนิท อันเลยไม่รู้ว่าพี่รุทธเปิดร้านกาแฟแถวนี้"
อันดามันเป็นคนตอบคำถามนั้นเสียเอง เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมตอบ เธอหันหน้าไปหาช่างภาพที่ยืนอยู่แถวนั้นเพื่อถามว่าเธอต้องนั่งตรงนั้น ควรทำท่าอย่างไร เซดดริกช่างภาพชาวต่างชาติยิ้มและแนะนำว่าเธอควรทำท่าทางอย่างไร และต้องการภาพอารมณ์ประมาณไหน รชตะเดินตามมาสมทบ เพื่อฟังสิ่งที่ช่างภาพต้องการ เมื่อทุกอย่างพร้อม ทุกคนเข้าประจำที่ การถ่ายทำดำเนินไปอย่างเป็นขั้นตอน และเพียงไม่นานก็เสร็จไปด้วยดี เพราะความเป็นมืออาชีพของทีมงาน อันดามันเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านหลังเพื่อเตรียมตัวกลับ�
"น้องอันจ๋า พี่ขอโทษทีนะคะ ฉากบังตาที่ใช้เปลี่ยนเสื้อผ้ามันขาดล่ะหนู เดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำแล้วกันนะอัน"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่บั๊ก เดี๋ยวอันไปเปลี่ยนในห้องน้ำก็ได้ค่ะ"
เธอหอบเสื้อผ้าไว้ในวงแขนแล้วเดินเลี่ยงไปห้องน้ำ ทันทีที่เปิดประตูออกมาก็ถึงกับผงะเมื่อเห็นว่าใครยืนคอย
"อัน เสร็จแล้วพี่ขอคุยกับอันหน่อยได้มั้ย รีบไปไหนรึเปล่า "
อนุรุทธยืนดักรอเธออยู่หน้าห้องน้ำ อันดามันหน้าตึง "เคยไม่มีมารยาทยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้นนะคะพี่รุทธ การมายืนรอผู้หญิงที่หน้าห้องน้ำถือเป็นเรื่องไม่สุภาพนะคะ" อนุรุทธไม่สนใจ หน้าคมยิ้มละไม ตาเชื่อม
"อันสวยขึ้นนะ สวยขึ้นจนพี่ตกใจ ในตอนแรกที่เห็น"
อันดามันคอแข็ง ห้องน้ำที่หลังร้านค่อนข้างเงียบ เพราะไม่มีคนเดินผ่าน�
"พี่รุทธคะ การที่อันกลับมาเจอพี่รุทธอีกครั้ง ไม่ได้หมายความว่าอันยังเป็นผู้หญิงโง่ๆคนนั้นนะคะ คำพูดหวานๆของพี่รุทธไม่ได้ทำให้อันเชื่ออีกแล้วค่ะ อันไม่โง่แล้ว"
อนุรุทธมองอันดามันแล้วพิจารณา ผู้หญิงตรงหน้าดูเปลี่ยนไปมาก ผมยาวสลวยที่เขาเคยลูบ ตอนนี้ถูกหั่นสั้นกุดเป็นทรงแปลกตา หน้าใสใสที่เคยไร้เครื่องสำอาง ตอนนี้ถูกฉาบไปด้วยอายชาโดว์สีหวาน อายไลน์เนอร์เส้นคมทำให้ดวงตากลมโตของเธอดูหวานซึ้งกว่าเดิม อะไรดลใจให้เขาทำร้ายผู้หญิงตรงหน้าอย่างหนักนะในตอนนั้น
"อย่ามามองฉันด้วยสายตาน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้นะ"
อนุรุทธเริ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้ในขณะที่เธอเดินถอยหลังหนีเรื่อยๆ�
"ถอยไปนะไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนให้คนเข้ามา"
"แล้วใครจะอายกว่ากันละอัน พี่งั้นหรือที่ต้องอาย ต้องให้พี่พูดมั้ยว่าเราเคยใกล้ชิดกันขนาดไหน"
อันดามันตัวสั่น เพราะความโมโห อดีตที่เธอเคยเจ็บช้ำเพราะผู้ชายตรงหน้า ทำให้เธอเลือกที่วิ่งหนีความรักมาตลอด แล้วการที่เธอมายืนตรงนี้ก็เพราะต้องการปลดปล่อยทุกอย่างให้สิ้นสุด เธอไม่โกรธไม่เกลียดจากการกระทำเขาในวันวานแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับตอนนี้กลายเป็นว่านอกจากเขาไม่สำนึกแล้วยังเห็นแก่ตัวไม่เปลี่ยนอีกด้วย
"คุณกล้าพูดออกมาได้ไม่อายปากนะคุณอนุรุทธ แล้วขอโทษนะ ไอ้ใกล้ชิดของคุณเนี่ย มันก็แค่นิดๆหน่อยๆเองนะ แค่นี้ฉันก็ขยะแขยงเต็มทนทุกทีที่นึกถึงแล้ว"
"แน่ใจรึเปล่าที่พูดมาน่ะอัน ถ้าไม่อยากให้แนบชิด แล้วจะเสนอตัวมาหาทุกวันทำไม ถ้าไม่อยาก"
มือบางกำแน่นและไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะเหวี่ยงออกไปที่ปากเลวๆของคนตรงหน้า ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงตัวเล็ก มีมือเท้าเล็ก แต่หมัดก็หนักไม่น้อย สามารถเรียกเลือดจากมุมปากของชายตรงหน้าได้เหมือนกัน ดูเหมือนความอดทนของอนุรุทธจะสิ้นสุดเหมือนกัน
มือหนาเอื้มไปกระชากร่างบางเข้ามาชิด ก่อนคำรามใส่หน้า
"เล่นตัวหรืออัน ที่ยอมมาที่นี่อีกครั้ง ไม่ใช่เพราะอยากรำลึกความหลังหรอกหรือ อย่าทำเป็นพูดให้ตัวเองดูดีไปเลย"
"คุณอย่าฝันเฟื่องไปหน่อยเลย ฉันว่าคุณควรจะไปหากระโปรงมานุ่งได้แล้วนะ ฉันไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายเลวๆอย่างคุณนานแล้ว ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะว่ามาทำงาน ไม่ได้อยากมารื้อฟื้นความหลังซังกะบวยอะไรกับคุณ คิดว่าหน้าตาดี ดีกรีช่างภาพไฟแรง มีร้านเป็นของตัวเอง แล้วฉันจะอยากกลับมาซบอกคุณหรือ น้ำเน่าไปหน่อยแล้วมั้ง ทำกับฉันขนาดนั้นคิดหรือว่าฉันจะกลับมาง้อคุณอีก ไอ้คนเฮงซวย เส็งเคร็ง"�
มือของอนุรุทธบีบแขนเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามความรุนแรงของอารมณ์ หน้าคมโน้มลงมาใกล้เรื่อยๆ อันดามันพยายามตั้งสติ หาทางเอาตัวรอด�
"ปล่อยอันเดี๋ยวนี้คุณอนุรุทธ"
เสียงที่ดังขึ้นทำให้อนุรุทธปล่อยมือจากร่างบาง อันดามันรีบสาวเท้าเข้าไปเพื่อนหนุ่มร่างสูง�
"ผมว่าผมนึกหน้าคุณออกแล้วนะ คุณนายแบบ คุณคือคนที่ถ่ายรูปคู่กับอันบ่อยๆ ทั้งๆที่ตอนนั้นอันกับผมคบกัน ในที่สุดก็สมหวังซะทีนะคุณนายแบบ รอกินเดนมาตั้งนาน"
อันดามันฉุดแขนให้เพื่อนหนุ่มเดินออกมาจากตรงนั้นโดยเร็วเพราะไม่ต้องการต่อปากต่อคำกับอนุรุทธอีกต่อไป รชตะขืนตัวไว้ก่อนประกาศเสียงกร้าวก่อนยอมออกไป
"อันไม่ใช่ของเหลือเดน อันเป็นผู้หญิงโชคดีต่างหากที่หลุดพ้นจากผู้ชายใจต่ำอย่างคุณ ถ้าคุณคิดจะทำร้ายอันอีก คุณคงต้องเจอกับผม"�