ร้ายกลายรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ทบทวนความจำ

"โลกมันกลมดีนะ คุณว่ามั้ย"

ร่างสูงที่นั่งลงตรงข้ามเธอโดยที่ไม่ขออนุญาติทั้งเธอและเพื่อนหนุ่มทำให้อันดามันอ้าปากค้าง โลกบ้าๆใบนี้มันกลมไปมั้ย ใบหน้าที่ต่อให้อีกเดือนหรือสองเดือนข้างหน้าเธอก็ไม่มีทางลืม แล้วนี่ เจอกันภายในวันเดียวสองรอบ บอกตรงๆโลกกลมจนรับไม่ได้!!

"ใช่กลม กลมเกินไป จะนั่งตรงนี้เหรอคะ ฉันจะได้ย้ายให้"

มือบางเอื้อมไปฉุดเพื่อนหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน ตะโกนบอกเด็กเสิร์ฟให้ย้ายไปข้างบน ร่างบางเดินหนีโดยไม่สนใจว่าผู้พันหนุ่มจะทำหน้าอย่างไร มือหนาคว้าแขนเล็กได้ทันก่อนที่เธอจะเดินพ้นหน้าไป 

"นี่คุณผมไม่ใช่แมลงสาบ หรือ ตะขาบนะที่คุณจะทำท่าทางรังเกียจขนาดนี้"

หน้าสวยตวัดสายตามองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาหยามเหยียด นึกคิดไปถึงตอนที่พลาดท่าให้กับเขาที่ห้องทำงานแล้วยิ่งแค้นใจ มือเรียวยกขึ้นถูริมฝีปากแรงๆโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่ผู้พันหนุ่มเห็นเธอทำท่าอย่างนั้นถึงกับยิ้มออกเลยทีเดียว คิดถึงตอนที่เขาตวัดเธอกลับมาแล้วกดริมฝีปากลงไปหวังจะปิดปากเธอไม่ให้ตะโกน กลับกลายเป็นเขาหลงเพลินไปกับความนุ่มของริมฝีปากเธอไปเสียได้ กว่าจะถอนจูบได้เล่นเอาเธอหอบทีเดียว และถ้าเขาคิดไม่ผิดเธอเคลิ้มไปกับรสจูบเขาแน่นอน ทันทีที่เธอตั้งสติได้ หญิงสาวทำเพียงมองเขาด้วยแววตาโมโห แล้วเดินออกจากห่้องไปเลย เหมือนคนที่ทำอะไรไม่ถูก 

"ฉันว่าคนที่ทำตัวน่ารังเกียจมันน่าเกลียดกว่าพวกสัตว์ที่คุณพูดถึงอีก"

"อัน รู้จักกับเขารึเปล่า ขึ้นไปนั่งข้างบนเถอะ"

"ก็แค่เคยคุยด้วยเรื่องงาน ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก ไปกันเถอะรัช"

ร่างบางปลดมือหนาที่จับแขนเธอไว้แล้ว จูงเพื่อนหนุ่มเพื่อย้ายไปนั่งด้านบน 

"ไม่รู้จักตอนนี้ แต่อีกไม่นาน ผมรับรองว่า ผมจะเป็นมากกว่าคนรู้จักคุณแน่นอน"
อันดามันมองหน้าชายหนุ่มแล้วแสยะยิ้มเหยียด "อวยพรให้ทำได้นะคะ เพราะฉันคงไม่ซวยเจอคุณอีกหรอก"

"อย่างน้อยผมก็รู้ว่ารสจูบคุณหวานแล้วกัน"  คำพูดที่ดังไม่น้อยทำให้อันดามันหันขวับกลับมาทันที ร่างบางเดินไปเงื้อมือหวังจะตวัดลงบนใบหน้ากวนๆนั่น ร่างสูงก็เหมือนจะเป็นนกรู้ นอกจากจะหลบได้ยังสามารถคว้าเธอไปกอดได้อีกด้วย จมูกโด่งคมโฉบลงบนแก้มเนียนทันที อันดามันอยากจะกรีดร้องใส่หูคนที่ฉวยโอกาสนัก แต่ติดตรงที่สายตาของคนอื่นที่มองอยู่นี่สิ หญิงสาวกัดฟันยิ้มก่อนหันหลังกลับไปวาดมือคล้องแขนชายหนุ่มหน้าคมที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มหวานสุดชีวิต นิ้วเรียวไล้ไปตามใบหน้าคม ทำเอาผู้พันหนุ่มถึงกับตาเชื่อมเคลิ้มไปกับสัมผัสผู้หญิงตรงหน้า ดวงตากลมโตจ้องมองเหมือนสะกดจิตให้เขาไม่รู้ตัว มือบางลูบต้นคอเขาเบาๆแล้วค่อยๆโน้มลงมาใกล้หน้าใสเรื่อยๆ และเธอก็กระแทกเข่าสวนขึ้นไปที่กล่องดวงใจเขาแบบไม่พลาด ร่างสูงทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น โดยมีสายตาสมเพชของหญิงสาวมองด้วยหางตา 

"อย่าได้คิดจะมารังแกกันง่ายๆอีกนะผู้พัน ครั้งที่แล้วฉันแค่พลาด"

เธอควงแขนเพื่อนร่วมงานเดินหนีทันที โดยไม่สนใจสีหน้าโมโหของคนที่นั่งจุกอยู่กับพื้น แอบสะใจนิดๆที่เขาดูเจ็บกว่าที่คิดไว้ เธอเดินจากไปแล้วพร้อมรอยยิ้มเยาะที่ทิ้งไว้ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยโดนใครท้าทายขนาดนี้มาก่อน อย่าหวังว่าจะรอดเลย เบอร์โทรศัพท์ ที่ทำงานเขารู้หมด ลองมาดูกันซิว่าเธอจะรอดมือเขาไปได้ ยายทะเลอันดามัน