ร้ายกลายรัก

ลำดับตอนที่ #2 : คุณพลาดแล้วล่ะ

 อีตาผู้พันเดินไวชะมัด จะรีบไปไหนของเขานะ หรือว่าโกรธที่โดนเธอเหน็บเมื่อซักครู่นี้ ร่างบางรีบสาวเท้าตามคนตัวสูงที่เดินนำหน้า และเริ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เมื่อเขาเดินทิ้งห่างไปไกล เส้นทางในกรมก็ช่างมีหลายซอกหลายเลี้ยวเหลือเกิน ร่างบางเลี้ยวขวาตามที่ผู้พันหนุ่มเดินนำ แต่เอ๊ะ อ้าว หายไปไหนละ อันดามันหันซ้ายหันขวา มันรอบที่เท่าไรแล้วของวันนี้ที่เธอต้องทำท่าเหมือนเด็กหลง สถานที่ก็ไม่คุ้นเคย มือบางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าอีกครั้ง 
"ผู้พันคุณอยู่ตรงไหน ฉันอยู่หน้าตึก..."
ทันทีที่ปลายทางรับสายเธอรีบถามหาพิกัดเขาทันที เสียงปลายสายตอบมาเรื่อยๆเอื่อยๆ 

" ผมอยู่บนตึกตรงกันข้ามกับที่คุณยืนอยู่ เงยหน้าขึ้นมาสิ เดินขึ้นมาชั้นสอง ซ้ายมือห้องกระจก" พูดจบก็หันหลังกลับไปทันที อันดามันรีบสาวเท้าวิ่งไปชั้นสองทันที นายทหารคนอื่นๆที่เตรียมพักกลางวัน หันมามองเป็นตาเดียวเมื่อเห็นผู้หญิงผมสั้นมาดทอม วิ่งขึ้นบันไดไม่สนใจใคร 'ซ้ายมืิอ ห้องกระจก' ร่างบางสาวเท้าเพื่อตามหาห้องที่มีรายชื่อ พันตรี กัมปนาท สุริยะ กว่าจะพบห้องที่ตามหาก็ปาไปห้องสุดท้าย อันดามันยกมือขึ้นเคาะกระจกเป็นการส่งสัญญาณว่าจะเข้าไปด้านใน เงาตะคุ่มที่เดินมาที่ประตูทำให้เธอหยุดรอเนื่องจากบานกระจกถูกติดฟิล์มทึบ จึงไม่รู้ว่าเป็นใครคาดว่าน่าจะเป็นผู้พันหนุ่ม แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่เปิดประตูให้เธอ เธอตัดสินใจผลักประตูในขณะที่อีกฝ่ายตัดสินใจ ผลักประตูเช่นกัน คงไม่ต้องเดา แรงผู้ชายกับแรงผู้หญิง เธอลงไปนั่งกองกับพื้นเพราะแรงกระแทกของประตู
แล้วคนที่เปิดให้ก็ไม่ใช่ พันตรีที่เธอมาหา 

" เป็นอะไรมั้ยคุณ " เสียงทุ้มที่ถามอยู่เหนือศีรษะ ทำให้เธอคว้างค้อนใส่ไปที ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องให้เขาช่วย
" ห้องนี้ใช่ห้องทำงานของ ผู้พัน กัมปนาทรึเปล่าคะ" เสียงใสไม่สนใจในสิ่งที่ชายหนุ่มตอบ แต่ถามไปอีกเรื่อง หน้าคมของนายทหารหนุ่มขมวดคิ้วก่อนเผยยิ้ม 
" ใช่ครับ นี่เป็นห้องทำงานของผู้พัน นัดไว้รึเปล่าครับ"
อันดามันย่นหัวคิ้วทันที อีตาผู้พันบ้านั่น เดินหนีเธอเข้าห้อง แล้วยังมีหน้าให้คนมาถามเธออีกหรอว่านัดไว้รึเปล่า 

"ฉันอันดามัน นัดกับพันตรี กัมปนาท สุริยะ เป็นลายลักษณ์อักษรทางอีเมลล์ เรียบร้อยแล้ว และฉันสาบานได้ว่า เขาตอบอีเมลล์ฉันด้วยอีเมลล์ที่ใช้ในการทำงานของเขา เพราะฉะนั้นเรียกเขาออกมาพบฉันหน่อยได้มั้ยคะ ฉันต้องการข้อมูลนั้นมากๆ และฉันก็รีบมากด้วย"

เธอพ่นประโยคกึ่งขอร้องกึ่งคำสั่ง กับชายหนุ่มที่เธอเพิ่งเจอ ร้อยเอกปฐพี มองหน้าสาวตรงหน้าแล้วยิ้ม นี่คงไปยั่วโทสะพี่ชายเขาเป็นแน่ถึงได้โดนเมินอย่างนี้ ปกติพี่ชายเขาไม่เคยปฏิเสธผู้หญิงซักราย 

"ผู้พันครับ น้องเขามารองาน เอาออกมาให้เขาซักทีเถอะครับ"
"ฉันกำลังหาพิกัดอยู่ ให้รอก่อน"

ผู้กองหนุ่มหันมายิ้มให้เป็นเชิงบอกว่า ก็ตามนั้นแหล่ะ อันดามันพยักหน้าเอ่ยขอบคุณเล็กน้อย ก่อนหันหลังไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กที่มีเตรียมไว้รับแขก พาลนึกในใจว่า ทหารกรมนี้ช่างหน้าใสกันเสียจริง คัดหน้าตาก่อนส่งมาประจำการรึเปล่าเนี่ย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติหลังจากนั่งคิด วิพากษ์วิจารณ์บุคคลที่มาพบ

" สวัสดีค่ะ เอ่อ...อันจะรีบเอาข้อมูลกลับไปให้ค่ะ กำลังรอข้อมูลจากผู้พันค่ะ ค่ะ...ค่ะ..ค่ะพี่ "

หน้าสวยเริ่มบิดเบี้ยวจากอาการขมวดคิ้วของเจ้าตัว ผู้กองหน้าใสมองสาวร่างบางที่นั่งกอดอกหลังตรง ปากอิ่มขยับไปมาแต่ไม่มีเสียง คาดว่าตอนนี้สาวเจ้าคงจะสวดเจริญพรพี่ชายเขาไปหลายยกแล้วทีเดียว ไอ้ทรงผมของเธอนี่มันเรียกว่าอะไรกันนะ ตามประสาคนที่อยู่ในครอบครัวทหาร และ มีอาชีพทหาร ทรงผมที่เห็นจึงเป็นรองทรง และ มวยเก็บไว้เท่านั้นในกรณีผู้หญิง ไอ้ทรงผมข้างหนึ่งยาวเสมอคอ อีกข้างหนึ่งสั้นจนเกือบเรียกว่าไถได้เลย ถ้าแม่เขาเห็นอาจมีตกใจว่าเด็กสมัยนี้ตัดผมทรงอะไรไม่รู้ ดวงตาสีดำกลมโตมีแววขุ่นเคือง เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ เสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นเป็นระยะ เช่นกัน 
" เดี๋ยวผม ตามให้อีกทีนะครับ"
ร้อยตรี ปฐพี เห็นว่ามันนานเกินไปแล้วที่พี่ชายเขาแกล้งแม่สาวร่างบางคนนี้ เข็มนาฬิกาเลยเลขหกแล้ว บอกว่าเป็นเวลา เที่ยงครึ่ง
ชายหนุ่มลุกขึ้นไปเคาะประตูห้องทำงาน พี่ชายอีกครั้ง เสียงดังกุกกักดังขึ้นหลังประตู พร้อมเสียงเปิดประตูที่เป็นเหมือนเสียงสวรรค์ของอันดามัน เธอพุ่งไปยืนหน้าประตูทันที

"งานฉันละคุณ"
"ผมไม่แน่ใจว่าพิกัดไหนที่คุณต้องการ ช่วยเข้ามาดูได้มั้ย ผมว่าอีเมลล์มันไม่ค่อยเคลียร์เท่าไร"
อันดามันจ้องชายหนุ่มจนเขาอดคิดไม่ได้ว่า ลูกตาโตๆนั่นอาจหลุดออกจากเบ้าก็เป็นได้ แต่ร่างสูงก็ได้แต่ยักไหล่ แล้วเบี่ยงให้เธอเดินเข้าไปในห้องทำงาน ส่วนคนเป็นน้องชายได้แต่ส่ายหัวให้กับความขี้แกล้ง และ เจ้าคิดเจ้าแค้นของพี่ชาย แม่สาวหน้าเก๋คงจะรีบเอางานไปให่้เจ้านายแต่จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้งาน  เสียงประตูปิดเรียกสติให้กลับมา ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เขาให้เวลาพี่ชายในการแกล้งสาวน้อยคนนี้แค่สิบห้านาที ถ้าเกินนั้นเห็นทีจะต้องรีบเข้าไปขัดจังหวะ ดูท่าทางเธอเหมือนเด็กฝึกงาน หรือ ถ้ามากกว่านั้นก็นักศึกษาจบใหม่

"ไหนละพิกัดที่คุณจะให้ฉันดู"
อันดามันหยุดยืนข้างๆโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่ตอนนี้มีเพียงโต๊ะเดียวที่หน้าจอสว่างอยู่ ร่างสูงเดินเฉียดไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วชี้ให้เธอดูว่าตรงไหน 
"ใช่พิกัดนี้รึเปล่าที่คุณจะใช้ " ร่างบางหยิบพิกัดเดิมที่ซื้อไปแล้วมาเทียบกับพิกัดที่กำลังจะซื้อ 
" ไม่ใช่นะคะ ตามที่แจ้งในอีเมลล์ต้องเป็นจุดนี้ "
อันดามันโน้มตัวลงชี้จุดที่ตัวเองต้องการ ปลายจมูกโด่งเฉียดแก้มใสไปไม่ถึงคืบ ผู้พันหนุ่มคิดในใจไปไกลว่า เห็นท่าทางทอมๆอย่างนี้แอบอ่อยเสียด้วย ในขณะที่ตัวหญิงสาวเองไม่ได้คิดอะไรไปไกลเลยแม้แต่นิด คิดแต่เพียงว่าอยากจะได้งานกลับไปให้นายเท่านั้น เมื่อสาวหน้าคมเลือกพิกัดเรียบร้อย ผู้พันหนุ่มก็เหมือนว่าจะตั้งใจทำงาน รีบเซฟไฟล์ให้ และไรท์ซีดีใส่ซองให้พร้อม เธอรับซีดีก่อนหมุนตัวกลับทันที โดยที่เธอไม่รู้ตัว แขนแข็งแรงของผู้พันหนุ่มก็เอื้อมมารัดจากทางด้านหลังเสียแล้ว จมูกโด่งคมกดลงข้างแก้ม เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างใบหูเบาๆ 
" คุณลืมขอบคุณผมรึเปล่าสาวน้อย"
ไม่พูดเปล่ายังก้มลงกดจมูกที่แก้มเธออีกครั้ง อันดามันเพิ่งรู้สึกตัวในครั้งที่สองว่าตัวเองถูกล่วงเกิน หญิงสาวย่อตัวแล้วพลิกกลับเตรียมเหวี่ยงคนที่บังอาจให้คว่ำ ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงล้มได้ไม่ยาก แต่ไม่ใช่กับผู้ชายที่ชื่อ พันตรี กัมปนาท นักกีฬายูโดสายดำของกรม เพียงแค่เขาก้มตัวลงรัดร่างบางแน่นเธอก็ดิ้นไม่ได้เสียแล้ว