SF HAEEUN รักวุ่นวายของนายขี้หึง 1

เนื้อเรื่อง

การที่เราแอบรักใครสักคนมันอาจจะไม่ทรมานเท่ากับการที่เราถูกคนรักนอกใจ  เหมือนกับผมในตอนนี้ดงแฮแฟนคนปัจจุบันของผมคนที่ทำให้ผมต้องเลิกกับฮันกยองคนที่ผมเคยรักที่สุด ผมกับฮันกยองเราคบกันมานานมากแต่เมื่อมาเจอดงแฮผมกับเขารู้จักกันและสนิทกันมากในภายหลังจนในที่สุดมันก็กลายเป็นความรักและความผูกพัน ผมแอบนอกใจฮันกยองผมรู้ว่าผมมันเลวผมพยายามปลีกตัวออกห่างดงแฮเพราะผมไม่อยากทำผิดกับฮันกยอง แต่เหมือนฟ้าจะเล่นตลกกับผมเพราะผมมารู้ภายหลังว่าฮันกยองชอบซีวอนและเค้าสองคนก็แอบคบกัน ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมากทั้งที่ผมพยายามทำเพื่อเขาแต่ทำไมเขาถึงทำกับผมเช่นนี้ นั้นแหละคือเหตุผลที่ทำให้ผมเลิกกับฮันกยอง หลังจากเลิกกับฮันกยองผมก็ตกลงคบกับดงแฮเพราะเวลาที่ผมเสียใจดงแฮจะอยู่เคียงข้างผมตลอดเวลา ตอนแรกดงแฮก็เป็นแค่ตัวแทนของฮันกยองเท่านั้นแต่พอผมอยู่กับดงแฮมาเรื่อยๆมันก็เกิดเป็นความรักและในตอนนี้ดงแฮคือคนที่ผมรักที่สุดในโลก  ผมรู้ว่าดงแฮเป็นคนเจ้าชู้แต่ผมก็เลือกที่จะรักเขาเพราะกฎสำคัญของความรักคือการเชื่อใจถึงความเชื่อใจที่ผมมีให้ดงแฮจะทำให้ผมเจ็บมาหลายครั้งก็เหอะ

“ นี่ฮยอกแจนายจะนอนถึงพรุ่งนี้เลยมั้ย”

หือ? ใครมันมาปลุกผมแต่เช้าฟะเนี่ย ผมลืมตามองคนตรงหน้า**ปลาน้อยนี่เอง

“นี่นายจะมาปลุกฉันทำไมเนี่ย”

“ นายรู้มั้ยว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว”

ผมหันไปมองนาฬิกาข้างเตียง O_O หา บ่ายสามแล้วหรอเนี่ยพี่ลีทึกนัดไว้ตอนบ่ายสองตายแน่ๆๆ ผมรีบเด้งตัวลุกจากเตียงแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วแต่ไม่วายได้ยินเสียงจิกของดงแฮ

“ เอ้า ไม่นอนต่อแล้วรึไง”

ฮึ่ย! ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย**ปลาบ้านอนต่อฉันก็ตายอ่ะดิ





ผมมาถึง kiss radio ด้วยความเหนื่อย T_T ผมกลัวพี่ทึกกี้จับฆ่าจังเลยเพราะ**ปลาบ้าคนเดียวเลยที่ทำให้ผมนอนดึก ผมเดินเข้าไปข้างในด้วยความหวาดระแวงแต่ทำไมวันนี้มันเงียบแปลกๆฟะ อ้าวแล้วพี่ทึกกี้ไปไหนเนี่ยทำไมซองมินกับคยูถึงมาจัดรายการแทน

“ ทำไมพวกนายสองคนถึงมาอยู่ที่นี่”

ผมเดินเข้าคุยกับสองคนนั้นพวกนี้จูจี๋กันไม่เคยหยุดเลย >_< **มินบ้าแกเอาคยูสุดหล่อของฉ้านคืนมาน้าส่วนแกเอา**ชินดงไป ( **เราก็นึกว่าจะยกด๊องให้ -,,,- : ซองมิน)

“ พี่ทึกกี้ให้ผมมาจัดรายการแทนน่ะครับพี่ฮยอก ^^”

โอ้ >_< ยิ้มละลายโลกคยูของฉ้าน ( ของฉ้านโว้ย :ซองมิน)

“ แล้วพี่ทึกไปไหนอ่ะ”

“ไปเที่ยวกับพี่คังอิน”

ใครถามแกมิทราบฉันถามคยูย่ะ >_< แล้วแกทำไมต้องใช้สายตาจิกฉันด้วยเนี่ย**มินบ้าไปที่อื่นก็ได้วะ  ฮึ่ย! พี่ทึกนะพี่ทึกนัดน้องมาแล้วตัวเองก็ดันไปเที่ยวกับ**พี่หมีบ้าพลังชิ! โทรหา**ปลาน้อยก็ได้

( “ ฮัลโหลมีไรฟะ”)

ดูมันรับโทรศัพท์แฟนสุภาพบรรลัย ทำไมแกถึงไม่รู้จักพูดให้มันเพราะๆเหมือนคยูบ้างฟะ

“นายอยู่ไหนอ่ะ”

(“อยู่ที่ค่ายมีไรรึปล่าว”)

วันนี้มีคิวซ้อมตอนสามทุ่มไม่ใช่หรอแล้ว**ด๊องมันไปทำไมตั้งแต่บ่ายสามฟะ >_<

“ มารับฉันหน่อย”

(“เออได้ รออยู่นั้นแหละ”)

ตู้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

**เลวทำไมมันไม่รู้จักบอกลาผมบ้างเลยฟะ >_<ฮึ่ยทำไมผมไม่ได้เป็นแฟนกับคนดีๆอย่างคยูบ้างวะเนี่ย

“ เน่จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ยมาขึ้นรถได้แล้ว”

แกเพิ่งจะจอดรถเองนะเฟ้ย  เพิ่งมาถึงก็บ่นซะแล้ว-_-ขี้บ่นจริงๆ

“ นายกินข้าวยัง”

ว้าว O_O ปลาน้อยนายเป็นห่วงฉันด้วยหรอเนี่ยซึ้งใจ

“ยังเลยอ่ะ”

“งั้นหรอแต่ช่างนายเหอะ”

ว่าไงนะ**ดงแฮแกไม่ห่วงฉันเลยใช่มั้ยแล้วจะถามฉันทำไมเนี่ย  ด๊องหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดอะไรซักอย่างแต่ช่างเขาเหอะผมไม่สนใจเขาหรอกนอนดีกว่า จุ๊บ! เฮ้ยแกขับรถอยู่นะเฟ้ยมาหอมแก้มฉันทำไม (ทำได้แค่คิดในใจ)

“ อ้าวมากันแล้วหรอ^^ แจจุงทำอาหารเสร็จพอดีเลย”

อ๋า ~_~ มาถึงค่ายปุ๊บก็มีคนหล่ออย่างยุนโฮมาทักปั๊บรู้สึกดีจังเลย

“ นี่ด๊องพาแฟนนายมากินข้าวได้แล้ว”

เสียงของแจจุงสุดสวยดังขึ้น >_< ตกลงพี่จะไม่ให้ผมจ้องพี่ยุนโฮบ้างเลยใช่มั้ยคนกำลังรู้สึกดีอยู่แท้ๆ


“ แล้วพี่คิดยังไงถึงทำอาหารไว้ให้ผมล่ะเนี่ย”

ผมหันไปถามพี่แจจุงที่ยืนทำหน้าบ๊องแบ๊วน่ารักน่าหยิกอยู่ >_< อย่าทำหน้าอย่านั้นได้ไมฟะ โชคดีที่**ปลาน้อยมันคุยกับพี่ยุนอยู่เพราะผมไม่อยากให้มันท่าทางน่ารักอย่างนี้ของพี่แจหรอก(ทุกคนคงรู้เหตุผลใช่มั้ย)

“ ด๊องส่งข้องความมาบอก**หมีอ้วนอ่ะเห็นบอกว่านายยังไม่กินข้าว”

ตกลงที่นายเอามือถือขึ้นมากดเพราะนายส่งขอความหาพี่ยุนหรอเนี่ยว้าว ^^ นายน่ารักจังด๊อง

หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ต้องมานั่งแข่งเกมส์กับด๊อง แถมยังมีคู่หวานคู่แววอย่างยุนแจนนั่งสวีทกันอยู่ข้างๆ พี่แจนอนหนุนตักพี่ยุนส่วนพี่ยุนก็นั่งดูทีวีกับยูชอนและเจ้าซีอาตัวแสบส่วนซางมินกำลังนั่งกินขนมกองใหญ่คับบ้านที่ให้ผู้จัดการออกไปซื้อ (หมอนี่กินเก่งบรรลัย)  ผมไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าพี่แจกับพี่ยุนเขาเป็นอะไรกันผมเคยถามว่าคบกันหรอแต่พี่เขาก็ปฏิเสธตลอดเลยแล้วที่ทำกันอยู่นี่มันเหมือนแฟนกันมากเลยนะ O_O เฮ้ย**ปลาน้อยมันแอบโกงผมนี่หว่า

“ ด๊องฉันขอคุยด้วยหน่อย”

คิมกีบอมแฟนเก่าของด๊องเดินมาหาแถมยังมาขอคุยกับหมอนี่อีกด้วย >_< ด๊องหันมามองผมแล้วกระซิบ

“ นายต้องเชื่อใจฉันนะ”

พูดจบด๊องก็เดินไปกับกีบอม T_T ฉันเชื่อใจนายเสมอด๊องเพราะความเชื่อใจที่ฉันมีให้นายนี่ไงฉันถึงได้เจ็บปวดมาถึงทุกวันนี้ ซีอาเดินมาโอบไหล่ผมแล้วทำหน้าตกใจ

“ นี่นายร้องให้หรอฮยอกแจ”

ผมคงจะทำเป็นเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวจริงๆผมโผลเข้ากอดซีอาพร้อมกับน้ำตามากมายที่ไหลลงมา T_T

ด๊องนายคิดว่าฉันจะทนนายไปอีกนานแค่ไหนกันทั้งข่าวกับผู้หญิงอย่างเจสสิก้าและข่าวกับพี่ชีวอน แต่จะมีอะไรที่ทำให้ฉันเจ็บเท่ากับการที่นายกับกีบอมทำเหมือนยังมีเยื่อใยให้กันอีกล่ะ ทุกวันที่ฉันเปิดเจอฟิคที่ E.L.F เกาหลีแปลมาจาก E.L.F ไทยมันทำให้ฉันทรมานมากเลยนะ  ฟิคที่พวกเขาแต่งถึงนายกับกีบอมไปต่างๆนาๆทั้งที่นายกับกีบอมก็เลิกกันแล้วแต่เขาก็ยังไม่หยุดแต่ง T_T ฉันเจ็บและทรมานมากเลยนะด๊องนายจะเคยรับรู้ความรู้สึกอย่างนี้ของฉันมั้ย เนิ่นนานที่ผมกอดซีอาเพื่อนสนิทของผมอยู่อย่างนั้นและตอนนี้มันก็หนึ่งทุ่มแล้วนะด๊องกับ

กีบอมทำไมคุยกันนานจัง ผมหยุดร้องไห้แล้วและตอนนี้ผมกำลังเล่นเกมส์แข่งบอลกับซีอาเพื่อนั่งรอสมาชิกในวงไปพลางๆ

“ อ้าวพวกนายยังไม่กลับกันอีกหรอ”

เสียงของฮันกยองถามพี่ยุน >_< ถ้ากลับแล้วจะเห็นหรอ

“ ยังอ่ะ อยู่เป็นเพื่อนฮยอกก่อน”

พี่แจตอบขึ้น พี่อยู่เป็นเพื่อนผมตรงไหนเนี่ย มีแต่นั่งสวีทกับพี่ยุนอย่างเดียว

“ แล้ว**ดงแฮมันไปไหนอ่ะไก่น้อย”

ถึงเราจะเลิกกันไปแล้วแต่ฮันกยองก็ยังไม่ยอมหยุดเรียกฉายาของผมซักที

“ ไปคุยกับกีบอมอ่ะ ว่าแต่ชีวอนหายไปไหน”

ผมหันไปถามฮันกยองแต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแววตาเศร้าของเขา -_- อีกแล้วสินะ ผมยังไม่เคยบอกใช่มั้ยว่าซีวอนเจ้าชู้แค่ไหน มีหลายครั้งที่หมอนั่นพยายามเข้ามาลวนลามผมแต่ก็ไม่สำเร็จและครั้งสุดท้ายที่เข้ามาซีวอนสุดหล่อก็เจอด๊องต่อยหน้าหงายหมอนั่นเลยไม่กล้ามายุ่งกับผมอีกเลยแต่ผมจะบอกความลับอะไรซีวอนบอกกับดงแฮว่าฮันกยองคือตัวจริงของเขา ได้ยินอย่างนั้นผมเลยอดยิ้มไม่ได้ผมมีความสุขนะที่เห็นฮันกยองมีความสุขและผมก็ไม่ชอบเลยที่ฮันกยองเศร้าใจผมรู้สึกเจ็บหัวใจยังไงไม่รู้อ่ะ

เมื่อถึงเวลาซ้อมดงแฮกับกีบอมค่อยโผล่หัวมา >_< ตลอดเวลาผมซ้อมเต้นโดยไม่มองหน้าดงแฮแม้แต่ครั้งเดียว ผมไม่อยากให้น้ำตาไหลออกมาตอนนี้ผมไม่อยากให้ใครเป็นห่วง และถ้าผมร้องให้ฮันกยองก็คงต้องรู้เรื่องแน่ๆและนั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ดงแฮหมดสภาพก็ได้เพราะฮันกยองคงจะเข้าไปต่อยหน้าดงแฮ

ดงแฮเคยสัญญากับฮันกยองว่าจะดูแลผมให้ดีที่สุดและจะไม่ทำให้ผมเสียใจ ( แต่หมอนั่นก็ไม่เคยทำตามสัญญา)

หลังจากซ้อมเสร็จผมก็กลับมาหอพักก่อนดงแฮเพราะผมยังไม่อยากอยู่กับเขาผมเลยให้ชีวอนแวะมาส่ง

หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งแชทกับฮันกยอง

“^_^  นายอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ คงจะหอมน่าดูเลยนะอยากหอมซักฟอดจัง”

ดูมันพูดเจ้าบ้า >////<

“ ไปหอมซีวอนเลยไป๊”

“ ง่ะใจร้าย T_T แต่เค้าอยากหอมฮยอกแจอ่ะ จุ๊บๆๆๆ ~_~”

นี่คือเหตุผลที่ทำให้ผมเคยรักหมอนั่นคารมเป็นต่อแถมรูปยังหล่ออีกต่างหาก

ปั้ง! เสียงกระแทกประตูห้องของผมใครกันฟะ ชอบใช้ความรุนแรงจังผมเดินไปเปิดประตูด้วยอารมณ์หงุดหงิด

ด๊อง >_<  หมอนี่จะมาหาผมทำไมเนี่ย  ผมเดินกลับไปนั่งแชทกับฮันกยองต่ออย่างไม่สนใจ

“ นี่ฮยอกนายกลับมาก่อนฉันได้ไง<<<<<<<<<”

ดงแฮตวาดผมเขาคงจะโกรธมากสินะ >_< แต่ผมก็โกรธเขาเหมือนกันนี่


“ นายสนใจด้วยหรอว่าฉันจะกลับตอนไหน”

ผมหันไปจ้องหน้าด๊องอย่างเอาเรื่อง ผมสำรวจร่างกายไปเรื่อยๆแล้วสายตาก็ต้องมาหยุดที่คอของด๊อง >_< รอยดูดอีกแล้ว

“ นายไปทำอะไรกับกีบอมมาฮะ”

ผมจะไม่ทนต่อไปอีกแล้วนะ ถึงผมจะไม่อยากทะเลาะกับด๊องแต่จะไม่ให้ผมพูดอะไรเลยมันก็ไม่ไหวจริงๆ

“ ฉันแค่ไปคุยกับเขามาเฉยๆ”

“โกหกแล้วรอยดูดนี่มันอะไร -_-  ไหนนายบอกว่าเลิกกันแล้ว นายมันสารเลวทำไมนายต้องโกหกฉันอยู่เรื่อยฮะ”

น้ำตามากมายไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของผม ด๊องกระชากตัวผมเข้าไปกอดแล้วผละผมออก ทำไม?ด๊องเป็นอะไร

“ นายยังติดต่อกับมันอีกหรอ ที่รีบกลับมาเพราะอยากแชทกับมันใช่มั้ยทำไมไม่คุยกันที่ค่ายล่ะหรือว่ากลัวฉันรู้”

ด๊องตะคอกใส่ผมนายรู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ด้วยหรอ นายสนใจฉันด้วหรอ^^ หึฉันควรดีใจใช่มั้ย

“ตอนนี้ฉันกับฮันเราเป็นแค่เพื่อนกัน แต่นายกับกีบอมมันไม่ใช่แค่เพื่อนพวกนายทำอะไรที่ฉันไม่รู้คุยอะไรกันฉันก็ไม่เคยว่าฉันทนกับนายมามากเกินพอแล้วนายยังจะให้ฉันทนต่อไปอีกมั้ย”

ตอนนี้ไม่ได้มีแค่ผมที่ร้องให้อยู่คนเดียวน้ำใสๆทะลักออกมาจากตาของดงแฮ

“ ฉันขอโทษ”

พูดเสร็จดงแฮก็ดึงผมเข้าไปกอดไหล่ของดงแฮสั่นเทายิ่งกว่าผมเสียอีก

“ ฉันไม่รู้ว่านายเสียใจขนาดนี้ นายไม่เคยแสดงออกฉันขอโทษจริงๆฉันรักนายมากนะ”

พูดจบดงแฮก็ผละผมออกจากอ้อมกอดก่อนจะใช้ริมฝีปากบางประกบปากของผม เนิ่นนานที่เราจูบกันจูบของเขาดงแฮทำให้ผมลืมเรื่องราวร้ายๆที่ผ่านเข้ามาได้จนหมด ~ ~ ~ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน~ ~






-------------------------------------------- to be continued -------------