จอมเวทย์แห่งการรังสรรค์

   [สรรค์สร้าง]

การเผชิญหน้าระหว่างมนุษย์และเจ้าแห่งราชันย์

ทั้งสองเผชิญหน้าและได้มีการเบ่งออร่าใส่กันและกัน ไม่มีทีถ้าจะบุกเข้าโจมตีตอนนี้กำลังสังเกตุการณ์

"คิดว่าฆ่าข้าได้ก็ลองดูสิ..."

แกรนซาร์ดพูดขึ้นพร้อมขยับฝีเท้าและค่อยๆเร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 

"หึ! แค่ราชาปีศาจ...ฉันจะฆ่าให้ดู"

ทั้งๆที่เราไม่ใช่ทั้งผู้กล้าหรือคนที่น่านับถือ...แต่ทำไมคนแบบเราถึงได้เดินมาจนถึงจุดนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว

เดินทางคนเดียว ประสบความสำเร็จเพียงคนเดียว

ไม่มีแม้กระทั่งคนที่ตนรัก เป้าหมายเกินจะเอื้อมถึง

ดาบที่กระทบกันด้วยเจตจำนงที่แตกต่างทั้งสองจ้องหน้ากันพร้อมกับการปะทะด้วยฝีมือที่เกินจะจินตนาการพลังเวทย์ที่กระจายออกเป็นวงกว้างและดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเหนือกว่า

ตวัดดาบและแทงเป็นแนวราบจนทำให้ช่วงนั้นเกิดแผ่นดินไหวและทำให้ราชาปีศาจกระเด็นออกไปไกล

"อึก...แม้กระทั่งเรื่องพลังเวทย์...แกก็ยังสุดยอดไม่เคยเปลี่ยน"

"ฉันพูดโดนใจนายรึเปล่า...มุโช ริวจิ"

[สตาล์ฟอส]

เวทมนต์ธาตุแสงที่เป็นรูปแบบของพลังเวทย์ที่เป็นเกลียวคลื่นออกมา

และได้นำดาบแทงลงมาถึงพื้นและก็เกิดแสงสว่างขนาดใหญ่ที่รุนแรงคล้ายกับปรมาณูจนทำให้หายไปหนึ่งทวีป

แกรนซาร์ดถึงกับตะลึง

"ไม่ตายอย่างงั้นเหรอ....แรงน้อยไปสินะ"

แกรนซาร์ดสามารถป้องกันได้ มีเพียงแผลถลอกแต่ถ้าโดนไปจริงๆอาจตายได้

ถ้าเทียบกับเวทย์อื่นๆแล้วพลังทำลายถือว่าอยู่ระดับกลางแต่ด้วยการบรรจุมานาลงไปในเวทย์สตาล์ฟอส อาจทำลายวิญญาณและตัวของแกรนซาร์ดได้

"ถึงคราวข้าเอาคืนบ้าง...รับไปซะ!"

[ไลท์นิ่ง เอเนอร์จี้]

พลังงานสีดำที่โพยพุ่งออกมาจากแกรนซาร์ดและได้ใช้มันกวัดแกว่งดาบโดยมีลักษณะเป็นออร่าที่เคลือบดาบเอาไว้

ริวจิสามารถหลบการโจมตีได้และได้เผด็จศึกที่แสนยาวนานมากกว่าหลายพันปี

"ยอมแลกทุกอย่างที่ตนเองรัก...เพื่อปกป้องโลกที่แสนน่าเวทนานี่ เจ้าไม่คิดบ้างรึ...ว่าสิ่งที่เจ้าจะได้รับในอนาคตมีเพียงแค่หายนะ"

ริวจิทำหน้านิ่งเฉยในคำพูดของแกรนซาร์ดแต่ก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ไร้สาระน่า...ฉัน...ไม่เหลืออะไรมาตั้งนานแล้ว"

"หึ! ชั่งเป็นมนุษย์ที่น่าเบื่อ ฆ่าข้าสิ"

ริวจิเริ่มสงสัยในคำพูดของแกรนซาร์ดและทางของแกรนซาร์ดจะโยนดาบของตนทิ้งอย่างไม่ใยดี

"ถ้าเจ้ากล้า...ทุกอย่างก็จะจบลง ฟันซะสิ"

ค่อยๆเดินไปหาทางฝั่งของแกรนซาร์ด 

ริวจิกำดาบเอาไว้แน่นและตั้งท่าจะฟันที่ต้นคอแต่พอเห็นทีท่าของแกรนซาร์ดแล้ว

ก็เปลี่ยนเป็นการดับลมหายใจด้วยการแทงทะลุขั้วหัวใจ

"อา...ถึงไม่บอกฉันก็จะทำ"

สงครามได้สิ้นสุด...แค่ตอนนี้เท่านั้น

หลังจากจบการต่อสู้นั้นได้เพียงไม่กี่วินาทีก็เกิดภัยพิบัติครั้งใหม่

[การกำเนิดของความว่างเปล่า]

โลก กาแล็คซี่และจักรวาลถูกความมืดมิดห้อมล้อมและคืบคลานเข้ามา

ริวจิตกใจกับสถานการณ์ที่ตนนั้นไม่เคยพบมาก่อนแต่ตนเองกลับทำอะไรไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว

สิ่งที่ได้ยินมีเพียงแค่เสียงกรีดร้องของผู้คนที่ดังก้องอยู่ในหูของตัวเอง และความมืดก็ได้กลืนกินทุกสรรพสิ่ง 

ยกเว้นตัวของเขา

"นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น...นี่วีน่า!!"

เสียงตะโกนที่แทรกไปด้วยความรู้สึกที่เศร้าหมอง

แต่กลับไม่มีเสียงหรืออะไรตอบรับ

นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมกันล่ะ

ทั้งๆที่ฉันจบเรื่องทุกอย่างไปแล้วแท้ๆ

สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้มีแต่คำว่าทำไม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบนั้นกลับมา

ต้องอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง

"ฉัน...จะเริ่มใหม่อีกครั้ง"

"ไม่ว่าจะต้องเริ่มอีกสักกี่ครั้ง! ฉันก็จะหาหนทาง"

"ที่จะไม่ต้องให้เกิดจุดจบแบบนี้ขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง!!!"

ริวจิได้เปิดใช้วงจรเวทย์ที่อัดแน่นไปด้วยมานาที่มหาศาลพร้อมกับเจตจำนงที่จะต้องแก้ไขเรื่องๆนี้

เวทมนต์ที่จะสามารถสร้างได้ทุกสรรพสิ่งหรือแก้ไข

[ผู้จุติ]

เวทมนต์แห่งพันธสัญญา