Alice in Land of Confused

หลายคนมักบอกว่าฉันเป็นคนที่เพ้อฝัน ชอบคิดในสิ่งที่มันประหลาด และเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเธอเป็นฉัน เธอก็คงบังคับตัวเองไม่ให้คิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้หรอกนะ….

ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวที่อาศัยอยู่ในชนบทแห่งหนึ่ง พ่อของฉันทำอาชีพรับจ้างทั่วไปและได้เงินมาไม่มากแต่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องพวกเราได้ แม่ของฉันเป็นช่างตัดเสื้อ เธอมักจะตัดชุดกระโปรงให้เด็กๆผู้อื่น รวมถึงชุดของฉันด้วย ยายของฉันเป็นป่วยหนักแต่ก็ดีที่ยังพอมีเงินซื้อยาให้ได้ ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวนี้ ชื่อของฉันคือ   เอริน ฉันสามารถสอบชิงทุนยากจนได้และ ได้เรียนในที่ๆดีและมีคนรวยอยู่ …. ทุกอย่างไปได้สวยใช่ไหม แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว พ่อของฉันไปมีชู้และย้ายไปอยู่กับหล่อนที่เมืองอื่น   แม่เครียดกับเรื่องที่พ่อมีชู้จึงติดสุราอย่างหนัก เงินที่มีทั้งหมดก็เสียไปกับสุราที่ดื่มในแต่ละวัน จนตอนนี้ไม่สามารถที่จะกลับมาตัดเสื้อได้อีก วันไหนที่ฉันกลับมาจากโรงเรียน แม่ก็จะทุบตีฉันโดยไม่มีเหตุผล ส่วนค่ายาของยายก็ไม่มีจะซื้อให้ทำให้ยายจากไปในที่สุด ตอนนี้ เรื่องราวของบ้านฉันกระจายไปทั่วเมือง ฉันเดินไปที่ไหนก็มักจะมีแต่คนที่นินทา “นั่นไง เอริน ลูกคนเมาน่ะ” “ตัวก็มอมแมม สงสัยจะไม่เหลือเงินซื้อผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งแล้วมั้ง ฮิๆ” “ลูกไอ้ขี้เมา ลูกไอ้ขี้เมา ลูกไอ้ขี้เมา!” น้ำตาของฉันไหลอาบแก้ม ถ้ารวมน้ำตาทั้งหมดฉันว่าคงจะล้นบ่อน้ำด้วยซ้ำไป ฉันอยากจะมีชีวิตใหม่ ชีวิตที่ดีกว่านี้ “ฉันอยากตาย” หลายครั้งที่ฉันคิดเรื่องพวกนี้

วันหนึ่ง ฉันไปเจอตำราโบราณเกี่ยวกับทุ่งดอกไม้แห่งความตาย โดยที่ผู้ที่มีดวงตาปรกคุมด้วยความทุกข์และความเศร้า จะเห็นทุ่งดอกไม้นี้ ให้เก็บเอาไว้ และวันสุดท้ายของของเดือน ปีศาจจะเลือกผู้ที่เก็บดอกไม้นั้นเอาไว้โดยจะเข้าฝันของผู้ที่โชคดี และให้โอกาศที่จะมีชีวิตใหม่อีกครั้งหนึ่ง…