คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทส่งท้าย
6 ปีผ่านไป
Xsan Talk
หลังจากที่ตัวเล็กเรียนจบเราก็แต่งงานกันทันที และในเวลาต่อมาไม่นานผมก็ได้ของขวัญชิ้นพิเศษที่มีค่ามากกว่าสิ่งใดอย่างลูกชายที่น่ารักของผม ผมอยากขอบคุณที่เธอได้ก้าวเข้ามาทำให้ชีวิตของผู้ชายเสเพลอย่างผมสมบูรณ์แบบ
ผมไม่เคยคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตผมจะได้มีครอบครัวที่แสนอบอุ่นเหมือนที่พ่อกับแม่สร้างมันขึ้นมาให้ผม และผมก็ไม่เคยคิดว่าการที่ผมได้มีภรรยาที่แสนดี ลูกน้อยที่แสนน่ารัก และผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการที่ผมได้มีโอกาสเป็นพ่อคนมันจะแสนวิเศษขนาดนี้
ผมอยากขอบคุณเธอที่เข้ามาเติมเต็มให้คำว่าครอบครัวของผมสมบูรณ์แบบมากขึ้น ผมอยากขอบคุณที่เธอเดินเข้ามาในชีวิตของผมอีกครั้ง ผมอยากของคุณเธอที่ทำให้ผมรู้จักรักอีกครั้ง และผมก็อยากจะขอบคุณที่เธอมอบของขวัญชิ้นพิเศษให้กับผู้ชายอย่างผม
“ป๊ะ ป๋า”
เสียงเล็กดังขึ้นข้างๆตัวผมจึงทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะหันมาสนใจลูกชายที่น่ารักของผม
“ว่าไงครับ”
“ม๊ากัสมาหาครับ”
“ขอบคุณครับ”
ผมพูดจบลูกชายตัว(ไม่)น้อยวัยสามขวบกว่าๆก็วิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไปหาเวกัลที่กำลังเดินเข้าในห้องนั่งเล่นพร้อมๆกับที่ไอ้คุณเพื่อนของผมอีกสองคน(รวมถึงสามีและภรรยาของพวกมันด้วย)
แปลกใจใช่ไหมว่าทำไมถึงเรียกไอ้เวกัสเพื่อนผมว่าม๊า ก็ตอนที่ลูกชายของผมกลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือนมันก็แทบจะมากินนอนบ้านผมเลยครับ ผมว่าผมติดลูกแล้วจะพอมาเจอกับมันผมนี่ยอมแพ้เลยครับมันอาการหนักกว่าคนที่เป็นพ่ออย่างผมอีก คุณภรรยาของผมเลยยกให้เป็นแม่ทูลหัวของลูกชายผมให้รู้แล้วรู้รอดไป
“แพททริกคิดถึงม๊าจังครับ”
พอนั่งบนตักไอ้เวกัสปุ๊บก็อ้อนปั๊บ ให้ตายสิตกลงนั่นลูกผมหรือลูกเพื่อนผมกันแน่ครับเนี่ย
“ม๊าก็คิดถึงครับ ม๊าว่าเราไปนั่งเล่นตรงโน้นดีกว่านะครับ”
“ครับ”
เมื่อบรรดาเมียๆและลูกๆย้ายฐานทัพไปนั่งอีกมุมหนึ่งของห้องที่ผมจัดโซนแบ่งไว้ ก็เหลือแต่พวกผมที่นั่งกันอยู่ที่เดิม
“เป็นไงบ้างวะ”
ไอ้เจโรมเอ่ยสนทนาขึ้นเป็นคนแรกโดยมีลูกชายมันนั่งดูวีดีโอภาษาอังกฤษอยู่บนตักมัน ผมไม่อยากจะบอกว่าลูกคนแรกของพวกผมเป็นผู้ชาย แถมนิสัยยังถอดแบบพวกผมมาเป๊ะ แต่ว่ายกเว้นไอ้บิลลี่นะครับ เพราะว่ามันน่ะได้ลูกแฝดชายหญิง แต่ลูกสาวน่ะเหมือนมันเป๊ะแต่ลูกชายดันเหมือนเมียมันซะงั้น
“ก็เรื่อยๆว่า กะว่าจะมีน้องให้แพททริกอีกสักคน”
“เอาน้องผู้หญิงนะครับลุงเอ็กซ์สัน”
จีเนียร์เอ่ยขึ้นทั้งที่ตาก็ยังไม่ได้ละไปจากจอโทรศัพท์มือถือในมือเลยแม้แต่นิดเดียว ให้ตายเหอะไอ้หลายชายคนนี้มันจะเก่งเกินไปแล้ว
“ครับ”
ไม่ต้องให้หลานชายที่รักบอกหรอกครับ เพราะถึงหลายชายที่รักของผมไม่บอกผมก็กะจะมีลูกสาวอยู่แล้ว แต่ถ้าได้ลูกชายมาอีกคนผมก็ไม่ว่าอะไร
ตอนนี้บรรดาพ่อๆอย่างพวกผมมีหน้าที่เดียวตอนนี้คือนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยครับ ทั้งเรื่องของครอบครัว เรื่องธุรกิจ แต่ส่วนใหญ่คงหนีไม่พ้นเรื่องของคุณลูกทั้งหลายหรอกครับ อย่าถามนะครับว่าบรรดาคุณภรรยาของพวกผมไปไหน นู่น! ทำอาหารกันอยู่ในครัวโน่นรวมถึงเด็กๆด้วยครับ แต่ไม่รู้ว่างานนี้จะเข้าไปช่วยหรือว่าเข้าไปป่วนกันแน่
--------------------------------------------------- 60% ---------------------------------------------------------
ครั้งก่อนที่เด็กๆเข้าไปช่วยทำขนมแล้วผลเป็นไงรู้ไหมครับ เละครับบอกได้คำเดียวเลยว่าเละ แล้วรอบนี้ยังจะเข้าไปอีก แล้วนี่พวกผมจะได้ทานอาหารกันเมื่อไหร่ละเนี่ย
“น้องแพทเอาของพี่มานะ”
“ไม่เอาอันนี้ของแพทนะ”
“แต่ว่าพี่หยิบก่อนนะ”
“ไม่ให้ ป๊ะป๋า ลุงเจโรม ช่วยสุดหล่อด้วยครับ”
นั่นไงมาละเสียงมาก่อนตัวอีก รู้สึกจะแย่งอะไรกับลูกของไอ้เจโรมอีกแล้ว สองคนนี้อยู่ด้วยกันได้ไม่นานจริงๆจะต้องมีเรื่องให้พวกผมปวดหัวกันตลอด(คุณลูกชายผมเริ่มก่อนตลอด) แต่ถึงจะตีกันอย่างนี้แต่ส่วนใหญ่จีเนียร์จะยอมน้องมากกว่า สรุปง่ายๆคือ...ลูกผมแสบครับ
“ลุงโรมพี่เนียร์แกล้ง”
ไอ้ตัวแสบผมวิ่งขึ้นไปนั่งบนตักไอ้เจโรมพร้อมกับเอาหน้าซุกกับอกเพื่อนผมอย่างอ้อนๆจนทุกคนต้องยิ้มกับการกระทำของได้ตัวแสบ แต่ถ้าอยู่นอกสถานที่หรือกับคนไม่รู้จักนะมีวางมวยแน่ๆ
“ไหนพี่เนียร์ทำอะไรครับ”
ไอ้โรมจับตัวแสบให้มาเผชิญหน้ากับมันก่อนจะถามออกไป ทั้งที่มันก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงไอ้ตัวแสบของผมก็ต้องเริ่มก่อนอยู่แล้ว
“พี่เนียร์จะแย่งอันนี้ของแพท”
ไอ้ตัวแสบยกของในมือเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง โดยมีจีเนียร์ที่ยืนทำหน้าเซ็ง เพราะว่าทุกครั้งที่ไอ้ตัวแสบทำการอ้อนอย่างนี้มักจะได้ผมเสมอ
“จีเนียร์มาหาลุงมา”
ผมเรียกไอ้หลานชายให้เดินมาหาผม โดยมีไอ้ตัวแสบของผมแลบลิ้นปลิ้นตาไล่หลังจนผมต้องส่งสายตาดุไปจนต้องก้มหน้าไปกับอกของไอ้เจโรมทันที ก่อนที่ผมจะอุ้มจีเนียร์มานั่งลงบนตักของผม
“เนียร์โกรธน้องไหมครับ”
ผมถามหลานออกไปเหมือนกับทุกครั้งที่ทั้งสองคนทะเลาะกัน แต่ว่าผมก็พอจะรู้แหละครับว่าคำตอบมันจะคืออะไร เพราะว่าสองคนนี้ตัวติดกันจะตายถึงจะทะเลาะกันมากแค่ไหนไม่นานก็เข้ามากอดกันรักกันเหมือนเดิม แต่พวกผมจะปวดหัวกันมากๆก็ต่อเมื่อทั้งสี่คนรวมหัวกันนั่นแหละครับ
“เนียร์ไม่โกรธหรอกครับ เนียร์แค่แกล้งน้องเฉยๆ”
“แล้วเนียร์รักน้องไหมครับ”
“รักครับ แต่จะรักมากเลยถ้ามีน้องอีกคน”
“ทำไมไม่ขอพ่อโรมละครับ”
“ก็แม่บอกว่า...”
“มาทานข้าวกันได้แล้วค่ะทุกคน”
เสียงอ่อนนุ่มแสนน่าฟังอย่างนี้มีแต่เมียของไอ้บิลลี่คนเดียวเท่านั้นแหละครับ ไม่รู้ว่ามันไปหามาจากไหนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะนิสัยแสนดีแสนอ่อนหวาน
“ม๊ากัสอุ้มแพทหน่อย”
ไอ้ตัวแสบอ้อนไอ้เวกัสทันทีที่มันเดินเข้ามา ตอนแรกผมว่ามันก็คงที่จะเดินไปหาสามีมันแหละครับแต่โดยตัวแสบเรียกไว้เสียก่อน เลยต้องเดินเข้ามาอุ้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะเดินไปหาสามีมันต่อ
พวกเราทุกคนย้ายทับไปยังห้องอาหารแทน โดยมีเสียงคุยเจื้อยแจ้วของเด็กๆตลอดทางเดิน ขนาดนั่งที่โต๊ะอาหารประจำที่ของตัวเองยังไม่หยุดพูดคุยเสียงเจื้อยแจ้วสักที แต่นี่แหละความสุขของพวกผม
ตลอดเวลาที่ผ่านมามีทั้งเรื่องที่ทุกข์ เรื่องที่สุข เรื่องที่ต้องร้องไห้ เรื่องที่ทำให้มีรอยยิ้ม แต่ไม่ว่าทุกช่วงเวลาที่ผ่านมามันจะดีหรือว่าร้ายสักแค่ไหนเราทั้งสองคนก็ผ่านมันมาด้วยกัน เพราะว่าพวกเราไม่เคยคิดที่จะปล่อยมือออกจากัน ไม่ใช่แค่ผมกับเธอที่ไม่ปล่อยมือกัน แต่พวกเราทุกคนคอยอยู่เคียงข้างกันและกันจนเราผ่านวันเวลาต่างๆมาได้
ทั้งชีวิตของคนคนหนึ่งไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย ไม่ใช้อำนาจที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่เงินท้องที่มากมายล้นฟ้า แต่เป็นเพียงรอยยิ้ม ความสุข และมิตรภาพที่ไม่สามารถซื้อมันมาได้ด้วยเงิน
ผมอยากขอบคุณที่ผมได้มีสิ่งเหล่านั้นที่ไม่ว่าเงินมากมายแค่ไหนก็ซื้อมาไม่ได้ และผมขอสัญญาว่าจะรักษาทุกอย่างเหล่านี้ตลอดไป หากใครที่พบเจอสิ่งเหล่านี้โปรดอย่าปล่อยมันไป เพราะไม่รู้ว่าต้องใช่เวลาอีกนานแค่ไหนถึงจะได้มันมาอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อแลกมันมา
------------------------------------------------------------------- 100% -------------------------------------------------------
จบปิดเรื่องแล้วนะคะทุกคน
ขอบคุณที่รอคอยกันมาตั้งนาน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน
ขอบคุณทุกคนจากใจจริงเลยนะคะ
ความคิดเห็น