กรุ่นกลิ่นบุปผา | #D-Day
มึงคิดว่าทำไมคุณรักษ์ถึงตายที่นี่ว่ะ
ผู้เข้าชมรวม
322
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
.
.
..............................
"ยามกลิ่นหอม รัญจวน ชวนใฝฝัน
เหมือนหนึ่งนัน นภาเพ็ญ จักทอแสง
จึงดูแลง รัญจิต คิดดูแคลง
แจงหนึ่งนั้น คิดถึง รักสลักใจ"
...............................
.
.
"แปะๆๆ" เสียงตบมือของผู้ที่ได้ฟังดังกึกก้องไปทั่วทั้งสารทิศ
"เก่งเนอะ"
"ดูดีอ่ะ"
"โรแมนติกจัง"
คำพูดต่างๆที่ส่วนใหญ่จะเป็นคำที่กล่าวชมแด่ผู้ที่ขับกล่อมผู้ฟังด้วยกลอนแปดที่เจ้าตัวเป็นผู้ประพันธ์ขึ้น แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วคำชมเหล่านั้นกลับไม่เป็นผลต่อตัวผู้ประพันธ์เลย เหตุเพราะกลอนนี้ไม่ได้แต่งขึ้นแด่ช่วงเวลารักแต่ถูกแต่งขึ้นจากช่วงเวลาที่รอตั้งหาก
"เก่งมากเลยรุณ ขอบคุณมากนะที่มาช่วย" เสียงทุ้มจากผู้เป็นรุ่นพี่ในชุมนุมกล่าวขึ้น เมื่อร่างหนาที่เป็นผู้ประพันธ์กลอนเมื่อครู่ลงจากเวทีมาแล้ว
"ไม่เป็นไรพี่ ผมว่างพอดี" ร่างหนากล่าวตอบผู้เป็นพี่ ด้วยท่าทางที่เป็นมิตรและเต็มใจ ก่อนที่จะกล่าวบอกลาอีกฝ่าย
"งั้นผมไปก่อนนะครับ"
"กลับบ้านดีๆนะ"
"ครับ"
เมื่อบทสนทนาจบลง ร่างหนาก็ก้าวออกจากบริเวณสถานที่จัดงาน เพื่อที่จะกลับบ้านของตน
(ซู่~)
"ตกบ่อยขนาดนี้ก็ยังไม่พกร่มอีกตัวกู แล้วจะกลับไงล่ะเนี่ย" ร่างหนาบ่นกับตัวเองด้วยท่าทางหัวเสียเล็กน้อย แต่จู่ๆก็มีมือบางยื่นร่มมาให้เขา
"อ่ะ ผมให้"
"อ่า ไม่เป็นไรดีกว่าครับเดี๋ยวฝนก็หยุดตกแล้ว"
"ไม่เป็นไรครับ ผมมีร่มอีกอันหนึ่ง"
"งั้นก็ขอบคุณด้วยนะครับ ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอครับ"
"ผมชื่อรักษ์ รฤกรักษ์ รักขนาครับ"
.
.
.
ผลงานอื่นๆ ของ Sadtember. ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Sadtember.
ความคิดเห็น