กรุ่นกลิ่นบุปผา | #D-Day

.

.

..............................

"ยามกลิ่นหอม รัญจวน ชวนใฝฝัน

เหมือนหนึ่งนัน นภาเพ็ญ จักทอแสง

จึงดูแลง รัญจิต คิดดูแคลง

แจงหนึ่งนั้น คิดถึง รักสลักใจ"

...............................

.

.

"แปะๆๆ" เสียงตบมือของผู้ที่ได้ฟังดังกึกก้องไปทั่วทั้งสารทิศ

"เก่งเนอะ"

"ดูดีอ่ะ"

"โรแมนติกจัง"

คำพูดต่างๆที่ส่วนใหญ่จะเป็นคำที่กล่าวชมแด่ผู้ที่ขับกล่อมผู้ฟังด้วยกลอนแปดที่เจ้าตัวเป็นผู้ประพันธ์ขึ้น แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วคำชมเหล่านั้นกลับไม่เป็นผลต่อตัวผู้ประพันธ์เลย เหตุเพราะกลอนนี้ไม่ได้แต่งขึ้นแด่ช่วงเวลารักแต่ถูกแต่งขึ้นจากช่วงเวลาที่รอตั้งหาก

"เก่งมากเลยรุณ ขอบคุณมากนะที่มาช่วย" เสียงทุ้มจากผู้เป็นรุ่นพี่ในชุมนุมกล่าวขึ้น เมื่อร่างหนาที่เป็นผู้ประพันธ์กลอนเมื่อครู่ลงจากเวทีมาแล้ว

"ไม่เป็นไรพี่ ผมว่างพอดี" ร่างหนากล่าวตอบผู้เป็นพี่ ด้วยท่าทางที่เป็นมิตรและเต็มใจ ก่อนที่จะกล่าวบอกลาอีกฝ่าย

"งั้นผมไปก่อนนะครับ"

"กลับบ้านดีๆนะ"

"ครับ"

เมื่อบทสนทนาจบลง ร่างหนาก็ก้าวออกจากบริเวณสถานที่จัดงาน เพื่อที่จะกลับบ้านของตน

(ซู่~)

"ตกบ่อยขนาดนี้ก็ยังไม่พกร่มอีกตัวกู แล้วจะกลับไงล่ะเนี่ย" ร่างหนาบ่นกับตัวเองด้วยท่าทางหัวเสียเล็กน้อย แต่จู่ๆก็มีมือบางยื่นร่มมาให้เขา

"อ่ะ ผมให้"

"อ่า ไม่เป็นไรดีกว่าครับเดี๋ยวฝนก็หยุดตกแล้ว"

"ไม่เป็นไรครับ ผมมีร่มอีกอันหนึ่ง"

"งั้นก็ขอบคุณด้วยนะครับ ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอครับ"

"ผมชื่อรักษ์ รฤกรักษ์ รักขนาครับ"

.

.

.