คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง 7
"ทำไมใส่ได้พอดีตัวแบบนี้กันละเนี่ย?"
เซียอาน่ามองสภาพตัวเองที่สะท้องผ่านกระจกในห้องพักของเธอกับกริมม์ หลังจากที่ตื่นนอนเธอก็ไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำก่อนที่จะมาดูของในถุงที่ผู้อำนวยการให้เธอมาเมื่อคือ ก่อนที่จะลองเอาไปใส่ดู
ชุดแม่บ้านแขนยาวกระโปรงยาวสีดำ กับผ้ากันเปื้อนสีขาว มือบางค่อยๆจัดทรงมเก็บรวบขึ้นไปเพื่อไม่ให้มันมาเกะกะตอนที่ต้องทำงาน
แล้วเมื่อเเต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันก็มีสิ่งที่ทำให้เธอคาใจอยู่เรื่องนึง ผู้อำนวยการรู้ไซย์ขนาดตัวเธอได้ยังไงกัน ถึงหาชุดมาให้พอดีตัวเลยแบบนี้
"ไม่ค่อยชินกับชุดแบบนี้เลยแหะ"
เธอบ่นนิดๆก่อนที่จะคาบริ้บบิ้นสีขาวใว้ในปากก่อนที่จะจัดทรงผมของตัวเองแล้วค่อยเอาริบบิ้นที่คาบเอาไว้ไปพูกเป็นโบว์
เมื่อสำรวจตัวเองเรียบร้อยแล้วว่าไม่มีอะไรผิดแปลก เธอจึงหันไปหากริมม์ที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ที่เตียง
"กริมม์ ตื่นได้แล้ววันนี้เรามีงานต้องทำนะ"
"งือออ---ทูน่า...ทูน่าเต็มไปหมดเลย----"
"กริมม์!"
เมื่อเห็นว่าเรียกเท่าไรกริมม์ก็ไม่ตื่น เธอจึงขี้เกียจจะปลุกแล้ว อีกอย่างนี้ก็พึ่ง 6 โมงครึ่งกว่าๆเองปล่อยให้หลับไปอีกหน่อยก็คงไม่เป็นไร ดังนั้นเธอจึงตั้งใจว่าจะลงไปจัดของทำความสะอาดข้างล่างต่อเสียหน่อย แล้วจะได้ไปเตรียมอาหารด้วย ของที่ผู้อำนวยการเอามาให้เมื่อคืนก็ยังพอหลืออยู่
แต่ก่อนที่จะได้ออกจากห้อง ดวงตาสีฟ้าครามก็หันไปเห็นดาบปากกาที่วางเอาไว้ที่หน้ากระจก มือบางหยิบมันขึ้นมา พร้อมกับคิดในใจ ถึงแม้ว่าจะยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องกลไกลวิธีการใช้งานมันเท่าไร แต่จากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้พอรู้ว่าเจ้าสิ่งนี้มันสามารถช่วยเหลือเธอได้แน่ๆ
หันไปหยิบสายคล้องเอวที่ใช้คู่กับเสื้อพิธิการมาพันรอบเอวก่อนที่จะเอาดาบปากกามาแขวนเอาไว้ให้มันห่อยอยู่ที่เอว ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องด้วยความเงียบไม่ให้เกริมม์ตื่น
ในห้องนอนที่กริมม์กำลังนอนหลับสบายอยู่นั้น เจ้าแมวปีศาจกำลังนอนฝันหวานอย่างมีความสุขถึงทูน่ากระป๋องของโปรดของมันอยู่
"กริมม์ตื่นได้แล้ว นี้จะสายแล้วนะ!"
"งื้ม....ขออีก5นาที..."
ถึงแม้ว่าน้ำเสียงหวานใสของเด็กสาวจะตะโกนดังขึ้นมาจากชั้นล่าง แต่มันก็ดังพอที่จะปลุกใครสักคนที่หลับอยู่ชั้นสองได้ แต่กริมม์ก็คงยังไม่ยอมลุกจากเตียงขึ้นมาอยู่ดี
"ฮิฮิฮิ...ไม่ใช่ว่าวันนี้มีงานทำความสะอาดโรงเรียนหรอกเหรออออ----"
มีเสียงพูดคุยดังขึ้นมาข้างๆหู แล้วมันก็เป็นเสียงที่ไม่เหมือนกับเสียงของเด็กสาวที่ได้ยินเมื่อกี้ จนกริมม์ต้องขมัดคิ้ว ว่านั้นคือเสียงใคร แต่มันก็แอบรู้สึกขนลุกขึ้นมา ว่าถ้านั้นไม่ใช่เสียงของเด็กสาว แล้วนั้นมันเสียงใคร
"ถ้าเกิดขี้เกียจตื่นแบบนี้ตลอดละก็ ระวังจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกตลอดไปเลยนะเออ"
คราวนี้เป็นอีกเสียงที่ทั้งเล็กและแหลมกว่าพูดขึ้นมา แต่จากคำพูดนั้นมันยิ่งทำให้กริมม์กลัวแปลกๆ จนต้องลืมตาขึ้นมาแอบดูช้าๆ
"เหมือนกับพวกเราไงล่ะ! อิ๊ฮิฮิฮิฮิ!!"
"แว้ก!!? จะ จะ เจ้าพวกผีมาอีกแล้ว! ผี! ผี!!"
กริมม์ตะดุ้งตื่นเต็มตาจนตัวโย่ง ลอยตกจากเตียงก่อนที่จะโวยวายเสียงดังวิ่งหนีพวกผีไปทั่วห้อง แล้วพวกผีก็นึกสนุกเล่นไล่จับกริมม์ด้วยเช่นเดียวกัน
แอด!
"ทำอะไรกัน! ทำไมถึงเสียงดังแบบนี้-"
"ผี! ผี! ฟูน็าาาา!!"
โคร่ม!!
เมื่อเด็กสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอกับใบหน้าของกริมม์ที่ลอยเข้ามาหา ก่อนที่มันจะกระโดนใส่หน้าเด็กสาวเข้าเต็มๆจนล้มลงไปนอนกับพื้น
"ซะ ซะ เซีย! ผีอ่ะ ผีมันกลับมาอีกแล้ว!!"
กริมมกอดหัวของเด็กสาวเอาไว้แน่นพร้อมกับชี้ไปที่พวกผีสาวตัว เซียอาน่าที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่พื้นโดยมีกริมม์เกาะอยู่ที่หน้านั้น แทนที่จะตกใจหรือพูดอะไรสักอย่างบ้าง แต่กลับนั่งนิ่ง เพราะเธอนั้นมีสิ่งที่น่าตกใจกว่าเห็นผีซะอีก
'มะ เมื่อกี้....กริมม์-'
"ใจเย็นน่าเจ้าแมวน้อย ที่พูดเมื่อกี้นี้น่ะล้อเล่นน่ะ"
หนึ่งในผีสามตัวพูดขึ้น พร้อมกับลอบเข้ามาใกล้ จนกริมม์ต้องรีบเปลี่ยนจากเกาะที่หน้าเด็กสาวย้ายมาแอบที่ข้างหลังของเธอแทน จนเด็กสาวกลับมาได้สติอีกครั้งก่อนที่จะหันกลับไปอธิบายให้กริมม์เข้าใจ
"ใจเย็นก่อนกริมม์ นี่ลืมไปแล้วหรอว่าตอนนี้ เราเป็นมิตรกับพวกเขาแล้วนะ"
"ห้ะ หา?หมายความว่าไง?"
"ลืมจริงๆหรอเนี่ย"
เซียอาน่าเล่าให้กริมม์ฟังตั้งแต่เรื่องเมื่อคืน ที่ทั้งคู่นั้นหนีผีพวกนี้ แต่เพราะเธอดันไปเตะผีตัวนึงเขาจนหน้าบวมไปเลย เธอก็ขอโทษและหลังจากนั้นก็ได้คุยและทำความรู้จักกัน
แล้วหลังจากที่ได้คุยกันก็ทำให้รู้ว่าผีสามตัวนี้เป็นผีที่อยู่หรือสิงสทถิคอยู่ที่หอพักนี้มาอย่างยาวนานแล้ว ถ้าเด็กสาวไล่พวกมันไปละก็พวกมันก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหน พอฟังแบบนั้นมันก็ทำให้เด็กสาวคิดว่ามันก็จริง เขาอยู่มาก่อนที่เธอจะมา แล้วอยู่ๆจะไปไล่ที่เขาก็ใช่เรื่อง
ดังนั้งเธอถึงได้ทำข้อตกลงกับพวกผีว่าเธอกับกริมม์แล้วก็พวกผีก็จะอยู่ที่นี้ด้วยกันทั้งหมด แต่แลกกับที่พวกผีต้องช่วยเหลือเธอด้วยแล้วเธอจะพยายามซ่อมแซม และทำความสะอาดหอพักร้างนี้ให้เอง
"ก็เป็นอย่างที่เล่ามา"
"ช่ายยย จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะเจ้ากริมม์น้อย"
"ฟูน็า!? อย่ามาเรียกข้าแบบนั้นนะ ต้องเรียกว่าท่านกริมม์สิ ข้าคืออนาคตจอมเวทมย์ผู้ยิ่งใหญ่นะ!"
หลังจากนั้นก็มีเสียงต่อล้อต่อเถียงของกริมม์แล้วก็พวกผีดังขึ้นมา เซียอาน่ามองดูภาพเหล่านั้น พลอยทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆตอนที่ได้อยู่กับเพื่อนๆ ถึงจะมีเถียงกับบ้างแต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ร่อมกัน
ตอนนนี้เธอเองก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน
"นี่ กริมม์"
"ห้ะ? มีอะไรอ่ะ?"
"เมื่อกี้นี้น่ะ.....ตอนที่ชนฉัน...นาย..."
แต่ก่อนที่เซียอาน่าจะได้พูดออกไปเธอมาลองคิดดูดีๆแล้ว ว่าถ้าบอกกริมม์ไปกริมม์จะสนใจหรือรู้รึเปล่ากันนะ แต่ด้วยนิสัยขอมกริมม์แล้ว.....คงไม่รู้เรื่องหรอก
"....เมื่อกี้ นายเรียกชื่อฉัน..."
"หา? อะไรกันเรื่องนั้นหรอ แล้วมันทำไมอะ เจ้าอยากให้ข้าเรียกไม่ใช่รึไง ข้าก็เรียกแล้ว"
"เปล่า...ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอ ดีซะอีก"
'ใช่ ดีซะอีก ที่นายไม่รู้น่ะ ว่าเมื่อกี้เผลอทำอะไรไป...'
กริมม์จ้องมองไปที่ใบหน้าของเด็กสาวที่ยกยิ้มมาให้มันน้อยๆ ถึงมันจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าเด็กสาวยิ้มทำไมแต่มันมีความรู้สึกว่า มันชอบใบหน้าตอบยิ้มน้อยๆแบบนี้ มากกว่าใบหน้าที่มันเห็นเมื่อคืนเสียอีก
"ขอบใจที่ยังจำชื่อกันได้นะกริมม์"
"แน่ละ! ชื่อขอเจ้ามันชั่งแปลกเสียจริง จำไม่ได้สิคงแปลก ชื่ออะไรเรียกยากชะมัด"
เซียอาน่าถอนหายใจเบาๆกับนิสัยขี้บ่นของกริมม์ แต่ใบหน้านั้นก็ยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มเบาๆ ที่พวกผีที่มองอยู่ห่างๆนั้นดูยังรู้เลยว่าเธอไม่ได้เหนื่อใจอะไร แต่คงเอ็นดูกริมม์ไม่ต่างกันกับพวกเขาหรอก
"ถ้ามันเรียกยากไปเรียกแค่ 'เซีย' เฉยๆก็ได้เพราะคนรู้จักของฉันส่วนใหญ่ก็เรียกแบบนั้น"
"แหมๆ ถ้าอย่างนั้น ผมก็ขออนุญาตเรียกแบบนั้นด้วยได้ไหมครับ เซีย"
"แว้ก!? มาตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย"
กริมม์กระโดดตกใจวิ่งมาเกาะหลังเด็กสาว หลังจากที่ปรากฎร่างของผู้อำนวยการ ที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไร
"อรุณสวัสดิ์ครับทั้งสองคน เมื่อคืนหลับสบายดีกันไหมครับ?"
ผู้อำนวยการเหมือนจะไม่สนใจเท่าไรกับท่าทางตกใจของกริมม์ เขากล่าวสวัสดีพร้อมกับยกยิ้มอย่างใจดีส่งมาให้เด็กสาวเพียงคนเดียวกับหนึ่งแมวปีศาจ
"ก็พอหลับได้ค่ะ ถึงฝุ่นมันจะเยอะไปหน่อย แต่ฉันก็ทำความสะอาดไปบ้างแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร"
"งั้นหรอครับดีแล้วๆที่คุณอยู่ได้ ว่าแต่ คุณยังไม่ได้ตอบผมเลยนะครับที่ผมถามเมื่อกี้นี้น่ะ"
"เรื่องชื่อน่ะ จะเรียกอะไรก็เรียกเถอะคะ ฉันไม่คิดมากอะไรหรอก"
"งั้นเป็นว่าคุณอนุญาตแล้วนะครับ เซียซัง"
ผู้อำนวยการยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะไล่มองตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับเดินวนรอบตัวเธอรอบนึงซึ่งท่าทางแบบนั้นเซียอาน่าพอเดาได้ว่าเขาคงดูชุดที่เธอใส่อยู่
"ใส่ได้พอดีตัวเลยสินะครับ ดีจริงๆที่ผมกระไซส์ถูก ถ้าอย่างนั้นผมจะเริ่มอธิบายถึงงานที่มอบหมายให้พวกเธอทำนะ"
เซียอาน่ากับกริมม์มองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้า แล้วผู้อำนวยการก็เริ่มอธิบายงานที่ต้องทำให้ฟัง...
สรุปง่ายๆ เซียอาน่ากับกริมม์จะต้องทำความสะอาดบริเวณโรงเรียน วันนี้แค่ทำตั้งแต่หน้าประตูโรงเรียนไปจนถึงห้องสมุดก็พอก่อน เพราะด้วยโรงเรียนนี้มีขนาดที่ทั้งกว้างและใหญ่ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีเวทมนตร์คงลำบากดังนั้นวันนี้ผู้อำนวยการจึงให้ทำแค่นั้นก่อน แล้วหลังจากนั้นพวกเธอจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดก็ได้เพื่อเรียนรู้
เซียอาน่าที่ตั้งใจฟังก็พยักหน้าพร้อมกับพยายามจดจำเส้นทางในโรงเรียนนี้ตามที่ผู้อำนวยการบอกเธอ ในขณะที่กริมม์นั่งฟังแต่ก็ทำท่าจะหลับอยู่แล้ว
"ก็เท่านี้ละครับงานวันนี้ ถ้างานออกมาดีผมจะให้ค่าเหนื่อคุณอย่างเหมะสม แล้วก็เซียซัง ช่วยจับตาดูกริมม์ไม่ให้ก่อเรื่องด้วยนะครับ"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
"เยี่ยม! ฝากด้วยก็แล้วกันนะครับ ส่วนอาหารกลางวันสามารถทานที่โรงอาหารได้เลยนะ ดังนั้นตั้งใจทำงานด้วยนะครับ"
เมื่อกล่าวจบผู้อำนวยการก็เดินจากไป เซียอาน่าหันไปหยิบพวกอุปกณ์ทำความสะอาดออกมาในขณะที่กริมม์เอาแต่บ่นอะไรอยู่คนเดียว
"ชิ! ทำความสะอาดอะไรกันไม่ทำหรอก ข้าเองก็อยากจะได้เข้าเรียนในคลาสแล้วก็ร่ายเวท ปัง! ตู้มๆๆ!อย่างเท่ๆแบบนั้นมากกว่า"
"คิดจะเผาโรงเรียนอีกรอบรึยังไงกัน เลิกคิดเลยนะถ้าทำแบบนั้นถ้าได้เงินค่าเหนื่อมาเมื่อไรฉันจะไม่ซื้อทูน่ากระป๋องให้นาย"
เซียอาน่าพูดดักกริมม์เพราะรู้ดีว่ามันจะต้องเละเทะเหมือนเมื่อคืนแน่ๆถ้ากริมม์ทำแบบนั้น เธอจึงพูดดักทางเขาก่อนที่จะโยนถังปล่าวที่มีผ้าผืนเล็กส่งให้กริมม์ถือ ในขณะที่เธอถือไม้กวาดกับไม้ถูพื้นไป
เมื่อโดนดักทางแบบนั้นกริมม์ก็เหมือนจะบ่นอะไรคนเดียวอีกก่อนที่จะลอยตัวนำหน้าไป แต่เซียอาน่าก็ไม่ได้สนใจท่าทางแบบนั้นของกริมม์เท่าไรเธอยกยิ้มน้อยๆพร้อมกับจ้อมมองตามหลังของกริมม์ไป
มือบางที่ยังวางอยู่ยกขึ้นมาสัมผัสปริเวณริมฝีปากตัวเอง ก่อนที่จะนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
'ทำอะไรกัน! ทำไมถึงเสียงดังแบบนี้-'
'ผี! ผี! ฟูน็าาาา!!'
โคร่ม!!
ร่างของกริมม์ที่ลอยมาใส่หน้าเธอจนล้มลงไป ไม่รู้ว่าเพราะบังเอิณหรือว่ายังไง แต่มันทำให้บริเวณริมฝีปากของเธอกับกริมม์ชนกันพอดีเสียอย่างนั้น
'นี่ กริมม์"
'ห้ะ? มีอะไรอ่ะ?'
'เมื่อกี้นี้น่ะ.....ตอนที่ชนฉัน...นาย...'
ตอนนั้นที่ตั้งใจจะถามแต่ก็ล้มเลิกไปเพราะคิดว่าอย่างกริมม์เนี่ยนะคงจะไม่รู้สึกตัวหรอก ว่าตอนที่ลอยมาใส่หน้าเธอน่ะเจ้าตัวเขาจะเผลอทำอะไรไป
แต่จะว่าไป นั้นก็ไม่ใช่ครั้งแรกนิ.....
เซียอาน่านึกย้อยไปถึงเรื่องเมื่อคืน ตอนที่เธอเห็นแสงไฟสีฟ้าสองดวงจากทางเดินที่มืดมิด ก่อนที่จะปรากฎเป็นร่างของกริมม์พุ่งตัวเข้ามาใส่หน้าเธอเข้าเต็มๆ พอมาคิดๆดูแล้วตอนนนั้น เพราะมัวแต่ตกใจเลยไม่ทันรู้ตัวเลย
มือบางจากที่สัมผัสบริเวณริมฝีปาก ตอนนี้กลับกลายเป็นเธอยกมือขึ้นมากางปิดหน้า ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก จะว่าแปลกใจไหมก็ไม่ใช่ เพราะเวลาเล่นกับหมาแมวตอนไปค่าเฟ่สัตว์กับเพื่อนๆ เธอก็ชอบเอาหน้าไปชิดกับพวกมัน บางทีมีจุ๊บหน้าผากบ้างก็มี จะว่าเขินก็ไม่เชิง จะว่ารังเกียจยิ่งไม่ใช่ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
ที่ตนเองมีประสบการณ์แบบนี้กับสัตว์ พูดได้ แถม เป็นตัวผู้.......
'ให้ตายเถอะ ดันเสียจูบแรกให้กริมม์ไปซะได้ ตั้งสองครั้ง'
(ถนนสายหลัก)
เซียอาน่ากับกริมม์เดินไล่ทำความสะอาดมาตั้งแต่หน้าประตู จนมาถึงถนนสายหลังของโรงเรียน ที่สองข้างทางนั้นมีรูปปั้นตั้งวางเอาไว้
"อื้อหืออออ! สุยอด ที่นี้คือถนนสายหลักสินะ"
ในขณะที่เซียอาน่ากำลังกวาดพื้นเอาพวกเศษขยะและใบไม้มารวมๆกันอยู่นั้น กริมม์ที่มีหน้าที้ใช้ผ้าขัดถูพวกรูปปั้นก็พูดขึ้นมา เรียนกความสนใจของเซียอาน่าให้หันไปมอง
"เมื่อวานไม่ทันเห็น ว่าแต่รูปปั้นเหล่านี้คืออะไรกัน? พวกเขาทั้งเจ็ดดูน่ากลัวชะมัด"
กริมม์พูดพร้อมกับไล่บินดูไปตามๆแต่ละรูปปั้นจนมาหยุดที่รูปปั้นๆนึง เซียอาน่าที่ละสายตาจากการกวาดพื้นนั้น เดินตามไปดู
"ว่าา---ยายคนนี้ดูขี้งกจังเลย"
"เดียวสิ ไปวิจารณ์รูปปั้นคนอื่นแบบนั้นมัน- ระ?!"
'ราชินีโพธิ์แดง!?'
เซียอาน่ารีบยกมือขึ้นมาปิดปาก ก่อนที่จะไล่มองรูปปั้นตรงหน้าตัวเองดีๆ ว่ามองผิดไปรึเปล่า แต่ไม่ว่าจะมองยังไง นี้มันก็ราชินีโพธิ์แดงจริงๆด้วย
"เป็นอะไรของเจ้าน่ะเซีย ปวดท้องจะอ้วกหรอ? หรือกินอะไรแปลกๆเข้าไป?"
"ปะ ปล่าว ไม่มีอะไรแค่หาวน่ะ"
เธอพูดก่อนที่จะไล่สายตามองไปตามแต่ละรูปปั้นทั้งสองฝั่ง ฝั่นที่เธอยืนอยู่นี้ ต่อจากราชินีโพธิ์แดงแล้ว ก็มีเออร์ซูล่า แล้วต่อจากแม่มดปลาหมึกก็คือเจ้าสิงโต สกา
เซียอาน่าไล่มองพวกเขาก่อนที่จะหันกลับไปที่อีกฝั่ง ซึ่งฝั่งนั้นจะมีอยู่สี่รูปปั้นด้วยกัน แต่ว่าหนึ่งในสี่ของรูปปั้นนั้น มีอยู่คนนึงที่เธอไม่เคยเจอ
ฝั่งที่ตรงข้ามกับรูปปั้นของสกา ก็คือเฮดีสแล้วต่อมาก็คือ จาฟาร์ ส่วนอีกสองคนนั้น คนสุดท้ายที่อยู่ตรงข้ามกับราชินีโพธิ์แดงก็คือ ราชินีใจร้ายนั้น
หกรูปปั้นที่อยู่นี้นั้นต่างเป็นเหล่าผู้คนที่เธอพบเจอมาก่อนที่จะมาที่นี่แล้วได้มองหมายหน้าที่ให้เธอ แต่กับรูปปั้นของคนๆนึงที่อยู่ตรงกลางระหว่างราชินีใจร้ายกับจาฟาร์ คือคนที่เธอไม่รู้จัก
เซียอาน่าเดินไปดูรูปปั้นคนๆนั้นไกล้ๆ เธอเป็นผู้หญิงตัวสูงมีเขาอยู่บนหัว ในมือถือไม้เท้าสวมใส่ผ้าคลุมยาว คนๆนี้เซียอาน่าไม่เคยพบมาก่อน
"เซีย? เจ้ารู้จักคนพวกนี้หรอ?"
กริมม์ลอยตามเธอมาเมื่อมันเห็นว่าเด็กสาวมีท่าทีดูเหมือนสนใจพร้อมกับไล่มองไปดูแต่ละรูปปั้นก่อนที่จะมาหยุดที่รูปปั้นผู้หญิงมีเขาคนนี้
"ไม่...ไม่รู้หรอก รู้แค่ชื่อบางคนเท่านั้นแหละ"
"หือ? นี้เธอรู้แค่ชื่อ แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาคือผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดงั้นเหรอ?"
เซียอาน่ากับกริมม์หันหลังไปตามเสียง เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนพูดขึ้นมา เมื่อหันมาก็ปรากฎเป็นชายหนุ่มคนนึงที่ดูอายุไล่เลี่ยกับเซียอาน่า ผมสีแดงอมส้มใส่เครื่องแบบของโรงเรียนใส่เสื้อกักตัวในสีแดงเช่นเดียวกับสายคาดแขนที่ข้างซ้ายที่เป็นสีแดงแทบดำ บริเวณตาข้างซ้ายมีการวาดลวดลายรูปหัวใจสีแดงเอาไว้ด้วย
เธอยืนมองเด็กผู้ชายคนนั้นที่จู่ๆก็โผล่มาโดยไม่พูดอะไร เพราะด้วยทั้งสงสัยและตกใจ ว่าเขามาได้ยังไง แต่เด็กผู้ชายคนนั้นจากตอนแรกที่เขามาทักอย่างเป็นกันเอง แต่พอเด็กสาวหันหน้ากลับมาหาเขา เขาก็กลับหยุดสต๊อป
"เจ้าเป็นใครกันเนี่ย?"
กริมม์ลอยตัวขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับชี้อุ้มเท้าหน้าไปทางเด็กผู้ชายคนนั้นอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะเหมือนได้สติแล้วเอ่ยแนะนำตัว
"ฉันชื่อ เอซ อยู่ปี1 ยินดีที่ได้รู้จัก พวกนายคือคนที่โผล่มาในพิธีปฐมนิเทศเมื่อคืนนี้สินะ เด็กผู้หญิงกับแมว ที่พูดถึงกัน"
"พูดถึงเหรอ.....พูดถึงในแง่ไหนกันละนั้น?"
เซียอาน่าพูดคำต่อท้ายเบาๆ เพราะจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้แล้ว ดูท่าว่าเรื่องที่ถูกพูดถึงเธอนั้นคงจะไม่พ้นเรื่องที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในที่แห่งนี้ บวกกับเรื่องที่เธอไม่มีเวทมนตร์ด้วย แต่ส่วนกริมม์น่ะ ก็คงไม่พ้นเรื่องที่จะพยายามเผาโรงเรียนหรอก
"ข้าชื่อกริมม์ อัจฉริยะที่จะกลายเป็นจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ส่วนที่อยู่ตรงนี้คือ เซีย เป็นลูกน้องของข้าเอง-แอ้ก!?"
โป้ก!
"ใครลูกน้องนายมิทราบ"
กริมม์เอ่ยแนะนำตัวกับเอซ แต่ก็ไม่วายแนะนำตัวเธอไปด้วย แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้บอกว่าเธอคือลูกน้องของเขา เมื่อได้ยินแบบนั้นเซียอาน่าถึงกับหันควักไปมองกริมม์อย่างแรง ก่อนที่จะเอาฝ่ามือสับหัว
เข้าให้ไปทีนึง
"ฉันเซียอาน่า ยูเมะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
"เธอเนี่ยชื่อแปลกๆดีแหะ"
".....เชื่อเถอะนายไม่ใช่คนแรกที่พูด และอาจไม่ใช่คนสุดท้ายด้วย"
อย่าว่าแต่คนในโลกนี้เลยที่โลกของเธอ เพื่อนสาวของเธอ เมย์โกะก็เคยทักเหมือนกันว่าชื่อเธอน่ะมันแปลกๆดี พอมาอยู่ที่นี้ผู้อำนวยการก็ทักไปแล้วคนนึง กริมม์ก็ด้วย
"ว่าแต่ ที่พูดเมื่อกี้นี้ ที่บอกว่าผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดคืออะไรน่ะ?"
กริมม์หลังจากที่ลูบหัวตัวเองเบาๆเมื่อโดนเด็กสาวสับเข้าให้ มันก็ลอยตัวกลับมาถามเอซถึงเรื่องที่พูดถึงเมื่อกี้ เซียอาน่าเองเมื่อได้ยินแบบนั้นก็อยากรู้ไปด้วย
ดังนั้นเอซจึงช่วยอธิบายให้ทั้งสองคนฟังว่าเจ็ดอยู่ยิ่งใหญ่นี้ คือบุคคลสำคัญที่ในอดีตพวกเขานั้นยิ่งใหญ่และมีความสำคัญมากมายแค่ไหนกับโลกนี้
ทั้งราชินีโพธิ์แดง ที่เป็นคนให้ความสำคัญกับกฎระเบียบเหนื่อสิ่งอื่นใด เคร่งครัดในทุกๆเรื่อง ตั้งแต่การเดินขนวนทหารไพ่ไปจนถึงเรื่องสีกุหลาบ ในอาณาจักรกุหลาบทุกคนอยู่ใต้การปกครองของเธอ
"ถ้าหากว่าใครไม่ทำตามก็จะถูก..."
"ตัดหัว....สินะ"
"ถูกต้อง! เธอก็พอรู้เรื่องอยู่บ้างนิน่า ต้องมองใหม่แล้วสิ!"
เอซยกนิ้วโป้งให้เธอพร้อมกับขยิบตาให้ทีนึง แต่กับเด็กสาวนั้นเธอไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเลยกับการที่รู้เรื่องนี้ เธอแค่อุ้มกริมม์ขึ้นมากอดเอาใว้พร้อมกับยักไหล่ ก่อนจะฟังเอซเล่าต่อเงียบๆ
"นี่เอซ สิงโตที่มีแผลเป็นตรงนั้นน่ะก็เป็นคนมีชื่อเสียงเหมือนกันหรอ?"
"แน่นอนสิ!"
กริมม์ที่ถูกเซียอาน่ากอดเอาไว้ชี้อุ้มเท้าไปที่รูปปั้นสิงโตตัวใหญ่ เซียอาน่ากับเอซหันไปมองตาม เด็กสาวแอบทำหน้าเบื่อโลกขึ้นมาเมื่อมองดูรูปปั้นของสกา รอยยิ้มกับแววตามั่นหน้าที่มองลงมา มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้เจอเจ้าตัวเป็นๆที่กำลังมองมาที่เธออย่างเหนื่อกว่ายังไงก็ไม่รู้
เอซเล่าว่า นี้คือราชาสัตว์ร้ายแห่งทุ่งสะวันนา ที่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นกษัตริย์ แต่ก็ได้บัลลังก์มาด้วยความพยายามและการวางแผนที่ดี เขาได้อนุญาตให้ไฮยีนาที่น่ารังเกลียดมาอยู่ในอาณาจักรโดยไม่มีการเลือกปฎิบัติ
เมื่อฟังจบเซียอาน่ากลับรู้สึกว่าแผนที่สกาได้ขึ้นเป็นราชานั้น มันต้องไม่ใช่แผนที่ดีแน่ๆ....
"แล้วแม่มดแห่งท้องทะเลละ เธอสำคํญยังไง?"
'ไหนๆก็จะได้รู้เรื่องของคนพวกนั้นแล้วก็ถามเอาข้อมูลไปด้วยเลยละกัน'
ส่วนเออร์ซูล่านั้นเอซเล่าว่าเธอเป็นแม่มดแห่งท้องทะเลที่อาศัยอยู่ในถ้ำใต้ทะเลลึก เธอคอยช่วยเหลือเหล่านางเงือกที่น่าสงสาร สามารถแก้ปัญหาได้ทุกเรื่อง เรื่องความรักด้วยก็ตาม แต่สิ่งเหล่านั้นก็ต้องมีราคาที่ต้องจ่ายให้กับเธอ สำหรับ 'อะไรก็ได้' "
"นี่ๆ!แล้วผู้ชายที่ใส่หมวกใบโตนั้นล่ะ?"
กริมม์ชี้อุ้มเท้าไปที่รูปปั้นของจาฟาร์ที่ยืนตรงอย่างสง่างาม แต่เมื่อมองไล่ดูดีๆแล้วเซียอาน่ากลับมองไม่เห็นบางสิ่งบางอย่างที่เธอคิดว่าควรที่จะอยู่คู่กับรูปปั้นของจาฟาร์เลย
"อ้าว...ไม่มีอิอาโก้แหะ"
"หือ?อิอาโก้?เธอหมายถึงใครน่ะ"
"เอ่อ...ก็...นกแก้วไง"
"นกแก้ว? หรือเธอจะหมายถึงสัตว์เลี้ยงของพ่อมดทะเลทรายน่ะ"
"สะ สัตว์เลี้ยง ไม่ใช่ว่าเป็นคู่หูกับเขาหรอกหรอ?"
"อ่า เรื่องนั้นฉันไม่รู้อะ แต่เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าพ่อมดทะเลทรายนั้นมีสัตว์เลี้ยงเป็นนกแก้วนะ รู้ลึกเหมือนกันน่ะเธอ รู้กระทั้งชื่อสัตว์เลี้ยงด้วย ฮ่าๆๆ"
'ฮ่า ฮ่า....รู้สิ ก็เจอตัวเป็นๆมาแล้วน่ะ'
เซียอาน่าแอบสงสารอิอาโก้ในใจที่ถูกลืมและลดค้าลงว่าเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของจาฟาร์ แต่เธอก็แอบยกยิ้มขำตามเอซเบาๆอย่างสะใจยังก็ไม่รู้
จาฟาร์นั้นเอซเล่าว่า เขาเป็นถึงรัฐมนตรีที่รับใช้กษัตรย์ผู้โง่เขลา และขัดขวางเจ้าชายที่ซึ่งจริงๆแล้วเป็นแค่หนูข้างถนนที่พยายามหลอกเจ้าหญิง เขาได้ครอบครองตะเกียงวิเศษ และได้กลายเป็นพ่อมดที่มีพลังมากที่สุด และด้วยพลังของเขาผู้คนจึงได้ยกเขาเป็นสุลต่าน
"โฮะโฮ้! ถ้าอย่างนั้นผู้วิเศษต้องเป็นศูนย์กลางของความสนใจสินะ โฮ้! ผู้หญิงคนนั้นสวยจังเลย!"
"................แก่หงําเหงือกสิไม่ว่า"
"ห้ะ?เมื่อกี้ เธอพูดอะไรรึเปล่าน่ะ?
"เปล่านิ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เล่าต่อเถอะ"
เอซเก่าหัวอย่างสงสัยเล็กน้อยเพราะเมื่อกี้เหมือนเขาได้ยินเธอพูดอะไรจริงๆ แต่ถ้าเจ้าตัวบอกว่าไม่ได้พูดเขาก็ไม่อยากถามซ้ำซากให้ได้อะไรขึ้นมาก่อนที่จะเริ่มเล่าต่อ
สำหรับราชินีนั้นเอซเล่าว่า เธอคือราชินีที่สวยงามที่สุด (เซีย: หลงตัวเอง!!!) ในทุกๆวันเธอจะมาตรวจ "อันดับความงาม" กับกระจกวิเศษของเธอ และถ้าเมื่อไรที่เธอตกจากอันดำหนึ่ง เธอจะทำทุกวิธีทางเพื่อให้ได้คืนมา เอซเดาว่าเธอมีความตั้งใจที่จะสวยที่สุดในโลกด้วย
"...งูพิษชัดๆ"
"หือ? เมื่อกี้เธอพูดอะไรรึปล่าว?"
"ก็...พิษ! ใช่พิษ! เธอเก่งเรื่องพิษด้วยรึปล่าว?"
"ถ้าเรื่องนั้นละก็ใช่ เธอเชียวชาญในการทำยาพิษน่ะ"
"อ่อ--- ไม่แปลกใจเลย"
'เพราะเคยเกือบถูกจับกอกยาพิษมาแล้วนิ!'
"เอ๋! เธอสวยขนาดนั้นแท้ๆ แต่แบบนั้นขอผ่านดีกว่า"
"นายคิดงั้นหรอ? แต่ฉันว่าเธอเจ๋งตรงที่เธอไม่ยอมแพ้เนี่ยแหละ"
"นะ แน่นอนว่ามันยอดเยี่ยม และเท่มากเลย...."
กริมม์เริ่มรู้สึกไม่ดีเท่าไรว่าถ้าต้องถูกผู้หญิงสวยแบบนั้นเอายาพิษมาให้ มันหันกลับมาหาเซียอาน่าว่าขอให้ช่วยเปลี่ยนเรื่องให้ที เธอเองก็อยากเปลี่ยนเรื่องเหมือนกันจึงหันกลับไปมองรูปปั้นที่เหลืออยู่
"แล้วเฮดีสละ เขาเป็นพระเจ้าจริงๆใช่ไหม?"
"อ่อ เขาน่ะหรอ เจ้าแห่งยมโลกเลยต่างหากละ!"
ส่วนของเฮดีสนั้นเอซบอกว่า เขาเป็นผู้ปกครองดินแดนที่เต็มไปด้วยวิญาณร้าย แม้ว่าหน้าตาจะดูน่ากลัว แต่เขาก็ทำงานที่ได้รับมาอย่างไม่หยุดพักเลย แล้วก็ทั้งเซอเบอรัสกับไฮดราไททันส์ก็ทำตามคำสั่งของเขา
"ไฮดราไททันส์หรอ? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ถ้าเป็นเซอเบอรัสยังว่าไปอย่าง"
"ฉันก็ไม่รู้ลึกนักหรอกนะที่รู้ก็อย่างที่เล่าไปนั้นแหละ แล้วอยากฟังคนสุดท้ายไหมหรือเธอรู้อยู่แล้ว?"
"...ไม่ คนนี้ฉันไม่รู้จักเลย คงต้องรบกวนนายแล้วละ"
"ไม่มีปัญหา!"
ทั้งสามหันไปมองที่รูปปั้นของผู้หญิงมีเขา ก่อนที่เอซจะเริ่มอธิบาย
หญิงสาวที่มีเขาคนนี้ เอซบอกว่า เธอคือแม่มดแห่งหนามแห่งเทือกเขาเวทมนตร์ สูงส่งและสง่างาม ในบรรดาทั้งเจ็ดคนเธอเป็นคนที่เก่งเรื่องเวทมนตร์และคำสาปที่สุด เธอสามาถรควรคุมเมฆฝน ให้เกิดสายฟ้าได้ด้วยและยังเรียกหนามให้ปกคลุมทั้งประเทศได้อีกด้วย และที่เอซบอกว่าเจ๋งที่สุดเลยก็คือ เธอสามารถแปลกกายเป็นมังกรได้อีกด้วย
"มาเลฟิเซนต์...."
เซียอาน่ามองชื่อที่ติดอยู่บนรูปปั้นของแม่มดแห่งหนาม เธอจำได้ดีว่าไม่เคยพบเธอคนนี้มาก่อนเลย ตอนที่หลงมาที่นี้ กับหกคนที่เหลือนั้นเธอทั้งได้พบแล้วก็พูดคุย รวมไปถึงต้องรับข้อเสนอของพวกเขาอีกด้วย เพื่อแลกกับสิ่งที่เธอต้องการ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าเธอนั้นต้องกำจัดอะไรกันแน่
แต่เฮดีสก็บอกว่าเมื่อเจอก็จะรู้เอง
ในขณะที่เซียอาน่ากำลังสนใจกับรูปปั้นของแม่มดแห่งหนามอยู่นั้น กริมม์กับเอซก็ได้พูดคุยบางอย่างกัน ที่ทำให้เด็กสาวถึงกลับหันไปมอง
"มังกรหรอ! โฮ้ สุดยอดไปเลย!"
"พวกเขานี้เจ๋งมากเลยน่า---- ไม่เหมือนทานุกิบางตัว"
______________________________________________________________________________
หนุ่มคนแรกออกมาแล้ววว
ขอโทษที่หายไปนานพอดีติดงาน มีงานต้องส่งอาจารย์เยอะมาก จนไม่ว่างเลย
ใครสนใจจะส่งแฟนอารต์สามารถส่งมาได้ทางแฟนเฟจของไร์เลยนะ ถือว่าร่วมสนุกกับช่วยคนแต่งให้มีภาพประกอบด้วยด้วย
ความคิดเห็น