คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
วาดโดยไรท์เอง
‘ได้มาออกมาด้วยกันทั้งที ไม่สนุกหรอเซีย?’
น้ำเสียงหวานใส่ของคนอายุมากกว่าเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆนั้นยังคงทำหน้านิ่ง เเม้ว่าโดยรอบจะมีดอกซากุระเบิ่งบานเต็มไปหมด แต่มันก็เหมือนจะไม่ทำให้จิตใจของเด็กสาวเบิกบานได้เลย
‘……ถ้าเป็นวันปกติก็คงใช่ ’
เด็กสาวตอบพร้อมกับหันไปมองสถานที่โดยรอบอย่างเหม่อลอย เธอมักจะเป็นแบบนี้อยู่ตลอดเมื่อวันเวลาหมุนเวียนมาตรงกับวันนี้อีกครั้ง หญิงสาวที่อยู่ข้างๆถอนหายใจพร้อมกับเห็นใจว่าเด็กสาวที่อยู่ข้างๆตนนั้นยังคงไม่ปล่อยวางจากสิ่งที่เกิดขึ้น วันนี้เป็นวันที่เด็กสาวเกลียดที่สุด เพียงแค่ต้องตื่นเช้ามาเตรียมตัวออกไปซื้อดอกไม้ แล้วมาที่นี้ก็ทำให้อยากนอนติดเตียงจนเวลาวันนี้หมดไปเลย
‘เซีย….พวกท่านไปสบายแล้ว เธอก็รู้ใช่ไหมว่าพวกท่านน่ะรักเธอมาก’
เด็กสาวไม่ตอบเธอเลือกที่จะหลบสายตาผู้ถาม ถึงไม่ต้องบอกเด็กสาวก็รู้ดีอยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าพวกเขาน่ะรักเธอมากแค่ไหน ขนาดเธอเลือกจะไปเรียนกีฬาเคนโด้ แทนที่จะไปเรียนการร่ายรำอย่างที่ควรจะเป็น ตามแต่เดิมที่ตระกูลของเธอนั้นทำมา ที่ลูกสาวต้องได้เรียนการร่ายรำ แต่เด็กสาวกลับเลือกที่จะไปเรียนกีฬาเคนโด้ ถึงตอนแรกจะโดนคัดค้าน แต่สุดท้ายพวกท่านก็ยอมปล่อยให้เธอทำตามใจ
‘พวกท่านอยากให้เธอมีชีวิตที่ดี เดินไปในทางที่ถูกต้อง หรือต่อให้ตนเองจะเลือกทางผิด ก็ต้องอดทนมีชีวิตอยู่ต่อไป จำได้ใช่ไหม’
'คำสอนของทวด จำได้ขึ้นใจอยู่แล้วละน่า ขนาดเราที่เป็นตระกูลสายรอง ยังต้องเข้มงวนกับมันเลย ใครจะไปลืมได้กัน'
‘ไม่ใช่แค่ว่าต้องจำ แต่ต้องทำให้ได้ด้วย’
‘…………….’
‘….ฉันเข้าใจนะ ว่ามันยากที่จะทำใจยอมรับว่าพวกท่านจากไปแล้ว แต่ตอนนี้ เราก็ยังมีกันและกันอยู่ เธอไม่ได้ตัวคนเดียวนะเซีย’
มือบางยืนไปจับมือเล็กๆของเด็กสาวเอาไว้อย่างอ่อนโยนและอบอุ่น สัมผัสที่แสนคุ้นเคย ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่มีทางที่จะลืมเลือนมือคู่นี้ที่ค่อยกอดกุมมือของตนเองมาตลอดได้เลย
‘ฉันจะอยู่กับเธอ แล้วจะไม่ทิ้งเธอไปไหน’
รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนถูกส่งมอบมาให้ เด็กสาวก้มมองตาต่ำก่อนที่จะกอดกุมมือคู่นั้นตอบ ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากเด็กสาว แต่ก็รู้ดีว่านั้นคือสัญญาณที่ดีว่าเด็กสาวตัวน้อยตรงหน้าเธอนั้นเข้าใจแล้ว
‘มา! มาถ่ายรูปกันดีกว่าเซีย!’
‘หา? ตอนนี้เนี่ยนะ?’
‘ตอนนี้แหละดีแล้ว เห็นไหมดอกซากุระบานเยอะมากเลยนะ ควรเก็บไว้สักรูปหน่อยสิ แล้วก็ทำหน้าให้มันดีๆด้วยนะเดียวจะเอารูปไปให้พวกท่านดูด้วย’
‘งั้น…จะเซลฟีหรอ แบบนั้นก็มองไม่เห็นดอกซากุระมากเท่าไรน่ะสิ?’
‘เดียวค่อยขอให้คนแถวนี้ช่วยถ่ายให้ก็ได้’
หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับค้นหามือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้าง เด็กสาวมองก่อนที่จะถอนหายใจออกมากับนิสัยที่ชอบถ่ายรูป แต่ถึงอย่างนั้นมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นนั้นก็เป็นการบอกได้แล้วว่าเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกับมันมากนั้นหรอก
‘อ่า! ขอโทษนะคะ ช่วย่ถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยได้ไหมคะ?’
เมื่อไปขอให้คนแถวนั้นช่วยถ่ายรูปให้ได้สำเร็จ ทั้งสองจึงมายืนกันที่หน้าประตูญี่ปุ่นทางเข้าวัด เตรียมตัวที่จะถ่ายรูปแต่ก่อนที่เวลาจะนับถอบหลัง เด็กสาวได้เอ่ยถามคำถามนึงขึ้นมา
3
‘ที่พูดว่าจะอยู่ด้วยกัน แล้วจะไม่ทิ้งกันไปไหนน่ะจริงใช่ไหม?’
2
‘อืม…แน่นอน เราจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไปสัญญา’
1
‘ห้ามผิดสัญญาละ……===’
แชะ!!
"พี่เซีย! ตื่นเร็วเข้าเราไกล้ถึงแล้วนะ!”
“ตื่นเร็ว! ตื่อเร็วพี่!”
ร่างกายของเด็กสาวที่กำลังนั่งหลับอยู่ที่ข้างกระจกรถประจำทาง แอบสะดุ้งขึ้นนึดนึงเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อจากเจ้าน้องชายฝาแฝดของเธอ ทั้งเรียกทั้งเข่ยาแขนเธอให้ตื่นขึ้น เปลือตาลืมขึ้นอย่างงัวเงีย และแอบหงุดหงิดในใจ แน่ละไม่ว่าใครเวลามาโดนกวนตอนกำลังหลับสบายก็ต่างไม่สบอารมณ์กันทั้งนั้น
มือบางยกขึ้นมาขี้ตาพร้อมกับเลื่อนไปดึงสายหูฟังออก ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าครามจะมองไปที่เจ้าสองฝาแฝดตัวการที่ปลุกเธอขึ้นมา
“อะไร?”
“ยังจะถามอีกหรอพี่ว่าอะไร? ตื่นเต้นหน่อยสิ! เราไกล้ถึงแล้วนะ นั้นไงเห็นไหม!”
“เตรียมตัวเร็วเข้าพี่เซีย!”
ซีม่อล กับ ซีนอย เจ้าน้องชายฝาแฝดของเธอ แต่ถึงจะบอกว่าเป็นน้องชาย เเต่ก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆหรอก
เซียอาน่าถอนหายใจออกมากับอาการตื่นเต้นของพวกน้องชาย หลังจากที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่า วันนี้ครอบครัวของเธอกำลังไปเที่ยวสวนสนุกดิสนีย์แลนด์ด้วยกันตามสัญญาที่เธอเคยให้ไว้กับพวกเขา ว่าถ้าพวกเขาสอบได้เกิน 80 คะแนน ช่วงวันหยุดเธอจะพาพวกเขาไปเที่ยวสวนสนุกดิสนีย์แลนด์ที่พวกเขาอยากไปกันนักหนา ซึ่งผลก็คือพวกเขาสอบได้เต็ม100 กันทั้งคู่นั้นถือเป็นเรื่องที่ดี เพราะงั้นเธอจึงต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้ แลกกับการที่ต้องไปเดินให้ขาเมื่อยทั้งวันแล้วกลับมานอนสลบเมื่อถึงบ้านก็ตามที J
แต่ถึงจะบอกว่าไปด้วยกันทั้งครอบครัวแต่ที่จริงแล้วเด็กๆไปกันเองเสียมากกว่า เพราะคุณน้ากับคุณอา มีธุระกับติดงานดังนั้นหน้าที่พี่เลี้ยงดูแลเจ้าสองแฝดนี้จึงตกมาอยู่ที่เธอโดยปริยาย ตอนนี้พวกเธอสามพี่น้องก็อยู่บนรถประจำทางมุ่งหน้าไปที่สวนสนุกเป็นที่เรีบยร้อยแล้ว
เซียอาน่าเก็บของที่อยู่บนตักของตนเองใส่กระเป๋าเป้สีขาว ทั้งมือถือหูฟัง แล้วก็สมุดจดกับปากกา ซึ่งปากกาของเธอนั้นช่างดูแปลกตาไปซะเล็กน้อย รูปร่างของมันเหมือนกับดาบแฟนตาซีสีขาว ที่ญาติของเธอคนนึงเคยให้มาเมื่อปีที่แล้ว ตอนวันเกิดอายุ 15
มือบางแนบปากกาใส่ไว้ในสมุดเผื่อเวลาหยิบมันออกมาใช้จะได้สะดวก แต่เพราะไม่ได้ระวังหรือว่าอย่างไร ทำให้รูปภาพที่แนบอยู่ในสมุดรูปนึงตกลงมา เซียอาน่าหันกลับไปมองก่อนที่เธอจะก้มลงไปเก็บมันขึ้นมา
รูปภาพของเด็กสาวสี่คนในรูปซึ่งหนึ่งในนั้นมีเธออยู่ด้วย ทุกคนในรูปต่างยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ถึงตัวเธอในรูปจะยิ้มไม่มาก ออกจะกำลังเขินๆอยู่
“หือ? นั้นรูปพวกเพื่อนพี่ไม่ใช่หรอ?”
เสียงของซีนอยดังขึ้นข้างๆหูเมื่อหันไปก็เจอกับหน้าของเจ้าสองแฝดที่กำลังมองมาที่รูปในมือเธออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว เซียอาน่ารีบแนบรูปใส่สมุดก่อนที่จะเอามันใส่กระเป๋า
“ดูอะไรเล่า ไม่มีอะไรน่าดูหรอก”
“เอ๋? ทำไมละขอดูหน่อยสิ ช่วงนี้พวกเพื่อนๆพี่ ไม่ค่อยมาเที่ยวบ้านเราเลยนิน่า "
“…สอคนนั้นยุ่งเรื่องที่โรงเรียนใหม่อยู่ จะให้ว่างมาเที่ยวที่บ้านได้ไงกันละ”
“เมื่อก่อนก็ยังมากันอยู่เลยนิน่า”
“ก็นั้นมันเมื่อก่อน”
“ยังไงก็ช่างเถอะ ขอดูหน่อนสิ”
“ไม่เอา”
“พี่เซียขี้งก---”
เซียอาน่าแอบเหงื่อตกเมื่อเห็นว่าซีนอยมีน้ำตาคลอเบ้า เริ่มจะงดแงให้เธอเอารูปให้เขาดู ซึ่งแน่นอนว่าถ้าแฝดคนใดคนนึงร้องอีกคนก็จะร้องด้วย และนั้นสำหรับเซียอาน่า มันจะยิ่งกว่านรกแตกเสียอีก เสียงร้องไห้ของเจ้าน้องชายฝาแฝดพวกนี้เป็นอะไรที่เธอเกลียดที่สุด และเธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างเลยเพื่อให้พวกเขาหยุดร้องไห้ หรือ ไม่ร้องเลยได้ยินดี
เมื่อเห็นว่าพี่สาวไม่ยอมส่งรูปให้ดูเสียที ซีม่อลเริ่มหมดความอดทน จนเผลอพูดคำๆ นึงออกมาจนซีนอยที่ทำท่าจะร้องไห้อยู่นั้น ยังต้องเอามือขึ้นมาปิดปากเขา
“ถ้าเป็น===ละก็คงจะ--”
“ซีม่อล!”
เซียอาน่านิ่งไปจนเจ้าสองแฝดถึงกับหยุดชะงักหน้าซีดตามๆกัน และพวกเขาก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าถ้าพี่สาวของพวกเขามีท่าทางแบบนั้นแล้วละก็ต่อให้พวกเขาร้องไห้หรืองอแง่ยังไงเธอก็ไม่สนจะนิ่งเงียบไม่สนใจยัยดีพวกเขา
ต่อให้พี่สาวของพวกเขา จะเผลอลงไม้ลงมือกับพวกเขาไปก็ตามที
ซึ่งเหตุการแบบนั้นเคยเกิดขึ้นมาแล้ว และพวกเขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก พี่สาวที่เมินเฉยต่อพวกเขานั้น มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ซึ่งเหตุก็มาจากชื่อนั้น
“ขอโทษครับ”
เจ้าสองแฝดพูดออกมาพร้อมกัน ถึงพวกเขาจะอยากให้พี่สาวตามใจพวกเขามากแค่ไหน แต่กับบางเรื่องที่เป็นเรื่องส่วนตัวมากเกินไปพวกเขาเองก็ คงยุ่งมากไม่ได้ เซียอาน่าสายหัวช้าๆ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากหลอก พี่……โอเค”
เซียอาน่าเลิกสนใจเจ้าสองแฝดก่อนที่จะหันกลับไปมองที่นอกหน้าต่างที่เริ่มจะเห็นสวนสนุกที่ไกล้ขึ้นมาแล้ว แววตาสีฟ้าครามถึงแม้จะมองออกไปที่นอกหน้าต่างก็ตาม แต่ในใจนั้นไม่ได้กำลังมองตามอยู่เลย มันกำลังคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ
ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเพื่อนๆ ทุกครั้งที่มีการแข่งขันไม่ว่าจะในโรงเรียนหรือระดับจังหวัง พวกเขาจะไปเชียร์เธอแล้วก็เธอคนนั้น พวกเราสี่คนสนิทกันมาก แต่ตอนนี้ทุกคนต่างไปตามทางเดินของตัวเองกันหมดแล้ว
‘เซียจัง! ได้ที่หนึ่งของจังหวัดด้วย สุดยอดไปเลย!’
เพื่อนสาวผมยาวที่มีสีแดงเหมือนกับผลของแอปเปิล ที่ช่างพูดเจรจา ที่มักจะทำให้บรรยากาศโดยรอบแล้วผู้คนที่อยู่ด้วยต่างมีความสุขกับนิสัยที่เป็นมิตรของเธอ เธอเป็นเพื่อนในห้องเดียวกันตั้งแต่ประถม เป็นเพื่อนคนแรก และมักจะชวนให้เซียอาน่าได้ทำกิจกรรมต่างๆมากมาย ให้ได้รู้สึกสนุกกับชีวิต
‘เซียจังขอโทษที่มาสายนะ แต่ฉัน ก็ตั้งใจที่จะมาเซียร์เธออยู่ดี โชคดีจริงๆที่ยังมาทันนะ’
เด็กสาวผมยาวมัดต่ำด้วยเชือกสีแดง สีผมที่เหมือนกับฟางข้าว ญาติสาวที่รู้จักกันตั้งแต่จำความได้ เดิมทีเป็นคนที่มีนิสัยขี้แย่เอามากๆ แต่ว่าตั้งแต่ก่อนขึ้นมอ.ต้นเธอก็มีเหตุจำเป็นต้องย้ายไปเรียนที่อื่น เซียอาน่าเองก็ไม่ทราบได้เหตุผลที่เธอย้ายไปนั้นคืออะไร แต่หลังๆเมื่อได้เจอกันนิสัยของเธอก็เปลี่ยนไป แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็ว่าได้ ทั้งๆที่เป็นเด็กมอ.ต้นแท้ๆแต่ดูเหมือว่าเธอจะยุ่งๆตลอดเวลาจนแทบไม่มีเวลามาเจอกัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเป็นเพื่อน หรือน้องสาวที่เซียอาน่ายังเป็นห่วงอยู่ตลอด
‘ยินดีด้วยนะ’
แล้วก็ เธอคนนั้น เธอคนที่มีผมยาวสีดำ…….เหมือนกับสีของน้ำหมึก……
พวกคุณมีความฝันไหม?
อยากจะมีอำนาน อยากจะมีชื่อเสียง เงินทอง อยากจะสบาย อยากทำงานที่ชอบ อยากแต่งงานกับคนที่รัก อยากจะมีชีวิตที่สงบ เป็นที่ยอมรับ หรืออยากจะเอาชนะ ทั้งหมดนี้ และอีกมากมายในใจของคุณ ที่ต้องการนั้นล้วนเป็นความฝัน ที่คุณอยากทำให้มันเป็นจริง แต่คุณได้เริ่มต้นทำมันรึยีง?
แล้วถ้าถามกลับกัน ฉันมีความฝันรึปล่าว?
….มีสิ..
'อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ === '
…เคยมีน่ะนะ….
(รูปประกอบท่าทางเท่านั้น)
____________________________________________________________________________________
นิยายเรื่องนี้ทำการลงครั้งที่ 2 แล้วถ้าถามว่าทำไมรอบแรงถึงลบไป ก็เพราะแต่งได้แย่มาก จึงได้ทำการรีไรท์ใหม่ มีเนื้อเรื่องแล้วภูมิหลังมากขึ้น
ชื่อเพื่อนๆของเซียจัง สปอย์ก่อนเลยว่าเป็นชื่อนางเอกในฟิคเรื่องอื่นๆที่จะตามมาในทีหลังนะ มันเป็นจักรวาลเดียวกัน
ไรท์ใส่ธีมเป็นแล้ว เย้!!
Select AllCopy To Clipboard เลือกทั้งหมดคัดลอกไปที่คลิปบอร์ด
ความคิดเห็น