สาปศพนางฟ้า

                                                                                                                            ................ ความตายคือสิ่งที่ผมหลงใหล

                                                                                                                         มันมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่เกินจะต้านทานไหว

                                                                                โพรงกระต่ายสีดำอันลึกล้ำภายในใจ ราวกับถูกความมืดมิดคอยกัดกิน 

                                             ตัวผมไม่ขอดิ้นรน หากความตายจะเยื้องเข้ามาหา หรือว่าความมืดจะกลืนกินตัวผมจนหมดสิ้น

                                                                    เพียงแต่ว่าเมื่อได้สัมผัสแสงสว่างไปแล้วสักครั้ง ความอบอุ่นนั้นก็ไม่เคยจางหาย

                                                                                     ตอนนี้ผมไม่อาจทนอยู่ได้หากไร้ซึ่งแสงสว่างนั้น ………..

                                                                 “ลิลิต  ผมจะชิงตัวเธอกลับมา และฆ่าเธอให้ได้”

                                                                                                                                  ‘ อาริยะ ’

                                                                ………… มนุษย์เรานั้นดิ้นรนไขว่คว้ามาแต่อดีต

                                                                                               มีความต้องการครอบครองในบางสิ่งที่ตัวเองรักและหลงใหล

แม้มันเป็นเพียงทฤษฎีที่ว่าเมื่อเราได้ครอบครองสิ่งใดสิ่งหนึ่งแม้เพียงไม่นาน แล้วต้องสูญเสียมันไปอย่างกะทันหัน

                                                   ......... ..........................ย่อมไม่สามารถทำใจกับความสูญเสียนั้นได้ ..........................

                                                                          เพราะงั้นถึงได้พยายามที่จะดิ้นรนไขว่คว้าสิ่งที่สูญเสียไป ให้กลับคืนมา….

                            ถ้าหากฉันต้องการอะไรฉันต้องได้สิ่งนั้น   ....ก็เพราะฉันเป็นมนุษย์ไงล่ะ

                                                                  “ลิลิต......ฉันจะไม่ยอมสูญเสียเธอไปเด็ดขาด”    

                                                                                                                                                                                                                                  ‘วาคินทร์’

                                                                                                                .....วันเวลาของฉันนั้นหยุดเดิน  

                                                                          ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่อาจมองเห็นสีสันของโลกใบนี้ได้

                                                                                                 ไม่อาจสัมผัสความมีชีวิตชีวาได้อย่างที่เป็น  

                                                                                     ทุกวันๆทุกๆสิ่งมันช่างแสนเจ็บปวดและทรมาน ..

                                        ..................เพราะงั้น……………………

                                                              .       

                                                              .

                                                              .

                                                                            “ปล่อยฉันไปเถอะ.....วาคินทร์”

                                                   “อาริยะ.....ช่วยฆ่าฉันที”        

                                                                                                                                                              ‘ลิลิต’






                                       
                                ******************************คอมเมนต์กันด้วยนะ******************                

CRY .q