(sf)money and his yellow rain coat #bobjun

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีครับ ผมเน่ ตอนนี้ก็ปี1แล้ว เหนื่อยชิบหาย ประเด็นที่ผมจะเล่าคือ ผมมีรุ่นพี่คนนึงที่สนิทด้วยมากๆ เราเรียนมัธยมมาด้วยกัน อายุห่างกัน2ปี อ่า ใช่ ตอนนี้เขาอยู่ปี3 บ้านพี่เขาก็โคตรจะรวย สนีกเกอร์เต็มห้องเลยครับ ครั้งล่าสุดที่ผมไปบ้านพี่เขาก็ประมาณ79คู่ได้ แต่!!! พี่เขาไม่คืนตังผมมาตั้งแต่ม.3แล้ว!! คือตอนนั้นผมอยู่ม.1แล้ววันนั้นอ่ะ มันฝนตกแล้วระหว่างทางกลับบ้านดันเจอพี่เขาพอดี

ณ วันนั้น

“ เห้ย!น้อง! น้องนั่นแหละ มี100ให้ยืมป่ะ คือพี่น่ะ...”     เขาพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังรีบเก็บสมุดการบ้านเพื่อนเพราะจะเอากลับไปลอกที่บ้านเพราะพรุ่งนี้แม่งมีเทส  ผมสะดุ้งสุดขีดเพราะนึกว่าครูมาเลยปาสมุดการบ้านเพื่อนใส่พี่เขาไป และใช่ครับ...........................

สมุดการบ้านเพื่อนเปียกชุ่มเลยไอเหี้*!!!!

“ ค...ครับ มีอะไรรึป่าว” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าหงุดหงิดนิดหน่อย (แต่ในใจกำลังร้องไห้ ด๊อดด่าผมแน่เลย T-T)

“น้องพอจะมีสัก100ป่ะ ยืมหน่อยดิ พี่จะไปซื้อชุดคลุมฝนให้แมวพี่อ่ะแต่เงินขาดไปร้อยนึง”

“ ‘-------‘?! “

คือผมโคตรงง ก็พอรู้จักพี่เขามาบ้างแหละเพราะเป็นเด็กกิจกรรมที่ไม่ได้แสดง

คือสมทบทุนให้กับพวกแสดงอ่ะครับ ชื่อพี่เขาเลยมักถูกประกาศบ่อยๆตอนมีกิจกรรม

“ก็ได้ครับ”

“น้องแม่ง...เอ่อ ขอบคุณนะครับ”

พี่เขาหน้าขึ้นสีแดงๆแปลกๆด้วยว่ะ แพ้ฝนมั้ง

วันต่อมา

วันนี้ก็ปกติดีแหละครับ ขับมอไซฯมารร.กับด๊อดและชาญชนก แต่ที่แปลกคือพอผมเปิดล็อกเกอร์ ดันเจอกับชุดคลุมฝนสีเหลืองอยู่ในข้างในพร้อมจดหมายที่เขียนด้วยลายมือถั่วงอกว่า ‘ เดี๋ยวคืน ‘

“ไรอ่ะมึงๆๆ “ ไอ้ชาญชะโงกหน้ามา

“ใครให้มาอ่ะ” ด๊อดที่ขี้เสื*กสุดในม.1ก็ถามผม

“ไม่รู้ว่ะ แต่ก็ดีละ วันนี้ฝนตกแน่เลย” ถึงในใจผมจะนึกถึงใครสักคนนึงที่พึ่งเจอไปไม่ถึง24ชม.ก็ตาม

แล้วเรื่องก็ตัดจบตรงนั้นแหละครับ เอาเป็นว่าผมไปซื้อข้าวแปป

“ผัดเพาหมูท่วมน้ำปลาครับป้าเหมียน” ผมสั่งเมนูเดิมกับป้าสเมียน

และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นหลังจากผมลุกไปหยิบขวดน้ำปลาแล้วดันทำหกลงพื้น สัดเง้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

“โอ้ะ! เอาทิชชู่ไหมค......”

“เหี้ย!” ผมโคตรตกใจ คือคนๆนั้นอ่ะ เขาคือ

พี่บ๊อบบี้ !!!!!

ขอแทนความรู้สึกผม ณ ตอนนี้ด้วยมีมกบkermitอ้าปากได้ไหมเนี่ย ไม่ได้เจอพี่แกโคตรนาน

“เอ่อ ดีพี่ ไม่เจอนานเลย”

“โห ยังชอบกินผัดกะเพราเหมือนเดิมเลย”

“ฟันพี่แม่งก็เหยินเหมือนกันนั่นแหละ”

“เอ้อ พอจะมีเวลาป่ะ ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

“คุยที่โต๊ะผมก็ได้”

จริงๆพี่เขาไปเรียนต่อที่อเมริกาตอนม.5แหละครับ แล้วก็กลับมาสอบเข้ามหาลัยเดียวกับผมแต่ก็เจอกันน้อยลงมาก เพราะอยู่คนละคณะและคณะพี่เขากิจกรรมค่อนข้างเยอะ เจอกันครั้งนี้ก็ในรอบ4เดือนเลยมั้ง

“คือพี่น่ะ จริงๆกะว่าจะบอกมานานแล้วแหละ จำชุดคลุมฝนสีเหลืองได้ใช่ไหม อันนั้นพี่เอามาใส่ล็อกเกอร์เอง แล้วที่บอกจะซื้อให้แมวอ่ะ ก็เน่นั่นแหละแมวพี่

แล้วตอนที่พี่ย้ายไปเรียนเมกา มันเป็นช่วงที่พี่เริ่มคิดอะไรได้หลายๆอย่าง เหมือนพี่อยากลองห่างเน่ไปสักพัก อืม ใช่ พี่ชอบเน่ พอกลับมาต่อมหาลัยพี่ก็เริ่มมั่นใจมากแล้วว่าพี่รักเน่จริงๆว่ะ งั้น คือ เอ่อ.. พี่ไม่ขอจีบนะ แต่ เป็นแฟนกับพี่ได้ไหม “

“ O.0 !!!!!!!! “

“อะ..อะไรของพี่เนี่ย! ล..ล...ล..แล้วคือที่ตอนนั้นมาขอยืมเงินผมล่ะ!?”

“ก็มัดจำไว้ก่อนไง เพราะถ้าพี่คืนเงินเน่ เน่ก็จะไม่ไลน์มาทวงทุกวันใช่ไหมล่ะ”

แม่งเอ้ย เป็นการกินผัดกะเพราที่ร้อนชิบหาย หน้าเนี่ยแหละร้อน เขินเหี้ยๆ ทำไมต้องมาเขินกับพี่เขาด้วยวะ อยากพ่นไฟ คือมันแทบไม่ได้ตั้งตัวเลย ข้าวเข้าปากปึ๊บพี่แกก็พ่นไฟปั๊บ ฮือออออออ

“เอ่อ อยากถามไรพี่ไหม ถ..ถ้ายังไม่พร้อม ไว้วันอื่นก็ได้นะ”

“ พี่แม่ง..เขิน.. เขินอ่ะ” ผมรีบเอามือมาปิดบังใบหน้าตัวเองก่อนที่อีกคนจะเห็นความพ่ายแพ้ของหัวใจผมไปมากกว่านี้

“อันที่จริงชาญกับด๊อดก็รู้มาตั้งแต่ตอนชุดคลุมฝนแล้วนะ”

“ห้ะ! ไอ้..ไอ้พวกเลว” ผมจะไม่เลี้ยงชามะลิมันอีกต่อไป!!!!!!

พอเถอะค่ะ555555 ขอตัดจบเพียงเท่านี้ เป็นพล็อตประมาณว่า พี่บ้อบยืมเงินน้องไปแล้วไม่ยอมคืนสักที ไอ้เจ้าน้องก็ซื่อเหลือเกินอยากได้ร้อยนึงคืน หารู้ไม่ว่าคนเขาจีบน้องอยู่นะ เน้งเง้ย!

อันนี้เป็นsfนะคะ

ด๊อด คือ ดงฮยอก      ชาญชนก คือ ชานอู

Twitter: @glossdayy   #bobjun #mnyljb   ß---- สกรีมแท็กนี้