5 power 5 human รวมพลคนพันธุ์(เเปลก)ประหลาด

บทนำ

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ 6 โมงเช้า

เสียงดังกึกก้องทั่วสนามบินเหมือนกับงานเทศกาลธงฟ้ายังไงยังงั้น  มีคนต่างชาติหลากหลากรุ่นหลากหลายคราวซื้อลดแลกแจกแถมได้อย่างสบาย (ฮะ?) พวกเขาต่างมาเมืองไทยก็เช่นเดียวกับหญิงสาววัย13 ปีอย่างแอมมาย  เธอเดินทางมาตามลำพังโดยใช้ตั๋วเครื่องบิน VIP ที่ขึ้นได้เพียง 10 คนเท่านั้นที่เป็นผู้โชคดี  แถมยังเป็นผู้โดยสารที่เด็กที่สุดในการใช้ตั๋ว VIP

“ เหอ...ทำไมคุณแม่ไม่รับสายน่ะ “ แอมมายว่าพลางลุกขึ้นจากที่นั่งเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมากในการอยู่เฉยๆ  แต่ทว่าก็มีชายชุดดำคนหนึ่งเดินมาขว้างทางเดินของเธอจนทำให้เธอต้องแหง่นหน้าขึ้นมาเพื่อมองหน้าหาเรื่องในระดับคอเคล็ด  เพราะชายผู้นั้นสูงเกินไปสำหรับเด็กความสูง 160 อย่างเธอจะทนไหว

“ ผมเป็นคนมารับคุณตามคำสั่งของคุณแม่ของคุณครับ “ ชายชุดดำเอ่ยขึ้นมาส่วนแอมมายตอนนี้ที่อยู่ในสภาพเซ็ง เป็ด เซ็งไก่ อย่างมากจนต้องชำเลืองตาด้วยความไม่พอใจ

“ คุณแม่งั้นหรอ... “แอมมายหลับตาสีน้ำเงินไปชั่วครู่เพราะเธองงกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น  การมาที่ไทยของเธอก็เป็นไปตามคำสั่งของคุณแม่ที่อยู่ๆก็ย้ายเธอจากประเทศอังกฤษมาประเทศไทยเพื่อจุดประสงค์ใด  แอมมายก็ยังไม่ทราบเลยแม้แต่นิดเดียว  คราวนี้แอมมายได้ลืมตาสีน้ำเงินเข้มขึ้นมา  แล้วส่งรอยยิ้มให้กับชายชุดดำพร้อมกับยื่นกระเป๋าเดินทางให้แล้วพูดกับชายชุดดำว่า

“ ขอซื้อขนมก่อนน่ะกัน เดี๋ยวมาน่ะ “ ชายชุดดำยังไม่ได้เอ่ยวาจาอะไรออกไป  แต่แอมมายก็ได้เดินออกจาก ณ สถานที่นั้นเสียแล้ว

1 นาทีต่อมา

รถเฟอร์รารี่สีดำสะท้อนแสงแดดยามเช้า  ในรถที่มีแอมมายกำลังกินขนมอย่างเซ็งๆ  อาจจะเป็นเพราะเธอเป็นคนที่เบื่อง่ายเกินเหตุ และเป็นคนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวมากที่สุด  แต่ในตอนนี้กลับไม่มีสิ่งใดทำให้เธอทำเรื่องอย่างนั้นได้

               “ แล้วนี้จะไปในหรอค่ะ? “ แอมมายเอ่ยถามชายชุดดำที่นั่งเงียบเป็นปูนฉาบอยู่นาน  แต่ชายชุดดำก็ไม่ได้ตอบ !@#$% อะไรเลย  ก็ได้แต่ขับรถอยู่อย่างเดิมด้วยท่าทีที่ไม่มีความรู้สึกเหมือนเป็นพวกที่เอามีดแทงที่คอหอยแล้วไม่มีความรู้สึกเจ็บเสียอย่างนั้น  แอมมายส่ายหัวไปมาแล้วมัดรวบผมสีดำที่ยาวถึงสะโพกพร้อมกับผูกโบสีขาวเพื่อทำให้หนังยางมัดแน่นขึ้น  หลังจากนั้นเธอก็ได้แต่เคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบเสียงดัง กรอบๆ กรอบๆ จนทำให้เธอชักรำคาญเสียงนี้เสียเอง  แล้วก็ย้ายที่นั่งไปนั่งตรงด้านข้างคนขับแล้วก็เปิดกระจกเพื่อที่จะหลับลมเย็นๆ  ที่พัดมาพร้อมกับเปิดเพลงเปียโนของ โมซารท์ดังสนั่นลั่นทุ่งจนหมาตายควายตะลึง!!!  จนผู้ใช้รถใช้ถนนต่างจ้องมาที่แอมมายเป็นสายตาเดียวกัน แต่ทว่าหน้าหนาเหมือนเพรชอย่างแอมมายที่ใช้ค้อนทุบก็แตกหักก็ยังยาก  ก็ไม่ได้สนใจสายตารอบข้างเลยจนกระทั่งถึงที่หมาย

ณ โรงพยาบาลบ้า (แห่งหนึ่ง) 6.30 นาที

           รถเฟอร์รารี่ขับเข้าไปภายในโรงพยาบาลบ้าแห่งหนึ่ง  ซึ่งมีสภาพแวดล้อมที่เขียวชอุ่มน่าอยู่  มีน้ำพุสามารถทำให้คนที่ผ่านมาสดชื่นภายในพริบตา  สรุปแล้วโรงพยาบาลแห่งนี้ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์เหมือนอยู่ในสวนหย่อม  แอมมายมองสภาพแวดล้อมเบื้องหน้าแล้วก็เห็นบุคคลใส่ชุดสีขาวพร้อมกับมีพยาบาลที่มาเล่นด้วย  แล้วดูแลอยู่ตลอดเวลาแอมมายหันไปมองชายชุดดำที่เธออยากถามหนักหนาว่า  ‘ ไม่ทราบว่ากินเห็ดเมารึไงค่ะ???’ เพราะเธอก็ไม่มีอาการทางจิตเลย  แต่แอมมายก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขาพามาที่นี้ทำไม  ถึงแม้แอมมายจะถามไปแต่เขาก็คงเป็นปูนฉาบที่นิ่งเงียบอยู่เหมือนเดิม รถเฟอร์รารี่ค่อยๆ  แล่นไปทางด้านหลังของโรงพยาบาลที่มีตึกสำหรับผู้ป่วยพิเศษ  ซึ่งรับเพียงไม่กี่คนที่มีอาการหนักถึงขั้นวิปริตทางจิตใจอย่างหนักหน่วง   แอมมายมองดูความเขียวชะอุ่มของโรงพยาบาลแห่งนี้  แล้วก็พยายามคิดว่าชายชุดดำพาเธอมาที่นี้ทำไม  แต่แล้วรถเฟอร์รารี่ก็หยุดจอดลงตรงที่จอดรถที่ไม่มีรถแม้แต่คันเดียวจอด        

หลังจากที่รถจอดลงได้สักพักแอมมายได้เปิดประตูรถ  พร้อมกับถือขยะจำนวนมหาศาลเพื่อที่จะนำไปทิ้ง แอมมายชำเลืองมองชายชุดดำถือกระเป๋าเดินทางของเธอ  พร้อมกับเดินไปที่ตึกสำหรับผู้ป่วยพิเศษ  เธอได้แต่เดินตามชายชุดดำจนเขาเปิดประตูตึกสำหรับผู้ป่วยพิเศษ แกร็ก!! เสียงเปิดประตูดังก้องขึ้นมา  ภายในห้องนั้นประกอบด้วยพื้นและพนังที่เป็นสีขาวและมีห้องของผู้ป่วยที่กว้างอยู่พอสมควร เธอได้มองผู้ป่วยที่มีสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมเนื่องจากอาการทางจิตที่ครอบงำอยู่ตลอดมา

ปึก!! ปึก!! ปึก!! เสียงเคาะประตูของผู้ป่วยท่านหนึ่งที่พยายามงัดแงะแคะแกะเกาเฉาะเฉือน!!!  อย่างไรประตูก็ไม่สามารถเปิดได้  บัดนี้แอมายก็มาเจอกับประตูสีดำบานหนึ่งที่เหมือนเป็นทางตันซึ่งมีป้ายที่เขียนไว้ว่า  ‘ ห้ามเข้า’ ใหญ่เกือบเท่าครึ่งหนึ่งของประตูจนแอมมายอย่างตามหาตัวตนของผู้สั่งทำ  เนื่องจากมันเปลื้องทรัพยากรสิ้นดีในสายตาของเธอ   ชายชุดดำได้มองข้ามป้ายที่ใหญ่เด่นสง่าอยู่ตรงหน้า  แล้วบิดลูกบิดพร้อมกับมีเสียง แกร็ก!!  ดังขึ้นมาแต่ประตูนั้นกลับไม่เปิด แต่มีที่ใส่รหัสอะไรบ้างอย่างมีตัวเลขอยู่ 9 หลักที่จะต้องใส่ ชายชุดดำจึงลงมือในการ กดหมายเลขที่จะทำให้ประตูนี้สามารถเปิดออกได้ ไม่นานนักประตูบานสีดำก็เปิดออกมา

               “ หลังจากนี้ไปให้เธอไปชั้น A แล้วเธอก็จะต้องเข้าไปในห้อง A11 แล้วจะได้ไปพบกับชายหนุ่มสี่คนที่รอสัมภาษณ์เธออยู่ ขอให้โชคดี “ ไม่ทันที่แอมมายจะได้พูดอะไร  ชายชุดดำก็ผลักเธอเข้าไปด้านในบานประตูแห่งนั้น พร้อมกับล็อคประตูบานสีดำแล้วเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นี้มันอะไรกันเนี้ย!!! “ แอมมายตะโกนดังลั่นเนื่องจากที่แห่งนี้ไม่มีใครอยู่จึงไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ  แต่มีเพียงกล้องวงจรปิดที่กำลังมองดูเธอที่เหมือนกับนักโทษในคุกเสียอย่างนั้น  แอมมายมองไปยังจุดหมายปลายทางเบื้องหน้าที่มีทางเดินยาวประมาณ 100 เมตร  และสุดปลายทางของทางเดินนั้นก็จะต้องพบกับประตูสีดำอีกบานหนึ่งเช่นกัน แอมมายพยายามเก็บอารมณ์ที่กำลังฉุนเฉียวอยู่ พร้อมกับก้าวเท้าไปยังจุดหมายปลายทางเบื้องหน้า...

addme https://www.facebook.com/patipan.siripun?ref=tn_tnmn สามารถให้คำปรึกษาเเละวิจารณ์นิยาย add เลยจ้า

คำเตือน!!! นิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายที่ เสาะ เสือก สะเอือก ขององค์กรเเห่งหนึ่งซึ่งเป็นความลับ!!! เเต่ที่เเห่งนี้ก็อยู่ไม่เป็นสุขเสียหน่อยตั้งเเต่ที่ เด็กประหลาดนาม ' เเอมมาย ' เข้ามา เเต่ที่สำคัญ...บทสรุปขององค์กรนี้