Fic snsd : Please Interested in me! [Yuri]

ข้อมูลเบื้องต้น

+Please interested in me!+ 

 

คิม แทยอน

จะก้มหน้ากดมันไปถึงเมื่อไหร่! สนใจแทบ้างสิ!


 

 ฮวัง ทิฟฟานี่

ห๊ะ!? เมื่อกี้แทว่าอะไรนะ

เรื่องใหม่(อีกแล้ว-*-)

กว่าจะคิดชื่อเรื่องได้ไม่ใช่เรื่องง่ายประกอบกับไม่เก่งอังกฤษต้องพึ่งปู่เกิ้ล
ทำให้ไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าถูกมั้ย?(เพราะปู่เกิ้ลท่านแก่แล้ว= =;)

ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมใจรีดเดอร์ด้วยค่ะ><

เป็ดลิง:ไรเตอร์ไม่รู้จะพิมพ์เสียงบีบียังไง เอาเป็นว่าเสียง ติ๊ง! คือเสียงบีบีแล้วกัน 555+

Music Playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

           “ฟานี่อา~แทเบื่อจัง ออกไปเที่ยวข้างนอกกัน”ร่างเล็กเอ่ยขึ้นออดอ้อนแฟนสาวหลังจากกดรีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมาจนเบื่อ เขยิบไปใกล้ร่างบางกอดแขนซบหน้าแน่นทำตัวเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ เวลาอ้อนเจ้าของ ผลปรากฏว่า...

....เงียบกริบ....

มีเพียงเสียง....

    
               ติ๊ง!

            ฮวัง ทิฟฟานี่ก้มหน้ากดโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังฮอตฮิตในเวลานี้ หลุดหัวเราะเล็กน้อยเมื่อได้อ่านข้อความตลกๆ ที่มีเพื่อนส่งมาให้ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าร่างเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้างถอนหายใจหน่ายเป็นรอบที่เท่าไหร่...

            คิม แทยอนพยายามทำใจเย็นสูดหายใจเข้าออกช้าๆ สงบสติอารมณ์รอให้ทิฟฟานี่เอ่ยพูดอะไรออกมาบ้างแต่สุดท้ายเสียงที่ได้ยินก็มีเพียง...

                ติ๊ง!

            ไอ้โทรศัพท์เวรนี่จะดังไปถึงเมื่อไหร่กัน!        

                แทยอนกัดริมฝีปากแน่นด้วยความหมั่นไส้ เลื่อนใบหน้าไปใกล้หูของทิฟฟานี่ก่อนจะตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังด้วยความเคือง

               “ฟานี่!!”

               “ว้าย!? มีอะไรเนี่ยแทแท!ทำไมต้องตะโกนใส่หูฟานี่ด้วย ฟานี่ตกใจหมดเลย”ทิฟฟานี่สะดุ้งน้อยๆ หลุดร้องเสียงหลงหันหน้ามามองแทยอนด้วยใบหน้าหงุดหงิดน้อยๆ

               “พูดธรรมดาแล้วฟานี่ได้ยินมั้ยหล่ะ มัวแต่สนใจไอ้กล่องพลาสติกนั่นอยู่ได้”เอ่ยจบก็อมแก้มป่อง กอดอกเชิ่ดหน้า ที่ทำตัวเป็นเด็กๆ แบบนี้ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่า‘ความสนใจ’จากแฟนสาว...

                แต่ก่อนก็สนใจใส่ใจกันดีหรอก แต่ทันทีที่ซื้อโทรศัพท์แบล็คเบอร์รี่เครื่องนี้มา เจ้าหล่อนก็เริ่มสนใจมันมากกว่าคนที่อยู่ข้างๆ จนเธออดน้อยใจเสียไม่ได้ ความคิดในแง่ดีบอกกับเธอว่าอีกไม่นานเดี๋ยวก็เลิกเห่อแล้วก็กลับมาสนใจใส่ใจกันอย่างเก่า...

                แต่นี่มันผ่านมาสามเดือนกว่าแล้วนะ!

           นอกจากจะไม่เลิกเห่อแล้วยังดูติดมันหนึบมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ!

               อยากจะรู้จริงว่าไอ้กล่องพลาสติกนั่นมันมีอะไรดี!

               “แทแทอา~ฟานี่ขอโทษ ฟานี่ไม่ได้ยินอ่ะ”ทิฟฟานี่กอดแขนแทยอนอีกมือก็ยกขึ้นจิ้มแก้มนิ่มของแทยอน ร่างเล็กเผยยิ้มกว้างออกมาเมื่อในที่สุดความพยายามของเธอก็ประสบผลสำเร็จแต่ทันทีที่หันหน้ากลับมามองทิฟฟานี่เธอก็แทบอยากจะไปช่วยวิดน้ำที่ไทย

ขนาดง้อฉันยังไม่ยอมปล่อยมือวางโทรศัพท์อีกหรอเนี่ย!

                ติ๊ง!

               “เย้~!แทแทหันหน้ามาแล้วแสดงว่าหายงอนฟานี่แล้วนะ จุ๊บ!”ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงร่าเริงพร้อมส่งยิ้มตาปิดที่แทยอนชอบไปให้ก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้แล้วหอมแก้มเข้าฟอดใหญ่...

มันก็หน้าดีใจอยู่หรอกที่แฟนหอมแก้ม...

                แต่พอหอมแก้มเสร็จก็หันไปนั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์เหมือนเดิมนี่มันหมายความว่ายังไงกัน?

พยายามข่มใจให้เย็นทั้งๆ ที่แทบจะระเบิดเพราะไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายไปกันใหญ่เลยทนเงียบตลอดมา พูดคุยด้วยกันดีๆ ก็น่าจะเข้าใจ ตลอดสามเดือนกว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยบอกทิฟฟานี่ออกไปตรงๆ เพราะคิดว่าอีกเดี๋ยวก็เลิกกดเลิกเห่อไปเอง มาจนตอนนี้มันก็เริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...

               คงต้องพูดออกไปให้รู้เรื่อง...

               “ฟา...”

               “ไปเที่ยวกันแทแท ฟานี่รู้นะว่าแทเบื่อ”ในที่สุดทิฟฟานี่ก็วางโทรศัพท์ลงข้างตัวแล้วหันมาส่งยิ้มเอ่ยชวนแทยอนที่กำลังจะเอ่ยพูดเรื่องสำคัญแต่ก็โดนขัดไปซะก่อน

                ความดีใจที่ได้เห็นทิฟฟานี่วางโทรศัพท์แล้วหันมาสนใจทำให้แทยอนลืมเรื่องที่กำลังจะพูดไปซะสนิท...

               “Let’s Go!”

โดยไม่รู้เลยว่าเธอจะต้องกลับมานั่งปวดหัวกับไอ้กล่องพลาสติกนั่นอีก...

              "ฟานี่อยากดูเรื่องอะไรอ่ะ”แทยอนเอ่ยถามทิฟฟานี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังขณะไล่สายตาดูโปรแกรมหนังและรอบฉาย หากแต่เสียงที่ตอบกลับมาก็ยังคงเป็นเสียง...

                ติ๊ง!

                แทยอนถอนหายใจยาวก่อนจะหันกลับมามองทิฟฟานี่ที่กำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์อย่างเคยด้วยสายตาเซ็งๆ เจ้าหลอนก็ยังคงไม่รู้ถึงรังสีอำมหิตที่แทยอนส่งให้อย่างเคย

                หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ใจเย็นแทยอน...ใจเย็น...

 
               แทยอนนับเลขในใจด้วยความข่มอารมณ์ หลับตาสูดหายใจลึกๆ เธอรู้ดีว่า ณ ตรงนี้ไม่ใช่ที่สมควรที่จะหาเรื่องทะเลาะกัน เก็บไว้ไปเคลียร์ที่บ้านก็ไม่สาย...

               “ฟานี่...”เอ่ยเสียงเรียบ

               “หือ? ว่าไงแทแท”ทิฟฟานี่ขานรับในลำคอโดยไม่ละสายตาขึ้นมามองหน้าแทยอน

            ขนาดขานรับยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์เลย...

            แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันน้อยใจได้ยังไง...

           “จะดูเรื่องอะไร”แทยอนแสร้งทำเป็นไม่เห็นทั้งๆ ที่ในใจอยากจะคว้าโทรศัพท์ในมือทิฟฟานี่ขึ้นมาเขวี้ยงหัวคนผลิต(พาลได้อีก- -;)

               “อ่า...แล้วแต่เลย แทแทอยากดูอะไรฟานี่ก็อยากดูด้วยทั้งนั้นแหละ”ทิฟฟานี่เอ่ยเร็วๆ พร้อมเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มกว้างให้แทยอนก่อนจะกลับไปก้มหน้ากดโทรศัพท์ต่อ  ส่วนแทยอนก็ทำได้เพียงแค่หงุดหงิดในใจก่อนจะพยายามไม่คิดเพราะมันจะพาลทำให้อารมณ์เสียซะเปล่าๆ

                ถึงทิฟฟานี่จะเป็นคนพูดว่าตามใจแทยอนยังไงแต่สุดท้ายแทยอนก็ต้องเลือกหนังที่คิดว่าทิฟฟานี่ดูได้และน่าจะชอบมัน...

           Pirate of the Caribbeanแล้วกัน...เรื่องโปรดของฟานี่

                ขณะที่แทยอนกำลังจะหมุนตัวกลับพลันสายตาก็สะดุดเข้ากับรายการหนังอีกเรื่อง...

           Insidiousอ่า...อยากดูเรื่องนี้จัง แต่ฟานี่ก็คงไม่ชอบเพราะมันเป็นหนังผี...

           แทยอนส่ายหน้าตัดใจ...ตัดสินใจว่าไว้ค่อยซื้อแผ่นไปดูที่บ้านเอาเพราะยังไงทิฟฟานี่ก็ไม่มีวันยอมเข้าโรงหนังไปดูหนังผีเรื่องนี้กับเธอเป็นแน่...

                ติ๊ง!

            รู้สึกเกลียดเสียงนี้จัง...

           แทยอนหันมามองทิฟฟานี่ที่ยังคงยืนก้มหน้าหัวเราะคิกคักกับโทรศัพท์ในมือ สร้างความหมั่นไส้ปนน้อยใจให้แทยอน

           ‘อ่า...แล้วแต่เลย แทแทอยากดูอะไรฟานี่ก็อยากดูด้วยทั้งนั้นแหละ’

            หึ!ขนาดเวลาเงยหน้าขึ้นมาดูโปรแกรมหนังยังไม่มี         

            ตามใจงั้นหรอ...ฉันอยากดูเรื่องอะไรเธอก็อยากดูด้วย

            น่าขำสิ้นดี!      

           อืม...ตามใจ...ตามใจ...งั้นหรอ?

                แทยอนเหลือมองทิฟฟานี่ก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้าย...

                ได้เวลาเอาคืนแล้วหล่ะ!

               โชคเข้าข้างเธอไม่น้อยเมื่อทิฟฟานี่มัวแต่สนใจโทรศัพท์ในมือจนไม่แม้แต่จะถามว่าสรุปแล้วเธอซื้อตั๋วหนังเรื่องอะไรมาแม้แต่ตอนเดินเข้าโรงหนังทิฟฟานี่ยังไม่ทันสังเกตโปสเตอร์หนังที่อยู่หน้าโรงฉาย ในเวลานี้เธอพึ่งจะเห็นประโยชน์ของไอ้กล่องพลาสติกส่งเสียงนั่นได้

            หึ!ขอบคุณที่ช่วยให้แผนของฉันดำเนินไปได้ด้วยดี!

เมื่อเข้ามาในโรงหนังแล้วทิฟฟานี่ก็จำเป็นต้องวางมือจากโทรศัพท์ เรียกรอยยิ้ม(โรคจิต)จากแทยอนได้ไม่น้อย...

ทิฟฟานี่หยิบป๊อปคอร์นเข้าปากโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่จ้องมองจอฉายภาพยนตร์ที่กำลังฉายตัวอย่างหนังเรื่องที่กำลังเข้าโรงและใกล้จะเข้าโรง โดยไม่รู้เลยว่า...

                 อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร...

                “อ่า...แทแท...ฟานี่ถามอะไรหน่อยสิ...ไม่โกรธฟานี่นะ”ทิฟฟานี่เคลื่อนหน้าไปใกล้หูของแทยอนกระซิบพอให้ได้ยินกันสองคนเมื่อความสงสัยเริ่มก่อกวนจิตใจ...

“ถามอะไรล่ะ”

“แทแทพาฟานี่มาดูหนังเรื่องอะไรหรอ...คือ...ตอนเข้าโรงฟานี่ก็มัวแต่จัดการโทรศัพท์ในมือจนไม่ทันได้สนใจโปสเตอร์หน้าโรงอ่า...”ทิฟฟานี่อธิบายขึ้นมาก่อนเพราะกลัวว่าแทยอนจะโกรธที่เธอมัวแต่สนใจโทรศัพท์ในมือ(โกรธเรียบร้อยแล้วล่ะหมี- -)

“อ๊ะ!หนังมาพอดีเลย ดูเอาแล้วกันฟานี่ เรื่องนี้แทอยากดูม้ากกกกมากกกกกก เห็นฟานี่บอกว่าแทอยากดูอะไรฟานี่ก็อยากดูด้วย แทก็เลือกเรื่องนี้ตามใจอยาก”ประโยคหลังแทยอนเอ่ยเสียงเย็นพร้อมๆ กับที่เสียงเริ่มหนังดังขึ้นส่งผลให้ทิฟฟานี่ขนลุกเกรียวเบียดตัวไปใกล้แทยอนทันที

“นะ...นี่แทแทลากฟานี่มาดูหนังผีเนี่ยนะ!แทแทก็รู้อ่าว่าฟานี่กลัวผี”กอดแขนแทยอนแน่นด้วยความกลัว

“ก็ฟานี่บอกว่าตามใจแทอ่า...ไม่เป็นไรหรอกฟานี่ กลัวก็ปิดตาเอา”แทยอนเอ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ มองทิฟฟานี่ที่ทำหน้ากลัวสุดชีวิตทั้งๆ ที่หนังพึ่งจะเริ่ม...

“ว้าย!”เมื่อถึงฉากที่ผีปรากฏตัวทิฟฟานี่ก็หลุดร้องสะดุ้งสุดตัวเลื่อนตัวไปซบหน้ากับไหล่ของแทยอน เรียกยิ้มกว้างจากแทยอน

แบบนี้แหละที่ต้องการ!

“แทแทอ่า ฟานี่ไม่ไหวแล้ว...ฟานี่กลัวอ่ะ แทแทจะดูก็ดูไปก็ได้ฟานี่ขอออกไปรอข้างนอกนะ”ทิฟฟานี่เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยเสียงอ้อนแทยอน ใบหน้าซีดเผือดราวกับเจอผีตัวเป็นๆ

“ตั้งนานกว่าหนังจะจบฟานี่จะทำอะไร”

“เล่นโทรศัพท์ก็ได้...”

คำตอบของทิฟฟานี่สร้างความขุ่นเคืองให้แทยอนไม่น้อย อุตส่าห์คิดแผนให้ทิฟฟานี่ซบได้แล้วแถมยังเป็นการวางมือจากโทรศัพท์อีก ใครจะยอมให้โอกาสหลุดลอยกัน ร่างเล็กจ้องทิฟฟานี่เขม่นก่อนจะคว้ามือทิฟฟานี่มากุมไว้

”อยู่ตรงนี้แหละ ไมอยากดูก็นอนซะ”

จบคำของแทยอน ทิฟฟานี่ก็ซบไหล่แทยอนหลับตาปี๋ แทยอนระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวปลอบประโลมทิฟฟานี่

“ไม่ต้องกลัวนะคะคนดี...แทอยู่ตรงนี้ จะดูแลฟานี่เอง...หลับนะคะ”

ไม่รู้เพราะอะไรเพียงแค่น้ำเสียงนุ่มของแทยอนที่ใช้พูดกับเธอ แค่นี้ก็ทำให้เธอหายกลัวได้เป็นปลิดทิ้งก่อนจะปล่อยตัวให้สบายแล้วค่อยๆ ผล็อยหลับไป...

แทยอนเผลอยิ้มขณะเหลือบมองทิฟฟานี่ที่ผล็อยหลับไปแล้วโดยไม่รู้ตัว...

ในเวลานี้...เธออยากให้หนังเรื่องนี้ฉายให้นานที่สุด...

“หนังสนุกมั้ยแทแท ขอโทษนะที่ฟานี่ไม่กล้าพอจะดูเป็นเพื่อน”ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงหงอยหลังจากเดินออกมาจากโรงหนัง

“ไม่ต้องดูเป็นเพื่อนแทหรอก แค่อยู่ข้างๆ เป็นแฟนก็พอแล้ว”แทยอนเอ่ยกรุ่มกริ่มมองทิฟฟานี่ที่หน้าขึ้นสีแดงเรื่อ ไม่มีอะไรบนโลกนี้สนุกไปกว่าการแกล้งคนด้านข้างอีกแล้ว...

แก้มสีชมพูนั่นมันน่าหอมซักฟอดชะมัด...

ริมฝีปากนั่นก็น่าสัมผัสไม่น้อยไปกว่ากัน...

อยากจะรู้จริงๆ ว่าจะหวานได้เท่ารอยยิ้มของเธอมั้ย...

สาบานสิว่าตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรอกุศลอยู่!

              “ไอศกรีมที่สั่งได้แล้วค่ะ”พนักงานเอ่ยเสียงหวานขณะวางถ้วยไอศกรีมไว้บนโต๊ะอย่างเบามือ เมื่อทำหน้าที่ของตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินไปอีกทางปล่อยให้แทยอนนั่งหน้าบึ้งกับคนตรงหน้า...

                ที่กำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์อีกแล้ว!

               “ฟานี่...ไอศกรีมมาแล้วนะ เดี๋ยวก็ละลายหมดหรอก”แทยอนเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย ชีวิตจะห่างจากโทรศัพท์ซักวันไม่ได้เลยหรือไงนะ...

               แค่ซักวันก็ยังดี...

               “จ้าๆ”ฟานี่เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มตาปิดให้แทยอนก่อนจะตักไอศกรีมเข้าปากแต่ก็ไม่วายใช้มือซ้ายจับโทรศัพท์ไว้

            ขณะตอนกินยังไม่วายเล่นโทรศัพท์ไปด้วย...

            อะไรมันจะขนาดนั้น!

สุดท้ายแทยอนก็ทนไม่ไหว หันไปมองรอบข้างเมื่อเห็นว่าคนภายในร้านมีไม่มากนักจึงเริ่มเอ่ยปากตำหนิทิฟฟานี่ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่าอะไรควรไม่ควร

“จะกดไปถึงเมื่อไหร่ฟานี่ ถ้ามากับแทแล้วมัวแต่สนใจโทรศัพท์แบบนี้ทีหลังให้แทมาคนเดียวก็ได้นะเพราะมันไม่ได้ต่างไปจากมาคนเดียวเลย”

                คำพูดของแทยอนทำให้ทิฟฟานี่ชะงักค้างไปเงยหน้าขึ้นมามองแทยอนที่ตีสีหน้าเรียบเฉยด้วยใบหน้าสำนึกผิด

               “แทแทอ่า~ฟานี่ขอโทษ ก็สิก้าน่ะสิ...บอกว่าอยู่บ้านคนเดียวเหงาไม่มีเพื่อนคุย ฟานี่เลยคุยด้วยเป็นเพื่อน...”ทิฟฟานี่เอ่ยด้วยใบหน้าเศร้าจนแทยอนใจอ่อนยวบ จะโกรธก็โกรธไม่ลง...

               “งั้นช่างมันเหอะ รีบกินดีกว่า เดี๋ยวจะละลายซะก่อน”

แทยอนเอ่ยตัดบทแล้วก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมในถ้วย ก่นด่าตัวเองที่ไม่เคยใจแข็งพอ เหตุผลที่ทิฟฟานี่ว่ามามันก็น่าให้อภัยอยู่ แต่ถ้าคิดถึงเวลาสามเดือนที่ทิฟฟานี่มัวแต่สนใจโทรศัพท์มา เหตุผลนั้นก็ดูไม่ได้ช่วยให้แทยอนรู้สึกดีขึ้น ได้แต่หวังว่าซักวันนึงทิฟฟานี่จะเลิกสนใจแต่โทรศัพท์ในมือแล้วหันมาสนใจเธอที่อยู่ข้างๆ บ้าง...

เมื่อจัดการไอศกรีมในถ้วยของตัวเองหมดแทยอนก็นั่งหายใจทิ้งรอทิฟฟานี่ที่กินช้ากว่าปกติสองเท่าด้วยความเหนื่อยหน่าย จะไม่ให้ช้าได้ไงเล่นห้านาทีกินไอศกรีมในถ้วยคำนึงแล้วหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ แบบนี้มีหวังห้างฯปิดล่ะมั้งเธอถึงจะได้ออกจากร้านไอศกรีม(เว่อร์เกิน)

เวลาผ่านไปราวสิบนาทีที่แทยอนรอให้ทิฟฟานี่กินไอศกรีมหมด อีกฝ่ายก็ดูเหมือนว่าจะไม่รู้ตัวเลยว่าแทยอนกินเสร็จไปชาติเศษแล้ว ก็มัวแต่กดโทรศัพท์ไม่เงยหน้าขึ้นมามองรอบข้างแบบนั้นจะไปรู้เรื่องรู้ราวได้ยังไง...

               “อ๊ะ ทำไมแทแทกินเร็วจัง รอฟานี่แป๊บนึงนะ จะรีบกินเดี๋ยวนี้แหละ”

                ในที่สุดทิฟฟานี่ที่รู้สึกว่ามีใครมองอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็เห็นว่าแทยอนกำลังตีสีหน้าเรียบนั่งมองเธออยู่ เมื่อไล่สายตาลงมาก็พบถ้วยไอศกรีมของแทยอนนั้นว่างเปล่าจึงรีบจัดการไอศกรีมในถ้วยของตนให้หมดโดยเร็วเพราะเธอรู้ดีว่าแทยอนเกลียดการรอคอยแค่ไหน...

               “อ๊า~อร่อยจัง”

               ทิฟฟานี่ที่ยอมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ(ซักที) เอ่ยเสียงร่าเริงพร้อมยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวทันทีที่จัดการไอศกรีมส่วนของตนเสร็จ แทยอนที่มองทิฟฟานี่อยู่หลุดขำออกมา

               “ฮ่าๆๆๆๆ”

                “หือ?”

                “ฮ่าๆๆ”

               “แทแทอ่า!ขำอะไร!ขำฟานี่ป่ะเนี่ย บอกมาเลยนะว่าขำอะไร”ทิฟฟานี่ทำแก้มป่องมองแทยอนด้วยสายตาขัดใจที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลย

               “ยัยบ๊อง”

แทยอนที่หยุดขำได้ในที่สุดเอ่ยเสียงขันก่อนจะยืนขึ้นโน้มตัวไปใกล้ทิฟฟานี่ ยกนิ้วขึ้นปาดไอศกรีมที่เลอะมุมปากของทิฟฟานี่ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

               “กินเลอะเป็นเด็กๆ ไปได้”

               “!!!”

               “อืม... รสสตอร์เบอร์รี่นี่ก็อร่อยดีแหะ”

                แทยอนที่เลียไอศกรีมที่เช็ดมาจากมุมปากของทิฟฟานี่เอ่ยกับตัวเองแต่ตั้งใจให้ทิฟฟานี่ได้ยิน ด้วยระยะห่างระหว่างใบหน้าเพียงแค่คืบถ้าไม่ได้ยินก็คงเป็นเรื่องแปลก คำพูดกับการกระทำเช่นนั้นทำให้ทิฟฟานี่ได้แต่ก้มหน้าหงุดไม่กล้าสบตาแทยอน แก้มเนียนนั้นขึ้นสีจนเห็นได้ชัดเรียกรอยยิ้มจากแทยอน...

                หลังจากจัดแจงจ่ายเงินค่าไอศกรีมเสร็จแล้วแทยอนก็พาทิฟฟานี่เดินเอื่อยๆ ไปเรื่อยๆ ผู้คนเริ่มเดินกันพลุกพล่านมากขึ้นแทยอนจึงคว้ามือทิฟฟานี่มากุมไว้ ขณะเดินไปได้ซักพัก...

                ติ๊ง!

                เสียงที่แทยอนเกลียดมาที่สุดก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว...

                ทิฟฟานี่ทำท่าจะปล่อยมือออกจากเธอแต่มีหรือที่เธอจะยอม แทยอนกุมมือทิฟฟานี่แน่น แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวจนทิฟฟานี่ต้องเอ่ยบอกแทยอน

               “แทแทอ่า~ปล่อยมือฟานี่ก่อนได้มั้ย โทรศัพท์ฟานี่ดัง”ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงอ้อนใส่แทยอนแต่คราวนี้คนตัวเล็กเบนสายตามองไปทางอื่น ขืนมองใบหน้าออดอ้อนของทิฟฟานี่เข้ามีหวังเธอได้ใจอ่อนยอมปล่อยมือทิฟฟานี่แหงๆ

               “ก็ปล่อยให้มันดังไปสิ แทไม่อยากปล่อยมือนี่”เอ่ยอย่างเอาแต่ใจจนทิฟฟานี่ขมวดคิ้วมุ่น เอ่ยเสียงอ่อนกับแทยอน

               “แทแท... สิก้าเขาอยู่บ้านคนเดียวก็อยากมีเพื่อนคุยด้วย ใช่ว่าฟานี่ไม่อยากจับมือกับแทแทซะหน่อย แต่ตอนนี้ปล่อยมือก่อนนะ ฟานี่สงสารสิก้าเขา...เขาไม่อยากอยู่คนเดียว...”

                ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงจริงจังพร้อมมองสบกับดวงตาของแทยอน คนตัวเล็กถอนหายใจยาวก่อนจะยอมปล่อยมืออย่างจำใจ ทิฟฟานี่ส่งยิ้มให้แทยอนก่อนจะรีบล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วหยิบขึ้นมาก้มหน้ากดโดยไม่ได้สังเกตเลยว่า...

                แทยอนหันหลังเดินหนีไปอีกทางแล้ว...

แทยอนที่เดินเลี่ยงออกมาทิ้งให้ทิฟฟานี่เดินก้มหน้ากดโทรศัพท์ไปคนเดียว ไม่รู้ว่าความคิดส่วนไหนสั่งให้เธอเดินออกมา กว่าจะรู้ตัวอีกทีเธอก็ขึ้นมานั่งบนรถเมล์เรียบร้อยแล้วเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย...

           เพราะเธอเหนื่อยมามากพอแล้ว...

            เหนื่อยเกินกว่าจะทนกับความ‘ละเลย’ของทิฟฟานี่ได้อีก...

           ‘แทแทนี่... สิก้าเขาอยู่บ้านคนเดียวก็อยากมีเพื่อนคุยด้วย ใช่ว่าฟานี่ไม่อยากจับมือกับแทแทซะหน่อย แต่ตอนนี้ปล่อยมือก่อนนะ ฟานี่สงสารสิก้าเขา...เขาไม่อยากอยู่คนเดียว...’

            แล้วเธอไม่สงสารฉันบ้างเลยหรือไง...

            ฉันก็ไม่อยากอยู่คนเดียวเหมือนกันนะ...        

            เธอมัวแต่กดโทรศัพท์คุยกับคนอื่น...

แล้วคนที่อยู่ข้างๆ เธอล่ะ...ทำไมไม่คิดจะสนใจกันบ้าง...

 “เสร็จแล้วแทแท”ทิฟฟานี่เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเอ่ยเสียงร่าเริง เงยหน้าขึ้นหลังจากก้มมานานแต่แล้วคนที่มาด้วยกันตอนแรกกลับหายไปซะเฉยๆ

หายไปไหนของเขานะ...

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้วมุ่น มองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอคนตัวเล็กผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้มเสียที ล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาแทยอนแต่กลับพบว่าปลายสายปิดโทรศัพท์

ความร้อนอกร้อนใจทำให้ทิฟฟานี่เดินตามหาแทยอนเสียทั่ว...

ทิฟฟานี่ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้บนรถเมล์ด้วยความเหนื่อยอ่อนหลังจากเดินหาแทยอนเสียทั่ว ให้ทางห้างฯประกาศเรียกแต่รอเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววของคนตัวเล็ก ทิฟฟานี่จึงตัดสินใจว่าจะไปรอที่บ้านแทน...

                ไม่นานนักทิฟฟานี่ก็มาถึงบ้านของเธอและแทยอน พอเห็นว่าภายในบ้านเปิดไฟสว่างอยู่ก็โล่งอกขึ้นมาบ้าง แต่ก็อดหงุดหงิดเสียไม่ได้ที่อยู่ๆ แทยอนก็ทิ้งเธอไว้คนเดียว ถ้ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรก็น่าจะบอกกันบ้าง...

                ทิฟฟานี่เปิดประตูเข้ามาภายในบ้านก็พบแทยอนนั่งเหม่อดูโทรทัศน์ภายในห้องนั่งเล่น ไม่มีทีท่าจะเอ่ยทักเธอที่เดินเข้ามายืนกอดอกมองได้ซักพักแล้ว ทิฟฟานี่จึงเคาะผนังให้แทยอนรู้ตัวว่าเธอมาแล้ว

                แทยอนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองทิฟฟานี่ สาวตายิ้มจัดการเก๊กหน้าขรึมกอดอกเชิ่ดหน้าคิดว่าแทยอนต้องลากเสียงอ้อนขอโทษขอโพยเธอที่อยู่ๆ ก็หายไปซะดื้อๆ เป็นแน่ แต่ผลกลับออกมาตาลปัตร นอกจากแทยอนจะไม่ขอโทษเธอแล้วยังตีสีหน้านิ่งลุกขึ้นปิดโทรทัศน์ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปโดยไม่หันมามองเธอที่ยืนกอดอกพิงผนังอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว...

                ทิฟฟานี่ยืนตีหน้างง อ้าปากค้างด้วยความสงสัย ปกติแทยอนไม่ใช่คนแบบนี้เสียหน่อย จะเป็นแบบนี้ก็ต่อเมื่อโกรธขึ้นมาก็เท่านั้นแหละ...

            ว่าแต่...แทยอนโกรธอะไรฉันกันนะ...

            เพราะเรื่องโทรศัพท์งั้นหรอ?

                ทิฟฟานี่คิดหาเหตุผลที่แทยอนน่าจะโกรธขึ้นมาก่อนจะตีหน้ายุ่งกว่าเก่า แทยอนเป็นคนมีเหตุผลพอไม่ใช่คนที่จะโกรธอะไรง่ายๆ เรื่องโทรศัพท์เธอก็อธิบายไปแล้ว ทำไมถึงยังโกรธอีกนะ จะว่าโกรธเรื่องอื่นก็ไม่น่าจะใช่เพราะนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก สงสัยก็คงเป็นเพราะเหตุผลนี้แหละ...

            ง้อคนไม่เก่งซะด้วยสิ...

           ทางด้านแทยอนที่เดินหนีขึ้นมาบนห้อง เจ้าตัวนอนราบกับเตียงยกมือขึ้นก่ายหน้าผากคิดทบทวนถึงสิ่งที่ทำลงไปว่ามันมีเหตุผลพอหรือเปล่า...

            ใช่!มันดูไร้เหตุผล!

ทิฟฟานี่ก็บอกถึงเหตุผลแล้ว แต่เธอก็ยังไม่วายรู้สึกน้อยใจที่อีกคนไม่สนใจใส่ใจเธอบ้างจนทำอะไรๆ ให้มันบานปลายไปกว่าเก่า ทนมาขนาดนี้แล้วทนอีกหน่อยไม่ได้เลยหรือไงนะ...

                รอกลับมาที่บ้านแล้วเปิดอกคุยกันดีๆ ทิฟฟานี่ก็น่าจะเข้าใจ...

                แต่สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวเดินออกมาซะอย่างนั้น...

            ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย...

            ฉันปล่อยเธอไว้คนเดียวแล้วหนีกลับมาก่อน...

ฉันปล่อยให้เธอกลับบ้านคนเดียวค่ำๆ มืดๆ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่ามันอันตรายขนาดไหน...

            ฉันแสร้งทำเป็นทำเมินเฉยต่อเธอราวกับไม่มีตัวตน...

                ฉันทำมันทั้งหมดลงไปได้ยังไงกันนะ...

                ก๊อกๆ

               “แทแท...ฟานี่เข้าไปนะ”

                เสียงหวานเอ่ยขึ้นหลังจากเคาะประตูพอเป็นพิธี ยืนรอเสียงขานรับจากคนด้านในแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ ทิฟฟานี่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือ

                ภายในห้องสี่เหลี่ยมเงียบสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ แสงจากด้านนนอกที่ส่องลอดเข้ามาทำให้พอเห็นอะไรได้ลางๆ  แผ่นหลังของแทยอนที่นั่งหันหลังให้ทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ดี พยายามคลำหาสวิตช์เปิดไฟด้านข้างประตูแต่แล้วแทยอนก็เอ่ยห้ามเสียงดัง

               “อย่าเปิดไฟนะ!แทอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว จะไปไหนก็ไป...”

                แทยอนพยายามอย่างยิ่งไม่ให้เสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือ กัดเม้มริมฝีปากแน่นไม่อยากให้เสียงสะอื้นดังลอดไปเข้าหูของทิฟฟานี่“ฟานี่คงไม่เหงาหรอกเพราะมีโทรศัพท์เป็นเพื่อน...”

                ร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ได้แต่ทำสีหน้ารู้สึกผิด คำพูดของแทยอนเป็นเครื่องยืนยันอย่างดีว่าเรื่องที่แทยอนโกรธเธอก็คงไม่พ้นเรื่องโทรศัพท์มือถือ...

            ฉันทำเกินไปหรือเปล่านะ...

           “ฟานี่คงไม่เหงาเหมือนแทหรอก...อย่าว่าแต่เพื่อนเลย...ขนาดแฟนยังไม่สนใจ...”

                ใบหน้าหวานของทิฟฟานี่เศร้าหมองลง ร่างบางตัดสินใจปิดประตูทำราวกับว่าเธอเดินออกไปจากห้องนี้แล้ว ทันทีที่เสียงปิดประตูดังขึ้นเสียงสะอื้นของแทยอนก็ดังขึ้นมาแทบจะทันที...

                ทิฟฟานี่กำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปบนฝ่ามือสร้างความเจ็บปวดให้เธอ แต่ตอนนี้ความเจ็บเพียงเล็กน้อยแค่นั้นคงไม่อาจเทียบเท่าความเจ็บปวดของอกด้านซ้ายได้หรอก...

ฉันทำให้เธอรู้สึกแย่...

            ฉันทำให้เธอเสียใจ...

            ฉันทำให้เธอ...

                เสียน้ำตา... 

ทิฟฟานี่ค่อนๆ ก้าวขาอ่อนแรงไปหาร่างของแทยอนที่สั่นด้วยแรงสะอื้น ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาทำเธอแทบหายไม่ออก เฝ้าโทษตัวเองที่ทำอะไรไม่เข้าท่า...

“แทแท...ฟานี่ขอโทษ”ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงสั่นดึงแทยอนเข้ามากอดแน่น ร่างเล็กไม่ขัดขืนนั่งนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายกอด ใจจริงยกโทษให้ตั้งแต่ที่ทิฟฟานี่ดึวเข้าไปกอดพร้อมกับเอ่ยขอโทษแล้ว...

            แต่คนอย่างเธอก็ปากหนักใช่ย่อย...                 

            อีกทั้ง...ลึกๆ ยังชอบด้วยซ้ำเวลาที่ทิฟฟานี่มาง้อขอคืนดีแบบนี้...

                มันชวนให้รู้สึกดีว่าเราเป็นคนพิเศษสำหรับเขายังไงไม่รู้...

 “แทแท...อย่าร้องไห้อีกเลยนะ...รู้มั้ยว่าฟานี่ไม่ชอบตอนแทแทร้องไห้เลย”ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงเศร้าซบหน้าลงกับไหล่ของแทยอน ไปๆ มาๆ คล้ายว่าจะไปเธอเองที่จะร้องไห้ทั้งๆ ที่พึ่งเอ่ยห้ามไม่ให้อีกฝ่ายร้องไห้

“อย่าร้องไห้อีกเลยนะ...”

คำขอของทิฟฟานี่ดูจะได้ผลดีเกินคาดเมื่ออยู่ๆ แทยอนก็เงียบเสียงสะอื้นไปก่อนที่อึดใจต่อมาจะหัวเราะในลำคอเบาๆ สร้างความงุนงงให้กับทิฟฟานี่ไม่น้อย

“หึๆ”

“...”

“ฟานี่ไม่ควรเชื่อใจคนบีบน้ำตาเก่งอย่างแทนะ”

แทยอนผละออกจากอ้อมกอดของทิฟฟานี่ก่อนจะเอ่ยเสียงขันพร้อมเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟที่โคมไฟข้างเตียง แสงจากโคมไฟมากพอจะทำให้แทยอนเห็นสิหน้าเคืองขุ่นของทิฟฟานี่ แทยอนทำเพียงแค่ส่งยิ้มกวนๆ ไปให้ด้วยความรู้สึกสนุกกับการแกล้งสาวตายิ้มแม้ว่าข้างในเธอจะโกรธทิฟฟานี่จริงๆ ก็ตามที

ทิฟฟานี่พรวดพราดลุกจากเตียงด้วยความเคือง กำลังจะก้าวเท้าหนีแต่ก็โดนอีกคนรั้งมือเอาไว้ หันขวับไปเอ่ยเสียงเข้มใส่แทยอน

”เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่นมันสนุกมากใช่มั้ย”

คำพูดกับสีหน้าเรียบนิ่งของทิฟฟานี่ทำให้แทยอนจำใจปล่อยมือที่รั้งอีกฝ่ายไว้ ก้มหน้านิ่งไม่เอ่ยอะไรออกไป ทิฟฟานี่ยืนมองแทยอนครู่นึงก่อนจะก้าวขาเดินออกจากห้อง

แต่ยังไม่ทันจับลูกบิดประตู แทยอนก็เอ่ยเสียงจริงจังขึ้นมาบ้างจนทิฟฟานี่ต้องชะงักหยุดฟัง

“ฟานี่คิดว่าที่แทบีบน้ำตาได้ง่ายๆ...ไม่ใข่ว่าเพราะมันมีส่วนมาจากฟานี่จริงๆ หรือไง...”

คำพูดของแทยอนไม่ได้ทำให้ทิฟฟานี่เชื่อซะทีเดียว ความเงียบปกคลุมภายในห้อง ทิฟฟานี่ทำเพียงยืนครุ่นคิดถึงสิ่งที่แทยอนพูดออกมาว่ามีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหน...

“ใช่...ตอนแรกแทโกรธฟานี่มาก...ทั้งโกรธ...ทั้งน้อยใจ…”แทยอนก้มหน้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเรื่อยๆ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ทิฟฟานี่กำลังยืนตั้งใจฟังสิ่งที่เธอพูดอยู่เงียบๆ

เธออยากให้มันจบไปเสียที...

ไอ้อาการหมางเมินไม่สนใจกันแบบนั้นของทิฟฟานี่...

“ฟานี่ใส่ใจแทน้อยลงไปจากแต่ก่อนมาก...มากจนแทเริ่มทนไม่ไหว...ฟานี่มัวแต่สนใจโทรศัพท์ในมือทั้งๆ ที่มันไม่ได้มีความสำคัญมากไปกว่าแทที่ยืนอยู่ข้างๆ เลยด้วยซ้ำ...แต่ฟานี่ก็สนใจมันมากกว่าแท...”

“...”

“ฟานี่ก็น่าจะรู้ดี...ว่าแทเกลียดการโดนเมินที่สุด...”แทยอนเงยหน้าขึ้นหันไปมองแผ่นหลังทิฟฟานี่ เอ่ยต่อไปอีกว่า"โดยเฉพาะการถูกเมินจากฟานี่"

แทยอนเงียบนิ่งรอให้ทิฟฟานี่เอ่ยอะไรออกมาหรือทำอะไรบ้าง ครู่ต่อมาทิฟฟานี่ก็หันหน้ามายิ้มเย็นๆ ให้แทยอน

“แล้วแทแทก็น่าจะรู้ดีเหมือนกันนะ...ว่าฟานี่ก็เกลียดการโดนเมินที่สุด...”

“...”

“โดยเฉพาะการถูกเมินจากแทแท...”

.

.

.

           ‘ไม่ๆ โอ้!ไม่ๆ...โว้ย!ให้มันได้งี้สิ!’

            ร่างเล็กนั่งตีหน้ายุ่งภายในห้องนั่งเล่นยามบ่าย ในมือถือเครื่องเล่นPSPไว้ด้วยความหงุดหงิดเมื่อไม่สามารถล้มบอสในกมได้สำเร็จ ท่องกับตัวเองให้ใจเย็นเข้าไว้เพราะถึงยังไงก็ต้องจัดการบอสนั่นให้ได้เพื่อข้ามไปเลเวลต่อไป

           ‘แทแท~’

           ร่างบางที่พึ่งเดินลงมาจากด้านบนหลังจากเก็บกวาดห้องเสร็จทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างร่างเล็กที่กำลังจะกดเริ่มเกมใหม่ ร่างบางกระแซะตัวไปใกล้เช่นที่ทำประจำด้วยความออดอ้อนมือนึงคล้องแขนอีกมือก็ยกขึ้นจับท้องตัวเอง

           ‘แทแทอ่า~ฟานี่หิวจัง ทำอะไรให้กินหน่อยสิ’

           ‘อ่า...รอก่อนนะฟานี่...แทขอเล่นด่านนี้ให้จบก่อน’

           แทยอนเอ่ยเนิบๆ ในขณะที่กำลังพยายามเพ่งสมาธิทั้งหมดไปกับการเล่นเกม ทิฟฟานี่ได้ยินดังนั้นจึงหันไปคว้ารีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีดูฆ่าเวลา กดเปลี่ยนไปช่องโปรดที่เป็นรายการตลกแบบที่ตัวเองชอบ

            ทิฟฟานี่ผละออกจากแทยอนหันมาตั้งหน้าตั้งตาดูโทรทัศน์ตรงหน้า ส่วนแทยอนก็ยังคงทุ่มสมาธิทั้งหมดไปกับการเล่นเกม ภายในห้องนั่งเล่นยามบ่ายเช่นนี้จึงมีเพียงเสียงจากโทรทัศน์กับเสียงจากเครื่องเล่นPSPในมือของแทยอน

            5นาทีผ่านไป...

           ‘กร๊ากกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ’

           ‘…’

            ‘ฮ่าๆๆๆๆ!’

           ‘โว้ย!แพ้อีกแล้วหรอเนี่ย!’

            ทิฟฟานี่สะดุ้งตัวโยนเมื่ออยู่ๆ แทยอนก็แหกปากเสียงดังด้วยความหงุดหงิด โยนPSPในมือลงกับโซฟา ดูก็รู้ว่าอีแบบนี้ก็คงไม่พ้นแพ้มาอีกระลอก

           ‘แทแท~ฟานี่หิวแล้วน้า’ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงอ้อนทำตาวิบวับหากแต่แทยอนไม่แม้แต่จะสนใจมองหันไปคว้าPSPที่พึ่งโยนไปเมื่อครู่ขึ้นมากดเริ่มเกมใหม่อีกรอบ

           ‘ฟานี่!เบาเสียงทีวีแล้วก็หัวเราะเบาๆ หน่อยได้มั้ย แทไม่มีสมาธิ’

            ทิฟฟานี่ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะคว้ามรีโมทขึ้นมากดปิดโทรทัศน์ตัดปัญหาไป เปลี่ยนจากดูโทรทัศน์ไปดูแทยอนเล่นเกมแทน          

            5นาทีต่อมา...

           ‘ว้าย!แทแทระวัง อ๊า!บอสมันจะฆ่าแทแทได้แล้วนะ’

           ‘รู้แล้วหน่าฟานี่ เงียบๆ หน่อยได้มั้ย แทต้องการสมาธิ’

            ทิฟฟานี่หุบปากตามคำสั่งของแทยอน จ้องPSPในมือแทยอนนิ่งด้วยความตื่นเต้น ส่วนแทยอนก็ยังคงพยายามที่จะเอาชนะบอสให้ได้แต่จนแล้วจนรอดก็...

            ‘โว้ยยยยยยยยยยย!แพ้อีกแล้วหรอวะเนี่ย!’

            แทยอนยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเอง เพราะเป็นคนอารมณ์ร้อนแบบนี้เนี่ยแหละเลยทำให้ทิฟฟานี่ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ รู้นิสัยแทยอนดีว่าถ้าไม่ทำอะไรที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จก็จะไม่มีวันทำอย่างอื่นเด็ดขาด

            ไอ้นิสัยแบบนั้นมันก็น่าชื่นชมในความมุ่งมั่นอยู่หรอก

            แต่ในเวลานี้มันไม่ใช่ เพราะตอนนี้เธอหิวจนจะกินหมาได้ทั้งตัว(ทำไมต้องหมา?)อยู่รอมร่อ ขืนรอให้แทยอนเล่นเกมเอาชนะบอสได้เสร็จละก็มีหวังเธอคงกระเพาะทะลุแน่ๆ

            ทิฟฟานี่ตัดสินใจเดินออกไปซื้อของข้างนอกเข้ามากินในบ้าน ถ้าทำอาหารเป็นก็คงไม่ต้องมาลำบากออกไปซื้อแบบนี้หรอกแต่ถ้าจะให้ฝึกทำก็ไม่เอาด้วยเหมือนกัน

            อดน้อยใจแทยอนเสียไม่ได้ ขนาดเธอเดินออกมาจากบ้านยังไม่แม้แต่จะถามว่าเธอจะไปไหน คงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอเดินออกมาข้างนอก ก็เพราะมัวแต่สนใจPSPในมือ มันก็แค่เกม จะไปจริงจังอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ขืนเธอรอจนกว่าแทยอนจะเล่นจบแล้วไปทำอาหารมาให้กิน สมมติเกิดเป็นลมขึ้นมายังไม่รู้เลยว่าแทยอนจะรู้ตัวมั้ย

           ‘รับอะไรดีคะ’

            แม่ค้าเอ่ยเสียงหวานเมื่อเห็นว่าทิฟฟานี่เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าร้าน ร่างบางยืนนึกว่าจะซื้ออะไรกลับเข้าไปกินที่บ้านดีก่อนจะเลือกที่จะโทรเข้าไปถามแทยอนเสียหน่อยเผื่อเจ้าตัวอยากกินอะไรจะได้ซื้อเข้าไปให้ด้วย

            สามครั้งได้ที่ทิฟฟานี่กดโทรเข้าเบอร์บ้านแต่ปรากฏว่าไม่มีคนรับสายทั้งๆ ที่โทรศัพท์บ้านก็วางอยู่ข้างโซฟาภายในห้องนั่งเล่นที่แทยอนนั่งเล่นเกมอยู่ ด้วยความร้อนใจกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรทิฟฟานี่จึงรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านทันที...

            ระหว่างทางก็กดโทรหาแทยอนไปด้วยเผื่อว่าแทยอนอาจจะกำลังออกมาจากห้องน้ำ หายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยเมื่อในที่สุดเธอก็วิ่งมาถึงหน้าบ้านจนได้ ยังไม่ทันยืนพักให้หายเหนื่อยทิฟฟานี่ก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันทีด้วยกลัวว่าแทยอนจะเป็นอะไรไป...

            แต่ภาพที่ได้เห็นนี่มันชวนโมโหไม่ใช่น้อย!

            กริ๊ง~....กริ๊ง~....กริ๊ง...

           ‘Yes!ในที่สุดก็ล้มบอสตัวนี้ได้ซักที ว้ะฮาฮ่าๆ!’

            แทยอนลุกพรวดขึ้นยืนยกขาสั้นๆ ของตัวเองข้างนึงเหยียบบนโซฟามือท้าวสะเอวส่วนอีกมือก็กำแน่นเหยียดตรงชี้ฟ้าทำท่าราวกับซุปเปอร์แมนกำลังจะเหินฟ้า แต่ดูเหมือนว่าซุปเปอร์แมนนี่ท่าทางจะอายุแค่สี่ขวบเศษ!

           แทยอนยังคงยืนอย่างสง่าทำหน้าภาคภูมิใจกับชัยชนะที่ได้รับโดยมีเสียงซาวน์เอฟเฟคเป็นเสียงโทรศัพท์บ้านที่ดังเรื่อยๆ โดยเจ้าตัวไม่มีทีท่าจะสนใจเดินไปรับโทรศัพท์เลย ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่ดีใจจนไม่ได้ยินหรือเพราะไม่ใส่ใจจะรับโทรศัพท์กันแน่...

            ท่าทางแทยอนคงจะยืนภาคภูมิใจกับชัยชนะอีกพักใหญ่...

            ทิฟฟานี่จึงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น กระแอมไอเสียงดัง แทยอนที่หันมาเห็นทิฟฟานี่โวยวายเสียงดังวิ่งโร่เข้ามาหาด้วยความดีใจ

           ‘ฟานี่!แทชนะบอสได้แล้วนะ ม่ะๆ เดี๋ยวแทจะทำของกินฉลองให้ นั่งรอตรงนี้นะ อ่าโฮะๆ’

            แทยอนเอ่ยร่าเริงจับทิฟฟานี่นั่งลงกับโซฟาก่อนจะเดินฮัมเพลงเข้าไปในครัวอย่างอารมณ์ดี ทิฟฟานี่ส่ายหน้าระอาใจน้อยๆ

            แฟนฉัน...ให้มันได้งี้สิ...

           ‘แทแท...’

           ‘หือ?’

           ‘ออกมาเที่ยวยังจะเดินไปกดไปอีกหรอ’

           ‘อ่า...กำลังมันส์เลยอ่ะฟานี่ ขออีกแป๊บนะ’

            แทยอนเอ่ยในขณะที่ก้มหน้าเล่นPSPในมือโดยไม่ได้สนใจหรือสังเกตสีหน้าของทิฟฟานี่แม้แต่น้อย

            มันน่าหนัก คิม แทยอน!

            ไม่รู้ว่าแทยอนติดโรคติดต่อร้ายแรงมาหรือว่ายังไงเพราะตั้งแต่เริ่มเล่นPSPมา เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะติดมันมากขึ้นๆ นี่ก็ร่วมสามเดือนแล้วที่แทยอนไปไหนมาไหนก็หยิบติดมือไปด้วย ทำอะไรก็หยิบขึ้นมาเล่นตลอด ไม่เว้นแม้แต่ตอนออกมาเดินห้างฯ ช่วงแรกๆ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก แต่มาตอนนี้ชักอยากจะคว้ามาหักทิ้งแล้วเหยียบๆ ให้เละขาเท้าเสียจริง

            เล่นมากแล้วยังไม่พอแทยอนยังมีทีท่าเมินเฉยใส่ทิฟฟานี่ ยิ่งช่วงหลังๆ มายิ่งอาการหนัก ต้องเรียกสามสี่รอบถึงจะได้ยิน คุยก็ไม่คุยด้วยแถมชวยคุยด้วยก็หาว่าไปกวนสมาธิการเล่นเกมอีก

            แบบนี้มันน่าโมโหมั้ยละ

            อย่าให้ฉันคิดหาวิธีแก้แค้นได้แล้วกันแทยอน...

            ทิฟฟานี่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองแทยอนด้วยสีหน้าเคืองๆ ก่อนจะแสร้งทำปลงไม่สนใจแทยอนทั้งๆ ที่ข้างในน้อยใจจนจะบ้าอยู่แล้วก็ตามที...

            แต่ไม่เป็นไร...ฉันทนได้...

            ไว้รอให้ฉันคิดวิธีเอาคืนได้ก่อนเถอะแทยอน หึๆ...

            ทิฟฟานี่ก้าวขายาวๆ เร็วๆ ไปที่โซนขายโทรศัพท์มือถือโดยไม่สนใจแทยอน คนตัวเล็กก็ดูจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเพราะมัวแต่ก้มหน้าเล่นเกมไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

           ‘เฮ้ย!’

            แทยอนหลุดร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ ก็โดนชนอย่างแรงจนล้มลงกับพื้นPSPคู่ใจหลุดออกจากมือโดยไม่ตั้งใจ และโดยไม่ตั้งใจเช่นกันเท้าของใครบางคนที่เดินมาด้วยความเร่งรีบโดยไม่รู้เรื่องอะไรก็เหยียบเข้าให้...

            กรอบ!

            แทยอนนั่งเบิกตาโตมองPSPแสนรักที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นแค่เศษเหล็กอยู่บนพื้นด้วยความอาลัย คนเดินเหยียบก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอไปเหยียบอะไรบางอย่างเข้า เดินจ่ำๆ ต่อไปด้วยความรีบร้อนในธุระของตน

            ทิฟฟานี่ที่หันมาเห็นเหตุการณ์พอดีก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา ไอ้น่าสงสารมันก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่สมน้ำหน้าเสียมากกว่า

            ทิฟฟานี่สะบัดหน้าหนีแทยอนแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกลับไปสนใจโทรศัพท์มือถือที่วางเรียงรายไว้ในตู้กระจกด้วยดวงตาเป็นประกาย

            ในที่สุดก็จะได้เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ซักที!

            ทิฟฟานี่ไล่สายตามองโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับโทรศัพท์แบล็คเบอร์รี่ที่กำลังฮอตฮิตในขณะนี้ เอ่ยบอกเจ้าของร้านขอดู

            ทิฟฟานี่พลิกโทรศัพท์แบล็คเบอร์รี่ในมือไปมาด้วยความหลงใหล

                เพราะไอ้สิ่งนี้แหละ!ที่จะช่วยให้เธอได้แก้แค้นแทยอนสมใจอยาก!

            หลังจากตัดสินใจซื้อโทรศัพท์แบล็คเบอร์รี่มาแล้ว ทิฟฟานี่ก็เดินกลับไปหาแทยอนที่นั่งหมดอาลัยตายอยากบริเวณใกล้ๆ กับซากPSPแสนรัก

            ทันทีที่แทยอนเห็นทิฟฟานี่เจ้าตัวก็เดินโซเซเข้ามาหาเอ่ยใบหน้าเศร้าเล่าเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เกิดขึ้นให้ทิฟฟานี่ฟัง สาวตายิ้มก็แสร้งทำสีหน้าตื่นตกใจไปกับเหตุการณ์ที่อีกฝ่ายเล่ามาทั้งๆ ที่ลึกๆ ข้างในอยากจะหัวเราะให้ฟันโยกแต่ก็ต้องเก็บซ่อนอารมณ์นั้นไว้

           ‘ก็อย่างที่เล่าแหละฟานี่... ฟานี่ช่วยออกเงินซ่อมPSPให้แทก่อนได้มั้ยอ่า... ตอนนี้แทยังไม่มีเงินเลยอ่ะ นะฟานี่นะ แทคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน’

            แทยอนคร่ำครวญพยายามทำให้ทิฟฟานี่เห็นใจ หารู้ไม่ว่าตอนนี้ทิฟฟานี่เองก็ไม่มีเงินเหมือนกัน

            และถึงมี...เธอก็ไม่มีวันยอมเสียเงินซ่อมให้แทยอนหรอก!

           ‘เอ่อ...ฟานี่พึ่งซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่มาอ่ะแทแท... เงินฟานี่ก็หมดแล้วเหมือนกัน...’ทิฟฟานี่เอ่ยตามความจริง

            แทยอนทำหน้าราวกับจะลงไปดิ้นตายเสียให้ได้ หันไปมองซากPSPด้วยความอาลัยอาวรณ์ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บซากขึ้นมาถือไว้ในมือด้วยดวงตาคลอน้ำใส

            รอพ่อก่อนนะ...แล้วพ่อจะรีบเก็บเงินพาลูกไปรักษาตัว...

            แทยอนคร่ำครวญในใจมองPSPด้วยดวงตาเปี่ยมรัก(โรคจิตมาก- -;) โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทิฟฟานี่กำลังทำสีหน้านางมารร้ายมองตนอยู่...

                หึ!ได้เวลาเอาคืนแล้วล่ะ คิม แทยอน!

.

.

.

                ภายในห้องตอนนี้บรรยากาศดูอึมครึม ทิฟฟานี่กอดอกมองแทยอนนิ่งหลังจากเล่าเหตุการณ์ในดีตที่ดูเหมือนว่าแทยอนจะจำมันไม่ค่อยได้เสียเท่าไหร่จบ สถานการณ์ดูต่างไปจากตอนแรกเมื่อตอนนี้กลับเป็นแทยอนที่ควรจะต้องง้อทิฟฟานี่

               “ฟานี่อ่า...แทขอโทษ”

                แทยอนเดินเข้ามาจับมือทิฟฟานี่แกว่งไปมา สีหน้ารู้สึกผิดสร้างความพึงพอใจให้ทิฟฟานี่เป็นอย่างมาก

               “เข้าใจฟานี่แล้วใช่มั้ย ว่าการถูกเมินมันเป็นยังไง”

               “เข้าใจแล้ว~แทขอโทษ~ฟานี่ไม่โกรธนะ”

                แทยอนมองทิฟฟานี่ด้วยดวงตากลมโต ทำเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยๆ แต่นั่นก็ได้ผลเมื่อทิฟฟานี่พยักหน้าเป็นเชิงยกโทษให้แทยอน

               “เย้~!ฟานี่น่ารักที่สุดเลย”

                แทยอนโวยวายดีใจเสียงดัง กระโดดสวมกอดทิฟฟานี่ด้วยความดีใจ

                ในที่สุด...หลังจากนี้ต่อไปก็จะไม่มีไอ้เสียงนรกนั่นดังให้ระคายหูอีกต่อไป!

                แทยอนกระตุกยิ้มเหมือนจะเยาะเย้ยโทรศัพท์ของทิฟฟานี่ว่า‘เป็นไงล่ะ สุดท้ายเจ้านายแกก็เลือกฉัน โฮะๆ’

                แต่เพื่อความแน่ใจ... แทยอนจึงเอ่ยถามทิฟฟานี่

               “ฟานี่อา~แทสำนึกผิดแล้ว งั้นต่อไปนี้ฟานี่จะไม่ก้มหน้ากดโทรศัพท์ไม่สนใจแทอีกใช่มั้ย”

                แทยอนผละออกจากตัวทิฟฟานี่เพื่อที่จะได้จ้องหน้าอ้อนวอนได้ง่ายๆ เอ่ยเสียงอ่อย เบะปากเตรียมตัวจะบีบน้ำตารอบที่สองถ้าเกิดว่าทิฟฟานี่ตอบว่า‘ไม่!ฟานี่ไม่อยากสนใจแทแทแล้ว โทรศัพท์มันยังน่ารักมากกว่าแทอีก!’

           “ถ้าแทแทรู้แล้วว่ามันเป็นยังไงเวลาถูกเมิน ต่อไปนี้ฟานี่ก็จะกลับมาสนใจใส่ใจแทแทเหมือนเดิม”

               “เย้!~แฟนใครเนี่ย!น่ารักจัง”

               แทยอนเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ฉวยโอกาสตอนทิฟฟานี่เผลอก้มตัวลงรวบต้นขาทิฟฟานี่ไว้ในอ้อมกอดแล้วยกขึ้นก่อนจะเดินตรงไปที่เตียง

               “กรี๊ด!แทแท!ปล่อยฟานี่ลงนะ ตัวก็เล็กนิดเดียวยังจะมาทำเก่งอุ้มคนอื่น”ทิฟฟานี่โวยวายทันทีด้วยกลัวว่าแทยอนจะรับน้ำหนักเธอไม่ไหวจนล้มลงไปกองทั้งคู่ ถ้าเป็นแบบนั้นสาบานกับตัวเองเลยว่าเธอจะยำแทยอนให้เละ!

                ตุ้บ!

               “ว้าย!”

                แทยอนโยนทิฟฟานี่ลงกับเตียง ไม่รอช้ารีบขึ้นไปคร่อมมองหน้าทิฟฟานี่ด้วยดวงตาหวานเลี่ยน

               “น่ารักแบบนี้ก็ต้องให้รางวัลซะหน่อย”

                แทยอนเอ่ยจบก็ทาบทับริมฝีปากลงไปบนตำแหน่งเดียวกันทันที ทิฟฟานี่เบิกตาโพลงก่อนจะหลับตาพริ้มลงเมื่อแทยอนแทรกลิ้นเรียวเข้ามาภายในโพรงปาก ครู่ต่อมาแทยอนก็ถอนริมฝีปากออกมาด้วยใบหน้าอายๆ ที่ขึ้นสีแดงเรื่อ มองสบตากับทิฟฟานี่เงียบๆ ด้วยรอยยิ้ม

                รอยยิ้มตาปิดของเธอมันช่างหวานเสียจริง

                แต่ตอนนี้ฉันพบแล้วล่ะ...สิ่งที่หวานกว่ารอยยิ้มตาปิดของเธอ...

                รสจูบของเธอยังไงล่ะ...มันช่าง...

                หวานละมุนลิ้นเสียจริง...

The End
-------------------------------------------------------------------------

                ว้าวๆ><ในที่สุดก็จบซักที><

                ตอนจบน่ากระโดดถีบไรเตอร์มั้ยเนี่ย? 5555+

                ไม่รู้จะชอบกันมั้ยT^Tยังไงก็ขอบคุณที่อ่านกันจนจบค่ะ>/\<

                เป็ดลิง:ขออย่างเดียวจากไรเตอร์เช่นเดิม>o<คอมเม้นหน่อยค่ะ><