ความรักเสี้ยวหนึ่งในชีวิต

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวละคร

  ดิว  นักเขียนชื่อดังวัย สามสิบต้นๆ เขาได้เปิดเพลง So much in love 
         ความรักเมื่อวันวานได้หวนกลับมาอีกรอบ ที่มีต่อ ผึ้ง

  ผึ้ง  สาวน้อยผู้น่ารัก  เธออาศัยอยู๋บ้านใกล้กับดิว เป็นคนที่เข็มแข็งตลอดเวลา        

เนื้อเรื่อง

 วันนี้ดึกมาก ผมเอื้อมไปปิดไฟห้องโถงเพื่อที่จะไปห้องทำงานที่อยู่ชั้นบน 
ในบ้านใจกลาง ถนนสุขุมวิท  เพื่อมานั่งปั่นต้นฉบับให้เสร็จ  
 เมื่อมาถึงผมก็ลงมือทำงานทันที   

      ขณะทำงานวันนี้ฝนได้ตกลงมา ผ่านหน้าต่าง  ก็เลยไปหยิบเพลง 
   Rhythm of the Rain ฟังไปด้วยขณะที่ทำงาน 
   เพลงนี้ฟังทีไรทำให้ผมอดนึกถึง  ผู้หญิง ที่ชื่อ ผึ้ง    

                              ............................................................  


       เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อสมัย ม.ปลาย  วันเปิดเทอมวันแรก วันนั้นไปสายมากเลย
      เลยถูกลงโทษที่แถวสาย  ก่อนที่จะไปที่ห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
      พอไปถึง นักเรียนในห้องนั่งพร้อมหน้ากันหมดแล้ว  ผมจึงรีบไปที่นั่งประจำ
        วันนี้ อาจารย์บอกว่า จะมีนักเรียนใหม่เพิ่งย้ายมา ว่าแล้วก็มาที่ห้อง 
     แค่นั้นแหละครับ  ถึงกับใจเต้นสั่นๆเลย เป็นนักเรียนหญิง ที่สวยเท่าที่ผมเคยเจอ
     เธอแนะนำตัวทันที ชื่อ ชนากานต์  ใจสุข ชื่อเล่น ผึ้ง  หัลงจากนั้นอาจารย์ก็ให้เธอ
    ไปนั่งที่ ซึ่งเธอเลือกที่จะนั่งใกล้ผม  ทำให้ใจจากสั่นยิ่งเต้นรัว ทำอะไรไม่ถูก

          " เราชื่อ ดิว  ยิน ยิน  ดี  ที่ ที่ ได้รู้จัก "  ผมแนะนำตัวแบบ ตะกุกตะกัก
           ผึ้งก็ยิ้มให้  เราแล้วบอกว่า " ยินดีที่ได้รูจัก "

      การที่ผมได้นั่งกับเธอ ทำให้กลายเป็นเป้าสายตาแก่เพื่อนฝูง  ไปไหนโดนแซวตลอด
      ทุกวัน ทั้ง เวลากินข้าว  เวลาเรียน  ไม่พ้นล่ะครับ

      วันหนึ่ง  เลิกเรียน ผมกับเธอก็ได้อยู่ทำเวร พอเสร็จงาน ผมจึงถามเธอทันที
      " บ้านเธออยู่แถวไหนหรอ"  

      " อยู่หมู่บ้าน แสนสุข45 จ๊ะ"
      
      " จริงสิ บ้านเดียวกันเลยงั้นวันนี้กลับพร้อมเราแล้วกัน"

       " ได้สิ "   แล้วผมก็ไปเป็นเพื่อนเธอส่งกลับบ้าน แต่ว่าฝนตกซะงั้นเลย หยิบร่มมากาง
  แล้วเดินกลับบ้าน ขณะเดียวกันก็ชวนคุยหลายเรื่อง แล้วต่อรถสองแถวไปในหมู่บ้าน
  เธอหยิบหูฟัง  เปิดเพลง  ผมเลยจึงขอเธอฟังด้วยเธอก็ส่งหูฟังให้เรา

      เพลงนั้นคือ Rhythm of the Rain   ผมจึงถามเธอ 

  " เธอชอบเพลงนี้หรอ"

  " ใช่ เวลาฟังเพลงนี้ตอนฝนตก ทำให้ฉันรู้สึกนึดถึงอะไรหลายๆอย่างๆเลย "

    ฟังไปหลายรอบจนในที่สุดก็ถึงบ้าน ผมก็พาเธอไปส่ง

    '' ดิวเดียวส่งเราแค่นี้แหละ เดินไปอีกนิด ก็ถึงบ้านเราแล้ว ขอบใจนะ "
    " ไม่เป็นไร "  แล้วก็ลากันกลับบ้าน


       หลังจากนั้นเราก็เป็นคู่ที่ติดเข้าขากันตลอด มีอะไรก็ช่วยเหลือกันตอลอด
กลับก็ทางเดียวกันตลอด จนกลายเป็นเพื่อนซี้กันครึ่งเทอม แต่พอขึ้นเทอม2
 ผมกลับมีความรู้สึก รักเขาจนหมดใจ แต่ยังไม่สารภาพรัก 
จึงค่อยบอกตอนจบไปแล้วกัน  แล้วพอถึงวันปัจฉิมนิเทศ  เมื่องานเลิก ผมจึงพาเธอไปส่งเหมือนเดิม  คราวนี้แหละผมจะสารภาพแล้ว  แต่ยังไม่ทันพูดเธอเป็นฝ่ายพูดก่อน

" ดิว เราจะย้ายบ้านแล้วนะ " แค่นั้นแหละครับ สิ่งที่ผมจะพูดหายไปเลย 
" พอดีพ่อฉันต้องย้ายไปราชการที่ต่างจังหวัด "
'' เอ่อ ผึ้ง เรามีเรื่องอยากบอกเธอ "  ผมพยายามรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
"  อะไรหรอ"  
"  เราอยากบอกว่า ............  เราขอให้เธอโชคดีแล้วกัน "
'' ขอบใจนะ สำหรับทุกสิ่งที่ให้ฉัน  เอานี้ เวลาคิดถึงฉัน ซีดีเพลง Rhythm of the Rain  ที่เธอชอบ งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ   บาย "

  หลังจากนั้นผมไม่ได้พูดอะไรอีกเลย  ผมกลืนสิ่งที่จะพูดกับเธอไป สุดท้ายผมไม่ได้สารภาพรัก  แล้ววันพรุ่งนี้ เธอก็โบกมือลา ผมผ่านหน้าต่าง  เป็นภาพสุดท้ายเพราะไม่รู้เราจะได้เจออีกเมื่อไร

                      ............................................................

     หลังจากเพลงจบ งานผมก็เสร็จพอดี  ซักพักเสียงออดจากข้างล่างดังขึ้น
  บุรุษไปรษรีย์ที่รูจักกันส่งจดหมายมาให้ผม  ฉบับแรกเป็นธณานัติ และ
   จดหมายของผึ้ง  ทำให้ผมรู้สึกดีใจแต่ได้ไม่นาน พอเปิดมา เป็นการ์ดเชิญไปงานแต่งงาน ผมตัดสินใจว่า พรุ่งนี้ ผมจะไปงานแต่งานงานเธอ