Love Monster รักร้ายๆของนาย(ประธาน)ปีศาจที่รัก!!!

     กริ๊งงงงงงงงงงงงง

  พรวดดด!

“ยัยบราวนี่..ตื่นได้แล้วโว้ยยยย...”เสียงระดับ 300 ล้านเดซิเบล พร้อมกับอีก8.9ริกเตอร์ (เว่อร์- -) กระแทกเข้ามาในหูของฉันอย่างจังเลย  ขี้หูแทบจะกระเด็นออกมาเต้นระบำกันอยู่แล้ว-0-

“อื้อ..แม่หนูขออีกห้านาทีนะ”ฉันบอกแม่ไปแล้วก็หลับต่อ ง่วงชะมัด เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ตีสองแล้ว เพราะว่าฉันกำลังดูคุณชายพุฒิภัทรย้อนหลังอยู่นะสิ อิอิ คุณชายหมอหล่อมากอ่า>//< พูดแล้วก็เขินนะเนี่ย (นางเอกของเราบ้าไปแล้ว-0-)

“ไม่ได้!..เมื่อคืนทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกนั่งดูละครจนถึงตีสองนะหา! ตื่นเดี๋ยวนี้นะแล้วไปอาบน้ำเลย!”

“โห่แม่..หนูขออีกห้านาทีน้า..”ว่าแล้วฉันก็ลุกไปกอดแม่ แล้วทำเป็นหอมซ้ายทีขวาทีเพื่อให้แม่ใจอ่อน 

“ไม่ได้!!..ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้!”ฮือ  ฉันเกลียดการไปโรงเรียนที่สุด ว่าแล้วฉันก็เดินคอตกไปหยิบผ้าเช็ดตัว

เห่อ ชีวิตสาวน่ารัก(?)อย่างฉันทำไมถึงได้เศร้าแบบนี้นะ อ่อ ลืมแนะนำตัวไปเลย สวัสดีค่ะทุกคน^_^  สวาน้อยน่ารักอย่างฉันคนนี้มีนามว่า ‘บราวนี่’ ซึ่งตอนนี่ฉันเรียนอยู่ที่ IFS International School

ฉันเรียนอยู่เกรดสิบแล้วแต่ตอนนี้อ่ะนะฉัน...กำลังจะไปโรงเรียนสายแล้วววววว>_<

IFS International School

เวลา  7.00 น.

“ยัยบราวนี่..อี้...อี้..อี้” เหอะ ฉันเพิ่งมาถึงโรงเรียนไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ฉันเห็นยัยเพื่อนตัวแสบของฉันมาแต่ไกลเลยแหละ ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว เหอะๆยัยนี้ชอบทำให้ฉันเป็นจุดเด่นอยู่เรื่อย

“ว่าไงยัยน้ำเน่า!”

“กรี๊ดด แกอย่าเรียกฉันว่าน้ำเน่านะฉันชื่อน้ำหวาน ต่างหากล่ะ ยัยบราวบูด!”-0-

“ยัย..”

“เห้บราว!!” ฉันที่กำลังจะด่ายัยเพื่อนตัวแสบ แต่มีใครมาเรียกเอาไว้ซะก่อน

“อ่าว พี่เคสวัสดีค่ะ^_^”พี่เคนี่เอง ฉันก็นึกว่าใครที่มาเรียกฉันแต่เช้า

“สวัสดีจ้ะบราว หวานคือพี่จะมาพูดเรื่องการประกวดน่ะ”

“การประกวด??”

“ใช่การประกวด” ประกวดอะไรฟ่ะ-0-?

“เอ่อ..ประกวดอะไรหรอค่ะ”

“ก็ประกวดการเป็นเจ้าหญิงแห่งไอเอฟเอสไงล่ะ”

“เจ้าหญิง??”

“ใช่ เจ้าหญิง”เจ้าหญิงอะไรอ่ะ-*-

“เจ้าหญิงอะไรหรอค่ะ”

“ก็การเป็นเจ้าหญิงแห่งไอเอฟเอสของเราไง” อ่อ เจ้าหญิงแห่งไอเอฟเอส ก็นึกว่าประกวดอะไร

“แล้วพี่มาบอกบราวทำไมอ่ะ”

“ก็พี่จะมาถามบราวน่ะว่าบราวช่วยมาประกวดเป็นตัวแทนของพี่ได้มั้ย”

“ค่ะ? คือพี่จะให้บราวเอ่อ..ไปประกวดการเป็นเจ้าหญิงแห่งไอเอฟเอสหรอค่ะ”ฉันถามพี่เคอย่างไม่แน่ใจ เพราะว่ายังไงซะ ฉันก็ไม่มีทางไปประกวดเจ้าหญิงอะไรนั่นเด็ดขาดอ่ะคือทุกคนอาจจะงงว่าการประกวดนี่มันคืออะไร ซึ่งฉันขออธิบายว่ามันก็คือการประกวดการเป็น ‘Prince or Princess of IFS’ซึ่งมันคือการเฟ้นหาผู้ที่มีความเพอร์เฟ็กในทุกๆด้านมารวมตัวกันในนามของ ‘เจ้าหญิงและเจ้าชายแห่งไอเอฟเอส’ซึ่งคนที่จะเป็นได้นั้นต้องผ่านด่านทดสอบ(มหาโหด)ของเหล่าคณะกรรมการนักเรียนให้ได้ ถึงจะมีคุณสมบัติที่เพียบพร้อมในการเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิง ซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าฉันคงไม่มีอะไรที่ตรงคุณสมบัติสักอย่าง-0-

“ใช่ พี่จะให้เราไปลงประกวด เป็นตัวแทนของพี่”

“ไม่มีทางค่ะ”ฉันรีบปฏิเสธทันที เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นหรอก-*-

“ทำไมล่ะบราวบราวก็มีคุณสมบัติทุกอย่างนี่ ทำไมบราวถึงไม่ลงประกวดล่ะ”เหอะๆ พี่เคใช้อะไรดูว่าฉันมีคุณสมบัติทุกอย่างน่ะ-0-

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องคุณสมบัติเลย แต่บราวแค่..เอ่อไม่อยากประกวดนะค่ะ”

“แต่ว่าพี่....”

“คือบราวขอโทษจริงๆนะค่ะ คือบราวขอปฏิเสธดีหว่าค่ะ”ฉันรีบพูดตัดก่อนที่พี่เคจะพูดจบ แล้วฉันจะใจอ่อนลงแข่งอะไรนั้น

“เห้อ ก็ได้ในเมื่อบราวยืนยันว่าจะไม่ประกวด พี่ก็จะไม่บังคับ” พี่เคพูดพร้อมทำหน้าเศร้า หรือว่าฉันจะลงประกวดดีนะ แต่ว่ามันก็... ไม่ๆๆ ฉันจะต้องไม่ใจอ่อน เข้มแข็งไว้นะยัยบราวนี่

“เอ่อ..ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะท่พี่เคเข้าใจ”

“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ ยังไงซะบราวก็เป็นเหมือนน้องของพี่คนนึง^_^”พี่เคพาดแขนบนไหล่ฉัน แล้วโยกหัวเบาๆอย่างเอ็นดู

“ค่ะ ^_^ พี่เคก็เหมือนพี่ชายของบราวคนนึงเหมือนกัน”ฉันพูดแล้วก็หันไปยิ้มให้พี่เค

“งั้น..วันนี้พี่ชายคนนี้ขอเลี้ยงข้าวกลางวันน้องสาวได้มั้ย”

“ฮ่าๆ แน่นอนเลยค่ะ คุณพี่ชายยยยย”ฉันลากเสียงยาว แล้วทำหน้าล้อเลียนพี่เค

“ฮ่าๆงั้นจัดไปเลยคุณน้องสาวววววอ่อหวานด้วยนะ”แล้วฉันกับพี่เคก็ เริ่มที่จะวิ่งไล่กัน-*- เห้อชีวิตฉันนี้มันวุ่นวายดีเนอะ แต่มันก็มีความสุขนะ^_^

“นี่ยัยบราวแกจะไม่ไปกับฉันจริงๆหรอ”

“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ ฉันว่าจะเข้าร้านหน่อยน่ะเย็นนี้”ฉันบอกยัยหวานไป แล้วก็เตรียมเก็บกระเป๋า เพราะวันนี้ฉัรสองคนเลิกเรียนแล้ว

“งั้นก็ตามใจ ถ้าแกเปลี่ยนใจก็ไปได้นะ ฉันขอตัวล่ะนัดเพื่อนไว้ เตรียมตัวไปกรี๊ดพร้อมกัน ไปนะ”ว่าแล้วยัยนี่ก็วิ่งออกไปเลย เห้อ เพื่อนฉันรีบกลับเพราะจะไปดูมินิคอนเสิร์ตของวงอะไรของมันก็ไม่รู้ อะไร ปริ๊นๆสักอย่างเนี่ยแหละ รู้สึกเหมือนจะเป็นวงของรุ่นพี่เกรดสิบสองมั้งนะซึ่งฉันไม่เคยคิดจะสนใจอยู่แล้ว  วันนี้ฉันเลยขอตัวแยกออกมาไง ว่าจะเข้าร้านน่ะตอนที่ฉันเดินผ่านสนามบาส เพราะว่ามันต้องผ่านออกไปทางประตูโรงเรียน ซึ่งฉันก็เห็นฝูงคนอย่างกับหนอนกำลังยืนกรี๊ดอย่างโคตรบ้า อยู่แล้วก็เต้นไปด้วย-0-เบื่อจริงเลยๆ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดปริ๊นมอนส์เตอร์”>///<”

“อ๊ายยยยยย หล่อทุกคนเลยอ่ะ ฉันจะตายแล่วววววว”

“กรี๊ดดดด ทางนี้ค่ะ ฉันอยู่ทางเน่!!”

“อ๊ายยยยยย@#$%^&*)(_+*&*^&^” แล้วอะไรก็ไม่รู้อีกเยอะแยะมากมาย ที่กระทบเข้ามาในหูของฉัน-*- ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงข้างๆเวที ก็เห็นผู้ชายประมาณสี่ห้าคนมั้ง กำลังเล่นดนตรีอยู่ คนนึงก็เล่นเบส กีร์ต้า กลองแล้วก็อย่างอื่นๆ ซึ่งเท่าที่ฉันดูจากด้านข้างแล้วนะ พวกนี้น่าจะหล่อไม่เบาเหมือนกันแหะ

“Are you ready??”

“Yes!!!”

“Let’s Go!!!”

ตึง ตึง !!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ตอนนี้หูของฉันกำลังจะระเบิดแล้ว เพราะเสียงดนตรีพวกนี้แถมยังบวกกับเสียงกรี๊ดของยัยพวกบ้า(ผู้ชาย)นี้อีก ปนกันมั่วไปหมดแล้วเนี่ย ฉันว่าแล้วก็เลยรีบเดิน แต่เหมือนว่าจะรีบมากไปหน่อย เลยไปชนกับใครบางคนจนฉันเซแล้วก็เหมือนจะไปกระแทกกับอะไรสักอย่าง

ตุบ!!

ปึก!!

“โอ๊ย!”

“ขอโทษครับๆๆ” หมอนั่นผงกหัวขอโทษฉันแล้ว ก็รีบเดินไปเลย หนอยคิดจะชนแล้วหนีหรอ

“นาย!!”

กึก

“โอ๊ย!”ฉันที่พยายามจะลุกแล้ววิ่งตามไอ้คนทมี่ชนฉันแล้วหนีไป แต่พอจะลุกแล้วมันก็เจ็บแปลบมาที่สะโพกอ่ะ ฮือๆ สะโพกฉ้านนนนนT_T

“เธอ!!!” ฉันที่กำลังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่พื้น อยู่ดีๆก็มีใครบางคนเรียก

“เห??”ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปดูแล้วก็พบกับสายตาของใครบางคน

“เอ่อ..มีอะไรรึป่าว”ฉันถามหมอนั่นที่ยืนค้ำหัวของฉันอยู่ แต่ตอนนี้หมอนั่นมองฉันด้วยสายตาที่อาฆาตแค้นสุดๆแต่จะว่าไปหมอนี่ก็หล่อไม่ใช่เล่นแหะ นัยต์ตาสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งได้รูป กับเรียวปากสีชมพู   น่าจะสูงราวๆร้อยแปดสิบได้ รูปหน้าหมอนี้นั้นตัดเข้ากับผมสีดำเข้มได้ดีเลย จัดว่าหล่อกระชากใจสาวเลยล่ะ แต่ตอนนี้หมอนี่มีอะไรกับฉัน?

“เธอ..ทำอะไรของเธอน่ะหา!!!!!”เสียงระดับล้านเดซิเบล รอยมากระแทกหูฉันเต็มๆ มะ..หมอนี่จะตะโกนทำไมเนี่ยยยยย

“อะ..อะไรของนาย!!”

“ฉัน-ถาม-ว่า-เธอ-ทำ-อะ-ไร-ของ-เธอ!”ว่าแล้วหมอนี่ก็ตะคอกฉัน

“ฉันทำอะไร?”

“ก็แหกตาดูซะสิยัยบ้า!!!” แล้วฉันก็กวาดสายตาดู ตอนนี้ทุกคนกำลังไทยมุงกันอยู่โดยมีฉันกับอีตานี่เป็นจุดศูนย์กลาง-*- ซึ่งตอนนี่ทุกอย่างเงียบกว่าตอนแรกมากๆท เพราะว่าตอนนี้ไม่มีเสียงดนตรีที่กำลังเล่นอยู่ในตอนแรก แล้วฉันก็ฉันไปดูด้านหลังตัวเอง ซึ่งมันคือลำโพง ที่ตอนนี้ล้มไม่เป็นท้า แล้วฉันก็ขาดว่าไอ้สิ่งที่ฉันชนล้มไปเมื่อกี้ก็คือลำโพงตัวนี้นั้นเอง ซึ่งตอนนี้ฉันเริ่มจะปะติดปะต่อเหตุการณ์ได้แล้วล่ะ ซึ่งไม่มีคำไหนที่จะบรรยายได้มากกว่านี้อีกแล้วนอกจากคำว่า ซวย!!!

“หึ เป็นไงล่ะฝีมือเธอ ดูสิคอร์นเสิร์ตฉันพังไม่เป็นท่าแล้ว!!”ตอนนี้ฉันคิดว่าหน้าของฉันคงหดเหลือแค่สองนิ้วแล้วล่ะ

“อะ..เอ่อ...คือว่าฉัน..ขะ..ขอโทษนะ”

“ขอโทษงั้นหรอ เธอพูดได้แค่คำว่าขอโทษงั้นหรอ!!!”หมอนั่นยังคงตพชะโกนด่าฉัน ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าอยู่ใกล้กันแค่นี้หมอนี่จะตะโกนทำไม-*-

“ก็ฉันขอโทษ”

“เธอพูดได้แต่คำว่าขอโทษรึไง โง่รึป่าวน่ะหา!!!”หมอนี่ด่าฉันโง่อ่ะ!

“นี่นายด่าฉันว่าโง่หรอ!!!”ฉันชักจะทนไม่ไหวกับอีตานี่แล้วนะ

“ก็เออน่ะสิยัยบ้า โง่ไม่พอแถมยังหูไม่ดีอีก!!”แล้วหมอนี่ก็กระชากให้ฉันลุกขึ้น เจ็บชะมัด แต่ขอเคลียร์เรื่องที่หมอนี่ด่าฉันโง่ก่อน เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง

“นายมันจะมากไปแล้วนะ!!” ฉันตอบโต้หมอนั่นกลับไปบ้าง เพราะว่าฉันรับไม่ได้ที่หมอนี่มาดาฉันว่าโง่อ่ะ

“ทำไมล่ะ ฏ็มันเป็นเรื่องจริง เธอน่ะโง่รู้ไว้ซะด้วย!!!”

“กรี๊ดดดดด หยาบคายที่สุด!อะ..ไอ้บ้าปากหมา!”ว่าแล้วฉันก็ชี้นิ้วด่าหมอนี่

“นี่เธอกล้าว่าฉันหรอหา!!”

“ก็เออสิย่ะ!”

“เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร!”ว่าแล้วหมอนี่ก็เดินมากระชากแขนฉัน

“ฉันจะไปรู้นายหรอ ขนาดตัวนายเองนายยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใครแล้วฉันจะไปตรัสรู้นายมั้ย โง่หรือบ้าน่ะ!!!