คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Robot Doll 01
-01-
เพียงแค่เผลอไปสบเข้าตาคู่สวยของรุ่นพี่คนสนิทที่นั่งแหมะอยู่บนเตียงก็ทำให้เขาต้องผงะ ถอยตัวออกห่าง ยูคยอมไม่สามารถเข้าใจได้ว่าอาการแปลกๆ แบบนี้มันเกิดขึ้นเพราะเหตุผลประการใด แต่แม้รู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้มาซักพัก ครั้นจะหาทางแก้มันก็ดูจะมืดเสียทุกด้าน รู้ตัวเข้าอีกทีก็ตอนที่คนสียงทุ้มขัดจากหน้าตาเอ่ยทักด้วยถ้อยคำสุภาพทุกครั้งมา
มันเป็นความรู้สึกเหมือนเวลาที่เดินอยู่ถูกหยุดลง ทุกอย่างเป็นเหมือนภาพความคิดที่ถูกประมวลออกมาจากสมองสั่งการ แต่ไม่ใช่เลยทีเดียว.... นั่นเป็นสิ่งที่สร้างมาหลอกลวงทั้งนั้น
“จะเข้านอนแล้วหรอ ฉันมารบกวนห้องนายรึเปล่า คือแบบว่า....มาส่งแบมแบมเข้านอนแล้วก็จะไปแล้ว”อากัปกิริยาเกาท้ายทอยเวลาแก้เขินยังถูกยกมาใช้เวลาที่รุ่นพี่คนนี้ประหม่า เสียงอ้อมแอ้มที่เอ่ยเอื้อนมันดูน่าตลกสิ้นดี
“อ่าา...ไม่หรอกครับ พี่จะอยู่ต่อก็ได้”
ถึงความง่วงจะครอบงำ แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายที่จะไล่คนอายุมากกว่าออกจากห้องแม้จะเป็นการพูดที่สุภาพก็ตาม ยูคยอมไม่เห็นว่าสมควร มาร์ค ต้วน พี่ใหญ่ในหอมักจะชอบมาส่งเพื่อนสนิทของเขาเข้านอนทุกคืน เพราะความใจดี รุ่นพี่จะอยู่ดูจนกว่าแบมแบมจะหลับ ปฎิเสธไม่ได้ว่าเขาจะไม่อิจฉา
“เฮ่ย..ฉันพูดจริงนะ จะไปนอนแล้วด้วย ไม่เห็นจะต้องทำหน้าแบบนั้นเลย”สัมผัสได้ถึงมวลของความอึดอัด มาร์คต้วนไม่ใช่คนพูดเก่งอะไรจะให้ชวนน้องคุยแบบที่แจ็คสันทำก็คงยาก
“อ๋อครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”ยูคยอมหัวเราะแห้งๆอย่างไม่เคยจะเป็น แค่คิดว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนใส่มาร์คก็รู้สึกแย่พอแล้ว
“อย่านอนดึกเข้าใจไหม แล้วก็อย่าเข้าห้องคนอื่นถ้าไม่จำเป็น”คนตัวสูงได้แต่พยักหน้ารับอย่าง(พยายาม)เข้าใจ “ไม่ใช่แค่รับรู้แต่นายต้องปฎิบัติตาม ฉันจะไปแล้วนะ”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ล็อคประตูด้วยนะยูคยอม”
“ช่วงนี้พี่ดูสีหน้าไม่สู้ดีเลยนะ”เพราะความเป็นห่วงที่ถูกเก็บเอาไว้ข้างในห้วงแห่งความคิดทำให้เขาต้องตัดสินใจพูด คนอายุมากกว่าดูจะไม่เข้าใจหรือไม่ได้ยินถึงได้ทำหน้าฉงนแบบนั้นออกมา
“เปล่าครับ... ผมแค่บอกว่าราตรีสวัสดิ์นะ”
“อ่ออืม ดูแลตัวเองด้วย”
ร่างสูงปิดประตูห้องไปแล้ว ถึงแม้จะรู้สึกแปลกไปบ้างแต่ยูคยอมก็ยอมล็อคห้องตามที่รับปากไว้กับคนเป็นพี่ นับวันความเหินห่างระหว่างเขากับมาร์คยิ่งทวีคุณขึ้น จากที่เจ้าของเรือนผมสีแดงเป็นคนพูดน้อยยิ่งแล้ว แต่ทว่าเดี๋ยวนี้นับคำที่เขาสนทนากันยังได้ซะเลย
สะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านในสมองก่อนจะล้มตัวลงน้องบนเตียงนุ่ม เขาน่ะเป็นเด็ก อะไรที่ควรเชื่อฟังผู้ใหญ่ควรจะทำอยู่แล้วไม่ใช่หรอ...
พาร่างที่ไร้แรงของตัวเองออกมาจากห้องนั้น ทอดสายตามองไปยังห้องอาหารที่เขายังเห็นรุ่นน้องร่วมห้องมีสีหน้าติงเครียดไม่ต่างจากตอนเย็น ยกเว้น ‘อิมแจบอม’ เอาไว้ซะคนหนึ่ง รายนั้นไม่ว่าจะงานไหนเขาก็มักจะเห็นสีหน้าที่เรียบเฉยไม่ต่างจากหุ่นในพิพิธภัณฑ์อะไรทำนองนั้นอยู่เสมอ
“กว่าจะออกมาได้นะครับคุณ”
แจ็คสัน หวัง เด็กหนุ่มที่อิมพอร์ตมาจากฮ่องกงปริปากพูดออกมาเป็นคนแรก มาร์คไม่คิดว่าแจ็คสันเป็นคนหน้าเบื่อ เพราะสเน่ห์ของเขานั่นแหละ แต่ก็ควรจะระวังเด็กผู้ชายคนนี้เอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน เพราะนั้นน่ะขุมของยาพิษทั้งนั้น เขาไม่ได้ว่าแจ็คสันเป็นคนอันตราย แต่นั่นแหละ....ก็ไม่เชิง
“แบมแบมหลับแล้วใช่ไหม”หันไปพยักหน้ากับแจบอม คนเป็นน้องก็แสดงกริยาเชิงรับรู้ “เราก็รีบไปกันเถอะ คนที่นั่นส่งข่าวมาว่ามอนสเตอร์ออกอาละวาดอีกระลอกแล้ว”
“ไอ้โรบอทดอลพวกไร้จิตวิญญาณ!”
“เงียบน่าแจ็คสัน มันไม่ใช่โรบอทดอลแต่มันคือโรบอทกลายพันธ์ แล้วอีกอย่างในตัวเราก็มีความเป็นโรบอทดอลอยู่กึ่งหนึ่ง จะไปเหมารวมก็ดูจะไม่ถูกซะทีเดียว”
“ผมเป็นห่วงจัง ไม่มีใครอยู่ดูแลน้องสองคนเลย พี่จินยองก็ไม่ยอมกลับมาตั้งสองวันแล้ว ถ้าขืนมีใครตื่นขึ้นมากลางดึกความจะแตกเอา”ยองแจพูดอย่างจิตตก
“ถ้าอย่างงั้นก็รีบไปเถอะ ประตูเปิดแล้ว”มาร์คเอ่ยตัดความกังวลพวกเขาไม่เหลืออะไรให้เสียอีกแล้ว อย่างน้อยยูคยอมก็อาจจะพอเชื่อฟังความเป็นพี่ไม่กี่ปีของเขาบ้าง
“รีบกลับมาก่อนแบมแบมจะตื่นก็แล้วกัน เดี๋ยวประตูจะปิด” พยักหน้าเข้าใจกับสิ่งที่แจบอมพูด ยองแจเดินทะลุใยมิติสีสวยที่ส่องแสงวาบไปคนแรกแล้วก็ตามมาด้วยแจ็คสัน
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”ถึงจะฟังคำที่รุ่นน้องพูดแต่ก็อดห่วงเด็กน้อยทั้งสองของพวกเขาไม่ได้ ยูคยอมและแบมแบมยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้เรื่องพวกนี้ แจบอมตามสองคนนั้นไปแล้ว แต่ยังเหลือมาร์คที่ได้แต่มองประตูบานนั้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา
ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงเด็กพวกนั้นก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี
ไว้ค่อยหาคำอธิบายมาแก้ต่างที่หลังก็ดูจะไม่เสียหายเท่าไรหรอกมั้ง
___________________________________________________________
จบไปแล้วตอนหนึ่ง เฮ้! ขอบคุณที่ติดตามฟิคนะคะ
เราจะพยายามแต่งให้ดีที่สุด ถ้ามีคำผิดหรืออะไรเบลอๆ
ก็บอกได้นะคะ ขอบคุณที่เฟบที่โหวตด้วยค่ะ เขินจัง ;///;
ความคิดเห็น