คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Robot Doll 02
-02-
“ไอ้แบมตื่น”
กระชากผ้าห่มผืนหนาออกจากกายคนนอนคุดคู้อยู่บนเตียง แบมแบมส่งเสียงรำคาญในลำคอเพราะถูกขัดใจ แต่แรงกดที่ลำตัวทำให้เขาต้องยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดีอย่างหาข้องโต้แย้งไม่ได้
ตากลมปรือมองเพื่อนรักที่จ้องตนตาเขม้งอยู่กับเตียงฝั่งตรงข้าม ร่างบางไม่เข้าใจเอาซะเลยว่ายูคยอมติดใบหน้าบึ้งตึงแบบนี้มาจากไหน เห็นทุกครั้งเวลาเจ้าของส่วนสูงชะลูดไม่ได้บางอย่างตามที่ต้องการ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกันซักหน่อย ไม่มีใครทำอะไรให้ขัดใจหรือเว้นจากการตามใจโดยสิ้นเชิง
“อะไรอีก คนจะหลับจะนอนอย่าส่งเสียงดังได้ป่ะวะ เดี๋ยวห้องข้างๆก็เดินมาด่าเอาหรอก”
ไม่ว่าเปล่ายังทิ้งตัวลงนอนบนเบาะนุ่มตามเดิม ยูคยอมก็พอจะรู้บ้างว่ายามวิกาลขนาดนี้ไม่ควรจะรบกวนการพักผ่อนของใครแต่คนข้างห้องอย่างพี่จินยองคงไม่อุตสาหะลุกมาด่าเขาหรอก อีกประการคือเจ้าของห้องนั้นก็ออกไปข้างนอกไม่กลับมานอนอยู่หลายวันแล้ว
ความจริงก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันเพราะปกติรุ่นพี่คนนี้ไม่เคยหายไปไหนนาน ไอ้ทีจะไปถามเรื่องนี้กับพี่คนอื่นก็ดูจะเป็นการเสียมรรยาทยุ่งเรื่องคนอื่นซะมากกว่า
“นอนไปเลย ปิดไฟโต๊ะหนังสือด้วย”เพื่อนตัวเล็กส่งเสียงเหมือนคนละเมอ ร่างสูงลุกยืนก่อนจะเดินไปปิดไฟตามคำสั่ง ตัวเขาพยายามข่มตาหลับแทบตายแต่ก็ไม่เป็นผล แต่อีกคนกลับดูเป็นเรื่องง่ายดาย
ไอ้มุขนับแกะมันใช้กับยูคยอมไม่ได้ผลหรอก….
อาจจะเพราะความหิวก็ได้ที่เป็นตัวการ แต่พอนึกขึ้นได้อีกทีมื้อเย็นที่เขากินเข้าไปก็เรียกได้ว่ามหาศาล ฟังดูไม่ขึ้นเท่าไหร่กับความคิดนี้ ร่างสูงได้แต่พลิกตัวตัวไปมาบนเตียงนุ่มด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดสุดๆ
“ยูคกูให้เวลามึงอีกห้านาที ถ้าขืนมึงยังพลิกตัวแบบนี้กูจะส่งมึงไปกลิ้งข้างล่าง”
“แบม..มึงคิดว่ากูควรจะออกไปซุปเปอร์มาร์เก็ตป่ะ”ยูคยอมมองเงาอีกคนจากแสงสลัวของสปอร์ตไรท์หออื่นซึ่งห่างจากที่นี่พอสมควร ท่าทีของแบมแบมก็ดูไม่พอใจซักเท่าไหร่ แต่ใครจะไปสนกัน...
“พวกพี่เขาบอกว่าไม่ให้ออกจากหอตอนดึกไม่ใช่หรอกว่ะ”
“ไม่มีเหตุเอาซะผลเลย”
เขาพูดเชิงว่ามันเป็นเรื่องไม่น่าใส่ใจ
“นั่นก็เรื่องของมึง แต่ถ้าโดนด่ากลับมานี่กูโบ้ยนะ”แบมแบมเบะปากคว่ำแสดงสีหน้าว่ามันไม่เกี่ยวกับเขา ถึงจะมืดไปหน่อยแต่ยูคยอมก็พอจะคิดภาพเพื่อนตัวแซบตรงหน้าออกว่ามันเป็นยังไง
คนตัวสูงลากฝีเท้าหนักเดินออกจากเตียงไปถึงประตูห้องซึ่งระยะทางไม่ไกลนักแต่ก็เรียกว่าห่างจากเตียงเลยทีเดียว เป็นอันว่านักออกแบบกำหนดพื้นที่ใช้สอยภายในห้องมากเกินความจำเป็นสำหรับคนแค่สองคน และก็อยู่ตามลำพัง ยูคยอมเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะหันกลับไปถามเพื่อนร่วมห้องตามมารยาท
“จะฝากกูซื้ออะไรไหม”
“นมสดกล่อง อาหารเช้าด้วย”เด็กชะมัด...ยูคยอมหัวเราะในความคิด ถึงแบมแบมจะเกิดก่อนเขาไม่กี่เดือนก็เถอะ ขอนับว่าแก่กว่าแล้วกัน แต่นิสัยต่างโดยสิ้นเชิง
“กูจะล็อคห้องไว้นะ”
“เออ รีบๆไปซักทีดิว่ะ”
ตอบแบบไร้ซึ่งความใส่ใจก่อนเจ้าตัวจะซุกหน้าขาวลงกับหมอนใบโตส่งเสียงบ่นอู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่อง ยูคยอมได้แต่มองผ่านความมืดด้วยความหน่ายใจ อย่างน้อยแบมแบมก็ไม่ได้สร้างปัญหาก็แล้วกัน...นั่นคงเป็นความคิดในแง่ดีของเขา
กึก!..
“แบม ประตูมันล็อคจากข้างนอกว่ะ.......”
50%
หลังจากพาตัวเองออกจากห้องไม่ได้ ยูคยอมก็จำต้องติดอยู่ข้างในกับเพื่อนสนิทเพียงแค่สองคน ร่างสูงดูจะแปลกใจไม่น้อยแต่ก็ทำอะไรมากกว่านี้ไปไม่ได้ คนตัวเล็กกลิ้งขลุกบนเตียงตามนิสัยที่ไม่หยุดนิ่งของเจ้าตัวอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเขานอนไม่หลับ แม้ว่าแบมแบมจะง่วงก็ตามทีตอนนี้กลับตาสว่าอย่างเหลือเชื่อ
“มึง....คิดเหมือนกูป่ะวะ”
“คิดอะไร”หรี่ตาอย่างจับผิดคนที่ส่งเสียงเจื่อยแจ้วไม่ยอมนอน
“ก็ที่พวกพี่เขาล็อคห้องไง กูว่าพี่เขาต้องรู้แน่ๆเลยว่ามึงจะออกไปข้างนอก กูว่ามันก็ยังไงๆอยู่นะแต่บางทีอาจจะแค่เป็นห่วงเรา แต่ใจกูมันบอกว่าเป็นเรื่องอื่นมากกว่าว่ะ”
“ช่วงนี้พี่จินยองก็ไม่อยู่บ่อยมาก อีกอย่างพวกพี่ก็ออกไปข้างนอกทุกคืน”
“มึงรู้?”
“กูสงสัยมาซักพักแล้วว่าออกไปไหนกัน แต่ยังไม่ได้เอ่ยปากถามซะทีเดียว แล้วมึงคิดว่ายังไงล่ะ”แบมแบมเงียบฟังอย่างใช้ความคิด สิ่งที่ยูคยอมพูดมันก็ถูกไม่ใช่น้อย
“เออ..กูว่าเราคิดมากว่ะ นอนกันเถอะนี่กี่โมงแล้ว”
ตาคมเหลือบมองนาฬิกาแขวนบนฝาผนังก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหมือนมีเรื่องสำคัญให้คิดเยอะแยะจนหนักใจ “จะตีห้าแล้ว มึงจะนอนก็นอนต่อเถอะกูคิดว่าจะออกไปข้างนอก”
“จะออกไปยังไง”แบมแบมเอ่ยปากถามก่อนที่ยูคยอมจะยกมือเป็นรูปโทรศัพทย์กลับแทนคำตอบมาคนตัวเล็กกว่าก็พยักหน้าเข้าใจทันที “....รายแรกพี่จินยอง”
อีกด้านหนึ่ง..
นิ้วเรียวหมุนปากกาในมืออย่างใช้ความคิด ยิ่งคิ้วที่ขวดเป็นปมฉายแววกังวลบนหน้าหวานชวนให้ดูน่าตลกเข้าใบใหญ่ในความคิดของแจ็คสัน ปาร์คจินยองอาจจะเป็นคนเป็นคนที่ขี้กังวลไปเสียหน่อยแต่เขามันใจว่าเซนท์ของคนนคนนี้ไม่เคยผิดพลาด อย่างมากก็แค่คลาดเคลื่อนไปน้อยนิด
“เป็นอะไรไปวะ”
“กูแค่คิดเรื่องเด็กพวกนั้น....แบบกูว่ามันน่าจะสงสัยพวกเราแล้ว”มาร์คตบบ่าเขาเบาๆ
“อย่ากังวลไปเลยน่า เดี๋ยวพี่จะไปดูให้ก็แล้วกัน”
แจ็คสันยกมือแย้งขึ้นกับความคิดมาร์ค เจ้าตัวทิ้งร่างลงนั่งกับโซฟาด้วยท่าทางสบายต่างจากอีกคนที่ดูจะไม่สบอารมณ์ซักเท่าไหร่ จินยองมองตามแจบอมซึ่งเดินเข้าห้องโถงของบ้านมาพร้อมเอกสารปึ้งใหญ่
“นั่นอะไร”
“คงไม่ใช่โครงการเรี่ยไรตามโรงเรียนแน่ๆอ่ะ”ยองแจเบ้ปากอ่านรายละเอียดในแผ่นกระดาษอย่างเคลือบแคลงใจ ก่อนที่คนร่างสั้นจะแย้งไปดูอย่างไร้มารยาท
“สายพลัง?.. เอามาทำไมไม่ทราบคุณอิมแจบอม”
“เป็นประโยชน์”เขายักไหล่ “พวกเรากลับกันได้แล้วมั้งที่นั่นคงจะเช้าแล้ว......ส่วนนายถ้าจะอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไร”
ร่างสูงชักสายตาไปมองจินยอง ร่างบางเพียงแต่กรอกตาไปมาไม่ยอมสนใจ จนคนอายุมากที่นั่งอยู่พอจะคาดเดาสถานการณ์ออก บางทีแจบอมกับจินยองควรจะมีเวลาให้กันและกันมากกว่านี้ พวกเขาอาจจะมีปัญหาบางอย่างที่ทำให้ขัดใจกัน
ตอนนี้ประตูเปิดได้แล้ว และยูคยอมกับแบมแบมก็ไม่ได้อยู่กันเพียงลำพังแถมยังมีเสียงโครมครามในครัวที่คิดว่าคงเป็นแจ็คสันซึ่งอยู่ในนั้นดังให้ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มอีก เพราะเจ้าตัวคงไม่เก่งเรื่องอาหารซักเท่าไหร่แต่อาจจะโดนพี่ใหญ่สั่งด้วยอำนาจเด็ดขาด แจ็คสันถึงได้ลงมือลงไม้เองขนาดนี้
“เมื่อคืนพี่ล็อคห้องทำไม”พูดจาห้วนจนคนถูกถามต้องเหลียวมามอง
“จินยองคงล็อคล่ะมั้ง เห็นโทรมาบอกเมื่อเช้ามืดว่าจะเข้ามา พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”ยูคยอมส่งสายตาจับผิดอย่างปิดไม่มิด
โกหกคำโตอีกแล้วมาร์ค ต้วน เมื่อคืนเขาโทรหาพี่จินยองเป็นสายแรกพบว่าโทรศัพท์ของรุ่นพี่คนนั้นถูกเก็บเอาไว้ในห้องแถมยังไม่พบความเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตใดๆในห้องนั้นด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องหยุดมองด้วยสายตาคาดคั้นเมื่อเสียงใสของเพื่อนสนิทเข้ามาขัดจังหวะ
“พี่ครับมีคนจีนมาหาเราด้วย เขาบอกว่าชื่อหมิงหมิง”
เอาหมิงมาฝากแปรบ 555555555555555555555555
หมิงหมิง 97ไลน์ จากเซเว่นทีน <3
(ฟิคเรื่องนี้ตัวประกอบเยอะมาก)
มีคนสงสัยว่าฟิคเรื่องนี้มาแนวไหน 555555555555
เราไม่ค่อยดูการ์ตูนด้วย อาจจะมาแนวหนัง Twilight+The Hunger Games
ก็ได้ 55555555555 เรื่องมันยังปวงๆ หายๆ แต่ตอนหน้าเราจะเข้าเนื้อเรื่องจริงๆแล้วน้า
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ หัวใจเราแฟบมากไม่มีคนเม้นอ่ะ 5555555555 โอ้ยขี้เกียจจัง ;w;
ฝากฟิคแจ็คแบมด้วยย จิ้มเบย Next to you
#แก้ไขคำผิด+แก้ไขเนื้อหาเล็กน้อยค่ะ
ความคิดเห็น