ระเบียบการอยู่ร่วมกัน"ว่าด้วยเรื่องกกน."

สวัสดี ฉันเป็นคนหนึ่งที่เคยทำงานในกรุงเทพเมืองหลวงของประเทศไทยที่รัก อยู่มาทั้งหมดรวมๆแล้ว10ปี ฉันเล่าให้ใครต่อใครที่บ้านฟัง ว่าฉันน่ะเป็นสาวกรุงเทพมา10 ปีเชียวนะ คุณน้า พี่สาวคนโต น้องสาวคนเล็ก คุณพ่อ คุณเพื่อน ทุกคนก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับประโยคนี้เท่าไร ได้แค่เพียงมองหน้าฉัน แล้วก็พยักหน้า "อืม" บ้างก็ "ใช่ๆ" ฉันถึงคิดได้ว่า พวกเขาเหล่านั้นล้วนเคยเป็นประชากรที่เคยได้อาศัยอยู่กรุงเทพมาก่อนแล้ว บางคนนานมากกว่า10ปี หรือออาจ 20 ปี  อออออออ ฉันก็แค่อยากหาคนคุย คุยเกี่ยวกับสถานที่ที่ฉันคิดถึง ใช่ ! ฉันโดนไล่ออก

   ถึงอย่างไรการปรับตัวเมื่ออยู่บ้านนอก ก็ไม่ใช่ปัญหาของฉัน ...มันเป็นปัญหาของคนที่อยู่กับฉันตะหาก

งานที่กรุงเทพเป็นงานที่ฉันรัก ฉันชอบที่จะอยู่ที่นั่น งานที่ทำนั้นไม่หนักมากทำให้ฉันมีเวลาที่จะกลับมาบ้านที่ต่างจังหวัดบ่อยๆ กลับมาหาครอบครัวอันเป็นที่รัก นั่นเป็นลักษณะเฉพาะของคนภาคอีสาน ฉันเกิดที่นี่โตที่นี่และเรียนหนังสือที่นี่ อีสานบ้านเกิดฉันเอง แต่ฉันไ่ม่ไ้ด้บอกนะว่าฉันชอบทุกอ่ย่างที่นี่ ...ทุกเทศกาล ทุกวันหยุด ถ้าไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน หลายคนก็เลือกที่จะกลับบ้าน งานหลักของฉันเมื่อกลับบ้านก็จะคอยดูแลผู้สูงอายุ ฉันหมายถึงคุณพ่อคุณแม่ และคุณตา มีของมาฝากเล็กๆน้อยๆ นวดให้ ทำอาหารอร่อยๆให้กิน ส่วนมากฉันเป็นคนกินนะ คนทำก็เป็นบรรดาพี่สาวน้องสาวตัวแสบของฉัน พวกเขาเหล่านั้นอยู่บ้าน แน่นอนสาวๆเหล่านี้เคยเป็นสาวกรุงเทพทั้งนั้นแต่พวกเขารีไทร์ก่อนฉัน หางานทำที่นี่ ไม่ทำก็อยู่ทำนาก็ คนส่วนใหญ่ที่นี่ก็ประกอบอาชีพนี้ทั้งนั้น ฉันพูดว่า"ตัวแสบ"ไม่เกินจริงหรอก ...

   ด้วยความที่ฉันไปๆมาๆ เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม กกน. ก็มีไม่กี่ตัว แต่ฉันมีตู้เสื้อผ้าส่วนตัวนะ สิ่งแรกที่เกิดเป็นประจำสม่ำเสมอเลยคือหลังจากที่ฉันกลับมาถึงบ้าน กกน.ฉันหาย...ให้เดานะ มันหายไปไหน ...ตอนแรกฉันก็ตามหาทั่วตู้ค้นหาตามซอกลิ้นชัก ในราวแขวนเสื้อหรือเปล่า ลองไปตามนอกบ้าน เฮ้ยย...เจอเว้ย...แขวนอยู่ในราวตากผ้า ฉันควรคิดว่า"ดีจัง!มีคนซักให้"เปล่าอ่ะ ฉันเดินหน้ามู่ทู่ไม่พูดไม่จา อารมณ์แบบโดนหยาม ให้อภัยไม่ได้! เปิดประตูห้องนอนทุกห้องที่มีคนอยู่

     "ใครตากผ้า" เงียบสักพัก

      น้องสาวตัวแสบ"ฉันเอง"

     "ทำไมมีกกน.ของฉัน" ฉันนี่พยายามกดน้ำเสียงให้ต่ำ เพราะไม่อยากเสียงดังกลัวพ่อแม่ว่าทะเลาะกัน จะหาว่าไม่รักกันอีก เฮ้อออ

     "ก็เห็นเลยซักให้ แหะๆๆ" พูดแล้วก็ยิ้ม พลางบิดตัวเป็นคำสารภาพกรายๆ

     "ขอบคุณ ทีหลังไม่ต้องซักให้ และอย่าใส่อีก"ฉันไม่ซักเอาความต่อ เพราะจับขโมยได้แล้ว

หลังจากครั้งนั้นก็มีอีกหลายๆครั้งถัดมา คราวนี้คำแก้ตัวก็จะต่างออกไปบ้างเล็กน้อย

    "ตัวแบบนั้นฉันก็มีเหมือนกัน"บ้างก็ว่า"นึกว่าตัวเองมีคนเดียวหรอ สีนี้ฉันก็มี"

     "ลายนี้เธอซื้อให้ฉันไม่ใช่หรอ" คราวนี้เป็นพี่สาว เอากับเขาบ้าง

     ตามระเบียบประเพณีทั้งสมัยนี้และอดีตกาล ฉันแค่เดาโดยไม่มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์แต่ค่อนข้างมั่นใจ ว่าไม่ว่าสมัยไหนๆ ก็ไม่มีใครเขาใส่กกน.ของคนอื่นหรอกนะ  เมื่อฉันกลับไปทำงานเราตกลงกันว่า เราจะใส่กกน.คนละสี 

     "เลือกมาเลยเธอจะใส่สีอะไร"ฉันยื่นคำขาด"ฉันจะใส่สีม่วง ฉันเกิดวันเสาร์"ฉันชอบสีนี้และคิดว่าทนใส่ได้

     "ฉันชอบสีขาว ฉันใส่สีขาว"นิด พี่สาวตอบ

     "เธอเกิดวันอังคารนะ ทำไมไม่เอาสีชมพู" ฉันแย้ง

     "ไม่นะ ฉันเกิดวันอาทิตย์ ทำไมต้องเอาตามสีวันเกิดด้วย" หน่อย น้องสาวคนเล็กโพล่งขึ้นมา

     "ก็ได้งั้นบอกมา จะเอาสีอะไร"

สรุปวันนั้น แต่ละคนก็เลือกไปคนละสีสองสี ยกทรงไม่ค่อยมีปัญหาเพราะใส่คนละไซส์กันอยู่แล้ว บางคนมีฟองน้ำไม่มีฟองน้ำต่างกันเล็กน้อยก็ใส่ไม่ได้ ฉันคิดว่าการใส่กกน.มันเรื่องใหญ่นะ ใครใส่สีอะไรไม่รู้แต่สำหรับฉันต้องสี"ม่วง" หลังจากนั้นฉันกลับบ้านมารอบหลังๆ ปัญหาก็ลดลง ฉันจะคอยตรวจตราตลอดว่าวันนี้ ...."เธอใส่กกน.สีอะไร"...