คุณนายสายเสมอ

เนื้อเรื่อง

ตอน คุณนายสายเสมอ

                “จะมีซักวันไหมที่เธอจะไม่มาสายนะจูน” ทัยเอ่ยถามจูน

                “คนมันตื่นสายอะ”จูนตอบ

                นับเป็นข้ออ้างเดียวที่เธอมีมาตลอดในการนัดไปทำงานที่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่ม ซึ่งจูนมักจะมาสายกว่าเวลานัด 2 ชั่วโมงเสมอไป

                จูน เป็นเด็กหญิงอายุราวๆ 14 ปี เธอผิวออกขาว ตัวสูงโปร่ง กว่าคนในกลุ่ม ผมตรงตัดสั้นทรงนักเรียนสีดำ หน้าของเธอออกจะยาว แต่ไม่ถึงขั้นรองเท้าเบอร์ 9 ใส่ชุดนักเรียนมัธยมต้น ถูกระเบียบ กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำกลางห้องเรียน

                ผิดกับทัยที่นั่งกอดออกหน้ามุ่ยอยู่บนเก้าอี้ข้างตัวจูน ทัยมีลักษณะเตี้ยกว่าจูน เกือบสิบเซนติเมตร ผิดวออกขาวกว่า และถึงหน้ามีสิวในบางเวลา แต่คนอื่นก็ก็ยังบอกว่าเธอหน้าใส ผมทรงนักเรียนตัดเหนือติ่งหูขึ้นไป 1 เซนติเมตร พองเป็นประจำทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ เธอจึงมักต้องเอามือสางผมให้เรียบอยู่บ่อยๆ ทัยก็เช่นเดียวกับจูนคืออยู่ในชุดนักเรียนถูกระเบียบ ผิดแต่เสื้อของเธอมักจะหลวมโตรกครากตามรสนิยมของผู้ใส่ จนดูตัวใหญ่เกินความเป็นจริง

                “คราวหน้าคราวหลังก็อย่าตื่นสายสิ นี่แค่ตอนเรียนยังเป็นอย่างนี้ แล้วตอนทำงานจะไม่ร้ายเข้าไปใหญ่หรือไง”ทัยติเตียน อันที่จริง ในเวลาเรียนจูนก็มาได้ตรงเวลาทุกทีไม่เคยมีสายแม้แต่วันเดียว ทัยเพียงแค่สมมุติเรื่องขึ้นมาเท่านั้น

                “เถอะน่า”จูนอ้อน ทัยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะหันไปสนทนาเรื่องอื่นต่อ เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธออยู่แล้ว

                “มนุษย์เรานี่น้า..ทำทีว่าเป็นห่วงแต่ที่จริงก็เป็นห่วงผลประโยชน์ของตัวเอง” เสียงพึงพำเสียดสีข้างตัว ไม่ได้พูดต่อเมื่อมือของผู้ถูกเสียดสีเอื้อมไปอุดปากนั้นแล้วลากตัว อันโปร่งใสมาจ้องหน้า

                “เงียบไปเลย โทมี่ “ทัยปรามเสียงเขียว อีกฝ่ายดิ้นไปมาอยู่พักใหญ่  เธอถึงยอมปล่อย

                “มือหนักชะมัดเลย”โทมี่บ่น เขาเป็นวิญญาณเด็กผู้ชาย ผมยาวถึงหลัง หน้าตาเหมือนผู้หญิง อายุราวๆ หกเจ็ดขวบ ที่อยู่กับเธอตั้งแต่เกิด

                “ทำอะไรอยู่นะ” โทมี่ถาม และโดยไม่รอคำตอบ เขาลอยเข้ามาดูบนโต๊ะที่เธอกำลังง่วนกับมันอยู่

                “ผีไม่เกี่ยว”ทับตอบ พลางหาหนังสือเล่มอื่นขึ้นมาทับสมุดตรงหน้าที่กางอยู่อย่างรวดเร็ว โทมี่มีสีหน้าเบื่อยหน่าย

                “ถึงไม่เกี่ยวแต่บางทีเธอก็อยากจะเกี่ยวกับฉันนี่”

                “นั่นมันคนละเรื่อง”

                “งั้นเดี๋ยวฉันจะให้เธอเกี่ยวด้วยเดี๋ยวนี้แหละ” พูดจบโทมี่ก็จับข้อมือเธอ

                ในวินาทีที่ทัยรู้สึกถึงความเย็นวาบแถบข้อมือ สิ่งต่างๆก็หายวับไปก่อนจะถูกแปรเปลี่ยนเป็นห้องๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยโต๊ะ โดยมีเอกสารจำนวนมากวางกองเป็นตั้งๆ และเก้าอี้เลื่อนวางเรียงรายนับสิบชุด

                “เราจะไปเที่ยวไหนกันดี” พนักงานคนหนึ่งในชุดกางเกงขายาวสีดำ และเสื้อสำหรับทำงานออฟฟิส สีขาว ถามในหมู่เพื่อนที่ล้อมวงกันอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่งภายในห้อง ไม่ไกลจากจุดที่ทัยยืนอยู่มากนัก

                มีหลายเสียงเสนอความคิดเห็นตามมาอย่างครึกครื้น

                “ที่นี่ที่ไหนโทมี่”ทัยถาม เธอพยายามนึกแล้วนึกอีก แต่ก็นึกไม่ออก

                “คนไม่เกี่ยว” โทมี่สวน

                “โทมี่” ทัยขึ้นเสียง อีกฝ่ายจ๋อยไปถนัด

                “ที่นี่คือเหตุการณ์ในอนาคตทีอาจจะเกิดหรือไม่เกิดขึ้นกันคนๆ นึงที่เธอรู้จัก” โทมี่อธิบาย ทัยยังไม่เข้าใจอยู่ดี จนกระทั่งสังเกตเห็นหญิงคนหนึ่งในชุดคล้ายคลึงกันเดินออกไปทางประตูอย่างเงียบๆ ทั้งที่คนอื่นยังคงชุมนุมกันอยู่ เธอตั้งใจจะถามโทมี่ผู้รอบรู้ทุกอย่าง

                “แล้วจูนล่ะ ไม่ชวนไปด้วยเหรอ”ทัยหันไปมองยังกลุ่มเดิมด้วยความพิศวงเมื่อมีคนทักขึ้น

                “ไม่ล่ะ...”อีกคนตอบ”นัดทีไรพี่แกมาช้าทุกที เสียเวลา...เวลาเป็นเงินเป็นทองนะยะ”

                เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงดังขึ้นอีกระลอก ก่อนที่ทุกคนจะนัดแนะกันตามความสะดวกของทุกฝ่าย

                “รู้ยัง”โทมี่ถาม ลอยมาอยู่ตรงหน้าเธอ

                “ผู้หญิงคนนั้น...”ทัยประมวลผล”จูน..