คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : :: KISSMARK :: EP.17
-MARK PART-
ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆที่ตลอดสองสามวันที่ผ่านมาผมกับแบมแบมไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันเลย ไม่ใช่เพราะเราเข้ากันได้ดีนะครับ เป็นเพราะผมยอมเขาทุกเรื่องเท่าที่จะยอมได้มากกว่า ถึงมันจะขัดใจผมไปบ้างแต่พอเห็นเฝือกสีขาวสะอาดแล้วก็ต้องยอมทั้งๆที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ นอกจากเราจะไม่ทะเลาะกันแล้วแจ็คสันก็หายหัวไปเลย เห็นอีกทีก็อยู่บนจอโทรทัศน์ในรายการข่าวช่วงหัวค่ำที่แบมแบมกดไปเจอพอดี ผมก็เลยต้องนั่งดูมันด้วย…
เป็นภาพของแจ็คสันที่กำลังออกงานต่างๆมากมายเห็นได้ว่า มันเริ่มเคลียร์งานทุกอย่างออกจากตัวหมดแล้ว งานไหนที่ไม่ได้ถ่ายทอดสดก็ไปอัดไปถ่ายไว้เรียบร้อยหมดแล้ว เพราะแบบนี้นี่เองถึงได้หายหัวไปเลย ส่วนแบมแบมที่นั่งอยู่ข้างๆก็ยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อเห็นแจ็คสันพูดภาษาจีนระหว่างสัมภาษณ์ข่าว
“ยิ้มทำไมฟังออกรึไง?” เมื่อเห็นว่ายังยิ้มไม่หุบผมก็หันไปถาม
“ไม่ออกอะ แต่เห็นพี่แจ็คสันยิ้มก็เลยยิ้มตาม”
อื้อหื้อ!!! เห็นมันยิ้มก็เลยยิ้มตาม
ดีครับดี!
“อ้ากกกกกกกกก!! เฮ้ยๆๆๆๆ” อยู่ดีๆแบมแบมก็ตะโกนเสียงดังพร้อมกับลงไปดิ้นๆอยู่ที่โซฟา
อาการแบบเดียวกับตอนที่แฟนคลับเห็นผมครั้งแรก ตอนงานเปิดตัว…แบบนี้เลย…
เมื่อผมหันไปดูที่จอก็เห็นว่าภาพกำลังย้อนไปตอนที่แจ็คสันมันพูดภาษาจีนจบ และมันก็วิ้งค์!! แรงๆใส่กล้องมาทีหนึ่ง ก่อนที่ภาพจะตัดไปเป็นข่าวอื่นต่อ
แค่มันวิ้งค์ใส่…ใส่กล้อง…
“โอ้ย!! ตายเถอะตาย” เจ้าตัวยังคงโอเว่อร์ไม่หยุด ถึงจะเลิกดิ้นแล้วก็เถอะ
“นี่! มันจะอะไรขนาดนั้นฮะ?” ผมหันไปถามก่อนดึงตัวเขาขึ้นมาจากโซฟา
“พี่มาร์คไม่เห็นหรอ? เฮ้ย!! เมื่อกี้มันวิ้งค์ฆ่าคนชัดๆ แบมไม่ไหวแล้วววววววว~”
วิ้งค์ฆ่าคนหรอ? งั้นผมก็คงฆ่ามาหลายคนแล้วล่ะ
เว่อร์!! เว่อร์มาก!! เว่อร์ไป!!!
“พี่มาร์คอ่า~~” แบมแบมเรียกผมก่อนจะเอาหน้ามาไถๆอยู่ที่แขนของผม
ผมรู้สึกได้ถึงเส้นผมอ่อนนิ่มและแก้มนุ่มๆที่ขยับเหมือนจะอ้อนผมไปด้วยในเวลาเดียวกัน มันก็คงจะดีกว่านี้ถ้าคนที่ทำให้เขามีอาการบ้าคลั่งขนาดนี้ไม่ใช่แจ็คสัน
“หยุดได้มั้ย” ผมบอกเสียงแข็งเมื่อแบมแบมยังไม่ยอมเอาหน้าออกไปจากแขน
“น่ารักเนอะ…”
ใคร?
ใครน่ารัก?
แต่ทว่ายังไม่ทันจะได้ถามเจ้าตัวก็พูดต่อ
“พี่แจ็คสันอะ น่ารักเนอะ”
“ออกไป…” ผมพูดพลางใช้มือดันหัวของอีกฝ่ายให้ออกไปก่อนจะใช้นิ้วดีดที่หน้าผากจนดัง ป๊อก!!
“เจ็บนะ ดีดไมอะ” พูดก่อนใช้นิ้วลูบหน้าผากที่ขึ้นรอยแดง จนผมตกใจว่าตัวเองดีดไปแรงขนาดนั้นได้อย่างไร แต่พอได้ยินคำต่อมา ผมก็คิดว่าผมควรจะดีดให้แรงกว่าเดิม “…ไม่เป็นไร ไม่โกรธ เพราะพี่แจ็คสันหล่อติดตามาก!!” ว่าแล้วก็หลับตาปี๋ก่อนทำท่าเบ่งกรี๊ดแบบไร้เสียง
ดัดจริต!!
ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงมอบคำนี้ให้ แต่นี่ไม่ใช่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาดี…
“พี่มาร์คเป็นเพื่อนกับพี่แจ็คสันมาตั้งนานได้ไงอะ หล่อขนาดนั้นไม่หวั่นไหวบ้างหรอ?”
“นี่!!! หวั่นไหวก็บ้าสิ ฉันหล่อกว่ามันตั้งเยอะ ไม่รู้ว่าเอาส่วนไหนดูถึงได้คลั่งมันขนาดนี้!” ผมตะโกนและเริ่มหงุดหงิด
หวั่นไหว…พูดออกมาได้ยังไง…สติไปหมดแล้วเด็กคนนี้
“ก็ใช้ตานี่แหละดู” แบมแบมพูดก่อนจะหันมามองผมที่กำลังจ้องเขาแบบดุๆ
“ทำไม? ฉันว่าจะตั้งกฎเพิ่มอีกซักข้อนะ”
“ที่มีอยู่นี่ไม่พออีกหรอ? แบมไม่ได้ขัดซักข้อเลยนะ” พูดหน้าตาตื่น
ดีครับเป็นเด็กรักษากฎดีผมชอบ…แต่บางอย่างมันไม่ได้ขัดกฎ แต่มันขัดใจ
ไม่รู้ล่ะ!! ผมรู้สึกไม่ชอบ
ต้องมีกฎเพิ่ม!
“ต่อไปนี้ห้ามพูดชื่อ หรืออวยแจ็คสันกับฉันอีก ฉันไม่ชอบคนที่มองข้ามฉัน”
“แบมเปล่านะ แบมไม่ได้มองข้ามพี่มาร์คเลยนะ”
“นายทำ” ผมตอบเรียบๆ
“พี่มาร์คอิจฉาใช่มั้ยล่ะ ที่แบมบอกว่าพี่แจ็คสันหล่ออะ อิจฉาใช่มั้ย? ใช่มั้ย?”
ผมหรอ?
ผมอิจฉาหรอ?
ไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย!!
“ฉันจะไปอิจฉามันทำไม ฉันหล่อกว่ามันตั้งเยอะ”
“ไม่จริงอะ…”
พูดงี้เอาปืนมายิงเลยง่ายกว่า!!
ชีวิตนี้เกิดมายังไม่เคยโดนใครบอกว่าไม่หล่อเลย (ยกเว้นตอนถ่ายทำเรียลลิตี้นรกนั่น)
ปากหนอปาก!!
“แบม!!” ผมตะโกนเสียงดังกว่าเดิม ก่อนจะจับใบหน้าเขาให้หันมามองที่ผม “มองฉันสิ…” ผมข่มความหงุดหงิดและปรับเสียงให้เป็นปกติ
“ทำไมอะ?”
ผมจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโต ก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ให้มีระยะห่างพอที่เขาจะเห็นใบหน้าของผมได้ทั้งหมด
“พี่มาร์คจะทำอะไร?” เขาถามหน้าตื่นไม่รู้ว่าในหัวกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“จุ๊ๆ” ผมจุปากก่อนส่ายหัวเบาๆ
แค่เห็นแจ็คสันมันวิ้งค์ในจอทำเป็นกระดี๊กระด๊า จะตายตายซะให้ได้ แถมยังเอาหน้ามาไถๆถูๆที่แขนผมอีก ไม่ใช่อะไรนะ เขินไอ้แจ็คสันมัน นี่ถ้าไม่ติดว่าขาหักก็คงจะวิ่งไปกอดที่หน้าจอเลยมั้ง…
อันนี้ไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่บอกว่าผมไม่หล่อเนี่ย ยอมไม่ได้จริงๆ
วิ้งค์ใช่มั้ย?
มาร์คจัดให้!!
ผมคลี่ยิ้มก่อนจะขยิบตาใส่คนตรงหน้า แบบตรงๆไม่ต้องผ่านกล้องหรือผ่านอะไรทั้งนั้น มีแฟนคลับผมมากมายที่ดิ้นตายเพราะมันเลยนะ…
“ว้าว!!” แบมแบมทำตาโตพร้อมอุทานออกมาทันทีที่ผมปล่อยใบหน้าของเขาให้เป็นอิสระ
มันไม่เคยพลาดอยู่แล้ว…
“พี่มาร์คทำอีกทีซิ” คราวนี้เป็นแบมแบมที่จับหน้าผมให้หันไปบ้าง
“เฮ้ย! ใครสั่งใครสอนให้มาจับหน้ากันแบบนี้” ผมเหวใส่
“ทีพี่มาร์คยังจับหน้าแบมเลยอะ”
“ฉันอายุมากกว่าไง”
“อีกทีๆ วิ้งค์อีกๆ”
“ทำไม? หล่อละสิ” ผมพูดก่อนยิ้มออกมาอย่างพอใจ เมื่อเห็นเขาพยักหน้าให้
“วิ้งค์อีกสิ”
“ไม่เอาแล้ว ไม่ทำ ครั้งเดียวพอ”
“ทำไมอะ? นี่ขนาดชมนะเนี้ย” ผมเบ้ปากก่อนที่แบมแบมจะเอาหน้ามาคลอเคลียที่แขนผมอีกแล้ว
“ใครสั่งใครสอนให้อ้อนแบบนี้ฮะ?” ผมถามขณะดันหัวเขาออกไป
“สอนตัวเอง…ก็แขนพี่มาร์คนิ่มอะ แต่แก้มแบมก็นิ่มกว่าอยู่ดี”
แขนนิ่ม…มันเป็นคำชมที่ว่าผิวผมดี…หรือมันเป็นคำด่าที่ว่าผมไม่มีกล้ามเลย…
“ลองพูดมาซิว่าฉันหรือแจ็คสันหล่อกว่ากัน?”
ถ้าคำตอบดีจะให้ขี่หลังไปที่เตียงเลย…ส่วนถ้าไม่ดี…เฮอะ!!
“จะให้ตอบจริงหรอ?”
“เร็ว”
ยิ่งเขาทำท่านึกผมก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น นี่อุตส่าห์ลงทุนวิ้งค์ใส่เลยนะ ปกติวิ้งค์ผมนี่ต้องจ่ายหลายวอนเลยนะครับกว่าจะได้เห็นทีหนึ่ง แต่นี่ได้เห็นอย่างง่ายดาย…
“แบมว่า…” เขาลากเสียง “หู้ย!! ไม่อยากบอกอะ”
“นับถึงสาม ไม่งั้นก็นอนโซฟา คืนนี้ฉันจะครองเตียงเอง”
“คือ…”
“หนึ่ง”
“แบมว่า…”
“สอง”
“แบม…”
“สา…”
“แบมหล่อสุด!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ตอบออกมาด้วยความมั่นใจก่อนจะหัวเราะต่อจนผมต้องเบือนหน้าหนี
“ตอบแบบนี้คืนนี้ก็นอนโซฟานะ ฉันไปละพรุ่งนี้เปิดเทอม”
“เฮ้ย!! ได้ไงอะ มาให้แบมขี่หลังก่อนดิ”
“ไม่!! แล้วก็อย่าลืมกฎล่ะ” ผมหันไปบอกเสียงแข็งก่อนจะเดินด้วยความเร็วเข้าไปในห้องนอน
อุตส่าห์คิดไว้ว่าถ้าตอบผมจะทำตัวดีๆด้วยซักหน่อย หรือถ้าแย่หน่อยก็ตอบแจ็คสันก็ยังพออภัยให้ได้ นี่อะไร!! ตอบตัวเองออกมาด้วยความมั่นใจสุดๆ
ไม่ต้องอยากรู้อะไรต่อไปอีกแล้วจากเด็กคนนี้!!
“พี่มาร์คอะ…ใจร้าย ทิ้งแบมได้ไง” เสียงออกแนวงอแงดังขึ้นที่ประตูก่อนที่แบมแบมจะค่อยๆเดินเข้ามา
“เฮอะ!!” ผมพ่นลมก่อนจะหันไปที่เตียงอีกฝั่งเมื่อแบมแบมเอนตัวลงนอน
“พี่มาร์ค…” เรียกเสียงเบาขณะดึงหมอนข้างที่วางอยู่ไปกอด
ผมไม่เห็นหรอก..แต่พอเดาได้จากเสียง
“จะนอนหันไปฝั่งนั่นจริงๆใช่ป่ะ”
อย่าหวังว่าจะได้คำตอบอะไรจากผมเลย เฮอะ!!
“คืนนี้ไม่กอดแบมใช่ป่ะ”
“กอด…”
เออไง!! ผมก็ต้องกอดป่ะ เพราะหมอนข้างโดนเด็กมันยึดไปแล้ว
โตมายี่สิบปียังไม่เคยนอนโดยไม่กอดอะไรเลย
“ลองเรียกแบมแบมสุดหล่อซิ” แบมแบมพูดขณะที่ผมกำลังพลิกตัวกลับมา
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าแบมแบมพลิกตัวกลับไปตอนไหน..หรือว่าหันหลังคุยกับผมตั้งแต่แรกแล้วก็ไม่รู้
“แบมไม่หล่อหรอก…” ผมตอบเสียงอู้อี้ก่อนสวมกอดร่างเขาจากทางด้านหลัง
“แต่แบมน่ารักใช่ป่ะ?”
กล้าถาม…ก็กล้าตอบครับ!
“ใช่…พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ฝันดีนะ…”
----------------------------
#fickissmark
---------------------------
ความคิดเห็น