คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS] The (Rabbit) Monster [KookMin]
“แฮ่!!!!!!!!!”
ป้าบบบ!!
“แฮ่พ่อมึงสิ!! เล่นห่า’ไรไม่รู้เรื่อง” ไอคนโดนตบหัวลูบหัวตัวเองปอยๆแล้วถอดหน้ากากผีในตำนานที่มันหน้าขาวๆตาโบ๋อ้าปากหวออ่ะ เหอะ! คิดหรอว่าคนอย่างปาร์คจีมินจะกลัว
เออ!! กูกลัว!
แต่กับไอคนตรงหน้านี่เป็นข้อยกเว้นละกัน
“มึงอ่ะ!! มือหรือตีนครับ เจ็บชิบหาย!!”
“พูดงี้เดี๋ยวเจอตีนจริงๆหรอกมึง”
“พอเหอะมึง แค่นี้หัวกูก็โนจนแตะเพดานแล้วมั้ง”
“มึงก็เว่อไปไอเหี้ยแท แค่นี้ความหล่อมึงไม่ลดลงหรอก” ผมเบ้ปากมองบนทันทีที่ไอโฮซอกมันบอกว่าไอแทฮยองมันหล่อ ยอมรับแหละว่ามันหล่อ แต่น้อยกว่าผมน่ะนะ
“แล้วนี่มึงมาเล่นหลอกผีอะไรแต่เช้าวะไอแท” ผมว่าแบบนั้นแล้วก็แย่งหน้ากากผีของมันมาเล่น
“อาทิตย์หน้าวันฮัลโลวีนแล้วนะมึง กูก็ตามกระแสหน่อยดิวะ”
“เออๆ เห็นพี่รหัสเขาบอกกูว่าจะมีปาร์ตี้ระหว่างหมวดกันว่ะ” ผมกับแทฮยองหันไปมองโฮซอกด้วยสีหน้าเสือกเต็มที่
“ปาร์ตี้’ไรวะมึง” เป็นแทฮยองที่ถามเพราะผมขี้เกียจพูดนั่นเอง
“น่าจะปาร์ตี้ฮัลโลวีนแหละ แต่รายละเอียดต้องรอพี่เขาบอกอีกทีว่ะ”
“ไร้สาระว่ะ”
“มึงกลัวก็บอกเหอะไอสั้น!!” โอ้โหมายเฟรนด์ ดูไอแทฮยองมันเรียกผมสิ น่ารักมากอ่ะ
น่ารักกับผีสิครับ!!
“กลัวเหี้ยไรล่ะ!! ก็แค่ปาร์ตี้เขาคงไม่ปล่อยผีออกมาหลอกหรอกมึง” ผมว่าพร้อมกับขว้างหน้ากากผีกากๆใส่หน้ามัน
“ทำเป็นพูดไปมึง เดี๋ยวพอถึงวันนั้นจริงๆมึงก็มาเกาะแขนพวกกูขอให้ไปส่งบ้านอีกอ่ะ กูบอกไว้ก่อนเลยนะว่าไม่!!” ไอโฮซอกเบ้ปากใส่ผม ผมก็เลยมองแรงใส่มัน
ปึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ
เชี่ยละครับ เจ๊หย่อนมา
“เงียบๆกันหน่อย เสียงดังไปถึงหน้าโรงเรียนแล้ว” ดังได้กว่านี้อีกเจ๊ ดังไปถึงทางเชือกเผือกยังได้ ถรุ้ยยยยย!! มุขส้นตีนมากครับ
“วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องการใช้ -ing และ -ed กันนะคะ บลาๆๆ” พล่ามต่อไปครับเจ๊ ผมไม่ฟังหรอกครับ เดี๋ยวถามไอโฮซอกทีหลัง ส่วนผมกับแทฮยองก็ฟุบหลับตามระเบียบ จริงๆเจ๊แกไม่ได้ชื่อหย่อนหรอกครับ ชื่อนายอนครูสอนอังกฤษที่เด็กๆโคตรจะเบื่อกับท่าทางดัดจริตของแกซะเหลือเกิน ส่วนชื่อหย่อนคงไม่ต้องบอกว่าอะไรหย่อน ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกันเนอะ
หลังเลิกเรียน ผมโดนเพื่อนตัวดำกับเพื่อนหน้าเหมือนม้าลากมาที่ห้องประชุมหมวด ถามว่าลากมาทำไม ก็คงจะเป็นเรื่องปาร์ตี้ห่าเหวอะไรนั่นล่ะครับ นั่นไงพอมาถึงก็เห็นทั้งรุ่นพี่รุ่นเพื่อนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลย
“ทางนี้ๆ” หันไปเจอรุ่นพี่ตัวขาวถึงกับสะดุ้งครับ คนเหี้ยอะไรตัวโคตรขาวอ่ะ ถ้าให้แต่งเป็นผีก็ไม่ต้องลงทุนไรมาก คอสเป็นจูออนได้สบายเลย
“พี่จูออน!!” นั่นล่ะฮะท่านผู้ชม ไอแทฮยองมันขานเรียกพี่รหัสตัวเองแล้วก็ลากผมกับโฮซอกไปหาทันที
“กูชื่อยุนกิครับไอสำลีเม็ดใน!!” มวยถูกคู่ครับ ไอแทฮยองก็ปากหมา ส่วนพี่ยุนกิผีจูออนก็ปากร้ายใช่เล่น
“เดี๋ยวรอไอนัมจุนกับไอจินแปบนะ มันไปขี้อยู่”
“ไม่ต้องบอกเหตุผลก็ได้ครับ ผมไม่ว่าหรอก” โฮซอกมันว่าแล้วก็ยิ้มโชว์เงิงของมันไป
“แล้วรุ่นน้องล่ะพี่?”
“ตกลงกันแล้วว่าพวกรุ่นน้องมันเด็กไปเลยเหลือแค่รุ่นมึงกับรุ่นกูพอ” พี่จูออนหันมาตอบผมพอดีกับที่พี่นัมจุนกับพี่จินเดินเข้ามาร่วมวง
“หวัดดีครับพี่ๆ” เอ่ยทักตามมารยาทแล้วก็พากันไปนั่งอยู่ตรงกลางห้อง ย้ำครับว่ากลางห้องแล้วนั่งเป็นวงกว้างประกาศความยิ่งใหญ่ของเดอะแก๊งด้วยนะมึง
“รู้กันแล้วใช่มั้ยว่าจะมีปาร์ตี้ฮัลโลวีนกันอ่ะ”
“ถ้าผมรู้ผมจะมาประชุมทำไมครับ?” ผมหันไปตอบพี่จินแล้วก็ได้สายตาจิกๆกลับมา
“มึงเงียบไปเลยไอสั้น!!” เออครับ ไม่ได้มีแค่แทฮยองที่เรียกผมแบบนี้นะ พี่นัมจุนก็เอากับเขาด้วย เด็กหมวดนี้นี่ปากหมาทุกคนจริงๆ หมวดอะไร? หมวดวิทย์คณิตไงล่ะ เห็นปากแบบนี้ฉลาดเหมือนกันนะครับ
“เหมือนปาร์ตี้ทั่วไปแหละ แต่แค่ตีมแฟนซีอยากแต่งเป็นส้นตีนไรก็แต่งไป แต่กลัวว่าจะแต่งมาซ้ำกันเลยว่าจะจับฉลากกัน” พี่จินคนปากห้อยพูดพลางหยิบกองกระดาษม้วนๆหกอันมาวางตรงกลางวง
“กูแย่งกับคนอื่นมาได้ชุดเหี้ยไรกันก็อย่าโกรธกูนะเว้ย!!” พี่จินว่าแล้วก็นับหนึ่งถึงสาม โห.. แล้วนี่พวกมึงรุมแย่งกันอย่างกับนั่นเป็นกองเงินกองทอง ก็แค่กระดาษป่ะวะ!
“เปิดดูแล้วไม่ต้องบอกกันนะเว้ย เดี๋ยวความฮาไม่บังเกิด” พี่นัมจุนว่าแบบนั้นผมก็เลยยัดกระดาษลงกระเป๋าเป้ไว้ค่อยไปเปิดดูที่บ้านก็ได้
“นอกจากนี้ก็มีเต้นรำด้วยนะ คู่เต้นก็สายรหัสพวกมึงแหละ” พี่จินพูด แล้วเรื่องเต้นรำอย่าไปนึกถึงในหนังที่กอดคอโอบเอวกันโยกไปมานะครับ พวกผมมันสายตื้ดครับ บางทีก็สายย่อสลับกันไป เอามันอย่างเดียวว่างั้น ส่วนพี่รหัสผมก็พี่จินปากห้อยนี่แหละ ส่วนแทฮยองก็พี่ยุนกิ โฮซอกก็พี่นัมจุน ถามว่าเหมาะสมกันมั้ย?
เหมาะกันเหี้ยๆครับ ปากหมาทุกคนไม่เหมาะก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
ไม่ต้องแปลกใจนะครับว่าทำไมพวกเราสนิทกันขนาดนี้ จุดเริ่มต้นก็ตั้งแต่กีฬาสีปีที่แล้วครับที่ได้ทำงานด้วยกัน แล้วหลังจากนั้นโรงเรียนแม่งก็มีแต่กิจกรรมให้พี่กับน้องทำด้วยกันบ่อยๆโดยให้เหตุผลว่าจะได้สนิทกัน แล้วเป็นไงครับ สนิทกันสมใจมึงเลย สนิทแบบล้อพ่อล้อแม่ล้อยันโครตได้อ่ะ แล้วนี่แบบเพิ่งเปิดเทอมไงก็หางานให้อีกละ งานรื่นเริงที่พวกพี่มันคิดกันเองอ่ะ
พอประชุมเสร็จก็กลับบ้านสิครับ ปาร์คจีมินเป็นเด็กดีไม่เถลไถลครับ แต่แวะร้านหนังสือการ์ตูนแปบนึงค่อยกลับละกัน แวะซอกนั้นซอกนี้ไปเรื่อยแล้วก็เปิดอ่านมันในร้านเขานี่แหละ ถ้าสนุกก็ซื้อไม่สนุกก็ยัดกลับที่เดิม แต่เท่าที่อ่านมาส่วนใหญ่ไม่สนุกเลยไม่ซื้อ.. อ่านไปพักนึงฝนก็ตก ตกแบบฟ้าถล่ม แบบมึงกางร่มมึงก็เปียกอ่ะ งั้นจีมินขอหลบฝนอยู่ในร้านก่อนละกัน
ยืนอืดอ่านการ์ตูนอยู่เกือบชั่วโมงฝนก็เริ่มซา ด้วยความขี้เกียจรอและก็หิวจีมินเลยตัดสินใจเดินฝ่าเม็ดฝนกระปิดกระปอยกลับบ้าน พอมาถึงหน้าบ้านก็จัดการไขกุญแจเตรียมจะผลักประตูเข้าไปสายตาเจ้ากรรมก็ดันไปเห็นสิ่งมีชีวิตกำลังดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ใกล้กับกองขยะหน้าบ้าน งูป่ะวะ บอกเลยว่าปาร์คจีมินน่ะนอกจากกลัวผีแล้วก็กลัวงูด้วยนะเฮ้ย
ฟรึ่บ!!
“เหี้ย!!!” อุทานออกมาอย่างน่ารักด้วยความตกใจแต่ก็ต้องพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะตัวที่โผล่ออกมามันคือ..
คือ..
คือ!
คือ!!
กระต่าย!!!!!!
กระต่ายพ่องง!! ก็กระต่ายแหละครับแต่ไม่เข้าใจจะตื่นเต้นทำไม!? กระต่ายขนสีขาวมีสีน้ำตาลแซมตามหน้าและหูยาวๆ ขนที่เปียกซึ่งน่าจะมาจากการที่ฝนห่าตกลงมาเมื่อกี้ ตัวสั่นน้อยๆดูน่าสงสารเรียกให้ขาสั้นๆเดินเข้าไปหาแล้วอุ้มมันเข้าไปในบ้านด้วย เห็นปากเรียกตีนแบบนี้ปาร์คจีมินก็รักสัตว์นะครับ
เมื่อเข้ามาในตัวบ้านก็รีบวิ่งขึ้นห้องเหวี่ยงกระเป๋าไปที่มุมไหนก็ได้กูไม่สนจัดการวางกระต่ายตัวน้อยไว้บนเตียงแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะกลับออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก จีมินก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียงพลางอุ้มเจ้ากระต่ายมาไว้ในอ้อมกอดแล้วเช็ดตัวให้อย่างเบามือ ไม่นานตัวเจ้ากระต่ายก็แห้งเผยให้เห็นขนฟูๆน่าจับมาขย้ำ(?) เจ้ากระต่ายสะบัดตัวเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกคน น่าแปลกที่เจ้านี่ดูไม่ค่อยกลัวจีมินเอาซะเลย
“เช็ดตัวแล้วสวยเลยนะมึงอ่ะ เอ๊ะ!! มึงตัวเมียหรือตัวผู้วะ?” มือเล็กจัดการยกเจ้ากระต่ายขึ้นสำรวจดูและก็โป๊ะเช๊ะ!! ตัวผู้นี่หว่า
“มึงตัวผู้นี่ก็ต้องหล่อดิเนอะ” พูดแล้วก็ลูบหัวมันเล่น แม่งหน้าหมั่นเขี้ยว ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นกระต่ายจริงๆกูจับฟัดไปแล้ว น่ารักชิบหาย ลูบไปลูบมาก็สะดุดเข้ากับปลอกคอ เออ กูก็เพิ่งรู้ว่ามีเจ้าของแล้ว ปลอกคอสลักชื่อด้วยนะสาดดดด
“จองกุก? ชื่อเจ้าของหรอ? หรือชื่อมึง?” เออ คนห่าไรวะคุยกับกระต่ายแต่ก็คุยไปแล้วอ่ะ ช่างแม่ง!!
“จะคิดว่าเป็นชื่อมึงละกันเนอะ ไอจองกุก” พูดแล้วก็ลูบหัวไปอีกรอบ
โครกครากกกกกกกก!!
นี่เสียงท้องร้องกูหรอ? นึกว่าใครมาขากเสลดแถวนี้ จะว่าไปกูเห่อกระต่ายจนลืมว่าที่รีบกลับบ้านมานี่เพราะหิว พอนึกได้ก็เลยลงไปรื้อค้นของกินในตู้เย็นทันที ไม่ต้องถามถึงพ่อกับแม่นะ อยู่บ้านนอก ก็บ้านเกิดแหละทิ้งให้ลูกอยู่เรียนที่โซลคนเดียวนานๆทีถึงจะมา เฮ้ออ!! ชีวิตปาร์คจีมินนี่ช่างน่าสงสารจัง พอๆๆๆไม่มาม่าละแต่จะกินมาม่า เห็นไข่ในตู้เย็นกับซองรามยอนแค่นี้ก็ได้เมนูมื้อเย็นแล้ว ต้มรามยอนเพลินๆก็นึกถึงกระต่ายที่ทิ้งไว้ข้างบน มันจะหิวป่ะวะ แต่ก็หาอะไรให้มันกินหน่อยละกันเดี๋ยวแม่งตายขึ้นมามันจะเป็นผีกระต่ายตามอาฆาตกู จัดการรื้อค้นตู้เย็นอีกครั้งแล้วก็ได้เบบี้แครอทมาสามสี่ชิ้น จีมินถือถ้วยรามยอนกับเบบี้แครอทขึ้นไปบนห้องแล้ววางลงบนโต๊ะหัวเตียง มือเล็กหยิบเอาผ้าผืนเล็กที่ใช้เช็ดตัวกระต่ายเมื่อกี้ปูลงบนที่นอนแล้วจับกระต่ายวางบนผ้า
“กินซะมึง เดี๋ยวจะหิวตาย” พอวางเบบี้แครอทตรงหน้าปุ๊บเจ้ากระต่ายก็ตะครุบแล้วกินทันทีด้วยความหิวโหย จีมินยิ้มมองแล้วก็หันมาจัดการโซ้ยรามยอนของตัวเอง
หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จก็เตรียมตัวอาบน้ำครับ กำลังจะเข้าห้องน้ำแต่กระต่ายจองกุกที่มันลงมาจากเตียงได้ไงไม่รู้วิ่งดุ๊กดิ๊กมาคลอเคลียที่ขา
“อยากอาบน้ำด้วยหรอ? มาดิมาอาบด้วยกัน” ว่าแล้วก็อุ้มเจ้ากระต่ายเข้าไปอาบน้ำด้วย บางทีก็ลืมคิดไปนะว่ากระต่ายมันเป็นสัตว์หื่นกาม แต่กูก็ผู้ชายมันคงไม่หื่นใส่ตัวผู้เหมือนกันหรอกมั้ง
“ห้าวววววว~” หลังจากอ่านหนังสืออยู่นานก็เริ่มรู้สึกง่วง ถูกแล้วครับปาร์คจีมินอ่านหนังสือ เห็นปากหมา ขี้เกียจ ชอบหลับในชั่วโมงเรียนแต่ก็ขยันอ่านหนังสือนะครับ ไม่งั้นจะสอบได้ที่สามของห้องหรอ โด่ววว ไม่อยากจะคุย เงยหน้ามองนาฬิกาก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าละ ควรนอนได้แล้วสินะ ว่าแต่เจ้าจองกุกไปไหนหว่า มองไปรอบๆก็เห็นไปนั่งเกาะขอบหน้าต่างมองพระจันทร์อยู่
โหวว กระต่ายหมายจันทร์หรอมึง
“จองกุก” แกล้งเรียกชื่อดู เห้ย! มันหันมาด้วยอ่ะ แถมยังวิ่งดุ๊กดิ๊กตะเกียกตะกายมานั่งบนตักอีกตังหาก นี่มึงเป็นกระต่ายหรือแมววะปีนเก่งชิบหาย
“จะนอนแล้วนะ” อุ้มกระต่ายจองกุกขึ้นมากอดไว้แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง เอื้อมไปปิดไฟแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองกับเจ้ากระต่ายไว้ กอดแม่งเป็นตุ๊กตานี่แหละ แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน
00.00 am
“อื้อ” คนตัวเล็กครางออกมาเมื่อรู้สึกอึดอัดและเหมือนมีอะไรมาคลอเคลียอยู่ที่คอ ดิ้นไปดิ้นมายิ่งรู้สึกเหมือนมีคนมานั่งทับ หรือจะโดนผีอำวะ ด้วยความอยากรู้เลยลืมตาขึ้นมอง
“เห้ย!!! มึงเป็นใครอ่ะ!?” ช็อคครับ ปาร์คจีมินช็อค ภาพตรงหน้าคือร่างของใครไม่รู้คร่อมตัวเขาอยู่ ที่ช็อคยิ่งกว่าคือมันไม่มีหู!! มันไม่มีหูเหมือนคนอ่ะ แต่มันมีหูยาวลู่เหมือนหูกระต่าย
หูกระต่าย!!
หูกระต่ายอ่ะมึง! ไม่พอนะตอนนี้มันกำลังก้มลงมาคลอเคลียที่คอจนรู้สึกเกร็งไปหมดอ่ะ
“อ่ะ!” ดูดคอกูทำม้ายยยยยยย!! ฮรืออออ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยจีมินด้วย จีมินกลัวอ่ะ
“ปล่อยกูนะมึง! อยากเจ็บตัวรึไง!” แน่ะ ไม่ตอบกูแล้วยังมาจ้องหน้ากันนิ่งอีก เห้ยๆๆๆๆ ตาแม่งเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่ะ หรือมันจะเป็นผีจริงๆวะ โอ๊ยยยยยย จีมินกลัวอ่ะ ไม่เอาแล้วววว จีมินกลัวผี!!!!!!!!
“ปล่อยกูไปเหอะ กูกลัวละ.. อุ้บ!!” ปากหยักแตะลงที่ปากอิ่มพร้อมกับบดขยี้อย่างสนุก โดนกัดปากเบาๆจนต้องเผยอขึ้นแล้วถูกลิ้นร้อนสอดเข้ามากวาดจนทั่วโพรงปากก่อนจะเกี่ยวกระหวัดสลับกับดูดดุนจนรู้สึกโหวงไปหมด ไม่นานคนบนร่างก็ผละปากออกแล้วมองจีมินนิ่งพร้อมกับที่ดวงตาสีแดงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีดำรัตติกาล
“เหี้ย!!!!!!!!!!!” สะดุ้งตื่นขึ้นมาพลางหายใจหอบถี่ นี่ปาร์คจีมินฝันไปหรอ? เหมือนจริงชิบหาย ก้มหน้าลงมองก็เห็นเจ้าขนปุยนอนขดอยู่บนอกนิ่ง เฮ้ออ!! สงสัยคงจะกลัวผีมากเกินไปล่ะมั้ง คิดแล้วก็ข่มตาหลับดังเดิม
เวลาผ่านไปชีวิตปาร์คจีมินเริ่มไม่ปกติละครับ จากที่แค่ตื่นเช้ามาเรียน เลิกเรียนก็แวะร้านหนังสือแล้วกลับบ้าน กินแล้วนอน แต่ตอนนี้มีอีกหนึ่งชีวิตอย่างเจ้ากระต่ายจองกุกเข้ามาเพิ่มจีมินจึงต้องเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้ออาหารให้เจ้าขนปุยแทบทุกวัน แม่งกินเก่งชิบหาย ไอกระต่ายยักษ์เอ้ยย!! เวลากินก็กินด้วยกัน อาบน้ำก็อาบด้วยกัน นอนก็นอนด้วยกัน แล้วยังฝันแปลกๆอีก ฝันว่าโดนผีกระต่ายจูบทุกคืนเลย นี่กูต้องสะดุ้งตื่นตอนเที่ยงคืนทุกวันไม่ได้หลับไม่ได้นอนจนกลายเป็นซอมบี้แบบที่เห็นนี่แหละ แอบคิดนะว่ามันเกี่ยวกับไอกระต่ายจองกุกรึเปล่า แต่ก็คงไม่หรอกมั้ง กระต่ายจะกลายเป็นคนได้ไงล่ะเนอะ และอีกอย่างโดนจูบในฝันทุกคืนก็ชักจะติดใจแล้ว เดี๋ยวๆ ไม่ใช่ละ ปาร์คจีมินแม่งโรคจิต!
“ไอสั้น!! มึงไปโดนรุมโทรมมาหรอ?” นั่นปากมึงหรอแทฮยอง เรียกตีนกูแต่เช้าเลย
“รุมโทรมพ่องงงง!!”
“เอ้า!! ก็ดูหน้ามึงดิโทรมชิบหาย แพนด้าเรียกพี่แล้วมึง”
“เออ หรือมึงแอบไปเที่ยวกลางคืนแล้วไม่ชวนพวกกู”
“เที่ยวเหี้ย’ไรล่ะไอโฮซอก กูนอนไม่หลับมาหลายวันละ แม่งฝันอะไรไม่รู้แปลกๆ” ว่าแล้วก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ฝันว่า’ไรวะ? ฝันว่าโดนผีอำหรอมึง?” เออ!! ไอแทฮยองมันเดาถูก ได้แต่พยักหน้าตอบแทนเพราะไม่มีแรงพูด
“กูว่ามึงกลัวผีเกินไปปะวะ” กูไม่ได้กลัวเว้ยโฮซอก แต่มันโผล่มาให้กูกลัวเองงงง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็ตื้ดเต็มที่เลยนะ จะได้ไม่ต้องไปคิดเรื่องผีอำ” เออว่ะ ไอแทฮยองมันพูดเรื่องตื้ดก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีปาร์ตี้พรุ่งนี้ กูยังไม่ได้หาชุดเลยนี่หว่า
“พวกมึงกูกลับก่อนนะ ยังไม่ได้หาชุดเลยว่ะ” รอ’ไรล่ะครับ กูวิ่งไปร้านชุดคอสเพลย์เลย ล้วงค้นกระเป๋าหากระดาษฉลากนั่นแล้วก็หยิบขึ้นมาเปิดดู
อีชิบหาย!! ให้กูใส่ชุดอะไรเนี่ย!?
คืนวันฮัลโลวีน เวลา 22.04 pm
“ไอหน้าม้า ไอสั้นมันยังไม่มาอีกหรอ?” นัมจุนเจ้าของชุดหมีเอ่ยถามโฮซอกผู้สวมบทผีกระดูก
“ผมมาแล้ว” พระเอกมาแล้วครับ พอปาร์คจีมินปรากฏตัวเท่านั้นแหละ เสียงหัวเราะดังลั่นห้องเลย แม่งเอ้ยยย!! ปวดตับกับชุดเวรนี่จริงๆ
“หวัดดีครับ น้องผักกาด” อีพี่จินคาวบอยสุดหล่อเรียกผมไม่ผิดหรอก ก็ชุดที่ผมใส่อยู่มันชุดผักกาดสีเขียวนี่แหละ ใส่ยากชิบหาย ร้อนก็ร้อน แถมตอนออกจากบ้านกูต้องทนกับสายตาชาวบ้านเขาด้วยนะ แต่งจัดเต็มขนาดนี้เขาไม่หมั่นไส้ก็แปลกแล้วครับ และดูคนอื่นดิพี่จูออนงี้ใส่ชุดชูซอกธรรมดา ไอแทฮยองก็แต่งเป็นเจ้าชายปัญญานิ่มเล่นตุ๊กตา คือง่ายๆกูไปยืนกับเดอะแก๊งกูแดกซีนหมดทุกคนอ่ะ
“น้องผักกาดน่ารักจัง”
“น้องผักกาดชนแก้วกับพี่หน่อย”
“จีบได้มั้ยครับน้องผักกาด?”
“น้องผักกาดถ่ายรูปกับพี่หน่อยสิ” นั่นละฮะท่านผู้ชมมมมม คืนนี้ปาร์คจีมินได้ฉายาใหม่ละ
น้องผักกาด..
ฟ้าคคคคคยูววววววววว!!
ผ่านไปซักพักก็ได้เวลาตื้ดครับ ความจริงก็อยากตื้ดให้มันๆนะ แต่คืออดหลับอดนอนมาหลายวันไง แล้วยังต้องมานั่งไว้อาลัยให้ชุดตัวเองอีก ณ จุดๆนี้ปาร์คจีมินไม่มีอารมณ์จริงๆ อีพี่จินก็ตื้ดใส่กูจัง รู้ว่าสายรหัสต้องเต้นด้วยกันแต่ช่วยดูหน้าน้องด้วยครับ
01.38 pm
แล้วเวลาที่ปาร์คจีมินรอคอยก็มาถึง เวลาเลิกปาร์ตี้ เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!! กูนี่รีบร่ำลาเพื่อนๆพี่ๆแล้วตรงดิ่งกลับบ้านทันที พอถึงบ้านก็รีบถอดรองเท้าคู่ยักษ์กับเสื้อผักกาดออกเหลือแต่ไส้ในพอ ณ ตอนนี้คงไม่ต้องหาไรกินแล้วล่ะครับ กินที่งานจนอิ่มละ ก้าวขาตัวเองเข้าไปในห้องนอนแล้วก็ต้องตกใจ
ไอเหี้ยขนปุยหายไปไหน!?
กระต่ายครับไม่ใช่เหี้ย!!
ลองก้มลงดูใต้เตียงก็ไม่มี ในตู้ก็ไม่มี ห้องน้ำก็ไม่มี ชิบหาย!! ไม่ใช่ดิ กระต่ายหาย!!
“จะ.. จีมิน” ใครเรียกวะ อย่าบอกนะว่าผี!! แต่เสียงแม่งหล่อมากอ่ะ หันซ้ายหันขวาไม่เจอเลยกลับหลังหันไปมอง
เฮ้ยย!! นี่มันคนที่จูบกูในฝันนี่หว่า
หูกระต่ายลู่นั่นกับนัยน์ตาสีแดง ปาร์คจีมินจำได้ นี่กูหลับฝันแล้วหรอ? ตบหน้าตัวเองไปทีสองที
อีเหี้ยเจ็บ!!
เออกูไม่ได้ฝันไป ก็ได้แต่ยืนนิ่งเป็นหิน คือช็อคอ่ะ ขยับไปไหนไม่ได้เลย
“นะ.. นายเป็นใคร?” พูดเพราะเลยนะครับปาร์คจีมิน
“จำผมไม่ได้หรอครับ? ผมจองกุกไง” จองกุก? กระต่ายจองกุกน่ะหรอ? เห้ยๆ กระต่ายพูดได้ว่ะ
“ไม่ต้องตกใจนะครับ นายของผม” จองกุกสาวเท้าเข้าหาอีกคนเรื่อยๆกอดจะใช้แขนแกร่งโอบเอวเล็กไว้
“ผมไม่ได้จะมาหลอกนายนะ” มือใหญ่ยกขึ้นเกลี่ยผมอีกคนเบาๆก่อนจะไล้นิ้วไปตามโครงหน้าหวานที่ยังคงนิ่งอึ้งอยู่
กูอึ้งมากอ่ะบอกเลย ไม่ได้อึ้งที่มันกลายเป็นคนนะแต่กูอึ้งในความหล่อของมันอ่ะ
“ปกติผมปรากฎให้นายเห็นได้แค่ในฝัน แต่คืนนี้เป็นคืนปล่อยผี ผมเลยกลายร่างเป็นคนได้” นิ้วเรียวลูบปากอิ่มแผ่วเบา
“นายดูแลผมดีมากเลย เพราะนายรักผม”
“...”
“และผมก็รักนาย เพราะฉะนั้นคนที่แก้คำสาปให้ผมได้มีแค่นายนะครับ” พูดจบก็บดจูบลงไปบนกลีบปากอิ่มซึ่งจีมินเองก็ตอบรับเป็นอย่างดียอมเผยอปากออกให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาชิมโพรงปากหวานจนหนำใจ สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันไปมาสลับกับดูดดุนจนเกิดเสียงน่าอายขึ้น ทำไมปาร์คจีมินถึงยอมเจ้ากระต่ายยักษ์ขนาดนี้ทั้งๆที่เพิ่งได้เจอกันตัวเป็นๆครั้งแรก คงเพราะเจ้านี่ดูไม่มีพิษมีภัยและก็ความรู้สึกผูกพันกับเจ้ากระต่ายตัวนี้ล่ะมั้ง จองกุกผละจูบออกมาก่อนจะอุ้มร่างเล็กไปวางที่เตียงแล้วขึ้นคร่อมอีกคนไว้
“นายครับผมหิวจัง” เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ก็.. ถอยสิ จะไปเอาแครอทมาให้กิน”
“วันนี้ไม่อยากกินแครอทครับ”
“???”
ความคิดเห็น