คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Only Thing I Get For Christmas (Suga x Jimin)
Suga & Jimin
‘If you're the only thing I ever get for Christmas.
Then everything I wished for has come true.
You're the single light, I'm on my list.
You're my one and only Christmas wish.
The mistletoe is where I'll be waiting, meet me there.’
เสียงเพลงเดิมถูกเปิดซ้ำไปมาหลายรอบ ทั้งๆที่ในเครื่องเล่น MP3 ก็มีเพลงให้เลือกฟังอยู่หลายร้อยเพลง แต่จีมินก็เลือกที่จะฟังเพลง Only Thing I Get For Christmas ซ้ำอยู่เพลงเดียวอย่างไม่รู้จักเบื่อ...
วันที่ 24 ธันวาคม...
“จินฮยอง~ พวกเราไปรับซูก้าฮยองกันได้ยังครับ?” เสียงเล็กดังขึ้นถามพร้อมกับร่างเล็กๆวิ่งเข้าไปหาอีกคนที่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว
“หมอเขาเลื่อนเป็นอาทิตย์หน้าแล้ว นี่ซูก้าไม่ได้บอกนายหรอกหรอ?”
“ไม่นะครับ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพราะความสงสัย
“แล้วคนอื่นล่ะครับ หายไปไหนกันหมด?” พูดพลางเอื้อมมือไปหยิบขนมปังกระเทียมชิ้นเล็กๆที่จินเตรียมไว้เป็นมื้อเช้าขึ้นมากินเล่น
“นี่แน่ะ! กินเล่นได้ไง!” จินตีลงไปที่มือเล็กเบาๆพร้อมกับมองด้วยสายตาดุๆทำให้อีกคนต้องวางขนมปังที่อยู่ในมือไว้ที่เดิม
“คนอื่นเขาก็ไปเตรียมจัดปาร์ตี้วันคริสต์มาสกันน่ะสิ นายรีบไปช่วยเลยนะ อย่าอู้!”
“ค้าบบบบ”
ทำไมกันนะ? เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมซูก้าฮยองถึงไม่บอกผม เขาบอกทุกคนแต่กลับไม่บอกผม หรือเพราะผมไม่มีความสำคัญกับเขาแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ ทั้งๆที่เมื่อวันก่อนสัญญากันไว้แล้วว่าเขาออกจากโรงพยาบาลแล้วเราจะไปที่นั่นด้วยกัน...
...ที่ที่เรานั่งนับดาวด้วยกัน
...ที่ที่เราเคยนั่งฟังเพลงด้วยกัน
...ที่ที่ซูก้าฮยองบอก ‘รัก’ ผม
ผมไม่โกรธเขาหรอกที่มาไม่ได้ตามสัญญา ...แต่ผมน้อยใจที่เขาไม่ยอมบอกผมเรื่องนั้น…
“เย้! เสร็จซักที” วีตะโกนออกมาเมื่อแขวนตุ๊กตาตัวสุดท้ายบนต้นคริสต์มาสเสร็จ
“เสร็จแล้วก็รีบเก็บของสิ จะได้ไปหาซูก้าฮยองกัน”
“ครับผม โฮปฮยอง” วีพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนอีกคนเริ่มหน้าแดง
“ไปเก็บของเลย” เจโฮปพูดออกมาทั้งที่ยังเขินทำให้วียิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกแล้วยังใช้จมูกของตัวเองรั้นกับของอีกคนอย่างรักใคร่โดยไม่สนใจว่าตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่กันแค่สองคน
“เอ่อ... ผมว่าเรารีบเก็บของเถอะครับจะได้ไปเยี่ยมซูก้าฮยองกันซักที” จีมินที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นพร้อมกับเก็บของเข้าที่ด้วยความเร่งรีบ วีและเจโฮปเห็นดังนั้นจึงรีบช่วยเก็บอีกแรง
เมื่อทั้งสามมาถึงโรงพยาบาลก็พบกับจิน แร็พมอนสเตอร์ และจองกุกที่มาถึงอยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมดูซีเรียสกันจังล่ะครับ?” จีมินถามแร็พมอนสเตอร์เมื่อเห็นว่าต่างคนต่างก็มีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ... คือ... ซูก้าฮยองเข้าห้องไอซียูน่ะ” จีมินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำตอบก่อนจะหันไปมองจินที่กำลังยืนคุยกับหมอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“จ... จิน... จินฮยอง ซูก้าฮยอง... เป็นอะไรหรอฮะ?” เสียงเล็กสั่นเครือด้วยความกลัว
“ทำใจดีๆนะจีมิน คือ... ซูก้าเกิดอาการแทรกซ้อนจากการผ่าตัดน่ะ จู่ๆก็ช็อกหมดสติไป หมอบอกว่าตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่... ไม่รู้ว่าจะฟื้นเมื่อไหร่” จีมินนิ่งอึ้งไปสักพัก ดวงตาใสเริ่มแดงก่ำ
“ผ... ผมขอ... เข้าไปเยี่ยมได้มั้ยครับ?” พูดพร้อมทำท่าจะวิ่งเข้าไปแต่ก็โดนจินคว้าข้อมือไว้เสียก่อน
“ด... เดี๋ยวๆ ฮยองว่าอย่าเพิ่งเข้าไปดีกว่า ปล่อยให้ซูก้าพักผ่อนเถอะส่วนพวกเรากลับหอกัน” พูดจบก็จูงข้อมือเล็กเดินออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ
ระหว่างทางกลับจีมินไม่พูดอะไรกับใครเลย... เอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกรถจนทุกคนเริ่มเป็นห่วง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...
ตอนนี้ดึกแล้ว ผมกำลังเอาของขวัญมาหย่อนใส่ถุงเท้าให้บัดดี้อยู่ พวกเราเล่นบัดดี้กันแล้วผมก็จับได้จองกุก เห็นเจ้าเด็กนั่นบ่นว่าอยากได้รองเท้าอยู่ ผมก็เลยไปเลือกซื้อมาให้ หวังว่าจองกุกจะถูกใจนะ ส่วนผมไม่รู้ว่าผมขอบัดดี้มากไปรึเปล่า? ผมขอให้ซูก้าฮยองหายป่วยแล้วกลับมาหาผมให้ทันวันคริสต์มาส ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ผมก็แอบหวังลึกๆว่ามันจะเป็นจริง
‘We wish you are merry Christmas.
We wish you are merry Christmas.
We wish you are merry Christmas. And a happy new year!’
“จีมินฮยอง~ ลุกได้แล้วครับ รีบอาบน้ำแล้วตามลงไปนะครับ พวกเราจะเฉลยบัดดี้กันแล้ว” เสียงใสของจองกุกเรียกให้ผมตื่นขึ้นมา ผมพยักหน้ารับก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปหาทุกคนที่ตอนนี้อยู่กันพร้อมหน้าเลย
“เอาล่ะ ตอนนี้ทุกคนก็หยิบถุงเท้าของตัวเองมาไว้ในมือแล้วงั้นเรามาเฉลยบัดดี้กันดีกว่า เริ่มที่โฮปเลย เปิดดูของในถุงเท้าได้” จินฮยองเอ่ยขึ้นก่อนที่เจโฮปฮยองจะเปิดดูของในถุงเท้าแล้วหยิบของบางอย่างกับกระดาษแผ่นเล็กๆออกมา
“เลโก้! วี! รู้ได้ไงอ่ะว่าฮยองอยากได้?” โฮปฮยองเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ
“ฮยองเป็นคนพิเศษของผม ผมก็ต้องรู้สิครับ” วีพูดยิ้มๆพร้อมกับลูบผมอีกคนอย่างเบามือ
“อะแฮ่ม! ตานายแล้ววี” แร็พม้อนฮยองกระแอมออกมาทีนึงเมื่อเห็นสองคนนั้นเริ่มสวีทกันต่อหน้าคนอื่น ส่วนผมเองก็อดอมยิ้มให้กับความรักของวีและเจโฮปฮยองไม่ได้เหมือนกัน
ตอนนี้ทุกคนเริ่มเฉลยบัดดี้กันไปเรื่อยๆและก็ถูกอกถูกใจกับของขวัญที่ได้จากบัดดี้ทุกคนเลย
“รองเท้า! จีมินฮยอง! ขอบคุณครับ” จองกุกที่เพิ่งเปิดถุงเท้าออกดูของในนั้นกระโดดกอดผมจนผมเกือบจะล้ม
“ไม่เป็นไรๆ ถูกใจใช่ป่าว?” จองกุกไม่ตอบแต่ส่งยิ้มกลับมาให้ผมแทน
“ลองเปิดดูสิจีมิน” แร็พม้อนฮยองบอกกับผม ผมจึงค่อยๆเปิดถุงเท้าออกดู ...ว่างเปล่า...
“ซูก้าฮยองเป็นบัดดี้นายน่ะ” เจโฮปฮยองเอ่ยบอกผม ผมพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกลึกๆข้างใน
‘Only you can make this a merry merry Christmas.
There is one, and you know who you are.
My gift to you is all my heart.
Make my holiday, and hear me when I say.’
เวลาล่วงเลยมาจนเกือบสี่ทุ่ม จีมินยังคงนั่งฟังเพลงเดิมต่อไปเรื่อยๆ สายตามองไปยังเหล่าฮยองและเพื่อนๆที่กำลังฉลองวันคริสต์มาสกันอย่างสนุกสนาน ทำไมนะ? ทั้งที่ทุกๆปีพวกเขาก็ฉลองกันแบบนี้แต่ปีนี้สำหรับจีมินมันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน จีมินยังคงมองทุกคนที่กำลังรุมแย่งกล่องของขวัญที่แฟนคลับเอามาให้อย่างมีความสุข ถ้าเป็นเมื่อก่อนในกลุ่มนั้นต้องมีจีมินรวมอยู่ด้วย ...ทุกคนมีความสุขกันจัง ไม่ห่วงซูก้าฮยองกันรึไงนะ?...
เวลา 22 : 50 น.
ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว เหลือเพียงคนตัวเล็กที่ออกมาเดินเล่นที่ริมแม่น้ำของสวนสาธารณะใกล้ๆ หิมะที่กำลังโปรยปรายปกคลุมทุกพื้นที่ของถนน อากาศเย็นจัดทำให้ข้างนอกในตอนนี้ไม่ค่อยน่าเดินเล่นสักเท่าไร แต่จีมินก็เลือกที่จะออกมา...
...ออกมาตามสัญญา
...สัญญาของเขากับซูก้า
...สัญญาที่ว่าเขาทั้งสองจะมาเดินเล่นด้วยกันที่นี่
แม้จะรู้ว่าการมาตามสัญญาของตัวเองนั้นไร้ประโยชน์เพราะยังไงซะซูก้าก็ไม่มีทางมาที่นี่ในตอนนี้แน่ๆ แต่การที่ได้ออกมามันก็ทำให้เขารู้สึกดีไม่ใช่น้อย
จีมินเลือกนั่งตรงม้านั่งใต้ต้นเมเปิ้ลริมแม่น้ำซึ่งเป็นที่ที่เคยมีซูก้านั่งเป็นเพื่อน ดวงตาเรียวเหม่อมองดวงดาวที่วันนี้ดูระยิบระยับมากกว่าวันไหน น้ำใสๆเอ่อล้นออกมาช้าๆ ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด มันทั้งน้อยใจ ทั้งหวาดกลัว
...ซูก้าฮยอง
...อย่าเป็นอะไรนะ
...อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวนะ
...รีบกลับมาหาผมนะ
จีมินร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เสียงสะอื้นดังแข่งกับเสียงลมแรง ร่างเล็กหลับตาลงพลางกอดตัวเองแน่นเพื่อบรรเทาความหนาวแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
จู่ๆจีมินก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงของใครบางคนที่ดึงให้เขาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด...
...อ้อมกอดที่คุ้นเคย
...อ้อมกอดที่เคยได้รับ
...ความอบอุ่นที่เคยสัมผัส
จีมินลืมตาเงยหน้าขึ้นมอง ความมืดทำให้มองหน้าอีกคนไม่ถนัด ยิ่งน้ำตาที่ยังคลออยู่ยิ่งทำให้มองเห็นอีกคนไม่ชัด ...ใครกัน? ใครกำลังกอดเราอยู่?...
“ร้องไห้ทำไมเด็กน้อย?” จีมินตกใจเล็กน้อยไม่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของอีกคนดังขึ้น ...ไม่อยากเชื่อ เป็นเขาจริงๆด้วย...
“ซูก้าฮยอง!” ร่างเล็กโถมเข้ากอดอีกคนด้วยความดีใจ น้ำตาที่เหมือนจะแห้งไปหมดแล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง
“ฮยองออกมาได้ไง? หายดีแล้วหรอครับ?”
“ฮยองหายตั้งนานแล้ว” ซูก้ายกมือขึ้นยีหัวอีกคนอย่างเอ็นดู
“หายนานแล้ว? แล้วที่บอกว่าเข้าห้องไอซียูล่ะครับ?”
“ฮยองล้อเล่น”
“ล้อเล่น? นี่ฮยองล้อเล่นกับความรู้สึกของผมหรอฮะ?” จีมินผละออกจากอีกคนพร้อมกับพูดด้วยความโมโห
“ฮยองรู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงแค่ไหน? ผมกลัวไปหมด กลัวว่าฮยองจะเป็นอะไร กลัวว่าฮยองจะทิ้งผม กลัวว่าฮยองจะไม่กลับมา กลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าฮยองอีก กลัว... อุ้บ!” ซูก้าเลือกที่จะปิดปากอีกคนด้วยการจูบ ลิ้นร้อนค่อยๆรุกล้ำเข้าไปในปากเล็กก่อนจะกวาดชิมรสหวานจนทั่ว ลิ้นเล็กพยายามถอยหนีจากการรุกล้ำของอีกคนแต่ก็หนีไม่พ้น จีมินทุบอกซูก้าเบาๆเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ซูก้าถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย มือบางยกขึ้นเกลี่ยผมอีกคนอย่างทะนุถนอม
“ฮยองขอโทษ ฮยองแค่อยากเซอร์ไพร์สเราเท่านั้นเอง”
“เซอร์ไพร์สมากครับ” จีมินเอ่ยขึ้นงอนๆ
“อืม... อย่างน้อยคำขอของเราก็เป็นจริงแล้วไม่ใช่หรอ?” จีมินนิ่งไป นึกถึงคำขอที่เขาขอจากบัดดี้ ...ใช่ มันเป็นจริงแล้ว...
“ฮยองอย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ ผมกลัว” พูดพลางก้มหน้าลงอย่างเสียไม่ได้
“ครับ ฮยองจะไม่ทำอีกแล้ว” ซูก้ายิ้มอบอุ่นให้อีกคน มือบางค่อยๆเชยคางอีกคนขึ้นก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบอีกครั้งอย่างนุ่มนวลโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆ เมื่อผละออกจากกันใบหน้าเล็กก็ซุกลงกับอกอุ่น ซูก้ากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก สองคนกอดกันท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายในคืนวันคริสต์มาสอันแสนสุขพร้อมกับเสียงเพลงที่วนเวียนอยู่ในหู…
...และหัวใจของทั้งสองคน
‘All I ever wanted was you, this Christmas Yeah yeah yeah
I need you baby
You're the single light, I'm on my list
You're my one and only Christmas wish
The mistletoe is where I'll be waiting, kiss me there
I'll be waiting, kiss me there...’
----------END----------
Special part.
“ฮิ้ว!!!!!!!!!!!!! เดินจับมือกันมาเลยนะ” เสียงทุกคนในหอเอ่ยแซวสองคนที่เดินจับมือกันเข้ามา
“ไม่ต้องมาแซวผมเลย ผมยังไม่ได้เคลียร์เรื่องที่ทุกคนรวมหัวกันหลอกผมเรื่องซูก้าฮยองนะครับ” จีมินพูดคาดโทษ
“ฉันไม่รู้เรื่องนะ”
“ฉันก็ไม่รู้เรื่องนะ” ทุกคนปฏิเสธกันพัลวันก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องนอนไป ซูก้าและจีมินมองตามเพื่อนร่วมวงยิ้มๆก่อนจะหันมามองหน้ากันด้วยสายตาที่บ่งบอกว่ารักคนตรงหน้าอย่างสุดหัวใจ และคืนวันคริสต์มาสก็ผ่านพ้นไปด้วยความสุขของทุกคน...
ความคิดเห็น