ROMUSHA หยดน้ำตากลางสายฝน

สงครามคือข้ออ้างที่เลวร้ายที่สุดที่มนุษย์ใช้เพื่อความชอบธรรม

จนถึงวันนี้ เราไม่รู้เลยว่าเราได้อะไรจากสงคราม

เราสูญเสีย สูญสิ้น และสูญหาย

.

เกนหลงขอพาทุกท่านย้อนกลับไปในยุคของสงครามที่ใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์ของมวลมนุษยชาติ

สงครามที่กินเวลายาวนานกว่า 6 ปี

สงครามที่คร่าชีวิตผู้คนไปมากกว่า 60 ล้านคน

สงครามของคน 2 ฝ่ายที่ต่างอ้างความชอบธรรมของความคิดที่พวกตนคิดว่าเหมาะสม

โดยไม่ได้คำนึงเลยว่าผลของมันนั้นนำมาซึ่งความโหดร้ายเพียงใด

.

เจาะลึกเข้าไปบนเส้นทางรถไฟสายมรณะที่เราเชื่อกันว่ามีเพียงไทย-ญี่ปุ่น-และเชลยตะวันตก

ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่เลือนหายไปด้วยการกระทำของมนุษย์ด้วยกันเอง

คนกลุ่มหนึ่งที่จากแผ่นดินแม่มาตามอุดมการณ์ของผู้ทำสงครามอย่างไม่เต็มใจ 

และทอดกายไร้ชีวิตบนดินแดนสนธยาโดยไร้การบันทึกจดจำ

.

“หน้าที่ของฉันคือรักษาคนไข้ ไม่ได้คิดว่าเขาจะเป็นคนของใครหรือชาติใด สำหรับฉัน…ทุกคนคือมนุษย์”

“ผมอยู่ได้ด้วยความหวัง หวังว่าพรุ่งนี้เราจะได้รับอิสรภาพ ต่อให้ต้องทรมานแค่ไหน…ผมก็จะไม่ยอมแพ้”

‘ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีชีวิตเป็นอย่างไร หากต้องตกนรกทั้งเป็นที่นี่ ฉันขอออกไปเผชิญหน้ากับความตายข้างนอกเสียดีกว่า’

‘ด้วยหน้าที่ของผม ผมรู้ว่าผมทำอะไรไม่ได้มากกว่าไปกว่านี้ แต่ผมจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่กำลังผมจะมี อย่าไปจากผมเลย’

‘ไม่รู้หรอกว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้ด้วยว่าไปที่ไหน ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านไหม หากต้องตายที่นี่ ก็อย่าลืมกันนะ’

.

พร้อมจะเดินกลับไปบนเส้นทางสายเก่าที่เราคุ้นเคยกันไหมคะ

 ไปดูอีกหน้าหนึ่งที่ขาดหายไปในประวัติศาสตร์

กลับไปดูรายละเอียดบางอย่างที่คนไทยอาจไม่รู้ 

แต่มีบันทึกของเราอยู่ในหนังสือทั่วทุกมุมโลก

พร้อมหรือยังคะ

.

เริ่มตอนแรก 1 มกราคม 2566 เวลา 6.30 น. 

ลงทุก 2 สัปดาห์ ในวันเสาร์และอาทิตย์ นะคะ