อัศวินแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนใหม่

อัศวินแห่งรัตติกาล


นักเขียน : มือสังหาร
_____________________________________________________

          เมื่อเสร็จจากงานที่สมาคมนักฆ่าส่งมาให้ ร่างบางเดินเข้ามาในตรอกแห่งหนึ่งเท้าสอง

ข้างไปเรื่อยๆพร้อมกับกวาดสายตามองหาองค์รักษ์ประำจำตัว เสื้อคลุมสีน้ำตาลที่ใหม่เอี่ยมบัดนี้

เต็มไปด้วยของเหลวข้นสีแดงส่งกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนดวงตาสีฟ้ากลับขุ่นมัวและเย็นชาเหลือเกิน

เธอไม่เคยยิ้มมีแต่เหยียดยิ้มให้กับมนุษย์ผู้ที่น่าสมเพช มนุษย์ที่ฆ่าท่านพี่
             


             มังกรแห่งแสงจันทราถูกย่อให้เล็กขนาดเท่าฝ่ามือใหญ่ๆสองข้างมารวมกัน แม้จะเป็น

แค่มังกรแต่ก็ยังรับรู้ได้ถึงจิตใจของผู้เป็นนาย  ชีวิตนี้หน้าที่เธอช่างหนักหนาเหลือเกิน ทำไม

กัน...ทำไมต้องฆ่าท่านพี่ 
             


            กรี๊ซ
           


            มังกรคู่ใจที่เกาะอยู่ที่บ่าร้องออกมาเบาๆเพื่อให้กำลังใจ แต่เธอไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่รู้

แม้กระทั่งมีคนเดินตามหลังอยู่ สองเท้าหยุดเก้าไปข้างหน้า นาทีนี้เธอคิดถึงท่านพี่ที่อ่อนโยน

เหลือเกิน
             


           "ข้ารู้ว่าท่านคิดถึงองค์ชายทารัส"เสียงหนุ่มเอ่ยเข้มดังอยู่ข้างหลังเธอ ใบหน้าที่ร้อนแผ่ว

สะดุ้งนิดๆเมื่อรู้ว่ามีคนแอบเดินตามหลัง "ร้องออกมาบ้างก็ได้นะ...ข้าขอเรียกท่านว่า เฟเซีย ใน

ฐานะเพื่อนคนหนึ่ง" พูดจบร่างใหญ่ก็ดึงสาวร่างบางเข้ามากอด เพราะเธอไว้ใจเขา เธอจึงปล่อย

ไว้ น้ำตาที่เก็บเอาไว้นานปีค่อยๆไหลออกมาอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย 
               


            หลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีความสุขเลยสักนิด หากยิ่งนานภาพในอดีตยิ่งชัดเจนมาก

ขึ้น แม้ท่านแม่เองจะรักและเป็นห่วงเธอแต่ก็มิอาจมีเวลาให้ ชีวิตในรั้ววังช่างน่าเศร้านัก หลาย

คนในแดนปีศาจอยากเข้าวังมาเป็นเจ้าหญิง แต่หารู้ไม่ว่าตำแหน่งนี้มันต้องผ่านอะไรน่าเศร้า

ใจมายิ่งนัก หน้าที่และสิ่งที่ต้องทำก็เยอะเหลือเกิน
           


           สองร่างนั่งทิ้งตัวลงบนพื้นในตรอกอย่างช้าๆ เนวดิวกอดองค์หญิงของเขาไว้แน่น กลัว

ร่างนี้จะหายไป เขาไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสผู้หญิงที่สูงส่งและนักฆ่าอันดับสองอย่างเฟเซีย เขา

เองก็ยังไม่อยากยอมรับว่าเขาเองก็ตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้เสียแล้ว เธอคนนี้อ่อนโยนและอ่อนแอ

เกินไปที่จะยอมรับความจริงในบางเรื่อง ถึงเธอจะเป็นนักฆ่าที่แข็งแกร่งเขาไม่เกี่ยงแต่จิตใจเธอ

อาจไม่ได้แข็งแกร่งไปตามร่างกาย



            เวลาผ่านไปเนินนานน้ำตาใสไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวก้มหน้าร้อง

ไห้เบาๆกลัวว่าใครจะเห็นน้ำตา แต่เธอยังไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเธอเองก็กลัว...กลัวว่าเธอจะรู้ความ

จริงบางอย่างแล้วเธอก็จะไม่ไว้ใจเขา



              "ไม่ต้องห่วงหรอกเฟเซีย เธอจะอยู่ไหนฉันก็อยู่นั่น"เสียงหนุ่มเอ่ยแต่เธอกลับรู้สึกไม่

คุ้นเคย ใบเรียวยาวไข่เงยหน้าขึ้นมามองคนพูดด้วยความงุนงง ก่อนจะก้มลงเพื่อเช็ดน้ำตาแต่ก็

ไม่ทันมือใหญ่ที่จับหน้าของเธอไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ค่อยๆแห้งไป



              "นายนะ...เป็นแค่องค์รักษ์ อย่ามายุ่งกับเจ้าหญิงอย่างฉัน"เสียงหวานเอ่ยเรียบ ทว่า

มันเป็นคำสั่งที่องค์รักษ์ต้องทำตาม ร่างใหญ่จำเป็นต้องเบาร่างเบาให้เป็นอิสระ "เราเสียเวลามาก

แล้ว เอวเดวกลับไปอยู่ในสร้อยก่อน"



              กรี้ซ



              มังกรข้างกายร้องรับ ตัวของมันเปล่งแสงวาบก่อนจะหายไป



              "ส่วนนายเนวดิว...กลับไปซะ" จำเป็น...จำเป็นต้องทำ หากมนุษย์บุกไปที่วังอีกกลัวว่า

ใครจะเป็นอะไรเหมือนท่านพี่ กลัวว่าคนใดคนหนึ่งต้องตาย



              "...ขอรับ"แม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องยอมรับ สิ่งที่คนตรงหน้าทำย่อมมีเหตุผลเสมอ"กระ

ผมจะำเดี๋ยวนี้"เจ้าหญิงปีศาจในคราบมนุษย์ธรรมดาพยักหน้า เป็นเชิงตกลง



               เพียงไม่กี่วินาที ร่างของชายหนุ่มตรงหน้าก็หายไป ต้องอยู่คนเดียวสินะ รางบาง

เตรียมตัวจะหันหลังกลับสองเท้าเดินออกไปจากตรอก ก่อนจะเดินหายไปในความมืด


                
                หลังร่างบางไปหลายกิโลเมตร ชายหนุ่มในนามองค์รักษ์์นั่งเหม่อดูจากที่ที่จากมา

แม้คำสั่งจะให้กลับไปที่วัง แต่เขาก็ยังไม่ทำ นี้เขาฝ่าฟืนหรือ ! 



               ตุ้บ !



               เสียงชายหน้าใหม่เดินเขามา เนวดิวรู้ดีว่าเขาเป็นใครเลยไม่ได้หันกลับ เพราะบุคคล

ที่มาใหม่ไม่ได้คิดร้ายอะไร



               "นี้แกทำบ้าอะไรว่ะ"ไม่ทันที่กล่าวทักกัน ชายหนุ่มปริศนาก็ชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่

พอใจอะไรบางอย่าง



                "ฉันทำอะไร"เนวดิวพูดขึ้น เขาไม่ได้มองคนถามเขาเพียงเหม่อลอย เขาเองก็รู้ตัวว่า

เขาทำอะไร
ิ


                "แกกล้ากอดเจ้าหญิงรัชทายาทแห่งแดนปีศาจเลยเหรอว่า ไอ้เอริก" เนวดิวหรือ'เอ

ริก'หันกลับไปที่คนพูด เขาไม่ได้อ่อนโยนหรือนิ่มนวลเหมือนตอนที่อยู่กับฐานะองค์รักษ์แล้ว



                 "ขอสักครั้ง..."เขาเว้นเพื่อหยุดหายใจ และเขาก็ไม่อยากพูดคำนั้นออกมา"ก่อนตาย

ไม่ได้รึไงว่ะ ไอ้เทส"เอริกพูดเสียงเบา เขารู้อนาคตดี



                  รู้ว่าเป็นไปได้น้อยที่เขาจะเปลี่ยนอนาคต น้อยมาก...น้อยเหลือเกิน



                 "เฮ้อ~ถ้าฟารัสรู้ว่าแกกอดน้องสุดรักของมันละก็ แกคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้

หรอก"ชายปริศนา หรือ เทส นักฆ่าอันดันสามสมญานามเครื่องจักรสังหาร แซวเล่น พวกเขาคือ

เพื่อนเก่าของฟารัส ท่านพี่ของเฟเซีย ที่ตายสนามรบคราวก่อนเมื่อ "น่าเสียดาย มันตายไปเสีย

แล้ว"



                "อืม"เอริกได้แค่เพียงตอบรับสั้นๆ [อย่าพึ่งงงนะว่าเอริกเป็นใครมาจากไหนถึงกล้า

เรียกเจ้าหญิงรัชทายาทว่าเฟเซียได้ห้วนๆ กลางๆเรื่องจะมีเฉลยนะ><]




                "นายช่วยไปสืบมาทีว่าไอ้หัวเงินที่คุยกับเฟเซียเมื่อเที่ยงวันมันเป็นใคร"เอริกในคราบ

องค์รักษ์พูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน 



                ไม่ใช่แค่เฟเซียที่คิดถึงฟารัสพวกเขาเองก็ไม่ต่างจากเธอมากนะหรอก



                "เออๆนายเองก็รีบๆกลับวังซะ แต่ฉันไม่คิดหรอกนะว่าแกจะกลับจริงๆนะ"เทสแซว

เล่น  ตอนนี้เขาเองก็เหมือนกับโจ๊กเกอร์ดีๆนี่เอง 



                เอริกมองหน้าเทส เขารู้แล้วว่าใครคือตัวร้าย ไอ้หมอนี่รู้เยอะเสียจริง 



                เทสหันหลังกลับเตรียมตัวที่จะไปสืบเรื่อง'ไอ้หัวเงินคือใคร'ตามคำสั่งของเอริก ไม่กี่

วินาทีเขาก็หายไปพร้อมๆกับสายลมที่พัดมากระทบหน้าเอริก มันทำให้เขาพูดออกมาลอยๆ




                 "ขอโทษนะฟารัส กอดครั้งนี้แลกกับคำขอของนาย"สายลมอ่อนๆพัดมาผ่านตัวคน

พูด"ฉันจะถือว่านายเองก็ตกลงแล้วนะ"เอริกยิ้มให้กับทุกเรื่องที่ผ่านมาและคำขอของฟารัส...

--------------------------------------


                  10:00 ณ ลานน้ำพุ



 
                  หลังจากที่ร้องไห้ไปวันนั้นเฟเซียเองก็ไม่จะยอมรับเลยว่าเธอปล่อยให้เนวดิวกอด

เธอเข้าไปได้ยังไง ไอ้บ้าเอ๊ย ! 



                   ระหว่างที่เจ้าหญิงในคราบเด็กสาวธรรมดายืนรออยู่ที่บ่อน้ำพุที่แดนมนุษย์ว่า

ศักดิ์สิทธิ์นักหนา ความจริงมันก็แค่บ่อน้ำเ่น่าๆด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มที่คุ้นตาก็เดินเข้ามา เขาใส่ชุดสี

ดำพร้อมกับดาบที่อยู่กลางหลัง ดูก็รู้ว่าเป็นอาชีพนักรบ "เฟเซียเธอมาเร็วจังนะ"เมื่อเดินมาถึงเขา

ก็เป็นฝ่ายทักก่อน รู้อยู่ว่าเพื่อนคนนี้ไม่มีทางทักก่อนแน่



                   "ฉันมาตรงเวลา"เธอพูดเสียงเย็น ใบหน้ายังคงเรียบเฉยเสมอ 



                   "เดี๋ยวเธอรออยู่ตรงนี้นะ"เด็กหนุ่มหัวเงินบอกและเตรียมตัวจะเดินฝ่าผู้คนจำนวน

มหาศาลที่อยู่ด้านซ้ายมือ ไม่ทันที่เฟเซียจะได้ถามอะไรเขาก็หายไปแล้ว เร็วดีจริงนะ ไอ้นี่ ! 



                    หนึ่งชั่วโมงผ่านไปยังไม่เห็นวี่แววของชายหัวเงินเลย จะให้เรียกยังไงเล่า ก็ใน

เมื่อเธอเองก็ยังไม่รู้ชื่อเขาเลย 

   

                     กรี๊ซซซ



 
                   เสียงมังกรตัวหนึ่งดังบนฟากฟ้า เรียกให้เฟเซียหันไปมอง มันเป็นมังกรแห่งวารี

มังกรระดับกลาง พลังของมันมิอาจเทียบกับอัศวินแห่งแสงจันทร์ได้สักนิด

       


                     กรี๊ซซซ



                   มันปล่อยกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งลงมา เพียงไม่กี่เธอก็สามารถไปเอามาได้แล้ว ดูก็รู้

ว่ามีคนส่งมาให้เธอ เพราะหน้ากล่องแกะสลักเป็นชื่อของเธอ เจ้าหญิงเริ่มร่ายเวทไม่นานกล่องก็

เปิดขึ้น ข้างในเป็นกระดาษม้วนอยู่เมื่อหนึ่ง เมื่อคลี่ออกมา ก็พบลายมือที่ดูคุ้นตา



                    ' เซเดน ไรท์ เอมีท  กระผมตามสืบมาให้แล้วนะขอรับ

                                           
                                                                        เนวดิว         '




                   เฟเซียนึกโล่งใจที่เธอสั่งเนวดิวให้ไปตามสืบมาแล้ว ไม่คิดว่าจะได้เร็วขนาดนี้

ตระกูลเอมีทหรือ?ตระกูลนักรบที่ยิ่งใหญ่ในลาเนียร์และก็เป็นตระกูลสายเลือดรบรบอันดับสอง

ของลาเวียเสียด้วย ดูเมื่อเธอจะมองเซเดนผิดไปแล้ว



 
                 "เฮ้! เฟเซียมาทางนี้เร็ว" เซเดนที่อยู่ห่างจากเธอไม่ไกลแล้วก็ไม่ใกล้ตะโกนเรียก

ให้เธอได้ยิน แต่ถึงยังไงเสียงเบาแค่ไหนก็ไม่พ้นหูนักฆ่าอย่างเธอ



 
                  เฟเซียเดินไปจุดที่เซเดนเรียก ตอนนี้เขาใส่เสื้อคลุมสีเทาและก็ยืนเสื้อคลุมสีดำ

ให้กับเฟเซียที่ทำหน้างุนงง

 


                   "เอ้า ! ใส่ซะสิ" เจ้าของนัยต์ตาสีเขียวทำหน้าทะเล้น ทำให้คนผู้เป็นเจ้าหญิง

หงุดหงิดขึ้นมานิดๆแต่ก็รับมาแต่ดีโดยไม่ได้พูดอะไร 



 
                   ทั้งสองเดินมาที่ลานกว้างขนาดใหญ่รอบๆถูกล้อมไปด้วยผู้คนจำนวนมา




                   "ให้มาทำอะไรที่นี่"ใบหน้าเรียวไข่พูดขึ้นเรียบๆ ใบหน้าเย็นชาได้สม่ำเสมอเล่นซะ

คนข้างๆแอบเสียวสันหลัง 




                    "เอ...ฉันว่าฉันบอกเธอไปแล้วนะว่าเรามาเข้ากิลด์"ใช่...เขาบอกเธอเมื่อวานและ

เธอเองก็ตกลงไปแล้วแต่ที่เฟเซียอยากรู้คือให้มาทำอะไรที่นี้ เมื่อเพื่อนสาวตนทำหน้างง ชาย

หนุ่มจึงอธิบาย "เธอไม่รู้หรือไงการที่จะทำให้กิลด์ชนะก็ต้องประลองก่อน"



                   
                     "สองคน?"




                     "ฉันคิดว่างั้น"เซเดนพูดยิ้มๆและรีบเดินตรงไปก่อนที่จะโดนเพือนสาวฆ่าเอา

ทำไมนะเหรอ...ก็เธอไม่คิดว่าการทำกิลด์ใก้ชนะจะต้องมาประลองที่ลานกว้างด้วย แต่จะประลอง

ด้วยมีดสั้นเนี่ยนะ ? ถึงเธอจะรู้ว่าต้องมีการประลองแต่ไม่คิดว่าต้องใช้สถานที่ใหญ่ขนาดนี้ เธอ

ไม่อยากเด่นนะสิ




                     ' กิลด์คุณเฟเซีย สู้กับ กิลด์สี่ทหารเสือ ขอเชิญทั้งสองฝ่ายเชิญที่ลานประลอง

ด้วยนะครับ'




                    เสียงพิธีกรเอ่ยขึ้นและในนั้นก็มีชื่อเธอ คงไม่มีมนุษย์คนไหนชื่อเฟเซียหรอกนะ

คิดได้ดังนั้นทังสองจึงเดินไปที่ลานกว้าง





                   "ดูสิ เราเจอปัญหาหนักแล้วแหละมั้ง"เซเดนพูดขำๆ ไม่มีทางหรอกที่เขาจะแพ้ฝ่าย

ศัตรู แม้อีกฝ่ายจะเป็นสี่ทหารเสือก็ตาม  [สี่ทหารเสือคือกิลด์ที่ติดอันดับหนึ่งในห้าของกิลด์ที่เก่ง

ที่สุดในเอเธอร์        



                    หึ หึ เจ้าหญิงแดนปีศาจหัวเราะในลำคอเบาๆเธอเองก็ไม่คิดจะแพ้หรอกนะ

-------------------ขอโทษนะค่ะ สมองไม่ค่อยราบรื่น แต่งไม่ค่อยได้ไม่มีไอเดียเลยค่ะ ใครมีไอ

เดียดีๆก็บอกกันหน่อยนะคะ/ ขออนุญาติขึ้นตอนใหม่เลยนะค่ะ บอกตามตรงขี้เกียจ ! เเพราะไรเตอร์ไปฟินอยู่กับนิยายของเจ้าหญิง....(อะไรไม่รู้ลืม)ที่แต่งเรื่อง V.I.P DRNGON อ่ะเจ๊อะ!/ขออภัย....มีปัญหาในการลงบทความ ไรเตอร์ขอขึ้นบทใหม่โดยจบบทนี้ไว้แค่นี้ค่ะ

             
 
:)  Shalunla