อัศวินแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #2 : คำอนุญาต

เฟเซียล่า...สงครามไร้จุดจบ
นักเขียน : มือสังหาร

________________________________________________________________________________________


             ร่างบางของเจ้าหญิงรัชทายาทกำลังเดินอยู่บนระเบียง จุดหมายของเธออยู่แค่ไม่กี่ก้าวเท่านั่นเอง

     
           ก๊อกๆๆ



            "เข้ามา"ได้ยินดังนั้นทำให้เจ้าหญิงนัยน์ตาฟ้าผู้มาเยือนเปิดเข้าไป ดวงตาสีฟ้าดูเยือก

เย็นมองร่างมารดาที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ที่มุมห้องก่อนจะเรียกให้หันมา
           


            "ท่านแม่"เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังออกจากริมฝีปากอมชมพูของ'เฟเซียล่า'ทำให้ผู้ที่ถูกขาน

นามว่า'ท่านแม่'ต้องละจากหนังสือตรงหน้ามามองเจ้าของเสียงหวานนั้น
         


            "ลูกต้องการจะทำตามหน้าที่ที่พี่ชายฝากข้าไว้ ท่านน่าจะรู้ว่าลูกต้องการอะไร"
         


            "คำอนุญาตหรือ?" เจ้าของริมฝีปากอมชมพูพยักหน้า ใบหน้ายังคงเย็นชาไม่เปลี่ยน

ทำให้ผู้เป็นแม่แอบถอนหายใจเบาๆ



            "ทำไมลูกไม่ไปขออนุญาตท่านลุงละ?"
         


            "ท่างลุงออกเดินทางไปที่ป่าเวียน่าตั้งแต่เมื่อเย็นนี่แล้ว อีกอย่างท่านก็รู้ว่าท่านลุงต้องไม่

ให้ลูกไปแน่" ผู้เป็นแม่ไม่อยากฟังคำอธิบายของเฟเซียล่าเท่าไรนัก พลางคิด ถึงเราไม่ให้ไปยังไงเฟเซี

ยล่าก็ต้องแอบหนีไปอยู่ดี  คิดแล้วหนักใจเป็นที่สุด
         
 

          "แต่..." เสียงนั้นเว้นไว้ชั่วครู่ แต่เจ้าของสายตาเย็นช้านั่นก็ไม่สนใจกับคำว่า'แต่'สักเท่าไร เธอรู้ดีว่ายังไงเธอก็ต้องไป


            "ก็ได้ แม่อนุญาต"  ผู้เป็นแม่รู้ดี หน้าที่ของเธอคงจะไม่พ้นปล่อยให้เฟเซียไปทำตามสิ่งที่

เธอต้องทำ ตั้งแต่ที่พี่ชายของเฟเซียจากไปรอยยิ้มก็ไม่ได้ปรากฏอยู่ในบนหน้าหวานของเฟเซียนี้

อีกเลย
         


           "ว่าแต่จะไปยามไหนหรือ?" น้ำเสียงอบอุ่นปนความห่วงใยดังขึ้น สาวหน้าหนาวทำหน้า

ครุ่นคิดก็จะตอบ
         


           "อีกห้านาทีหลังจากออกจากห้อง" 
         


           "ทำไมต้องไปคืนนี้?" ใบหน้างามขมวดคิ้วเล็กน้อย อดเป็นห่วงไม่ได้ถึงแม้เด็กสาวที่อยู่

ข้างหน้าจะเป็นมือสังหารอันดับสองก็เถอะ
         


           "ไม่ต้องห่วง ลูกจะไปกับเนวดิว อีกอย่างที่ลูกไม่ไปตอนกลางวันเพราะกลัวมนุษย์จะจับ

ได้ว่าลูกเป็นปีศาจ" 
         


           "แล้วเอลเดลละ? เจ้าจะเดินเท้าไปหรือ" 
         


           "ยังไงลูกก็ต้องเอาไปอยู่แล้ว พียงแต่ผนึกไว้ในสร้อยก่อน"


           เจ้าของดวงตาสีฟ้าเย็นชาอธิบายเฉียดฉิวเหมือนกัยวางแผนไว้ก่อนแล้ว และมันก็ใช่ เธอ

วางแผนเรื่องนี้มา่เก้าปีแล้ว เธอคงไม่มีวันทำเสียแผนเด็ดขาด
           

            "งั้นลูกก็ไปเสียเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลาเปล่า" เด็กสาวใบหน้าเย็นชาพยักหน้าเป็นเชิง

เข้าใจก่อนจะเดินออกจากห้องใหญ่ 
_________________________________



             ณ ห้องที่ไร้แสงสว่าง หากเดินไม่ดีก็คงจะได้เจ็บตัวเป็นแน่แต่เหมือนเจ้าของห้องจะ

จำตำแหน่งของที่วางในห้องได้ดีผิดกับองค์รักษ์คนข้างหลัง



          "โอ๊ย!"เสียงร้องโอยครวญดังขึ้นมาเป็นรอบที่สามแล้วทำให้เจ้าของห้องเริ่มรำคาญ



          "เนวดิว หยุดแหกปากซักที!"และนี้ก็คงจะสุดทนแล้ว...



          "ก็ท่านปิดไฟไว้ทำไมล่ะขอรับ อีกอย่างนี้ก็สายเกินเวลาที่กำหนดแล้วนะท่านเดี๋ยวก็เช้า

หรอกขอรับ"เสียงหยุดอยู่แค่ตรงนั้นแต่เจ้าของเสียงไม่ได้หยุดและยังเดินต่อมาเรื่อยๆ



          "เจ้าก็หยุดเดินเสียสิ"เมื่อสิ้นเสียงเจ้าของห้องทำให้องค์รักษ์ตัวดีหยุดเดินทันที พลาง

คิดว่าเจ้าของห้อง หากข้าไม่เดินตามข้าก็ไม่ใช่องค์รักษ์ของท่านนะสิขอรับ คิดได้แค่นี้ก็ทำสีหน้าบูดบึ้ง

ทำให้เจ้าของห้องอดหมั่นใส้ไม่ได้ แต่ก็ต้องปล่อยไป



          "เอาล่ะ เรียบร้อย!เนวดิวไปกัน"



          "เมื่อครู่ท่านหาอะไรหรือขอรับ"สงสัยเจ้าเสียงคงจะสงสัยมานานแล้วแต่ไม่กล้าถาม

           ...กลัวเจ้าของห้องจะดุเอา




          "หาดาบของท่านพี่"เฟเีซียล่าบอกแค่นั้นพลางเดินไปที่หน้าต่างพร้อมร่ายเวทย์ 



          "ท่านเฟเซียขอรับ ท่านบอกราชนีไปว่าท่านจะเดินไปไม่ใช่หรือขอรับ ไฉนท่านใช้เวทย์

ลอยตัว" เหมือนว่าเจ้าของห้องคงจะเบื่อกับคำถามของเจ้าองค์รักษตัวดีนี้แล้ว เลยสนใจกับเวทย์

ที่ตนกำลังร่ายอยู่ ไม่กี่วินาทีก็เกิดแสง

ประหลาดภายในห้อง 



          แวบ!


       
        ....และดูเหมือนสิ่งมีชีวิตในห้องจะหายไปซะด้วยสิ
                                        

          ตุ้บ!
 
       
          เสียงเท้าของสาวหน้าหวานตกจากที่สูงมายังพื้นเท้าอย่างเบาบาง เนื่องจากตนเองรู้

เทคนิคดี อาจจะผิดกับอีกคนหนึ่ง...

       

          "โอ๊ย!!!"เสียงหล่ออย่างองค์รักษ์เนวดิวต้องร้องเสียงหลงเมื่อตัวของเขาตกลงมา

กระแทกกับพื้นธรณี เสียงนี้คงเป็นครั้งทีี่ร้อยแปดแล้วกระมั่ง จนเจ้านายเกิดความรำคาญกับองค์

รักษ์นักสำออย สีหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อย"เนวดิว เจ้าร้องอย่างนี้มาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว" ดวงตาสี

ฟ้ายังคงรักษาความเย็นชาได้เป็นอย่างดี ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไรนักแต่หากเธอยิ้มนะสิน่าคิด หึ

หึ



           "ขอโทษขอรับ กระผมไม่เคยใช้เวทย์นี้มาก่อนเลยทำไม่เป็น"



            ทีอย่างงี้ก็ทำเสียงอ่อย!แก้ตัวชัดๆ



           "ว่าแต่ที่นี้ที่ไหนกันนะขอรับ" ได้ทีทำเปลี่ยนเรื่องทั้งๆที่รู้อยู่แก่่ใจ



           "แดนมนุษย์..."เสียงเหวานกล่าวอย่างเยือกเย็น

           ใบหน้าเรียวคมเลื่อนไปมองสิ่งแวดล้อมใกล้ตัว เป็นป่าไ่ม่รกมากด้านหน้าเป็นหน้าผา

หากมองลงเป็นก็จะเห็นทันศนียภาพโลกมนุษย์ชัดเจน สีหน้าของเธอคราวนี้ไม่ได้เรียบเฉยแล้วแต่

หากเปี่ยมไปด้วยความแค้นและสมเพช สมเพชมนุษย์ที่ไม่รู้ชะตากรรมว่าปีศาจตนนี้ได้มาเหยียบ

แดนมนุษย์ ในเมื่อมนุษย์ฆ่าพี่ชายของเธอได้ เธอเองก็ฆ่ามนุษย์ได้เช่นกัน! นักฆ่าอันดับสองคน

นี้แหละที่จะทำลายแดนมนุษย์ไม่เหลือซาก!

          ดูเหมือนคนข้างๆเธอคงจะรู้ดีเวลานี้นายหญิงของข้าไม่อาจเล่นด้วยเมื่อเคยหากพูดอะไร

เข้าไปมีหวังจะโดนมีดปักกลางอกเป็นอันแน่ ทุกคนรู้ดีเวลาที่เจ้าหญิงรัชทายาทองค์นี้โกรธเป็นยัง

ไงแต่มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าใจเธอบาง...เธออ่อนโยน และมักจะยิ้มแย้มให้ทุกคนเสมอ หลายปี

แล้ว...ตั้งแต่ที่พี่ชายโดนสังหารไปทุกคนก็จัดงานศพให้อย่างยิ่งใหญ่และสมเกรียติ หากมนุษย์

ตนนั้น คนที่มาเหยียบดินแดนและชีวิตพี่ชายเธอ หากมันยังอยู่ในโลกมนุษย์ หากมันยังไม่ตาย

ฝันไปเถอะว่าชีวิตเจ้าจะอยู่ดีมีสุข ได้โปรดอย่างคิดเพราะปีศาจตนนี้อยู่แค่ข้างหลังท่านแค่เอื้อม

เดียว...



          "เจ้าหญิง มีคนมาขอรับ อยู่ห่างจากพวกเราไม่เกินสามสิบเมตรขอรับ"เสียงของเนวดิว

เอ่ยขึ้น อย่างมั่นคงเมื่อคิดถึงอดีตน่าช้ำใจอย่างท่านหญิงปีศาจตนนี้ พวกเราทุกคนต่างพยายาม

จะลืมแต่น่าเสียใจ...ไม่มีใครทำได้เลย



          "กี่คน?"สีหน้าเจ้าของเสียงดูอ่อนลง เฟเซียล่า ​ลืมๆไปซะ เจ้ายังต้องทำปัจจุบันให้ดีทีุ่

สุดนะ!



          "ฟังจากเสียงฝีเท้าแล้วประมาณห้าถึงหกคนขอรับ บวกกับม้าอีกหนึ่งตัว"



          "ข้าฝากเจ้าจัดการด้วยส่วนม้าเก็บไว้ เสร็จแล้วเราจะลงไปดูแดนมนุษย์กัน"



          "ขอรับ"เสียงหนุ่มเอ่ยตอบรับก่อนจะวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ปีศาจตนนี้หัวเหาะ

อยู่ในลำคอ



          "หึ หึ แล้วเราจะได้เห็นดีักัน ไอ้พวกโง่มนุษย์!"

---------------------------จบตอน1แล้ว รอตอน2ได้เลยจ้า-------------------------------------

ตอน2หนุกนะ //จากเพื่อนๆไรเตอร์ มันพิมพ์เองนะไรเตอร์ไม่เกี่ยว



         



:)  Shalunla