เกลียดกันนัก รักซะเลย

     “ฟ้าฝน ไปเล่นกับเพื่อนสิจ้ะ” หวานๆของคุณแม่ของฉันวัย 30 กว่าๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางดันหลังฉันที่ก่อนหน้านี้เคยหลบอยู่ที่หลังของคุณแม่

     ฉันมองเด็กชายตรงหน้า ที่มองๆดูแล้ว อายุก็น่าจะใกล้เคียงกับฉัน ซึ่งเค้าเองก็หลบอยู่ข้างหลังแม่ของเค้า เด็กชายลูกครึ่งญี่ปุ่นเหลือบมองฉันนิดหน่อยเหมือนกับฉันในตอนแรก ซึ่งหลังจากนี้ก็เป็นเหตุการณ์แบบเดียวกันกับฉัน คือแม่ของเด็กชายตรงหน้าก็ดันหลังเค้า ซึ่งมันทำให้เราประจันหน้ากัน เค้าเป็นเด็กที่ตัวเล็กและก็ดูบอบบางกว่าฉันมาก

     “นายพูดไทยได้มั้ย” เสียงเล็กใสของฉันเอ่ยถามขึ้นมา เป็นประโยคแรกที่ฉันเปิดปากพูดหลังจากเงียบและหลบอยู่หลังของคุณแม่อยู่นาน เค้าพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ “ฉันชื่อฟ้าฝนนะ!”

     “ฟ้าฝน...” เค้าพึมพำขึ้นมาเบาๆ เบาจนเกือบฉันจะไม่ได้ยิน แต่ยังดีที่พอจับใจความได้

      “อื้ม! ฟ้าฝน... แล้วนายล่ะ!?” ฉันถาม แต่เหมือนเค้าจะค่อยไม่เข้าใจเลยพึมพำคำถามนั้นอีกรอบ

     “ฉัน... หรอ...?”

     “ใช่! นาย... หมายถึงชื่อน่ะ นายชื่ออะไรหรอ”

     “ชื่อ... ของฉัน...” จนถึงตอนนี้เค้าก็ยังคงก้มหน้าก้มตาและทวนคำถามไปมา แต่เด็กอายุประมาณ 5 ขวบอย่างฉันจะไปรำคาญเป็นซะที่ไหน “นัต... สึ...”

     “นัตสึ! จากนี้เรามาเป็นเพื่อนกันนะ!” พุดจบ ฉันก็แบมือไปหานัตสึอย่างเชื้อเชิญ นัตสึที่ตกใจประโยคที่ฉันพูดนิดหน่อย แต่ก็เงยหน้าขึ้นมามองมือฉันพลางเอื้อมมือมาวางไว้ที่ฝ่ามือของฉัน “แม่คะ! หนูพานัตสึไปเล่นข้างนอกนะคะ”

     “ได้จ้ะ แต่อย่าออกไปไหนไกลนะลูก” แม่ของฉันเอ่ยขึ้น

     “ค้า...” ส่วนฉันก็ขานรับ พลางลากให้นัตสึวิ่งตามมา

     “เป็น... เพื่อนกัน...” นัตสึพึมพำเบาๆ ก่อนจะมองมาที่มือของฉันที่กำลังจับมือของเค้าพลางลากตัวเค้าให้ตามฉันมา “เราเป็นเพื่อนกัน...”

.

.

.

     แต่ใครจะไปเชื่อล่ะว่าเด็กที่ชื่อนัตสึ ที่ดูยังไงก็แสนจะบอบบางสมัยแต่ก่อน เมื่อเทียบกับตอนนี้ อย่างกับฟ้ากับเหว ไม่น่าโตขึ้นมาจริงๆเลย ทั้งชอบแกล้งฉัน พาฉันซวยสารพัด ครั้งนี้ล่ะ ฉันจะตัดนายออกจากชีวิตนี้ให้ได้!!