นิยายเรื่อง The music of love ดนตรีรักมัดหัวใจเธอ

 บทนํา

 ห้องดนตรีหรูเเห่งหนึ่งในโรงเรียนที่หรูหรา  ไปหมด  จะมองทางไหนๆ  ก็มีเเต่คน  หล่อ ๆ สวย ๆ น่ารัก ๆ อยากบอกว่าโรงเรียนนี้รวมนักเรียนน่าตาดีนั่นเอง

 เสียงดนตรี  บรรเลง  ขึ้น  เสียง  เปียนโน  ดังขึ้น  ตัดกับเสียง  กีต้าร์(1)  ทั้งสองบรรเลงควบคู่กันอย่างไพเราะ  น่าฟัง  เสียงกลอง  บรรเลงขึ้นบ้าง  คลอไปกับเสียงร้องที่ขับกล่อมมันออกมาได้ดีเยี่ยม

 เสียงทุ้มเพราะเเละหนักเเน่น  น่าฟัง  เสียอะไรอย่างนี้  นะ  เสียง  เบส  กีต้าร์(2)  พร้อมกันบรรเลงเพลง  อยาก  เบา ๆ ตามจังหวะ  ใน  ตัวโน๊ต  กระดาษหลายใบตัวโน๊ตหลายตัวโดนเจ้าของเสียงร้องนําทิ้งมันลงพื้นอย่างไม่เสียดาย

 เสียงดนตรีหยุดบรรเลง  ต่างคนต่างมองหน้ากันว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงหยุดร้อง  เขาผู้ที่ร้องนํา  ตัวหน้าอย่างไม่พอใจกับการร้องแบบนี้  เขาไม่ใช่คนที่  ถนัดร้องเพลงช้าเเบบนี้  มันไม่เข้ากับเขาเสียเลย

" ป๊อปหยุดเล่นทําไมว่ะ ?" ชายหนุ่มมือกลอง  วางไม้ลง  หันไปถามเพื่อนร่วมวง

" ข้าไม่ชอบว่ะ  ไม่ชอบร้องเพลงช้า " เขาทําหน้าไม่พอใจ

" เอาน่าเว้ย  ร้องๆไป  ใกล้ถึงวันเเสดงเเล้วนะเว้ย ?" มือกีต้าร์วางกีต้าร์ลงพร้อมเดินเข้ามาเเตะไหล่เพื่อน (1.)

" นั่นดิไอ้ป๊อป " มือเบส  บอก

" เอ่อ  เว้ย ๆ--* ให้มันได้แบบนี้  ดิว่ะ " ป๊อปสถบ

" ป๊อปปี้  อย่าพึ่งอารมณ์เสียดิ " คนเล่นเปียนโนบอก

" พี่ป๊อปจะฟังอะไร  ฮ่า ๆ เชื่อผมดิ " เขาคนนี้  วางกีต้าร์(2)ลงเดินมารวมกลุ่ม

 เฮ้อ .. พวกเขาเเต่ละคนในวงมีนิสัยที่เเตกต่างกันโดยสิ้นเชิง  เขา  ป๊อปปี้ :: ร้องนํา  มีนิสัยใจเเข็งเหมือนหิน  เกลียดผู้หญิงไม่มีที่ติ  มันมีความหลังอยู่นะ .. เขา  เขื่อน :: กลอง  ชายผู้มีเสน่ห์หญิงชอบเยอะ  ลั้ลลาไปวันๆ  เคนตะ :: เบส  คนนี้สาวกรี๊ดเยอะ  เจ้าชู้  ซะไม่มีที่ติเลย .. จองเบ :: เปียนโน  หนุ่มเกาหลีเเท้  ที่มาพร้อมความสามารถ .. โทโมะ :: กีต้าร์  เห็นเเบบนี้หนุ่มคนนี้  ร้ายลึกนะ .. เควิน :: กีต้าร์(2)  น้องเล็กสุดของวงมีความสามารถกวนคนในวงเเทบจะฆ่าเขาได้เลยที่เดียวเพราะความกวน  เเละ  ความบ้าบิ่น  นี่แหละ  เข้าทั้งหมดนี่แหละมารวมตัวกันเป็น  วง The Good stuff. ความน่ากลัวก็นักร้องนําเนี่ยแหละถึงชื่อนี้น่ะ

" ไอ้เคแกอย่ามาทําเป็นรู้ดี --*" เขามองค้อนให้น้องสุดป่วน

" เเล้วมันถูกของไอ้เคเปล่าละว่ะ " เคนตะถาม

" เอ่อ  จริง  เว้ย ๆ เเล้วจะอยู่ในนี้ทั้งวันเลยไงว่ะ  หิวเเล้วนะเว้ย --* ไปหาไรกินกัน "

" ทําเป็นเปลี่ยนเรื่องนะไอ้ป๊อป  เออ  จะว่าไป  ข้าก็หิววะ  ไปเหอะ " เขื่อนบอก

 เขามองหน้า  ดูเหมือนจะมีคนเงียบๆ  ใช่  โทโมะไง  เขาเงียบจนน่ากลัวไปเลย  พวกเขาเดินออกจากห้องดนตรีสุดหรูตรงดิ่งไปที่โรงอาหาร  สุดหรู ( โรงเรียนนี้เว่อร์ )

 โรงอาหาร

 โรงอาหารที่นี้ใหญ่กว่าบ้าน4หลังใหญ่ๆ  เสียอีก  เพราะ  นักเรียนเยอะไง  เลยทําใหญ่ขนาดนี้  เเต่ถ้าเป็นป๊อปปี้  ที่ไม่ชอบผู้หญิงละก็เขาจะฝากเพื่อนไปซื้อเเล้วหาที่นั่ง  ลับตาคนเสียมากว่า  เขาไม่ชอบเพราะมันขัดในตัว

" เฮ้ย ..." ป๊อปปี้ที่กําลังจะพูดก็ถูก  เเทรกขึ้นมา  เสียก่อน

" ข้ารู้ว่าแกจะพูดไร  เอาเงินมาเดี๋ยวข้าซื้อ --* แกก็งี้ทุกปี " เคนตะพูด  อิดออด ?'

" เอ่อ ๆ ขอบใจที่รู้  เอาไป  เหมือนดิมนะ "

" ฮ่า ๆ ไปเถอะว่ะ  ป๊อปมันจะไปหาที่นั่ง  ฮ่า         ๆๆ " เขื่อนพูด

" เดี๋ยวมานะฮะ  พี่  อย่าแอบไปหลีสาวละ  ฮ่า  ๆๆ " เควินพูด

 เขายกเท้าที่จะเเตะ  เข้าไปที่ปากเสียๆๆ  ของเควิน  เเต่ดีที่หนุ่มตัวเล็กหลบได้

" แกไม่กวนฉันสักวันแกจะตายมั้ยว่ะ  ไอ้เค --*" เข้าทําอารมณ์หงุดหงิด

" หนีเถอะเว้ย  ป๊อปโมโหเเล้วว่ะ  ฮ่า ๆ" โทโมะ  บอกพร้อมหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

 ทั้ง 5 คนเดินออกไปทิ้งไว้ให้ป๊อปปี้  หาที่นั่ง  คนเดียวตามลําพัง  เเต่วันนี้มันไม่เหมือนวันก่อนๆน่ะสิ  วันนี้เขารู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ตลอด  เลย

" อะไรว่ะ  คิดไปเสียงมั้ง " เขาพูดกับตัวเอง  ก่อนเดินหาที่นั่ง  พอเจอก็ตรงเข้าไปนั่งทันทีไม่รีรอให้ใครบอก

 ไม่นานนักเสียงทุ้ม ๆ หลายเสียงก็  เเว่วมาเเต่ไกบ  พร้อม  ปรากฏตัว  นั่นแหละเพื่อนร่วมวงของเขาเอง

" มาเเล้วเว้ย  "  เสียงของจองเบบอกว่ามาถึง  จะเป็นแบบนี้ประจํา  สําหรับเขาคือเรื่องธรรมดาที่สุด

" เเล้วไอ้เคน ...?" เขาถามเพื่อนๆ  เพราะไม่เห็นเเม้เเต่เงาเคนตะ

''มันไปหลีหญิงอยู่เว้ย'' โทโมะบอกพร้อมวางข้าวลง

''ไอ้เวร หิวเว้ยหิวจะกินเว้ยจะกิน- -*'' เขาทําหน้าเซ็งเพราะเพื่อนตัวดีเป็นแบบนี้ประจํา เขาคงฝากไปซื้อผิดคนซะเเล้ว

ไม่นานเพื่อนตัวดีก็โผล่มาให้เป็น กับของมากมายที่ได้รับจากสาวๆในโรงเรียน

''โห ! พี่เคนสุดยอดอะ *0*'' เควินทําตาลุกวาว

''ไม่เท่าไหร่ๆ ฮ่า ๆ นี่ข้วแกไอ้ป๊อป'' เขาว่าเเล้ววางข้าวของลงจดหมด

''ขอบพระคุณขอรับคุณเคนที่แกยังเอามันมาให้ฉันกิน ไม่กลับมาชาติหน้าเลยละไอ้บ้า!!'' เขาประชดพร้อมดึงจานข้าวเเล้วตัดกิน ๆๆ ด้วยความหิวกระหาย

ทั้งหมดนั่งลง พร้อมทานอาหาร พวกเขากินอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจมีคนมาขอถ่ายรูป นั่งด้วย ก็เขาพวกนี้ป๊อปน่ะสิ  ไม่นาน ข้าวในจานทั้ง 6 ก็หมดลงในพริบตา ไม่ถึง 10 นาที ที่พวกเขาใช้เวลาอยู่ตรงนี้

''ไปเหอะ วะ อยู่นานเเล้วมันยังไงๆ อยู่...'' คําพูดปกติของป๊อปปี้

''ยังไม่หายอยู่หรอว่ะไอ้ป๊อปโรคกลัวผู้หญิงเนี่ย'' เขื่อนเอ่ยถาม เพราะเพื่อนยังไม่หายจากโรคบ้านี่มันหลายปีเเล้วนะที่เขาเป็น ตั้งเเต่รวมตัวกันเข้าวงเลยมั้ง

''เเล้วแกเห็นมันหายหรอเขื่อน'' จองเบพูดพร่างมองไปรอบๆ ''เหมือนมีคนมองว่ะ ไปเหอะๆ'' เขาพูดต่อ

ทั้งหมดมองหน้ากันพร้อมก้าวเดิน ออกจากที่นี่เพราะไม่อยากอยู่นานมันไม่เหมือนวันอื่นวันนี้มีคนจ้องมองพวกเขาทั้ง 6 ขนาดที่เดินไปนั้น เคนตะก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

'โครม'

''โอ๊ย ๆ เจ็บ ชะมัดเลย'' เสียงเล็กหวานกล่าวพร้อมลูบที่ ก้นที่กระเเทกพื้นเต็ม ๆ

''ขอโทษ ๆ เธอเป็นไรรึเปล่า ? เอ๊ะ ? เธอเด็กใหม่เหรอ ?'' เคนตะถามเพราะเขาไม่เคยเห็นเธอเลย เขาเห็นหญิงสาวมาทั้งโรงเรียนจําได้หมดแหละ ว่าใครเป็นใครก็หน้าเดิมๆ ทั้งนั้น

หญิงสาวตัวน้อยที่ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นมองด้วยความสงสัย ว่า อะไร พวกเขาเป็นใครเเต่ละคนทําไมน่าตาดีแบบนี้นะ โอ๊ะ ! เขาน่าตา ขั้นเทพทั้งนั้นเลย เธอจับที่หัวหน้าวินเเล้วเป็นลมไปซะอย่างนั้น

''อะไรว่ะ - -*'' เคนตะถามอย่าง งง เขาทั้ง 6 มองหน้ากันก่อนจะมีใครคนหนึ่งอุ้มเธอขึ้นเเล้วเดินหน้าต่อไปที่ห้องพักของพวกเขา