[Fic Got7] เธอจะอยู่ในใจฉันตลอดไป {MarkBam}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

จะเก็บมันเอาไว้ในใจ 

เมื่อครั้งมีเธอและฉันรู้สึกครั้งนี้ยังไง

ให้เป็นความคิดถึง..แม้นานเท่าไหร่

เธอจะอยู่ในใจเป็นเรื่องจริงในความทรงจำ ..

Talk Talk 

สวัสดีดีจ้า ผู้ที่(หลง)เข้ามาอ่าน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเค้าอ่ะ ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะค่ะ จะได้มีกำลังใจในการแต่งอีก เค้าอาจจะแต่งไม่เก่งไม่ บรรยายไม่เก่งก็ขอโทษด้วยน๊า ช่วยเม้นด้วยน๊าา ไม่เม้นงอล -^- (?) 
มีเรื่องจะพูดแค่นี้แหละอิอิ บ๊ายบายยย 

ขอบคุณ Theme สวยๆ  :D
จาก  ◊ SQWEEZ


 

◊ SQWEEZ

เนื้อเรื่อง

ก่อนอ่านควรเปิดเพลงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวจะไม่ได้ฟิลลิ้ง(?) ถ้าใครอ่านในโทรศัพท์สามารถเปิดเพลงอื่นแทนได้จ้าาา
http://www.youtube.com/watch?v=qnGTC8EUUes

“ พี่มาร์ค...แบมว่าเราเลิกกันเถอะ ”

“ ทำไมแบม !? พี่ทำอะไรผิด?บอกพี่ได้ไหม ”

“ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แบมแค่รู้สึกว่าเราต่างกันเกินไป.. และแบมก็มีคนใหม่แล้วด้วย ”

“ ทะ..ทำไม ”

“ แบมว่าแบมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว แบมขอตัว ”

ร่างเล็กที่มีชื่อว่าแบมแบมได้เดินออกไปทิ้งไว้แค่เพียงร่างสูงที่มีชื่อว่ามาร์ค ต้วน  นั่งอยู่คนเดียวบนดาดฟ้าโรงเรียนที่เขามักจะนัดมาเจอกันบ่อย  เจ็บ..เจ็บจนไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้ ที่ผ่านมาเขาดูแลแบมแบมเป็นอย่างดีแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกอะไร เรียกให้มาฟังคำบอกเลิกแล้วก็จากไป ทำได้ยังกัน! จิตใจทำด้วอะไร !!

ผ่านไป1อาทิตย์

ณ ผับW

เสียงในผับแห่งนี้ดังมากและจังหวะที่น่าเต้น มีหลายคนที่ลุกไปเต้นบ้างหรือบางคนใช้โอกาสนี้ในการหาคู่นอน แต่ไม่ใช่กับมาร์ค ต้วน ที่นั่งกระดกเหล้าอย่างกับน้ำเปล่าเป็นว่าเล่น ในเวลานี้เขาไม่สนใจใครทั้งนั้นแม้กระทั้งหญิงสาวที่สวยหุ่นเอ็กซ์มาอ่อยเขาถึงที่เขากลับไม่สนใจ เพราะเวลานี้เขายังทำใจไม่ได้ถึงจะผ่านมาแล้ว1อาทิตย์แล้ว และในโรงเรียนเขาก็ยังไม่เห็นแบมแบมเลย

“ อ้าว.. ไงมาร์ค มึงมาทำอะไรในผับว่ะ ไม่ไปดูแลแบมแบมหรอ? ”

“ ดูแลเชี้-ยไร กูเลิกกับแบมแบมแล้ว ”

มาร์ค ต้วน ยังคงกระดกเหล้าต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจ แจบอมหรือเจบีผู้เป็นเพื่อนสนิทของมาร์ค

“ มึงว่าไงนะ ! มึงเลิกกับแบมทำไม!? ”

“ กูไม่ได้เป็นคนบอกเลิก แบมเป็นคนบอกเลิกกับกูเอง ”

“ ได้ไง..แบมไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับมึงหรอ.. ”

สิ่งที่เจบีพูดออกมา ทำให้มาร์คถึงกับเลิกคิ้วสงสัย

“ เรื่องละ.. ”

แต่เขาก็ยังพูดไม่จบก็มีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้นมา

“ พี่มาร์ค หวัดดีคร๊าบบ ”

เสียงนั้นคือ ยูคยอม รุ่นน้องคนสนิทและเป็นเพื่อนสนิทของแบมแบม

“ หวัดดียูคยอม ”

“ อ้าว.. พี่มาร์คแล้วแบมล่ะ ? ไม่ได้มากับพี่หรอ ”

ยูคยอมหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาคนที่มันเอยชื่อออกมา

“ อะไรของพวกมึงเนี่ย ทำไมต้องถามหาแบมกันห่ะ! กูกับแบมเลิกกันแล้ว ! แบมเป็นคนบอกเลิกกับกูเอง ”

“ ว่าไงนะ พี่มาร์ค!? ทำไมพี่ไม่ยื้อ ! กับไปหาแบมเดี๋ยวนี้! ”

ตอนนี้ยูคยอมโกรธจัดเป็นอย่างมากเลยกระชากคอเสื้อมาร์คเข้ามาใกล้ๆ

“  ใจเย็นๆยูคยอม พี่ว่าแบมมันยังไม่ได้บอกมาร์คเรื่องนั้น ”  เจบีห้ามยูคยอมก่อนจะมีการชกต่อยกัน

“ อะไรของพวกมึงเนี่ย! แล้วเรื่องอะไรที่แบมยังไม่ได้บอกกู !! ” มาร์คเริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่มีแต่คนถามหาแบมแบม แล้วเหมือนมีเรื่องที่เขายังไม่รู้เกี่ยวกับตัวแบมแบม

“  แบมมันเป็นลูคิเมียระยะสุดท้ายรู้ไว้ซะด้วยแล้วกลับไปดูแลแบมเดี๋ยวนี้ ก่อนมันจะไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้!!! ”

“ !!!! ”

โรงพยาบาล I

ผมรีบวิ่งไปไปยังห้องพิเศษทั้งทีหลังจากที่เจบีกับยูคยอมบอกว่าแบมแบมอยู่โรงพยาบาลอะไรและห้องไหน เมื่อผมผลักประตูเข้าไปก็พบกับยองแจและจูเนียร์ที่นั่งเฝ้าแบมแบมอยู่

“ แบม.. ”

“ พี่มาร์ค  แบมเขาเป็.. ”

“ พี่รู้แล้ว แบมทำไม ทำไม ฮึก! ทำไมไม่บอกพี่ ”

ไม่มีแล้วความเข้มแข็ง ตอนนี้น้ำตาของลูกผู้ชายได้ไหลออกมาแล้ว ผมมองร่างเล็กที่หลับใหล ร่างกายเคยสมบูรณ์แต่ตอนนี้กลับผอมลงไปมาก  ผิวสองสีที่เคยดูน่าหลงใหลกลับซีดแทน ผมเดินเข้าไปกุมมือร่างเล็กอย่างบางเบากลัวว่าถ้าจับแรงไปจะทำให้ร่างของแบมแบมแตกสลายไป

“ เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ” ผมหันไปถามยองแจและจูเนียร์ที่ยืนอยู่ไม่ห่าง

“ คือ..เมื่อเดือนที่แล้วแบมเขามาเล่นที่บ้านของผมแล้วเลียดไหลผมเลยพามาโรงพยาบาล หมอบอกไว้ว่าแบมเขาเป็นลูคิเมียระยะสุดท้ายและจะอยู่ได้อีกไม่นาน ซึ่งเรื่องนี้แบมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลย แบมเขาขอร้องพวกผมว่าอย่าไปบอกพี่มาร์ค เขาบอกว่าจะเป็นคนบอกเองแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอาการของแบมกับทรุดหนักอย่างที่เห็นแล้วครับ ฮึก! ”

ยองแจเป็นคนอธิบายให้มาร์คพร้อมกับน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่พร้อมๆกับมาร์คที่ฟังแล้วน้ำตายิ่งไหลมากขึ้นกว่าเดิม ทำไม? ทำไมผมเป็นแฟนที่แย่จัง ทำไมผมถึงปล่อยให้แบมทรมานแบบนี้

“ ยองแจ จูเนียร์ ~~!!! อะ.. อ้าวมาร์ค ” เป็นเสียงแจ็คสันที่ตะโกนออกมาแต่พอเห็นผม มันรีบหุบปากไป

“ มีอะไรหรอ? ” เป็นจูเนียร์ที่หันไปถามแจ็คสัน

“ กูมีวิธีจะช่วยแบมแล้วว ! ”

“ ช่วยยังไง? ” เป็นผมที่หันไปถามเอง

“ มึงเชื่อเรื่องพับนกกระเรียน1,000ตัวไหม?ว่าถ้าพับถึง1,000 ตัว จะช่วยให้คนไข้หรือเจ็บปวดอาการดีขึ้น? ”

“ ไร้สาระนะสั้น =__= ” เป็นยองแจที่ตอบแจ็คสันไป

“ กูว่าลองดู ”

“ ว่าไงนะ? พี่มาร์ค ” ยองแจหันมาเลิกคิ้วใส่ผม

“ พี่ว่าลองดู อะไรที่มันทำให้แบมอยู่ได้นานๆ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ อะไรที่พี่จะทำได้พี่ยอมทุกอย่าง ”

 ผมมองไปที่แบมแบมที่นอนหลับอย่างไม่รู้เรื่อย แบมรอพี่ก่อนได้ไหม พี่จะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้แบมอาการดีขึ้น

“ งั้นพวกผมจะช่วยพี่ ”

“ ว่าไงนะ? ”

“ พวกผมก็จะช่วยพี่อีกแรง พวกผมก็อยากเห็นแบมอาการดีขึ้นเมื่อกัน ”

“ ขอบคุณนะ ”

พวกผมที่เอาแต่พับนกกระเรียนอยู่อย่างนั้นก้มี เจบี ยูคยอม แจ็คสัน ยองแจ จูเนียร์ คอยพับช่วยผมมาตลอดนี่ก็ผ่านมา5วันแล้ว แบมก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย อาการก็เริ่มทรุดหนักเรื่อยๆ บางคนผมก็ท้อเหมือนกันนะ แต่เพราะมีพวกเจีบีช่วยกันปลอบว่าแบมต้องดีขึ้น มันทำให้ผมต้องสู้ ! วันนี้ผมมาเฝ้าแบมแบมแทนยองแจกับจูเนียร์ เพราะเขา2คนไม่ว่าง

“ อืมมมม ”

สะ..เสียงนั้นมันแบมแบม

“ บะ .. แบม ”

“ พะ..พี่มาร์ค มาได้ไงฮะ ” แบมแบมทำหน้าตกใจเมื้อเห็นผม

“ พี่รู้ความจริงหมด ฮึก! พี่นะเป็นแฟนที่แย่จริงๆ ฮือออ ”

“ พี่มาร์ค! อย่าร้องไห้สิ พี่มาร์คไม่เหมาะกับน้ำตาหรอกนะ ขี้เหร่หมดแล้ว -3- ”

“ ก็แบม แบม ”

“ ไม่เอา ไม่ร้องๆ แบมยังอยู่ตรงนี้กับพี่มาร์คนะ ^^ ”

“ แบมมมม ” ผมโผกอดน้องแน่นด้วยความคิดถึงมานาน

“ ย๊าห์! พี่มาร์ค แบมหายไม่ออก =0= ”

“ พี่ขอโทษ พี่ดีใจมากไปหน่อย แหะๆ ”

“ บู้วววว ”

หลังจากนั้นผมก็เล่าหลายเรื่องให้แบมฟัง สักพักพวกเจบีก็เข้ามาเยี่ยมพวกมันตกใจมากเลยโผกอดเข้าแบมด้วยความคิดถึงเหมือนผม

ไม่นาน..นกกระเรียนที่พวกผมพับก็ครบ1,000ตัว วันนี้ผมเลยพาแบมออกมานั่งรถเข็นแทนแล้วพาออกไปข้างนอก

“ พี่มาร์คจะพาแบมไปไหนหรอ? ”

“ เดี๋ยวก็รู้ ^^ ”

“ บู้ววว -3- ”

ผมพาแบมแบมมายังลานกว้างที่พวกผมจัดไว้ นกกระเรียนหลายตัวพากันบินลงมาจากข้างบนด้วยฝีมือของพวกเจบี แบมแบมมองมันด้วยความเพลิดเพลิน

“ แบม..ชอบมันไหมครับ? ” ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูแบมแบม

“ ชอบสิ แบมชอบมันมาก ”

ผมเดินไปนั่งคุกเข่าข้างหน้าแบม แล้วหยิบนกที่บนปีกทั้งสอบเขียนว่า ‘Forever Young’ ไว้บนมือแบมแบม

“ พี่รักแบมนะ และพี่จะรักแบมตลอดไป.. ”

“ ฮึก! พี่มาร์ค แบมก็รักพี่มาร์คนะและจะรักตลอดไป..ฮึก! แบมขอโทษที่ไม่ยอมบอกพี่มาร์ค แบมขอโทษที่บอกเลิก แบมขอโทษ ฮึก! ”

“ ไม่! ไม่ต้องขอโทษพี่ ”

“ พี่มาร์ค แบมขออะไรพี่มาร์คหน่อยได้ไหม ”

“ อะไรครับ? ” ผมกุมมือแบมแบมอย่างเบามือ

“ ผมอยากเปิดร้านคอฟฟี่ พี่จะทำให้ฝันผมเป็นจริงได้ไหมครับ ” แบมแบมมองหน้าผมอย่างอ้อนวอน

“ ได้สิ พี่จะทำให้ฝันของแบมเป็นจริง ”

“ ฮึก! ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆเลย ฮึก! แบมรักพี่มาร์คมากๆนะครับ ”

“ พี่ก็รักแบมนะ ตัวแสบของพี่ ”

“ ขอบคุณครับพี่มาร์ค... ”

มือของแบมที่กุมมือผมกลับตกสู่ข้างลำตัวของตัวเองตามแรงโน้มถ่วงขอวโลก ผมมองแบมแบมนิ่งในหัวของผมขาวโพลนไปหมด ไม่นะ ไม่!!

“ แบมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!! ”

ไม่ ! แบมยังไม่จากผมไปใช่ไหม

“ แบมฟื้นสิแบม แบมแกล้งพี่เล่นใช่ไหม ไม่เอาแบมพี่ไม่เล่นอย่างงี้ ! ”

พวกเจบีที่มองผมอยู่ห่างๆอยู่แล้ว ค่อยๆเดินมาหาผม เจบีตบไหล่ผมเบาๆเป็นการปลอบ

“ น้องมันไปสบายแล้วมาร์ค.. ”

“ ฮึก!! แบม! ” ผมโผเข้ากอดน้องแน่น ก่อนจะจูบเบาๆ เป็นการจูบลา

‘หลับให้สบายนะครับแบมแบมของพี่มาร์ค..’

3 ปีผ่านไป

ผมที่กลับมาบ้านอย่างเหนื่อยล้า พอทันโซฟาก็ทิ้งตัวนอนลงทันที

Rrrrrrrrrrrrrr

ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าก่อนจะเห็นว่า แจ็คสันเป้นคนโทรมา

“ ว่า? ”

[มึง มาเที่ยวผับกันไหม??]

“ ไม่ว่ะ ! เหนื่อย! ”

[เชอะ! เค้างอลแล้วนะ]

“ เชิญ ”

[ใจร้ายยย !! .... รู้ว่าเหนื่อย แต่กูอยากให้มึงผ่อนคลายบ้าง งานในบริษัทก็ปวดหัวตายแล้ว มึงยังตกมาดูแลร้านคอฟฟี่อีก]

“ ก็กูอยากทำเพื่อ.. ”

[หยุด! ไม่ต้องพูดแล้ว แล้วแต่มึงแล้วกัน กูไปละ ยองแจรออยู่เดี๋ยวเหวี่งงงง!!]

ติ๊ด!

ผมกดวางสายไป แหม!น่าอิจฉาจังคู่นี้ แจ็คสันก็เป็นแฟนกับยองแจ เจบีก็เป็นแฟนกับจูเนียร์ ยูคยอมก็กำลังจีบใครคนหนึ่งอยู่มันยังไม่ยอมบอกว่าใคร น้องคนนี้นี่กล้ามีความลับกับพวกพี่! - -

กริ๊ง!!

เสียงกดออดหน้าบ้านทำให้ผมตื่นจากภวังค์ แล้วเดินไปดูว่าใครมา

“ สวัสดีครับ!! ผมเอาวัสดุมาส่งครับบ !! ”

ครับผมรู้ =_=

“ ครับ ของใครหรอครับ? ”

“ จากคุณ กันต์พิมุก ภูวกุล ครับ ”

“ ห่ะ ! ว่าไงนะ? ”  หรือผมจะหูฝาด?

“ เอ่อ.. คุณกันต์พิมุก เมื่อ3ปีที่แล้ว เขาให้ผมมาส่งของที่บ้านแห่งนี้นะครับ เขาบอกว่าให้รออีก3ปีค่อยมาส่ง ดูเป็นคนแปลกนะครับ แหะๆ ”

“ ครับ.. ผมก็ว่างั้น ”

“ เอ่อ..ช่วยเซ็นให้หน่อยครับ ”

หลังจากที่ผมเซ็นทุกอย่างเรียบร้อยผมก็รีบเข้ามาทันที มันเป็นเครื่องอัดเสียงที่แบมแบมชอบเอามาอัดเป็นประจำ

‘ฮัลโหลๆ อ่า.. ติดแล้วๆ สวัสดีคร๊าบบ พี่มาร์คคึ!สุดหล่อของแบมแบมคนหล่อเหมือนกัน อิอิ

ขอเข้าเรื่องแล้วกันนะครับ ถ้าพี่มาร์คได้ฟังเครื่องอัดนี่แล้วก็แปลว่าแบมไม่ได้อยู่บนโลกอีกต่อไปแล้ว แบมขอโทษนะครับ ที่แบมไม่ยอมบอกพี่มาร์คว่าแบมเป็นลูคิเมีย แบมขอโทษจริงๆ ตอนนี้พี่มาร์คเป็นยังไงบ้าง? สบายดีไหมครับ?’

พี่สบายดีครับ แบมแบม

‘อ่า.. ร้านคอฟฟี่ที่แบมบอกว่าอยากสร้างมันขึ้นมา พี่มาร์คได้ทำให้แบมหรือเปล่าครับเนี่ย’

ทำสิตอนนี้ร้านคอฟฟี่ของแบมใหญ่โตมากเลยจนได้เปิดหลายสาขาแหนะพี่ได้ตั้งชื่อร้านว่า My BamBam ด้วยนะชอบหรือเปล่าละ

‘ถ้าพี่มาร์คทำแบมจะรู้สึกดีใจมากเลย แล้วตอนนี้พี่มาร์คมีใครหรือยังหือออ ถ้ามีแบมจะงอลพี่มาร์คไปตลอดเลย -^-’

ไม่เลย พี่มีแค่แบมมีแค่แบมคนเดียวพี่รักใครนอกจากแบมไม่ได้อีกแล้ว

‘แบมขอโทษ แบมขอโทษที่ทิ้งให้พี่มาร์คอยู่คนเดียว แบมมันแย่จริงๆ แบมนะแบมนะ แบมนะรักพี่มาร์คคนเดียว และจะรักพี่มาร์คคนเดียวตลอดไป ..  แบมไม่อยู่แล้ว ฮึก! ดูแลตัวเองดีๆนะครับ แบมจะขอเฝ้าดูพี่มาร์คจากข้างบนนะครับ รักนะครับ จากแบมแบม’

ฮึก! พี่ก็รักแบมคนเดียวเหมือนกัน และจะรักแบมคนเดียวตลอดไป

ผมนั่งเปิดเทปอัดเสียงๆซ้ำไปซ้ำมา และดูรูปภาพที่เคยถ่ายด้วยกัน ตอนนี้แบมเฝ้ามองพี่อยู่ใช่ไหม.. พี่อยากบอกให้แบมรู้ว่า พี่จะซื่อสัตย์กับแบมคนเดียวตลอดไป..

“เธอจะอยู่ในใจ เป็นเรื่องจริงในความทรงจำ”

The  End