คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter-1
Sehun part
ในช่วงสายของวันนี้ ผมกำลังนั่งเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวยัดลงกระเป๋าใบใหญ่ เพื่อจะไปที่ตึกแห่งหนึ่ง
เมื่อวานมีเบอร์แปลกโทรเข้ามาหาผม แล้วอยู่ๆก็บอกว่าผมได้เป็นแขกรับเชิญในรายการวาไรตี้ชื่อดัง Call me Daddy อะไรนั่น ตอนแรกผมนี่อึ้งไปเลย แต่พอนึกดูแล้ว มันคือรายการที่ไอ้จงอินเพื่อนสนิทของผมมันชอบนี่เอง และนึกย้อนได้อีกว่ามันจะส่งชื่อผมไปร่วมรายการ ให้ตายเถอะครับ ใครจะไปรู้ว่ามันกล้าทำจริงๆ ผมเลยรีบตอบกลับสายนั้นไปว่าไม่ขอยุ่งเกี่ยวใดๆทั้งสิ้น..
เขาตอบผมมาว่าทุกอย่างฟรีในเวลาสามเดือน ผมก็เริ่มเปลี่ยนใจ สามเดือน... อยู่ฟรี... กินฟรี... ไม่ต้องทำงาน... มันก็น่าสนนะครับ ตอนนี้มหาลัยก็ปิดเทอมอยู่ด้วยคงไม่เลวร้ายอะไร แต่มันก็คนละเรื่องกับที่ผมจะไม่คิดบัญชีแค้นกับเพื่อนตัวดำหรอกนะ
หลังจากที่ผมวางสายจากทางรายการนั่นไป ผมก็โทรไปด่าไอ้จงอินจนสายแทบไหม้ แทนที่มันจะรู้สึกผิดที่แกล้งเพื่อนจนได้เรื่อง มันกลับหัวเราะชอบใจแถมยังบอกประวัติของรายการให้ผมฟังอีกตังหาก
ผมไม่ค่อยรู้จักพวกรายการทีวีหรือละครน้ำเน่าหลังข่าวอะไรพวกนี้หรอกครับ โทรทัศน์เครื่องใหญ่ก็ตั้งทิ้งไว้ที่คอนโด ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆผมถึงจะเปิดมัน ส่วนใหญ่ผมจะชอบใช้ชีวิตอยู่กับโทรศัพท์ซะมากกว่า เพราะมันสะดวกและรวดเร็วทันใจดี แต่ถ้าถามเรื่องเพลงผมตอบได้หมดนะ
ผมเป็นคนที่เสพติดการฟังเพลงและการเต้นมากๆเลยล่ะ เคยไปแข่งเต้นกับเพื่อนในคณะก็เอาชัยชนะมาครองได้สบายๆ ชีวิตดีครับ แค่มีเพลงกับชานมไข่มุก ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว อีกอย่างคือผมโสดด้วยเลยไปไหนไปกันกับไอ้จงอินตลอด ไม่ใช่ไม่มีใครเอานะ ผมอยู่ในช่วงเบื่อๆคบๆแล้วก็เลิก ยังไม่เจอคนที่ใช่สักที
เมื่อจัดของเสร็จเรียบร้อยผมก็ดูนาฬิกาข้อมือ ใกล้เที่ยงแล้วผมมีเวลาเดินทางครึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึงถ้ารถไม่ติด แต่ต้องให้จงอินไปด้วยครับ เพราะรถผมเสีย ต้องใช้มันเยอะๆครับไอ้กัมจงเนี่ย หาเรื่องให้ผมเดือดร้อนตลอด
Rrrrrrr
"ว่า"
"มึงลงมาได้แล้ว กูอยู่ข้างล่าง"
"เออๆ กำลังลงไป"
ผมกดวางสายและลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้อง พอลงมาถึงก็เห็นไอ้จงอินยืนทำตัวดำอยู่ข้างๆมอเตอร์ไซค์ลูกรักของมัน
"พร้อมรึยังครับคุณพ่อโอเซฮุน"
"พ่อมึงสิ เก็บตูดไว้ขี้ไหมมึงอะ"
"โถๆ ทำเป็นโหดนะ แต่ก็สนใจไม่ใช่หรา"
"เออ ของฟรี ทำไมจะไม่สนวะ"
"ขอให้มึงได้เลี้ยงเด็กแสบๆเถอะ จะสมน้ำหน้าให้"
"ก็แค่เด็ก จะไปยากอะไรวะ หาข้าวหาการ์ตูนให้ดูก็จบละ"
"เดี๋ยวมึงก็จะถอนคำพูด ไปครับคุณพ่อ ผมจงอินจะไปส่ง"
"กวนตีนจังนะ ไปๆ"
ผมขึ้นซ้อนท้ายมันหลังจากที่ยืนกัดกับมันอยู่หลายนาที แดดก็ร้อน ถ้าผมดำเหมือนมันนะ จะเอาหินมาขูดมอไซค์ให้มันอกแตกตาย
ทุกอย่างดูเป็นใจ รถไม่ติดเลยครับ ซึ่งปกติมันจะติดมาก นี่ไหลได้ตลอด ใช้เวลายี่สิบกว่านาทีผมกับไอ้จงอินก็มาถึงตึก xxxx ตอนจะเดินเข้าไปผมก็เรียกให้จงอินเข้าไปด้วยเพราะมันดูจะรู้รายละเอียดมากกว่าผม
"ขอโทษนะครับ คือผมมาติดต่อเรื่องรายการคอลมีแด๊ดดี้น่ะครับ" ผมมุ่งไปที่เคาท์เตอร์ด้านหน้า มีพนักงานผู้หญิงอยู่สี่คน เธอดูตื่นเต้นเมื่อเห็นผม
"คุณโอเซฮุนรึเปล่าคะ?" เธอถาม
"ครับ"
"รอสักครู่นะคะ" เธอบอกผมก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาใครสักคน บอกว่าผมมาและเธอก็ ค่ะ ค่ะ ค่ะ แล้วก็วางสาย
"เชิญคุณโอเซฮุนขึ้นไปที่ชั้น 12 ค่ะ จะมีสตาฟยืนรอรับคุณและพาไปที่ห้องผู้จัดรายการ ลิฟท์อยู่ทางด้านนั้นค่ะ" เธอบอกรายละเอียดพร้อมกับบอกทางให้ผมเสร็จสรรพ ผมถามเธอว่าพาเพื่อนขึ้นไปด้วยได้ไหม เธอก็บอกว่าได้ ไม่มีปัญหา..
จงอินก็เลยได้ขึ้นมากับผม เรายืนรอลิฟท์กันสักพัก ลิฟท์ก็มาถึง ผู้คนทยอยออกจากมาจนหมด ผมกับไอ้จงอินจึงเดินเข้าไป ตึกนี่ตกแต่งสวยดีครับ ตัวอาคารด้านนอกถึงจะติดกับถนนใหญ่ก็ยังมีต้นไม้ต้นใหญ่ประดับไว้ดูร่มรื่น ส่วนด้านในก็มีแจกันขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยดอกไม้กลิ่นหอม ทั้งตึกเป็นสีขาวสะอาดตา
ลิฟท์ที่ผมกำลังใช้อยู่นี่กำลังเปิดรายการนั้นพอดีตรงจอขนาดเล็กข้างที่กดชั้น ไอ้จงอินบอกผมว่าตอนนี้มันดูแล้ว บางทีผมก็สงสัยนะ ว่ามันสนุกมากจริงๆหรอ ถึงทำให้วัยรุ่นออย่างเพื่อนผมมาสนใจมันได้ อันที่จริงพวกเราก็เหมือนจะเกินวัยรุ่นแล้วด้วยซ้ำ
.
.
.
เมื่อลิฟท์เลื่อนขึ้นไปถึงชั้นที่สิบสอง ก็มีสตาฟรออยู่ก่อนแล้วจริงๆ เขาพาผมสองคนเดินไปตามทาง ซับซ้อนมากครับ คือมึงจะสร้างทางคดเคี้ยวทำไม เดี๋ยวโผล่ทางนี้ที ไปโผล่ทางนั้นที กูนี่งงเลย
"ห้องนี้ครับ เชิญด้านในเลย"
ผมโค้งขอบคุณเขาก่อนจะผลักประตูเข้าไป ห้องนี้ใหญ่มากครับ ใหญ่พอๆกับห้องนั่งเล่นที่คอนโดผมเลย มีผู้หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่กลางห้องและมีผู้หญิงอีกคนยืนถือแฟ้มอยู่ข้างๆ เธอทั้งสองยิ้มให้พวกเรา
ผมกับไอ้จงอินโค้งทำความเคารพพวกเธอก่อนจะเดินไปหา ผู้หญิงที่ถือแฟ้มท่าทางน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพวกผม ไอ้จงอินนี่มองเธอด้วยความตื่นเต้น เธอเดินมาช่วยผมลากกระเป๋าไปไว้ที่มุมห้อง ตอนแรกก็จะบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวลากไปวางเองได้แต่ก็ไม่ทันแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณโอเซฮุนใช่ไหมคะ เชิญนั่นก่อนค่ะ ดิฉันซงซอนอา เป็นผู้จัดรายการนี้ค่ะ ตอนแรกทางเราก็หวั่นอยู่เหมือนกันว่าคุณจะมาไหม เห็นแบบนี้ก็รู้สึกยินดีมากเลยค่ะ"
ผู้หญิงวัยกลางคนแนะนำตัวกับผมอย่างสุภาพ ใบหน้าของเธอแม้จะดูมีอายุแต่ก็ยังคงความสดใสและใจดีเอาไว้ ผมยิ้มตอบกลับเธอไป
"อ่า ลืมแนะนำเลยค่ะ นั่นคุณเปป้านะคะเป็นเลขาส่วนตัวของฉันเอง คุณคงคุ้นตาเธอกันใช่ไหม เพราะเธอเป็นพิธีกรของรายการด้วย" คงจะคุ้นตาไอ้จงอินคนเดียวแหละครับ ส่วนผมนี่ไม่รู้ไม่เคยเห็นเลย เพิ่งรู้ด้วยว่ามีอยู่บนโลก
"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" คุณเปป้าโค้งให้พวกเราอีกครั้ง คุณซอนอาสั่งให้เธออธิบายกฎต่างๆในรายการให้ผมฟัง ...เท่าที่ฟัง กฎก็ไม่มีอะไรมากมายเกินไปหรอกครับ สิ่งที่ผมต้องทำก็แค่ดูแลเด็กให้เหมือนพ่อแม่จริงๆ และก็จะมีสัมภาษณ์เดี่ยวในทุกๆวันว่ารู้สึกยังไงๆบ้าง เธออธิบายพร้อมเปิดตัวอย่างการสัมภาษณ์ของคนเก่าๆให้ดู
กริ๊งงงงงง~
"อ่า ว่าไง หื้มม มาแล้วหรอ ดีๆ เชิญเขาขึ้นมาได้เลย" คุณซอนอาวางโทรศัพท์และหันมาทางพวกผมที่ฟังคุณเปป้าอธิบายจบไปแล้ว
"แขกรับเชิญอีกคนกำลังมานะคะ คุณจะต้องอยู่กับคนคนนี้เป็นเวลาสามเดือน"
"เอ่อ ครับๆ" ผมตอบรับเธอส่งๆ ไอ้จงอินกระซิบกระซาบกับผมว่าอยากเห็นแขกรับเชิญอีกคนแล้ว ส่วนผมหรอก็เฉยๆนะ ยังไงผมก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว ทุกอย่างผมมาเพื่อของฟรี
"ขอโทษที่มาช้านะครับ"
ทุกคนหันไปมองผู้มาใหม่ ยกเว้นผม เพราะผมนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์อยู่ ไอ้จงอินมองไปข้างหลังและสะกิดผมยิกๆให้หันไปมอง ผมส่งสายตาเอือมไปให้มัน แต่มันก็คงไม่เห็น เพราะตามันมองคนที่มาใหม่คนนั้นอยู่ คือมึงจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นวะเพื่อน เขามีปีกงอกรึไง หรือมีเขายูนิคอร์นตรงหน้าผาก ผมไม่สนใจและหันมาเล่นเกมในมือต่อ
เสียงฝีเท้าเดินมาหยุดตรงข้างๆผมและนั่งลง ผมกดหยุดเกมไว้ก่อนและเงยหน้าขึ้นมามอง
... คุณพระ... นี่มัน..
นางฟ้าจากชั้นไหน หัวใจผมเหมือนกำลังรัวกลองเป็นจังหวะเพลงนางฟ้าของดิวเดอะสตาร์
'ทำไมน่ารักขนาดนั้น
เธอหลุดจากฝันมาหรือไง
นี่แหละที่หามานาน
ประมาณอย่างนี้แหละโดนใจ
ไม่คิดว่าจะมาเจอะแถวนี้'
ผมอ้าปากค้างมองคนข้างๆตาไม่กระพริบจนไอ้จงอินช่วยดันคางขึ้นมาให้ มันบอกว่าแมลงจะบินเข้าไปฝังไข่ในปากผมอยู่แล้ว คนข้างผมนี่เป็นผู้ชายจริงๆหรอครับ หน้าเขาสวยมาก ..เอ่อ คนข้างๆอีกข้างนะครับ ไม่ใช่ไอ้ดำเพื่อนผม ผมจ้องมองเครื่องหน้าเขาไม่วางตา ผู้ชายอะไรขนตายาวมาก ติดขนตาปลอมมาป้ะเนี่ย จมูกโด่งรั้นน่ารักจัง ปากปากชมพูเป็นกระจับ โครงหน้าเรียวได้รูปมีไรขนอ่อนๆตรงสันกรามน่าชวนให้มองอะไรขนาดนี้..
"คุณลู่หานใช่ไหมคะ ฉันชื่อซอนอาเป็นผู้จัดรายการนะคะ ส่วนนี่เป็นพิธีกรรายการชื่อเปป้าค่ะ" คุณซอนอาแนะนำตัวอีกครั้งและแม้จะแนะนำตัวเสร็จแล้วผมก็ยังไม่สามารถละสายตาไปจากผู้มาใหม่คนนี้
"นี่คือคุณโอเซฮุนค่ะ เขาคือแขกรับเชิญอีกท่านที่จะมาดูแลเด็กกับคุณเป็นเวลาสามเดือน คุณโอเซฮุนคะ นี่คือคุณลู่หานค่ะ ....เอ่อ คุณเซฮุน..คะ" ผมได้สติกลับมาเมื่อโดนเรียกซ้ำ ไอ้จงอินกระแอมไอจนผมต้องรีบทำตัวให้ปกติ อ่า...ชื่อลู่หานหรอ ชื่อน่ารักจัง
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ผมกับเขาทักทายกันก่อนที่คุณเปป้าจะอธิบายกฎซ้ำอีกครั้งให้คุณนางฟ้า เอ้ย คุณลู่หานฟัง ในระหว่างที่ลู่หานฟังกฏต่างๆอยู่ ผมกับไอ้จงอินก็มองเขาไปด้วย ไม่ว่าเขาจะขยับตัวทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด เวลาเข้าใจที่คุณเปป้าอธิบายก็จะพยักหน้ารับเร็วๆ เหมือนเด็กน้อยเลย เฮ้อ..
"โคตรน่ารักเลยว่ะ" ไอ้จงอินกระซิบกับผม
"สุดๆ" นี่เป็นเหตุผลแรกของวันนี้ที่ผมเห็นด้วยกับมัน
"จีบเลย"
"มึงจะบ้าหรอ เขาเป็นผู้ชายนะ"
"อาจจะไม่ถือเพศเหมือนพวกเราก็ได้"
"หรืออาจจะไม่ หรือเผลอๆมีแฟนแล้ว"
"มึงนี่แม่ง ไม่ใจเลยว่ะ"
จงอินผลักไหล่ผมอย่างขัดใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นฆ่าเวลา เมื่อคุณเปป้าอธิบายจบ เธอและสตาฟก็พาพวกเราไปสัมภาษณ์เดี่ยวสำหรับเทปแรกที่สตูดิโอของตึก โดยเริ่มที่ลู่หานคนแรก ผมนั่งดูอยู่หลังกล้องพร้อมกับจงอินและคนอื่นๆ
--------------------------------------------
Q: รู้สึกยังไงที่ได้รับเลือกมาร่วมรายการ
luhan: ตอนแรกก็ตกใจครับ ไม่คิดว่าจะได้จริงๆ ผมลงชื่อไว้กับเพื่อนอีกคน แต่ผมได้คนเดียวครับ
Q: ชอบการเลี้ยงเด็กไหม
luhan: เฉยๆครับ ผมไม่เคยเลี้ยงเด็กจริงๆจัง แต่ผมรักเด็กนะครับ ฮ่าๆ
Q: เพื่อนร่วมบ้านของคุณเป็นยังไงบ้าง
luhan: เขาสุภาพดีครับ อายุพอๆกับผม น่าจะเข้ากันได้ เอ่อ เขาหล่อดีนะครับ ฮ่าๆ
----------------------------------------------
คัท!
ลู่หานสัมภาษณ์จบแล้ว ผมเอามือปิดหน้าและหันไปหาไอ้จงอินและ อ๊ากกกกกกก (แบบไม่มีเสียง) เขาชมผมหล่อด้วยอะ เขาชมผมหล่อออออ ถึงจะรู้ว่ามันคือความจริงเรื่องที่ผมหล่อ แต่มันก็อดดีใจไม่ได้
เมื่อถึงตาผมสัมภาษณ์ ผมก็เดินเข้าไปในฉากพื้นหลังสีดำ ตอนเดินสวนกับลู่หาน เขายิ้มให้ผมด้วย ... น่ารักจัง ฮึบ ไอ้ฮุนมึงต้องมีสติ มึงต้องนิ่งไว้ .. เมื่อทุกอย่างพร้อมบทสัมภาษณ์ก็เริ่มขึ้น
--------------------------------------
Q: รู้สึกยังไงที่ได้รับเลือกมาร่วมรายการ
sehun: รู้สึกอยากฆ่าเพื่อนครับ ที่จริงผมไม่ได้ตั้งใจมา แต่พอได้ลองศึกษาข้อมูลของรายการดูแล้ว ผมก็เปลี่ยนใจ เป็นรายการที่น่าสนใจจริงๆครับ
Q: ชอบการเลี้ยงเด็กไหม
sehun: ผมไม่เคยเลี้ยงเด็กครับ
Q: เพื่อนร่วมบ้านของคุณเป็นยังไงบ้าง
sehun: น่ารักมากครับ
----------------------------------------
คัท!
พอสัมภาษณ์เสร็จคุณเปป้าก็เตรียมตัวพาผมกับลู่หานขึ้นรถเพื่อเดินทางไปที่บ้านพัก ผมจึงขอตัวไปคุยกับเพื่อนก่อน เธอก็ไม่ว่าอะไร ผมเดินมาส่งไอ้จงอินตรงหน้าตึกที่มันจอดรถไว้ได้อย่างหน้าด้าน ไม่เกรงใจยามที่ยืนหัวโด่อยู่หน้าประตู
"ไอ้ดำ กูไม่ได้แดกเหล้าตั้งสามเดือนเลยว่ะ ยังไงก็แดกเผื่อกูด้วยนะ"
"เออ มึงก็โชคดีนะ ยังไงก็ได้เจอกัน เขาไม่ได้ห้ามเจอเพื่อนนี่"
"เออ ไว้เจอกัน"
"จีบให้ติดนะมึง ฮ่าๆๆๆ"
"พูดมาก กูไปละ บาย"
"เออ บาย"
ผมแยกออกมาหากลุ่มที่เตรียมพร้อมไปที่บ้านพัก ด้านนอกตึกมีรถจอดรออยู่ และเมื่อทุกอย่างพร้อมทุกคนรวมทั้งผมก็ขึ้นรถ ผมนั่งข้างๆลู่หาน ตัวเขาเล็กมากเมื่ออยู่ใกล้ๆผม แถมกลิ่นเขาหอมมากด้วย เราสองคนนั่งเงียบๆไม่ได้คุยอะไรกันสักประโยค อาจเป็นเพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรซะมากกว่า ส่วนคุณเปป้าที่นั่งเบาะข้างคนขับก็คุยธุระทางโทรศัพท์ตลอดทาง ลู่หานนั่งมองวิวนอกกระจก ผมรู้สึกเบื่อๆเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงฟัง
ระยะทางจากตึกไปบ้านพักดูไม่ไกลมากแต่ก็ไม่ใกล้ มันนานพอให้คนตัวเล็กข้างๆผมหลับ เขานั่งสัปหงก หัวเอียงไปตามวิถีรถเลี้ยวจนเกือบกระแทกกับกระจกรถ ผมตัดสินใจเอื้อมมือหวังจะจับหัวทุยๆให้มาพิงที่ไหล่ แต่คุณเปป้าส่งเสียงบอกว่าถึงบ้านพักแล้ว อะไรวะ นั่งตั้งนานไม่ถึง มาถึงตอนกูจะได้ฟิน ลู่หานงัวเงียตื่นขึ้นจากเสียงของคุณเปป้า ผมจึงรีบชักมือกลับทันที..
เมื่อลงมาจากรถก็ได้เห็นตัวตึกขนาดใหญ่ ใหญ่กว่าตึกคอนโดผมอีก พวกเขาพาผมกับลู่หานขึ้นไปชั้นบนสุดของตึก เมื่อถึงที่หมายก็เข้าไปในห้อง บ้านนี้ตกแต่งเรียบๆครับแต่คงความคลาสสิกไว้ ผมชอบมากๆ กระจกรอบข้างทำให้มองเห็นวิวข้างล่างได้ทั่วเลย มองเดินมองรอบๆ แถวนี้มีสวนสาธารณะด้วยแฮะ ลู่หานยังชอบเลยครับ เขายิ้มไปด้วยสำรวจบ้านไปด้วย
ห้องนั่งเล่นบ้านนี้กว้างมากๆ ติดกับห้องครัวซึ่งเป็นครัวเปิด อีกด้านหนึ่งเป็นห้องนอนและห้องน้ำ ในแต่ละทุกๆประตูห้อง จะมีประตูรั้วเล็กๆกั้นไว้ด้านล่างอีกชั้นหนึ่งสำหรับกันเด็กๆ คุณเปป้าพาพวกเราเดินดูทั่วบ้าน และทุกห้องจะมีกล้องติดอยู่ตามมุมต่างๆเพื่อบันทึกวิดิโอ มีห้องเก็บของ ในนั้นมีอุปกรณ์มากมาย อย่างละสาม ผมก็ไม่ทราบว่าทำไมถึงมีอย่างละสาม ผมเห็นลู่หานเดินไปดูในส่วนห้องนอน ผมจึงเดินตามไปบ้าง
"ชอบไหม?"
"ฮะ อ๋อ ชอบสิ ที่จริงไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้ด้วย" ลู่หานหันมาตอบผม
"ตอนสัมภาษณ์ ผมเห็นคุณบอกว่าส่งชื่อมาสองคน แฟนหรอ?" อย่างว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย มันก็เป็นวิธีหลอกถามว่ามีแฟนรึยังดีๆนี่เอง
"ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอก ผมยังไม่มีแฟน แต่มีที่คุยๆกันอยู่ คนที่ส่งชื่อด้วยกัน นั่นเพื่อนสนิทผมเอง" อ่า...ยังไม่มีแฟนก็หวานหมูเลยสิ
"โสดเหมือนกันเลย ว่าแต่เรารุ่นเดียวกันใช่ไหม ลืมถามเรื่องนี้ไปเลย"
"เรียนอยู่ปีสามน่ะ แล้วเซฮุนเรียนอยู่ปีไหน"
"ผมเรียนปีสอง อย่างงี้ก็ต้องเรียกว่าพี่น่ะสิ" ผมยิ้มให้เขา
"อ่า กลายเป็นพี่เลย ฮ่าๆ ที่จริงเราเรียนที่เดียวกันนะคุณเปป้าบอกมา แต่ไม่รู้ว่าเรียนปีไหน"
"จริงหรอ ไม่เคยเห็นพี่เลย ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"อื้ม ^---^"
ออดดดดดด~
เสียงกดกริ่งดังหน้าบ้าน คุณเปป้าเข้ามาบอกพวกเราว่า เด็กที่ต้องเลี้ยงมาถึงบ้านแล้ว ผมกับลู่หานจึงรีบออกไปดู เมื่อประตูบ้านเปิด ก็มีสตาฟจูงมือเด็กเข้ามาหนึ่งคน ...เอ่อ สองคน... ไม่สิ สามคน.. และสามคนนี้หน้าคล้ายๆกันหมดเลย.. อย่าบอกนะ! ว่าผมต้องเลี้ยงแฝดสาม หน้าผมกับลู่หานในตอนนี้แทบไม่ต่างกัน
"นี่แทฮันพี่คนโต นี่มินกุกแฝดคนกลาง และนี่มันเซแฝดคนสุดท้องนะคะ ไหนเด็กๆพูดซิ.. อันนยอง"
"อันนยอง~" แฝดสามคนโค้งมาทางผมกับลู่หาน อ่า..ก็น่ารักดีแฮะ ท่าทางคงจะไม่ดื้อมากหรอก ลู่หานย่อตัวลงไปทักทายกับเด็กทั้งสาม ส่วนผมก็ยืนนิ่งๆ ไม่รู้จะทำอะไร..
"นี่ก็มืดแล้ว วันนี้ยังไม่ได้บันทึกวิดีโออะไรนะคะ ให้พวกคุณได้พักก่อน ดูแลเด็กๆด้วยนะคะ เขาคงอยากเข้านอนแล้ว เพราะก่อนมาถึง สตาฟได้พาเด็กๆทานอาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ ยังไงฉันก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะส่งภารกิจที่คุณสองคนต้องทำมาให้นะคะ ฝันดีค่ะ" คุณเปป้าพูดจบก็เดินออกไปพร้อมสตาฟคนอื่นๆ
"อาบน้ำกันมารึยัง ไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า" ลู่หานอุ้มเด็กที่ชื่อแทฮันไปและเรียกเด็กที่เหลือให้เดินตาม แฝดคนเล็กเดินไปแล้ว
เหลือแต่แฝดคนกลาง มันยืนจ้องตากับผมครับ มันจ้องมา ผมก็จ้องกลับ จะว่าไปเด็กคนนี้หน้าเหมือนผมตอนเด็กๆมากเลยล่ะ.. หนึ่งนาทีผ่านไปมันก็ยังยืนจ้องตากับผมอยู่ หนอยยยย ไอ้เด็กนี่มันกวนตีนผมอยู่รึไง ผมแลบลิ้นใส่มินกุกไปหนึ่งที และผลก็คือ…
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!~
ทำไงต่อล่ะครับ ผมนี่รีบไปปิดปากมินกุกไว้เลย แหกปากร้องทำไมวะเนี่ย มันสะอึกสะอื้นและสะบัดตัวออกจากผมและวิ่งเข้าห้องไปหาพี่น้องมัน นี่มันต้องการอะไรจากผม จ้องหน้าแล้วก็ร้องไห้เนี่ยนะ..
ผมไม่ได้เข้าไปช่วยลู่หานอาบน้ำให้เด็กๆหรอก เพราะผมขี้เกียจ ผมจึงเดินเข้ามาจัดที่นอนแทน ไม่มีเตียงหรอกครับ มีแต่ฟูกสำหรับปูนอนที่พื้น แต่ก็ไม่เป็นปัญหาอะไรอยู่แล้ว ผมจัดการปูฟูกและจัดหมอนให้เรียงกัน พร้อมสำหรับการพักผ่อนในคืนนี้ นานๆทีผมจะได้มีเวลาอยู่นิ่งๆตอนกลางคืนนะครับ เพราะปกติแล้วผมต้องออกไปทำงานเล่นดนตรีที่ร้านเหล้า ผมเล่นกีตาร์ครับ ส่วนเรื่องร้องเพลงคงไม่ใช่ผมแน่นอน ฮ่าๆ
พอลู่หานออกมาจากห้องน้ำ ก็อยู่ในชุดใหม่แล้ว ตัวเขาหอมมาก คงอาบน้ำไปแล้ว เด็กๆยังโป๊อยู่เลย เหมือนผมเห็นก้อนกลมๆสามก้อนเลย น่ารักดีครับ เมื่อเห็นห้องน้ำว่างแล้ว ผมก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำบ้าง
.
.
.
เมื่ออกมา ก็เห็นมนุษย์สี่คนนอนหลับปุ๋ยไปแล้ว อ่าว.. ลู่หานนอนริมสุดเลยครับ ส่วนผมก็นอนริมสุดเหมือนกัน แต่เป็นอีกริมหนึ่ง ซึ่งมีแฝดสามนอนขั้นกลางไว้
ผมเดินไปปิดไฟและล้มตัวลงนอนบ้าง ตอนกำลังจะเคลิ้มหลับก็รู้สึกหนักๆที่หน้าอก ผมตกใจนึกว่าโดนผีอำแต่ไม่ใช่ครับ หนึ่งในแฝดเอาหัวมาหนุนที่หน้าอกของผม หนักเป็นบ้า นี่หัวเด็กหรือหินเนี่ย ผมดันหัวมันไปนอนไกลๆ แต่แล้วมันก็ยังไถลตัวมานอนทับผมอีก ไม่ว่าจะดันออกไปกี่ทีมันก็ยังกลับมาวุ่นวายกับผม นี่มึงหลับหรือกวนตีนกูวะเนี่ย
"ไอ้เด็กนี่!" ผมเริ่มจะรำคาญมันละ จึงลุกขึ้นไปหยิบหมอนข้างมากั้นเอาไว้ ได้ผลครับ มันไม่ปีนมารบกวนผมอีก
ผมยิ้มอย่างสบายใจและทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง นอนดีกว่า พรุ่งนี้จะเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที ..
_______________________________________________________________________
เมนท์ๆๆๆ <3
#ฮฮแฝด3
ความคิดเห็น