คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : chapter 19 once upon a time (สมบูรณ์)
Once upon a time ❄
ระวังหัวใจที่แข็งกระด้างจนไร้ความรู้สึกให้ดี
เพราะมันกำลังจะถูก " ละลาย "
“เจ้าเป็นใคร...? กล้าดียังไงถึงสอดมือมายุ่งกับเรื่่องนี้!!”
“แล้วเจ้ากล้าดียังไง!! ถึงกล้าสอดมือมายุ่งกับผู้หญิงของคนอื่น!!!” มือหนาง้างออกสุดแขนก่อนจะชกเข้าไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มเต็มๆอีกครั้งแต่คราวนี้แจ็คกระชากแขนของร่างตรงหน้ากลับมาหาตนอีกครั้ง มือหนาบีบแขนของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างแรงจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น
“โอ๊ย..” ดวงตาสีมรกตจ้องร่างของเด็กหนุ่มผู้มาเยื่อนด้วยสายตาที่แข็งกร่าว “ฮึ..กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวจะห่วงอะไรนักหนา...แบ่งกันใช้สักคืนไม่ได้หรือไง”
“เฮ้ย.!!” มือหนาตวัดไม้เท้าคู่กายจ่อคอร่างตรงหน้า ความรู้สึกที่เกรี้ยวกราดสะท้อนออกมาจากดวงตาสีฟ้าสดจนเด็กหนุ่มตรงหน้าเริ่มรู้สึกหวั่นใจ “แก..ทำอะไรเอลซ่า!!” แจ๊คตะโกนจนสุดเสียง มือหนาคว้าลำคอของเด็กหนุ่มไว้แน่นก่อนจะกระแทกร่างนั้นเข้ากับกำแพงอย่างแรง
“จุ๊..จุ๊.. อย่าหวงของกันแบบนั้นสิ เจ้าได้เล่นสนุกกับนางมากลายต่อหลายครั้วแล้วจะหวงกันทำไมล่ะ เอ๊ะ!หรือว่า..ติดใจในเรือนร่างของนางกันแน่” มือหนาของเด็กหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือมาจับคอเสื้อของแจ๊คที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะผลักร่างของแจ๊คให้ออกห่างจากตน
“เลิกพูดดูถูก...เอลซ่าสักทีจะได้ไหม!!” แจ็ดว่าจบก็กระแทกไม้เท้าของตนเข้าไปที่ท้องของเด็กหนุ่มอย่างแรงจนเด็กหนุ่มลงไปนอนตัวงออยู่กับพื้น
ฟรานซ์ค่อยๆยันตัวเองขึ้นอีกครั้งก่อนจะพยายามเอื้อมมือมาคว้าไม้เท้าของแจ็คไว้แต่ทว่ายังไม่ทันทีจะเอื้อมถึงร่างของเจ้าตัวก็ถูกฟาดอย่างแรงจนลอยไปกระแทกกับเด็กหนุ่มคนสนิทที่นอนสลบอยู่
แปะ แปะ แปะ...
เสียงปรบมือของเด็กหนุ่มที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบดังขึ้นราวกับว่าตอนนี้ตนเป็นผู้มีชัย ฟรานซ์ล้วงกระเป๋าเสื้อของเกวนก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา เด็กหนุ่มค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหาแจ็คที่ยืนอยู่อีกทาง
“เจ้าคิดว่าคนอย่างเจ้าจะชนะคนอย่างข้าได้อย่างนั้นหรอ” เด็กหนุ่มว่าจบก็ยื่นขวดแก้วขวดนึงมาทางทางด้านหน้า
“อะไร”
“ดูเหมือนว่าผู้หญิงของเราจะเผลอไปกินของจากคนแปลกหน้าเข้า...จนไม่ได้เบลอไม่ได้สติขนาดนั้น ถ้าให้ข้าดูจากอาการน่าจะเป็นยากล่อมประสาทชนิดรุ่นแรงซะด้วยถ้าทิ้งไว้ข้ามคืนอาการคงแย่..เจ้าว่าไหม”
“นี่เจ้าเอาอะไรให้เอลซ่ากิน ทำแบบนี้เจ้าต้องการอะไรกันแน่!!”
“ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อนางนะ อะไร..อะไร..มันจะได้ง่ายขึ้นไง แล้วอีกอย่างนางก็มาหาข้าถึงที่ห้องเอง...”
“เอลซ่าไม่ให้คนแบบนี้” แจ๊คกดเสียงต่ำ ดวงตาสีฟ้าสดที่ตอนนี้โกรธจัดจนเส้นเลือดแทบขึ้นตา
“เจ้าแน่ใจกับผู้หญิงพันธ์นี้ด้วยหรอ.. แต่เอาเถอะมาเข้าเรื่องกันดีกว่าในเมื่อเจ้าเข้ามาขัดข้าจนถึงขนาดนี้ข้าก็หมดอารมณ์ ตอนนี้รู้สึกอยากจะกลับบ้าน เจ้าช่วยปล่อยข้าไปแล้วทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นได้ไหมล่ะ...” ฟรานซ์ว่าจบก็แกว่งขวดแก้วในมือช้าๆอย่างลองเชิง
แจ๊คปล่อยมือออกจากเด็กหนุ่มก่อนจะค่อยๆถอยเท้าก้าวออกมา
“แล้วถ้าข้าปล่อยเจ้าไปแล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นเจ้าก็ไม่รู้อยู่ดี...ถึงตอนนั้นเจ้าก็ไม่รอด” ดวงตาสีฟ้าสดจ้องมองร่างตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้
“ถ้าเจ้าอย่างจะป่าวประกาศก็เอาเล๊ย!! ใครๆเขาจะได้รู้ว่าองค์ราชินีที่สูงศักดิ์ของอาณาจักรนี้มันก็แค่ผู้หญิงที่นอนกับคนอื่นไปทั่ว นี่ขนาดเพิ่งเจอข้าแค่วันเดียวเองนะเนี่ย... คิดดูสิแต่ละวันนางก็ต้องเจอกับผู้ชายไม่ซ่ำหน้าด้วยซ้ำ ที่นี้พวกขุนนางก็คงมองนางว่าเป็นผู้หญิงสำส่อน....เจ้าว่าไหม??”
“แก..” แจ๊คเงื้อมือขึ้นสูงเตรียมชกร่างตรงหน้าแต่ก็ถูดขัดไว้เพราะของบางอย่างในมือของฟรานซ์
“ฮึ...” ฟรานซ์แสยะยิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะยื่นโยนขวดแก้วในมือเล่นเพื่อยั่วอารมณ์เด็กหนุ่มตรงหน้า
“โธ่เว้ย!!” แจ๊คสบถอย่างหัวเสียก่อนจะชกหมัดตรงเฉียดใบหน้าของเด็กหนุ่มเพียงไม่กี่เซ็นฯเข้ากระแทกกับกำแพงอย่างจังจนบริเวณพนังห้องเต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง
“...”
“ส่งยามาแล้วก็ รีบไสหัวไปซะ!!”
“ก็เอาไปสิ...” ฟรานซ์ว่าจบก็โยนขวดแก้วไปทางแจ็คก่อนจะเดินไปทางเกวนที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่ เท้าหนาสกิดร่างที่ตรงหน้าอย่างแรงสองสามทีจนร่างที่ร่างที่หลับอยู่นั้นตื่นขึ้นมา
“ข้าไม่อยากนอนตายอยู่นี้ก็รีบลุกขึ้นแล้วตามข้ามา” ฟรานซ์ว่า
แจ๊คเก็บขวดแก้วลงในกระเป๋าเสื้อของตนก่อนจะเดินไปขวางบานประตูเอาไว้
“ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าข้าเพราะเจ้าได้ยาไปแล้วละก็...บอกเลยว่าเจ้าคิดผิด” มือหนาชูขวดแก้วอีกใบขึ้นมา ทั้งรูปร่างและยาที่อยู่ด้านในเหมือนกันกับใบก่อนหน้าราวกับแกะจนแยกไม่ออก
“...”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าขวดไหนมันเป็นขวดที่เจ้าต้องการกันแน่.. ถ้าเจ้าดันหยิบพลาด ก็ค่อยมาตามหาข้าทีหลังแล้วกัน จำเอาไว้คนอย่างข้าถ้าไม่ถือไพ่เหนือกว่า ไม่ลดตัวลงมาเล่นเกมกระจอกอย่างนี้หรอก..” ฟรานซ์ว่าจบก็ผลักแจ๊คให้หลบไปอีกทางก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับเด็กหนุ่มผู้ติดตามที่พยายามก้มหัวขอโทษแจ็คแทนเจ้านายอยู่หลายครั้ง
เย้ๆตอนแล้วๆ เมลล์อ่านคอมเม้นต์และคำนิยมในตอนที่แล้วแล้วนะคะ บอกเลยว่ามีความสุขมากๆๆๆ ดีใจสุดๆ
อ่านๆส่วนใหญ่เป็นปรากฏการณ์รีคำพูดของแจ๊คก่อนจบ 555+ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ปรากฏการณ์โอลาฟฟีเวอร์สินะ
เมลล์ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และคำนิยมด้วยนะคะ ดีใจจนต้องรีบอัพวะฮะฮ่า 555+
ปล. ภาค2นี่ไม่แน่ใจว่าจะแต่งได้ไหม ใครมีไอเดียอะไรเสนอบ้างไหมเอ่ย..เผื่อน่าสนใจ เมลล์เป็นประเภทขึ้นได้..แต่ถ้ามองไม่เห็นตอนจบที่ดูดีพอก็ไม่อยากจะแต่งออกมาเดียวจิเสียอารมณ์ทั้งไรต์และรีด ลองๆเสนอดูนะคะ
กับคนอย่างนั้นจะเชื่อถือได้สักเท่าไรกันเชียว...
แจ็คมองขวดแก้วในมืออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองทางเดินที่ถอดยาวออกไปด้านนอก เมื่อไม่เห็นเด็กหนุ่มที่แสนน่ารังเกียจนั้นแล้ว มือหนาก็กระแทกบานประตูปิดอย่างแรง
“สักวันข้าจะฆ่าเจ้าซะ...” น้ำเสียงที่กดต่ำลงสะท้อนความรู้สึกที่ฝังแน่นอยู่ในใจ ดวงตาสีฟ้าสดมองสิ่งของในมือด้วยสายตาที่น่ากลัว
“อันนา..” เสียงเรียกของเอลซ่าปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่นจากภวังค์ แจ๊ครีบปรับอารมณ์ให้คงทีก่อนจะรีบวิ่งมาหาร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง
“เอลซ่า..เอลซ่า นี่ได้ยินข้าไหม” แจ๊คว่าพล่างยื่นมือหนาไปเขย่าร่างของเอลซ่าที่เบลอจนไม่ได้สติจากฤทธิ์ยา ดวงตาที่ฟ้าสดที่ถูกฉาบไปด้วยพิษไข้ค่อยๆเลื่อนสายตาลงมามองใบหน้าของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย
“แจ็ค..”
“ได้ยินข้าใช่ไหมเอลซ่า..นี่..ข้าอยู่นี้แล้ว” แจ๊คกุมมือของเอลซ่าไว้แน่น คิ้วหนาขมวดแน่นจนแทบจะชนกัน แจ๊คค่อยๆเลื่อนมือหนาของตนไปปัดปอยผมที่เปียกโชกด้วยเหงื่อของร่างตรงหน้าออก
“ขอโทษ.. อย่าหายไปเลยนะ แจ็คนายอยู่ไหน...” เอลซ่าว่าพล่างเอื้อมมือของตนไปไขว้คว้าอากาศตรงหน้าอย่างไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ่ำว่าตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดของใคร
“เบลอไม่ได้สติขนาดนั้น ถ้าให้ข้าดูจากอาการน่าจะเป็นยากล่อมประสาทชนิดรุ่นแรงซะด้วยถ้าทิ้งไว้ข้ามคืนอาการคงแย่..เจ้าว่าไหม”
“นี่เจ้าเอาอะไรให้เอลซ่ากิน ทำแบบนี้เจ้าต้องการอะไรกันแน่!!”
“ข้าทำแบบนี้ก็เพื่อนางนะ คิดดูว่าถ้านางตื่นขึ้นมาต้องพบกับความจริงละก็..มันคงโหดร้ายจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่เลยหล่ะ นี้คือความหวังดีของข้านะเจ้าน่าจะก้มหัวขอบคุณข้าด้วยซ้ำ”
แจ็คจ้องมองขวดแก้วในมืออย่างไม่วางตา ถึงยังไงเขาก็ไม่ไว้ใจเด็กหนุ่มคนนั้นเด็ดขาด ถ้ามันยังไม่ได้พิสูจน์ว่าปลอดภัยละก็เขาไม่ยอมให้คนที่เขารักต้องเผชิญกับเล่ห์เหลี่ยมของเจ้าคนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นเด็ดขาด
“ยังไงก็ไม่ตายอีกรอบหรอกน่า....” แจ๊คว่าจบก็ยกขวดแก้วในมือขึ้นดื่มก่อนจะวางขวดยาไว้ทางด้านโต๊ะข้างเตียงแล้วพิงร่างของตนกับผนังเพื่อรอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง “ว่าแต่ไอ้นี้..รสชาติห่วยชะมัด”
เมื่อดูแล้วยานี้ไม่ได้มีอาการที่เลวร้ายแต่อย่างใด เด็กหนุ่มก็ค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นมาในอ้อมแขน มือหนาประคองต้นคอของหญิงสาวขึ้นมา “เอลซ่าฝืนหน่อยนะ มันอาจจะค่อนข้างขมแต่ยังไงเจ้าก็ต้องกินมัน”
แจ็คค่อยๆรินยาลงไปในกลีบปากอมชมพูที่เผยอออกเล็กน้อยเนื่องจากจังหวะการหายใจที่เปลี่ยนไปเพราะพิษไข้ ใบหน้าเรียวบางพยายามฝืนหันไปอีกทางทำให้แจ็คต้องกดหน้าเธอเอาไว้ให้นิ่งเอาไว้ให้มากที่สุด
กึก..
ร่างบางกัดมือของเด็กหนุ่มอย่างแรงจนแจ็คเผลอปล่อยร่างของเอลซ่าที่อยู่ในอ้อมแขนจนร่างนั้นตกลงกระแทกเตียง ทำให้เอลซ่าสำลักยาที่ยังกลืนไม่หมดออกมาจนแจ๊คต้องรีบเอื้อมมือมาปิดปากเอาไว้
“หกหมดเลย ทำไงดีเนี้ย ยาก็มีแค่ขวดเดียวเอง...” แจ็คว่าพล่างมองยาที่เหลืออยู่ในขวดที่ตอนนี้เหลือแทบไม่ถึงครึ่ง
แจ็คยกขวดแก้วขึ้นมาดื่มยารวดเดียวจนหมด มือหนาตรึงร่างบางไว้แน่นกับเตียงก่อนจะค่อยๆประทับริมฝีปากหนาเข้ากลับกลีบปากบาง เอลซ่าพยายามพลิกหน้าหนีลิ้นร้อนลุกล้ำเข้ามาภายใน
มือหนาที่ตรึงร่างบางไว้กับเตียงค่อยๆเลื่อนมาประคองใบหน้าของร่างบางเอาไว้ ลิ้นหนาพยายามกดปลายลิ้นของอีกฝ่ายไม่ให้ขัดขืนก่อนจะค่อยๆปล่อยให้ยาขมไหลรินลงคออีกฝ่ายอย่างช้าๆ
ราวกับช่วงเวลาได้ถูกหยุดลงความเงียบได้แผ่กว้างจนได้ยินเสียงของเข็มนาฬิกาที่หมุนเวียนไปอย่างไม่มีวันหวนคืน ลิ้นเรียวบางที่เคยเอาแต่ขัดขืนตอนนี้กลับตอบรับร่างตรงหน้าอย่างโหยหา พร้อมกับค่อยๆตักตวงความร้อนกรุ่นจากเด็กหนุ่มอย่างนิ่มนวลและเชื่องช้า
อุณหภูมิในร่างของเเจ็คเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆจนเด็กหนุ่มแทบคลั่ง มือหนาพยายามยันตัวเองขึ้นก่อนจะค่อยๆฝืนถอนริมฝีปากออกมาอย่าเสียดายในรสหวานนุ่มราวกับช๊อคโกแลตนั้น
พอเลยแจ๊ค พอ..พอ..พอ ข้าว่าบางที่ออกไปตากลมให้สมองมันโล่งหน่อยดีกว่า....
แจ็คคิดพล่างยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงแต่ทว่ามือเรียวบางก็คว้าชายเสื้อของเด็กหนุ่มไว้แน่น
ดวงตาสีฟ้าฉ่ำด้วยพิษไข้จ้องมองลึกลงไปในดวงตาเด็กหนุ่มตรงหน้า น่าแปลกที่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่แตกต่างจากครั้งที่ผ่านมาราวกับว่าตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงตัวตนของเขา
“จูบอีกสิ..”
กรี๊ดวีดบึม อู้ไปนานขอแสดงความยินดีสำหรับรีดเดอร์ที่เชียร์ให้มือหนา-ร่างบางคืนดีกันเร็วๆ (ชอบชื่อนี้จัง 55+) ก็ตอนหน้าใครจะรุกใครจะรับ เฮ๊ย!! ใครจะอยู่ใครจะไปก็เชียร์เอาแล้วกันนะคะ
ปล. สำหรับคาแรกเตอร์ฟรานซ์เนียมาจาก....บทตัวโกด ร้ายสุดๆแห่งปี นั้นก็คือ อือ อือ อือ...สายน้ำผึ่งนั้นเอง เนื่องจากอยากได้ตัวคาแรกเตอร์ที่ร้ายแบบมีสมอง ร้ายแบบเหลียมจัด555+
รักเค้าเม้นต์ให้เขาด้วยนะ ไม่รักก็เม้นต์ แอบด่าในใจก็เม้นต์ มั่นไส่มานานก็เม้นต์ จุ๊ฟๆๆ
ปล.ของปล. พรุ่งนี้อัพต่อนะจ๊ะ
“แจ็ค...จูบอีกสิ..”
“....”
“จูบอีก..นะ”
ไม่แจ็ค เพราะฤทธิยา ท่องไว้ ท่องไว้เพราะฤทธิยา ถ้าเจ้าตัวตื่นมาแล้วรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหน่ะคราวนี้มีหวังโดนไล่ไปขั่วโลกเหนือแน่...
แจ็คหันกลับมาก่อนจะยืนมองร่างบางที่นอนสลึมสลือไม่ได้สติอยู่บนเตียง
เด็กหนุ่มยื่นจ้องตากับร่างบางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือหนาของตนไปบีบจมูกของร่างบางอย่างมันมือ “ไม่ได้สติอย่างนี้อย่างมาทำเป็นเก่งหน่อยเลยยัยบ้า....รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรอยู่”
“อะ อือ...”
“นอนเถอะ..ฝันดีนะ” แจ็คค่อยๆเอื่อมมือไปหยิบผ้าห่มผืนหนาที่ตกอยู่ที่ปลายเตียงขึ้นมาก่อนจะค่อยๆคลุมร่างบางเอาไว้
“แจ็ค โกรธข้าอยู่หรอ..ไม่จูบล่ะ”
“ข้าไม่เคยโกรธเจ้าด้วยซ่ำเอลซ่า เจ้านอนก่อนทะ..”
ไม่รอให้เด็กหนุ่มได้พูดจบได้พูดจบริมฝีปากเรียวบางรีบชิงประทับลงบนกลีบปากของร่างตรงหน้าอย่างโหยหา แต่ครั้งนี้เด็กหนุ่มที่เคยเอาแต่คอยเคล้าคล่อร่างตรงหน้าตาอารมณ์กลับรู้สึกว่าตนเป็นฝ่ายที่โดนปลุกเร้า ร่างบางเอียงใบหน้าของตนเล็กน้อยพร้อมกับค่อยๆเลื่อนมือเข้ามาโน้มใบหน้าของเด็กหนุ่มให้แนบชิดยิ่งขึ้น กว่าเด็กหนุ่มจะรู้ตัวว่าถูกร่างบางขโมยริมฝีบางไปก็ถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว
“อือ...เอลซ่า” เด็กหนุ่มเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว มือเรียวบางทีเคยโน้มคอร่างหนาเอาไว้ไล้ไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาของเด็กหนุ่มออกอย่างง่ายดาย
รอยยิ้มค่อยๆฉายขึ้นบนใบหน้าที่สวยได้รูป มือเรียวบางอาศัยช่วงที่เด็กหนุ่มเผลอไผลไปในห่วงอารมณ์ดึงร่างของเด็กหนุ่มลงเตียงอย่างช้าๆก่อนจะตรึงร่างนั้นไว้กับเตียงด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ
ดวงตาสีฟ้าสดมองร่างของหญิงสาวร่างบางที่นั่งอยู่บนร่างของตน ผมสีบลอนซ์ที่ตอนนี้ถูกปล่อยยาวปลิวไปตามสายลมที่พัดหมุนวนอยู่รอบตัวของเด็กหนุ่มยิ่งชวนสะกดสายตาเอาไว้เพียงเรือนร่างที่คอดเว้าได้รูราวกับมีเวทมนต์
“เอลซ่า..นั่งตรงนั้น ขะ..ข้าหายใจลำบากนะ” แจ็คว่าพล่างพยายามขยับตัวลุกออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาก็ถูกพันธนาการเอาไว้จนหมดทางที่จะหนีเสียแล้ว
มือเรียวบางค่อยๆวางลงที่หน้าท้องของเด็กหนุ่มก่อนจะลูบไล้ขึ้นมาจนถึงแผงอกกว้างปลายนิ้วเรียวบางลูบไล้แผงอกกว้างของเด็กหนุ่มอย่างเบามือเกล็ดน้ำแข็งค่อยๆรวมตัวกันเล็กน้อยก่อนจะสลายหายไปในอากาศ
“ยะ..หยุดก่อน” แจ็คพยายามเบนหน้าไปอีกทางพล่างยกมือหนาขึ้นมากายหน้าผากที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงือ เด็กหนุ่มพยายามหายใจให้ช้าลงเพื่อสะกดอารมณ์ที่ร้อนกรุ่นอยู่ทั่วร่าง ถึงแม้จะไม่มองแต่สัมผัสของร่างบางที่แนบชิดกับแผงอกกว้างของตนอยู่นั้นก็เป็นเครื่องยืนยันว่าตอนนี้ร่างบางกำลังสำรวจร่างกายที่เปื่อยเปล่าของตนอยู่ที่ส่วนไหน
“แจ็ค จะกินละน๊า...” เอลซ่าว่าจบก็โน้มใบหน้าของตนลงก่อนจะกัดเข้าที่ปลายจมูกของเด็กหนุ่มจนขึ้นสี
“อะ.. ” แจ็คที่เงยหน้าอยู่รีบหันกลับมามองร่างบางก่อนจะค่อยๆยกมือหนาขึ้นมาลูบปลายจมูกตัวเองเบา แต่ทว่าสายตาของเด็กหนุ่มตอนนี้กลับถูกสะกดไว้ด้วยใบหน้าของอีกฝ่ายที่อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนฯ
“ชอบรึเปล่า...?? สนุกไหม” ร่างบางว่าพล่างค่อยๆเลื่อนมือของตนลงไปที่จุดสำคัญของเด็กหนุ่มแต่ทว่ายังไม่ทันที่จะได้สำผัสมือหนาของอีกฝ่ายก็เข้ามาขวางเธอเสียก่อน
“เอลซ่า ข้าคุมตัวเองไว้ได้ไม่ตลอดหรอกนะ” แจ็คว่าพล่างส่งสายตาดุไปทางร่างบางที่กำลังทำตามใจตัวเองเพราะฤทธิ์ยา
“ปล่อยสิแจ็ค ปล่อยข้านะ” มือเรียวบางพยายามชักมือตัวเองออกอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่เอาเอลซ่า..ข้ามะ..” แจ็คที่กำลังจะพูดปฏิเสธต้องสะอึกเมื่อร่างตรงหน้าเริ่มทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ
ไม่แจ็ค ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ถ้าเรื่องแค่นี้เจ้ายอมเรื่องอื่นๆเจ้าก็ต้องยอมด้วย เจ้าต้องเป็นผู้นำที่ดีสิ จะยอมไม่ได้เด็ดขาด...
“3”
“ถ้าเจ้าจะนับ 1ถึง3 ให้ข้าปล่อยละก็บอกเลยว่าคนอย่างแจ๊ค ฟรอสต์ไม่กลัว” แจ๊คว่าพล่างทำหน้าจริงจัง
“3วัน.. ข้าจะไปนอนห้องอันนา 3วัน ส่วนเจ้าจะไปนอนที่ไหนก็เชิญ” ทันทีที่ได้ยินใบหน้าของเด็กหนุ่มถึงกับถอดสี มือหนาเผลอปล่อยมือออกด้วยความตกใจ “ไม่เป็นไรครับ ตามสบาย”
ส่อแววกลัวเมียตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งเลยนะแจ็ค... เด็กหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย
มือนุ่มค่อยเลือนลงไปด้านล่างก่อนจะค่อยๆเคล้าคลึงจุดสำคัญของเด็กหนุ่มอย่างเบามือ
“อะ..เอลซ่า” เด็กหนุ่มเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ มือหนาค่อยๆเลื่อนมาจับสโพกของอีกฝ่ายก่อนจะเริ่มไล้มือหนาของตนสำรวจร่างบางของอีกฝ่าย
“เอลซ่า..ข้าไม่สนแล้วนะว่าที่เจ้าทำอย่างนี้เพราะฤทธิ์ยาหรือว่าอะไร แต่ที่เจ้าทำอย่างนี้เขาเรียกว่ายั่ว” แจ็คว่าพล่างดึงร่างบางให้ลงมาแนบชิดกับร่างของตน
“เขาไม่ได้เรียกว่ายั่ว...เขาเรียกว่ารักตะ....ต่างหาก” เด็กหนุ่มถึงกับเบิกตากว้างคำๆนี้ คำที่เขาเคยพยายามบอกร่างตรงหน้าตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ไม่เคยนึกมาก่อนว่าจะได้ยินจากปากของเจ้าตัวที่ไม่ใช้สีเขียนที่เคยเขียนเล่นเอาไว้ในสมุดที่มีรูปของเขาอยู่
“เอลซ่า...ข้าจะเริ่มละนะ..”
โป๊ก!!
จู่ๆร่างของเอลซ่าก็ฟุบลงกับร่างของเด็กหนุ่มจนหัวของเธอกระแทกเข้ากับคางของเจ้าตัวเข้าเต็มๆ แจ็คลุกขึ้นนั่งพล่างเขย่าร่างบางที่สลบไปเพราะฤทธ์ยา แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเหลือเพียงเขาคนเดียวแล้วล่ะที่ยังตื่นอยู่
ทำกับข้าได้นะเอลซ่า เจ้าจะรับผิดชอบยังไงกับข้าตอนนี้...
:) Shalunla์
ความคิดเห็น