(SF MYUNGYEOL) WHITE COFFEE

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

(SF) WHITE COFFEE

MYUNGSOO X SUNGYEOL

คุณจะรับรู้รสขมของกาแฟก็ต่อเมื่อคุณมี ความรัก

แต่สำหรับผมแล้ว..

ความรัก เปรียบเสมือนมาการีนที่ถูกคั่วกับเมล็ดกาแฟรสขมจนมันหอมหวาน

     ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ คิมมยองซู ต้องพาตัวเองมานั่งแช่อยู่ที่คาเฟ่น้องแมวกลางกรุงโซลแบบนี้ทั้งๆที่อากาศก็ใช่ว่าจะดีนักหนา ชายหนุ่มเลือกโซนที่นั่งตรงหน้าต่างที่สามารถมองเห็นบรรยากาศภายนอกได้ สายตาของเขาเหม่อมองออกไปอย่างไม่รู้จุดหมาย ปล่อยให้ความคิด ความรู้สึกล่องลอยไปกับอากาศ หวนคิดถึงช่วงเวลาที่พึ่งผ่านมาไม่นาน มยองซูเอาแต่เหม่อลอยจนไม่ได้สนใจสิ่งมีชีวิตที่กำลังคลอเคลียอยู่ตรงข้อเท้าของเขา แมวตัวสีดำเอาแต่ถูหัวกับขาของร่างสูงจนสามารถเรียกสติของชายหนุ่มให้กลับมาสนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้างได้ ชายหนุ่มก้มลงไปมองเจ้าแมวตัวดีที่ทำให้เขาเสียสมาธิก่อนจะอุ้มขึ้นมาต่อว่า

“ย่า นายมาถูฉันทำไม ฉันมีเสน่ห์ดึงดูดนายหรอ”  มยองซูจิ้มจมูกเล็กๆนั่นอย่างเอ็นดู ปากก็เอาแต่บ่นไปเรื่อยเพื่อระบายความเครียดที่มีอยู่มากมาย มือหนาลูบเข้ากับหัวของเจ้าตัวเล็กอย่างเบามือก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ทุกครั้งที่เขาเกิดเครียดหรือมีอะไรที่ทำให้กังวล เขามักจะเจียดเวลามานั่งอยู่ที่นี่ อยู่กับสิ่งที่เขาชอบ แมวคือสัตว์ที่เขาโปรดปราณ โดยเฉพาะเจ้าตัวที่เขากำลังอุ้มอยู่นี้ และแน่นอนว่า ไม่ใช่แค่เจ้าบยอลเท่านั้นที่ทำให้เขา ชอบ แต่ยังมี..

“อ้าวคุณนักเขียนคิม หายหน้าหายตาไปเลยนะครับ”  เสียงเจื้อยแจ้วดังออกมาจากข้างหลัง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองใครอีกคนที่กำลังเดินมาหาเขา ร่างหนายิ้มทักทายอย่างเป็นมิตรก่อนจะตอบรับคำทักทาย

“ผมยุ่งๆหน่ะครับช่วงนี้”  ชายหนุ่มละสายตาออกจากอีกคนก่อนจะมองแมวบนตักของตัวเองที่ตอนนี้น่าจะฟุบหลับไปเรียบร้อยแล้ว

“เจ้านี่นี่นิสัยเสียจริงๆ”  ชายหนุ่มส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอากับแมวของเขาที่กำลังรบกวนลูกค้าของร้าน

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณซองยอล”  มยองซูบอกร่างบางที่มองเขาด้วยท่าทางที่รู้สึกผิด มยองซูเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่กำลังลอบมองเขาอยู่อย่างอ่อนโยน ต่างคนต่างจ้องกันไปมาจนเวลาล่วงเลยไปได้สักพัก ก่อนที่เป็นมยองซูเองที่ละสายตาออกมาก่อน

“อ เอ่อ วันนี้ผมขอ.”  ยังไม่ทันที่มยองซูจะพูดจบ คนตรงหน้าก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน เหมือนจะรู้ความชอบของเขาดี

“ไวท์คอฟฟี่ใช่มั้ยครับ”

“รู้ใจผมจังเลยนะครับ”  และมันก็เป็นไปตามคาด คนตรงหน้ารู้ว่าเขาชอบอะไร

“คุณมาที่นี่ทีไรคุณก็สั่งแบบนี้ตลอด ทำไมผมจะจำไม่ได้หล่ะครับ”  ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะขอตัวไปทำหน้าที่บาริสต้าประจำร้าน มยองซูมองร่างบางเดินลับไปแล้วก็หันกลับมาสนใจเจ้าแมวบนตักอีกครั้ง

“เมื่อไหร่เจ้านายของนายจะรู้ใจฉันนะ”  ร่างหนาลูบหัวแมวเหมียวขี้เซาประจำร้านไปพลาง แอบลอบมองบาริสต้าที่กำลังตั้งใจทำกาแฟเพื่อเขาอยู่เคาน์เตอร์ฝั่งตรงข้ามไปพลาง เป็นอย่างนี้อยู่นานจนซองยอลเดินมาเสิร์ฟกาแฟที่โต๊ะของเขา ถาดที่ร่างบางถือมาวางลงบนโต๊ะ สร้างความแปลกใจอยู่ไม่น้อยให้กับมยองซูเมื่อสิ่งที่เขาสั่งไปนั้นมีแค่กาแฟแต่มันกลับมีชีสเค้กหนึ่งก้อนหลงมาด้วย

“เค้กนี่..”

“ผมแถมให้ครับ คุณคงเหนื่อยกับงานมาก กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะ”  ซองยอลยิ้มให้มยองซูอย่างจริงใจ รอยยิ้มที่มยองซูช่างหลงใหลได้ปลื้ม จนเขาแทบอยากจะมาขลุกอยู่ที่นี่ในทุกวันแต่มันเป็นไปได้ยาก ในเมื่องานของเขาก็มีล้นมือ มยองซูเป็นนักเขียนให้กับนิตยสารท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง ซึ่งงานหลักของเขาคือการต้องท่องเที่ยวไปทั่วเพื่อให้งานเขียนของเขามีอยู่จริงและสามารถรู้สึกได้มากขึ้นมากกว่าแค่การเล่าว่าที่นี่เป็นอย่างไร เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เขาจะมีเวลามากขนาดที่ว่ามาคอยมองหาสิ่งที่ชอบอยู่บ่อยๆ แต่ว่าก็ว่าเถอะ เมื่อไหร่ที่เขาว่าง ที่นี่จะเป็นที่แรกที่เขาจะมา

“ขอบคุณนะครับ” มยองซูยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ  “อย่างนี้ร้านของคุณจะไม่เจ๊งหรอครับ มีผมเป็นตัวผลาญแบบนี้”  ร่างหนาพูดแซวอีกคนอย่างไม่จริงจังนัก ซึ่งนั่นสร้างบรรยากาศระหว่างทั้งสองได้เป็นอย่างดี

“แค่เค้กชิ้นเดียวไม่ทำให้ผมขาดทุนหรอกครับ”  ยิ้มอีกแล้ว ยิ้มของซองยอลทำให้ใจเขาสั่นทุกทีอย่างไม่น่าแปลกใจ

“แต่ถ้าผมขาดคุณ.. คงขาดใจตาย”  ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ชายหนุ่มพุดไปแบบนั้น และมันก็น่าขายหน้ามากด้วยที่อยู่ดีๆก็พูดออกไปโดยที่ไม่มีปี่มีขลุ่ย ตาคมจ้องมองปฏิกิริยาของร่างบางตรงหน้าที่ตอนนี้หลุดหัวเราะออกมาอย่างหนัก ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงอ่อนๆซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอาการหัวเราะหรืออาการเขินของอีกคน

“ฮ่าฮ่า คุณมยองซูเล่นมุขอะไรครับเนี่ย ผมก็เขินเป็นนะครับ”  ร่างบางพยายามกลั้นหัวเราะแต่ก็ทำไม่ได้ เขาพูดไปด้วยขำไปด้วยจนมยองซูรู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้ามากขึ้นไปอีก

“ผมจริงจังนะครับ”  มยองซูอุ้มเจ้าบยอลลงพื้นก่อนจะคุกเข่าลงจนคนในร้านต่างมองมาทางเขา

“คุณครับ จะทำอะไรหน่ะ”  ซองยอลรีบรุดไปดึงมยองซูให้ลุกแต่ก็ไม่เป็นผล

“ผมชอบคุณครับ ซองยอล”  แน่นอนว่าซองยอลก็อึ้งอยู่ไม่น้อยที่อยู่ดีๆมยองซูก็มาบอกเขาแบบนี้ ในที่แบบนี้อีก

“ค คุณ..”  ร่างบางไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ เขาได้แต่ยืนอึ้งจนมยองซูรีบพูดต่อ

“อาทิตย์หน้าผมจะไปฝรั่งเศส”  มยองซูล้วงกระเป๋าหยิบของบางอย่างขึ้นมาก่อนจะส่งให้ร่างบาง  “ผมกำลังขอคุณคบ แต่ผมยังไม่ต้องการคำตอบในตอนนี้หรอกครับ”  มยองซูลุกขึ้นก่อนจะจับชายเสื้อโค้ทที่เขาสวมอยู่ให้กระชับ  “ผมจะรอคำตอบในวันเดินทาง”  มยองซูยิ้มให้ซองยอลก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ร่างบางสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชั่วครู่ แต่ไม่นานก็กลับไปทำหน้าที่ของตนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เที่ยวบินที่ xxx กำลังจะออกเดินทางในอีกห้านาที..” บางทีผมควรตัดใจกับสิ่งที่เป็นไปไมได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้มุ่งหน้าเข้าเกท แต่แล้วมือของใครอีกคนกลับรั้งเขาไว้

“รอผมด้วยสิครับ รถมันติดหน่ะ”  ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ แค่สายตาที่ทั้งสองสื่อถึงกัน มันก็เพียงพอแล้ว

ขอบคุณที่ให้โอกาสผมนะ อีซองยอล...

การเดินทางครั้งใหม่ของผม จะไม่เงียบเหงาอีกต่อไปแล้ว

Fin.

CR.SQW