คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 แผนการ
“กลับมาแล้วค่ะ” ชั้นกลับมาจากซ้อมเต้นกับออนนี่และไอ้ตี่น้อยของชั้น(แหมมมมมมแป๊ปเดียวเค้าเป็นของแกเลยนะ #กูแต่งให้เป็นนางเอกหรือแรดเสริมนอเหล็กวะเนี่ย!!!! แรดเชียว)
“คุณหนูคะ คุณท่านรออยู่ที่สวนหลังบ้านค่ะ”
“ หึหึ เวรแล้ว คังเทรา” ชั้นได้แต่สบถกับตัวเองเพราะรู้ดีว่าเตี่ยต้องการคุยเรื่องอะไร อย่างนี้ต้องแกล้งโง่ไปก่อนดีกว่า
“เตี่ยลูกสาวคนสวยกลับมาแล้วค่า” ฉันว่าพลางมองหาว่าเตี่ยอยู่ไหน แต่แล้วก้อ โอ๊ะ!!!
“ลุงยงฮวา มาได้ไงคะ ไหนว่าจะมาอาทิตย์หน้างัยย” ชั้นตกใจสุดขีดที่เห็นลุงยงฮวาอยู่ที่นี่
“ลุงเลื่อนเวลาน่ะ มีประชุมแถวนี่เลยแวะมาหานะ” ลุงยงฮวาว่าพลางจิบกาแฟอย่างสบายใจ(ลุงค่ะหนูไม่รู้เล้ยยยยว่าลุงเลื่อนเวลาทำไม#กรอด...กรอด เสียงกัดฟัน)
“เหรอค่ะ” ฉันตอบอย่างเด็กที่ดูไร้เดียงสาไม่รู้อะไรเล้ย
“แล้วเตี่ยเรียกหนูมามีอะไรเหรอค่ะ”(#เทรา มึงเรียบร้อยไปแหละ ไม่เนียนเลยนะ)
“อืม เตี่ยเข้าเรื่องเลยนะ ที่เรียกลูกมาวันนี้ก้อจะคุยเรื่องงานหมั้นของลูกกับลูกชายของลุงยงฮวานะ เตี่ยว่าเราได้ฤกษ์ที่เหมาะสมแล้วนะ” หึหึหึ ผิดคลาดซะที่ไหนรวดเร็วทันใจเตี่ยไม่กลัวชั้นฆ่าไอ้บ้านั่นตายรึไงนะ
“แต่เราไม่ได้เจอกันมาเกือบสิบปีแล้วนะคะ มันไม่เร็วไปเหรอคะ” ไร้เดียงสาต่อไปคังเทรา เอาให้ได้โล่นะ
“หมายความว่าต้องได้เจอลูกชายลุงก่อนเหรอ” ลุงยงฮวาถามด้วยสีหน้าดูตะหงิดๆชอบกลหรือชั้นยังแสดงไม่เนียนเนี่ย
“คือ....ไม่คะ หนูว่าหนูยังเด็กไป อีกอย่างหนูยังเรียนไม่จบเลยแล้วหนูก้อมีความฝันที่อยากทำอีกด้วยคะ” (ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ)
“ หมั้นแล้วก้อเรียนต่อได้นี่ ไม่เห็นเกี่ยวเลย” เตี่ยว่าเสริม
“ ฮึก ฮึก เตี่ยก้อรู้ว่าที่หนูไปเรียนเต้นแทบทุกวันอ่ะ หนูทำไปเพื่ออะไร(บีบน้ำตาสุดๆ) หนูอยากเป็นนักเต้นที่เก่งที่สุดในประเทศนี้นะค่ะ แล้วถ้าเค้ารู้ว่าหนูมีคู่หมั้นแล้วใครจะอยากรับหนูเค้าทำงานหล่ะค่ะ
“กร๊อบ..แกร็บ (เสียงเตี่ยหักนิ้ว) ใครมันกล้าไม่รับลูกสาวเตี่ยเข้าทำงานห๋า” ดูท่าว่ากูจะไปไม่รอดว่ะ เอ้า จะดร่าม่าก้อให้มันถึงที่สุดแล้วกัน
“เพราะเตี่ยคิดแบบนี้งัย หนูแทบไม่ต้องทำอะไรก้อมีแต่คนเอาใจ เตี่ยรู้มั้ยคะ ว่าบางทีลูกคนเนี้ยะอยากทำอะไรด้วยตัวเองดูบ้าง(กูดร่าม่าโอเวอร์ไปไหมเนี่ย) หนูต้องการการยอมรับที่มาจากความสามารถของหนูจริงๆ ได้ไหมค่ะ ลุงยงฮวา(หันหน้าไปทางลุงยงฮวาอย่างรวดเร็วพร้อมหยาดน้ำตาที่เพิ่งบีบได้ เดี๋ยวมันแห้ง หุหุหุ ) ถือว่าหลานคนนี้ขอ ให้หนูได้ทำความฝันให้เป็นจริงก่อนไดไหมคะ”(นี่กูสร้างนางเอกจริงเหรอว่ะ แม่งตอแหลไปแหล่ะ)
“แกว่าไง แฮฮวอน”ลุงยงฮวาหันไปถามเตี่ยอย่างขอความคิดเห็น
“เตี่ยของฟังเงื่อนไขของลูกก่อน”
“หนูอยากเข้าไปเรียนในโรงเรียนที่รุ่นพี่ฮยอนอาจบมาค่ะ ได้ไหมคะ’
“อืมม โรงเรียนอะไรเหรอ ลูกถึงอยากเรียนน่ะ”
“ The Idol School ค่ะ”
“ โรงเรียนนั้นมันหลักสูตรหกปีจบเลยนะ”
“แต่มันก้อคุ้มนี่คะ ได้ประสบการณ์การเป็นศิลปินจริงด้วย”
“แกว่าไงว่ะยงฮวา ฉันให้แกตัดสินใจ ลูกพูดขนาดนี้ฉันเองก้อมิอยากขัดใจ”
“เออ ฉันว่าไอ้ลูกชายตัวแสบของชั้นคงรอได้และคงคิดเหมือนลูกสาวแกนั่นแหละ หกปีก้อหกปีว่ะ” ลุงยงฮวายอมทำตามคำขอร้องอย่างว่าง่าย(กูว่าแอบแปลกแหละสายตาแบบนี้มันหมายความว่างัยว่ะ)
“หมายความว่ารอ หนูเรียนจบอีกหกปีนะ” ง่ายไปไหมว่ะ ตกหลุมพรางตื้นๆเลยเหรอ
“-o- อืมมมมมมมม” เย้ๆๆๆๆ สำเร็จแผนการบีบน้ำตาของฮยอนอาออนนี่นี่เจ๋งไปเลย
ก่อนหน้านั้น 2ชั่วโมง
“พักก่อนเถอะ ครูกะนักเรียนคู่นี้” ฮยอนอาออนนี่เรียกชั้นกับจงออบมาพักดื่มน้ำหลังจากที่เต้นกันมาเกือบ 3 ชั่วโมง
“กำลังเครื่องร้อนเลยอ่ะ ออนนี่” ฉันรับน้ำมาจากฮยอนอาออนนี่ก่อนจะกะสร้วกที่เดียวครึ่งขวด
“กินน้ำเยอะระวังจุกนะนักเรียน” จงออบที่นั่งพักอยู่ข้างๆออนนี่พูดขึ้น หมอนี่คนหรือเครื่องจักรเต้นไม่รู้จักเหนื่อยแต่ก้อโอเคชั้นได้เทคนิคใหม่ๆขึ้นเยอะ
“รู้แล้วน่า คนมันกลุ้มอยู่นิดหน่อยเค้าว่ากินน้ำเย็นจะได้ใจเย็นๆตาม” ชั้นยอมรับว่าแอบเสียสมาธินิดหน่อยในระหว่างเต้นกับเรื่องดูตัวที่เตี่ยต้องเรียกคุยวันนี้ทำให้ชั้นไม่อยากกลับบ้านเลยด้วยซ้ำ
“มีอะไรให้พี่ช่วยรึป่าวเทรา” ออนน่าถามขึ้น
“มันเป็นเรื่องในครอบครัวอ่ะออนนี่” ชั้นตอบอย่างเซ็ง
“พี่ช่วยได้ไหมหรือลำบากใจจะเล่า”
“ก็นิดหน่อยค่ะ คือชั้นต้องแต่งงานกับคนที่เตี่ยเลือกให้น่ะ แต่ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้เลือกชั้นก็เลยเครียด”
“เอ๋ การคลุมถุงชนนี่ยังเกิดขึ้นในยุคนี้อีกเหนอ” จงออบว่าพร้อมเอียงคอมองอย่างสงสัย
“อืมมม มันก้อไม่เชิงคลุมถุงชนหรอก เพราะชั้นเองก้อรู้จักเค้า เพียงแต่เราไม่ได้เจอกันมาเกือบสิบปีแล้ว ชั้นเลยอยากได้เวลาสักพักเพื่อพิสูทธิ์ว่าชั้นควรแต่งงานกะเค้ารึป่าว”
“ที่เทรากลุ้มเพราะต้องการเวลาใช่ไหม” ฮยอนอาออนนี่ถามซะตรงประเด็น
“แล้วเทราชอบเค้ารึป่าว” ตึก...ตึก.. จู่ๆๆทำไมชั้นใจเต้นล่ะเนี่ย
“ก้อออออ.....” ชั้นรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่นึกถึงไอ้หน้าขวานฟ้าหน้าดำนั่น
“นูน่าชอบเค้าก้อไม่เห็นต้องกลุ้มเลย” จงออบที่เป็นใบ้อยู่นานพูดขึ้น
“มันก้อแค่ตอนเด็กนี่ แต่ตอนนี้ชั้นก้อมีเหตุผลที่ทำให้ชั้นต้องตัดสินใจใหม่” เหตุผลที่ทำให้ชั้นแทบจะทิ้งความฝันของตัวเองเพื่อไปตามหาใครบางคนที่อยู่ไกลแสนไกล
“ถ้านูน่าอยากได้เวลาก้อขอเวลาสิไม่น่าจะยาก “จงออบออกความเห็น
“ไม่มีใครกล้าขัดเตี่ยหรอก แล้วอีกอย่างชั้นผลัดมาสามปีแหละ”
“งั้นก้อหาเหตุผลดีๆซักอย่างให้เตี่ยเทรายอมให้ได้สิ” (นั่นแหละออนนี่มันยากที่สุด)
“นั่นแหละค่ะ ที่ชั้นกลุ้มชั้นจะใช้เหตุผลไหนล่ะครั้งที่แล้วขอให้จบมอปลายปีสามก่อน อีกสองปีบอกขอเที่ยวเล่นก่อนแล้วตอนนี้ล่ะ ถ้าผลัดไปได้นานก้อดีสักสี่ห้าปี” (เผื่อว่าใครบางคนที่ฉันรอจะกลับมา)
“หกปีได้ไหม” จงออบพูดขึ้นเหมือนนึกอะไรได้
“ไหนว่ามาซิ” ฉันรู้สึกว่ามันน่าสนใจถึงไอ้คนพูดมันจะไม่น่าสนใจก้อเถอะ (เหรออออออ#ก้อลีดเดอร์บางคนกะเบบี้หลายคนเมนเยอะเกิ้น ถึงกูจะเก่งกูก้อมีสิทธิ์ตายได้นะเออ)
“นูน่าก้อเค้าไปเรียนโรงเรียนเดียวกับผมสิ เรียนตั้งหกปีแถมนูน่าได้เต้นทั้งวัน”
“เออ ที่ไหนว่ะน่าสนใจ”
“ The Idol School คร้บ นูน่าหน้าตาก้อดีมีความสามารถอีกด้วยผมว่าน่าจะดีนะ”
“น่าสนแฮะ ว่าแต่ชั้นต้องทำอย่างไงถึงจะขอเตี่ยไปได้เนียนอ่า”
“พี่มีวิธีที่จะทำให้เตี่ยเรายอมนะ แต่ต้องบีบน้ำตาหน่อยเราทำได้รึป่าวหล่ะ”
“หึหึหึ การแสดงคังเทราไม่เก่งหรอกนะ แต่ถ้าเรื่องตอแหลให้รอดเค้าเรียกว่าการแสดงก้อจัดมาแม่จะคว้าออสก้าให้ดู”
#และนี่คือเหตุผลที่คังเทราดราม่าซะโอเวอร์
ความคิดเห็น