ค่ำคืนหนึ่ง......

คำคืนนี้มีอะไรมากมายที่ต้องทำ หมกตัวอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยมมาหลายชั่วโมงแล้ว

นั่งตรวจเช็ค เครื่องคอมพิวเตอร์ที่ออกอาการเกเร  ในห้องสี่เหลี่ยมสีครีม

ฝนตกปอยปอย ได้กลิ่นไอน้ำ ฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ  

 

เหนียวตัวเหลือเกิน  ดวงตาจ้องมองแสงสว่างจากหน้าจอมาเป็นเวลานานเริ่มเมื่อยล้า

ตามตัวมีคราบเหงื่อไคล จากการทำกิจกรรมยามกลางวัน

นอนพิงพนักเก้าอีบุฟองน้ำ ปล่อยใจให้ล่อยลอยไปไกล ๆ

ใจประหวัดไปถึงใครบางคน ที่เคยรัก....

หัวใจเริ่มเศร้าหมอง.......เมื่อคิดถึงการจากลา

ลุกขึ้น สลัดความรู้สึก ความตรอมตรม  เดินวนเวียนอยู่รอบห้อง

 

มองหากิจกรรมที่ทำยามความรู้สึกแบบนี้มาเยือน

เอื้อมมือปิดสวิตซ์ไฟ

ไฟในห้องดับวูบ เหลือเพียงแสงสว่างจากหน้าจอ

เดินออกไปยืนหน้าระเบียงห้อง

ปอยฝนกระเซ็นสาดใส่ตัว...

ท้องฟ้าไร้จันทร์และดวงดาว

ท้องฟ้าหม่น ๆ ไม่สว่าง

ยิ่งมอง ยิ่งพาลให้คิดถึง

ตัดอารมณ์ เหงา ด้วยการ เดินเข้าในห้อง

เหลือบมองกล่องใส่เทียนที่มีคนเอามาให้

ก่อนจะยิ้มให้กับตัวเอง........................

ค่ำคืนนี้.......

หยิบภาชนะ มาใส่น้ำ 

ตั้งไว้ตามที่ต่างในห้องเล็ก ๆ

ก่อนจะค่อยวางเทียน รูปดอกไม้ หลากสีสัน

ให้ล่องลอยอยู่บนผืนน้ำ

ไม่ช้า............เทียนถูกจุด

ไฟสว่าง ถึงไม่กระจ่าง เช่น แสงสีจากไฟที่ใช้ทุกวัน

แต่แสงของปลายเทียน ที่ไหววูบ พลิ้วไหว

ความสว่างเพียงน้อยนิด..........

กับทำให้หัวใจที่มืดหม่น กับมาสุกไสสว่างอีกครั้ง

ค่อยๆ บิดไขน้ำให้ไหลกระทบร่างกาย

ความเย็นของน้ำ ความสว่างของเทียน

มือที่ลูบไล้ ขัดคราบไคลของตัวเอง

ฮัมเพลงเบา ปล่อยใจ ไปตามน้ำ

ว่างเปล่า สุขใจ ไม่วุ่นวาย สงบนิ่ง

ท่ามกลางความสว่างของแสงเทียนร่ำไร

ไม่กระจ่างชัด ........... แต่สว่างไสวในหัวใจฉันเหลือเกิน