พาน ภพ เจอ

อดีต “เธอ” มอบให้เค้าทั้งใจแต่ “เขา” กลับให้เธอเพียงสายตาอันว่างเปล่า

ข้าขอตั้งจิตแค่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าแลด้วยบุญกุศลอันใดที่ข้าเคยสร้างไว้ หากข้ามิได้คบชู้สู้ชายจริงดังคำพี่ข้าไซร้ขอให้เลือดจากหัวใจข้าจงกลายเป็นมญีล้ำค่าอันทรงฤทธา แลหากคำกล่าวหาเป็นความจริงขอให้เลือดไหนออกจากดวงใจข้าดั่งสายน้ำด้วยเทอญ

ฉึก~~~~~

เพียงเสี่ยววินาทีที่ปลายหอกอันแหลมคมสัมผัสผิวกายแทรกลึกลงกลางอกหยดเลือดหลั่งไหลออกมา ในขณะนั้นเกิดลำแสงสว่างวาบขึ้นมาจบเหล่าผู้อยู่ในเหตุการณ์ต้องพากันยกมือป้องปิดสายตาให้รอดพ้นจากลำแสงประหลาดนี้ เพียงชั่วครู่ความสว่างเริ่มจางลง แต่กลับพบว่าโลหิตที่หลั่งไหลดั่งสายน้ำกลับกลายเป็นมณีนาคารูปทรงประหลาดลอยอยู่เหนือร่างบางที่อ่อนระทวยหายใจรวยรินทร์ เพียงเท่านี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า “ดวงใจของเธอนั้นบริสุทร์”

“พี่ท่านนน ท่านจะดูแลหัวใจดวงน้อยๆนี้แทนข้าได้หรือไม่”  

“ไม่สิ…มันเป็นของพี่ท่านมาตลอด บัดนี้ข้าจักคืนมันสู่เจ้าของ….”

  สิ้นเสียงอันไร้เรี่ยวแรงร่างของนาคีน้อยดับสลายหายไปในพริบตา

“……………………..”

“วาดจันทร์ ข้าจักตามดูแลปกป้องหัวใจดวงนี้ทุกชาติไป….” 

“ข้าสัญญา….”

ปัจจบัน “เขา” กลับมาเพื่อดูแลปกป้องหัวใจของ “เธอ” ไปนิรันดร์

“มาทำไม อ๊ะ!!!!” 

“ ไม่เลิกนะ พี่ไม่เลิกกันหนูนะคะ”
 

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจคนร่างสูงกลับใช้ท่อนแขนอันอัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามโอบรัดตัวเธอให้จมอยู่ในแผงออกหนา กลิ่นกายหอมอ่อนๆอันคุ้นเคยคละคลุ่งอยู่ในโสตประสาทชวนให้สติเลื่อนลอยเตลิดไปไกลกว่าจะพยายามเรียกสติให้กลับมาได้คนที่โตกว่าก็ตระกองกอดเธออยู่นานนับสิบนาที จนกระทั่ง….

“เห้อออ” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากคนตัวโตเรียกสติของคนตัวเล็กกว่าให้กลับมาอีกครั้ง

“ได้นอนบ้างไหมคะ”

“……………………………”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เธอกลับได้รับเพียงสัมผัสที่กำลังโอบรัดเธอเพิ่มขึ้นจนหายใจไม่ทั่วท้อง