นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
DAY6 - Be My North Star #DoHyeok
ผมรู้ ว่าพี่อยู่กับผมเสมอ พี่เหมือนดาวเหนือ ที่คอยนำทางผม คอยเฝ้าดูผมเสมอ..
ผู้เข้าชมรวม
430
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
430
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 13 เม.ย. 59 / 21:45 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เนื่องจากไรท์ว่างมาก(?) เลยขอมาแปะคู่Dohyeokไว้นะ แต่งไปก็แอบร้องไห้เหมือนกัน คิดถึงจุนฮยอกT^T แต่ไรท์ว่าไรท์แต่งเป็นงงๆยังไงก็ไม่รู้อ่า ฮือออ ยังไงก็ฝากOS นี้ไว้อีกเรื่องด้วยนะ ขอตัวกลับไปแต่My First Snow ต่อและ
cursor
Enjoy reading :D
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผมมอออไปยันอหน้า่า ท่ามลาท้อฟ้าที่มืสนิทไร้แสาวใใ ผมยันึอยู่เสมอ ว่าฮยอยัมอท้อฟ้ายาม่ำืนนี้เหมือนันับผมไหม
“นายมอเห็นวาวนั่นไหมโอุน” มืออันอ่อนนุ่มลืบหัวอผมเบาๆ
“เห็นสิรับฮยอ สว่าที่สุในท้อฟ้าเลย”
“นั่นือาวเหนือ าวที่อยนำทานเวลาหลทา าววนี้ ไม่ว่าะอยู่ที่ไหน ็ะเห็นอยู่ที่เิมลอ” ุนฮยอฮยอี้ำแหน่าววนั้นให้ผมูอีรอบ “ำไว้นะ ถ้านายหล ใหู้าวนี้เป็นหลันะ เ้าใไหม เ็น้อย” ฮยอยี้หัวผมเบาๆ้วยวามเอ็นู
“แล้วถ้าผมหลรัฮยอ้อูาววไหนหรอรับ”
“ไอ้เ็บ้า! ทะลึ่ละนะ!” อบมา้วยสีหน้าแๆแบบนั้น เินหล่ะสิท่า “ไปๆ นอนไ้แล้วพรุ่นี้เรามีอนเสิร์นะ ้อออมแรไว้้วย”
ผมำมือถือที่อยู่ในมือไว้แน่….นี้มันเือบเือนแล้วนะ ที่พี่ออาว ที่พี่ไม่อบแทผม แ่พี่เปิอ่านลอ โทรไปพี่็ไม่รับ พี่ิอะไรอพี่อยู่…
ผมเหนื่อยนะ ไม่มีพี่อยู่ที่นี่แล้วผม็ไม่มีวามสุเลย เสียลอที่ัออมา มัน็ไร้ึ่วามอันสใส ถึพวฮยอที่เหลือะทำให้ผมเฮฮาลอ แ่มัน็ไม่ไ้่วยอะไรผมไ้เลย ผมไม่อยาให้พวฮยอเป็นห่วเลย้อยิ้มไปแบบนั้น วันแรที่ผมรู้ว่าฮยอะออาว ผมไม่ิน้าวินน้ำ ััวเอไว้เือบ3วัน ถ้ายอเฮยอไม่พัประูเ้ามา ผม็อายอยู่ในห้อ
อนผมเ้าวมาใหม่ๆ ผมเร็มา เพราะทุนอยู่้วยันมานานั้แ่เป็นเทรนนี่ แ่ผมเพิ่เ้ามาไ้ไม่นานเท่าทุน ผมลัว….ลัวว่าทุนะไม่อบี้หน้า แ่ฮยอ็เป็นนที่เ้ามาทัผมนแร แนะนำผมให้พวฮยอนอื่นรู้ั
แ่ทำไม...ทำไมอนนี้พี่้อทิ้ผมให้อยู่โเี่ยวแบบนี้
“โอุนอ่า เหม่ออีแล้วนะ” ยอเฮยอเ้ามาอผมา้าหลัผมอย่าไม่ทันไ้ั้ัว
“อ่อ ผมแ่มอูาวเล่นๆหน่ะรับฮยอ”
“เร็รึเปล่า ที่้อมาอยู่ห้อับพวฮยอ” ยอเยื่นหน้าเ้ามาพอให้เห็นสีหน้าผม
“ไม่หรอรับ ผมว่าสนุีออ” ผมลี่ยิ้มอบ
“ยอฮยอน!เยอะไปแล้วนะๆ ให้มันน้อยๆหน่อย น้อมันะลัวเพราะแไปทำัวแบบนี้ไ!” เฮยอ ฮยอเวี้ยหมอนใส่ยอเฮยอ แล้วอยู่ีๆ ทัู้่็หันไปทำสรามหมอนันอีรอบหลัาที่เพิ่สบไป
นั่นสินะ...เป็นรูมเมทัน็้อมีแ่เรื่อสนุๆัน
“โอุน ถ่ายรูปันไหม?”
“อะไรนะรับ?”
“นี่เป็นารนอนนอหอรั้แรอเราเลยนะ อีอย่า บัเอิเราไ้เป็นรูมเมทัน้วย เ็บรูปไว้เป็นที่ระลึหน่อย”
ผมเปิอโทรศัพท์ู...รูปเหล่านั้น...รูปที่ถ่ายันหน้าระ.. มันะโผล่ึ้นมาทุรั้ ที่ผมปลอโทรศัพท์…
ึ๊!
Sungjin_lol [Day6kilogram] : นี่พวนาย่วยเียบๆหน่อยไ้ไหม นะหลับะนอน
Kkkwp [Day6kilogram]: ฮยอนั่นแหละ นอนไ้แล้ว ะฝึเ้นไปทำไม วเราไม่ไ้เ้นัหน่อย!
เป็นประำเล่นนะ ทุรั้ที่นอนนอหอ อินฮยอเป็น้อส่ไลน์เ้ามาุในลุ่มลอ เรื่อห้ออเฮยอับยอเฮยอเสียั
“เสียอะไรัน หนวหูั”ผมที่หลับไปไ้ประมานึแล้ว็ัวเียื่นึ้นมาเพราะเสียอึทึรึโรมอห้อ้าๆ
“สสัยะมาาห้อยอเับเฮยอหล่ะมั้ 2นนี้อบเล่นอะไรแผลๆ”
“แผลๆ?”
“็อย่าเ่น ัยอเไว้ที่ระเบียบ้าหล่ะ เอาน้ำมาไล่สาันบ้าหล่ะ บ้า็วิ่เล่นไล่ับัน”
“ฟัูเหมือนวุ่นวายันะรับ”
“แห่หล่ะ ู่นั้นโนเมเนเอร์ุเป็นประำเลยแหละ”
Sungjin_lol [Day6]:ไอ้พวห้อ1023 ่วยเียบๆหน่อยไ้ไหม ไม่นอนันรึไ เราไม่ไ้มาทัศนศึษานะ!
YoungK93 [Day6]:็เฮยอฮยอเาัผมไว้ที่ระเบียอีแล้วอะ บอ ถ้าไม่เรียเาว่าุท่าน็ะไม่เปิประูให้
Sungjin_lol [Day6]: ถ้าพวนายยัไม่หยุเล่น ันะออาห้อ แล้วไปลาพวนาย2นมาัาร ันให้เวลา30วิ ปิไฟแล้วนอนะ!
Jaeparklb [Day6]:แหม ทีี้หล่ะปาเ่ี้ฟ้อันันะ ็ไ้ รั้นี้ันอ่อน้อให้นะยอฮยอ
พีุ่นฮยออ่าน้อวามในไลน์ให้ผมฟัแล้ว็ถอนหายใเบาๆ ่อนะลุึ้นไปปิไฟ
ผมไม่อบมันเลย วามมืแบบนี้...
“ฮยอ...ผมออหน่อยไ้ไหม” ผมถามออไป ทั้ๆที่รู้ว่าัวเอไม่ใ่เ็ๆแล้ว
“หืม..ทำไมหรอ?” ุนฮยอฮยอหันมาถามผม
“ผมลัววามมื” ผมลุมโป ไม่รู้เพราะลัวหรือไม่ล้าสบาน้าหน้า
“ไ้สิ”
“ฝันีนะาวเหนืออพี่” ุนฮยอไม่ไ้พูอะไรเพิ่ม เพียแ่ระับอ้อมอผม มันั่เป็นืนที่แสนอบอุ่นริๆ
ผลั่!
“โอ้ย!”
“โอุน เป็นอะไรไหม” เฮยอฮยอรีบปลีัวเ้ามาูผมหลัาที่รู้ัวว่าัวเอทำผิ
แหม..ใรใ้ให้พวฮยอมาเล่นเวี้ยหมอนันแบบนี้หล่ะรับ!
“ผมบอฮยอแล้วไว่าอย่าเล่นอะไรแบบนี้!” ยอเวาใส่เฮยอ
“ไม่เป็นไรรับ ผมว่าผมไปเินเล่น้านล่าาลมีว่า” ผมอบปัๆไป ไม่อยาเป็นส่วนเินอู่นี้
“ระวััว้วยนะโอุน” ทัู้่พูพร้อมับโบมือให้ผมหลัาที่เินไปบิลูลอนประู ให้ายเถอะ ทีเวลาแบบนี้หล่ะพร้อมใันพูเียว!
ลอบบี้อนึๆแล้วยัเปิไฟสว่าอยู่เลยนะเนี่ย
“ุยุน โอุนรึเปล่าะ” พนัานลอบบี้สาวเรียื่อผม
“ใ่รับ” ผมอบไปอย่าๆ
“เมื่อี้มีนฝาหมายมาใหุ้่ะ” เธอยื่นอหมายมาให้ผม ผมเปิอ่านทันที่ มันเป็นอหมายที่เียน้วยลายมือบรร
โอุน นี่ฮยอเอนะ เป็นไบ้า สบายีไหม อโทษที่ไม่ไ้อบแทนะ ฮยอรู้สึผินไม่ล้าะอบนายยัไ ฮยอูนายมาลอนะ นายูโึ้นเยอะเลย นายไม่เห็นฮยอหรอ ที่นายไปออรายารโทรทัศน์...ใ่ ฮยอามูผลานนายับพวเมมเบอร์มาโยลอ ามไปทุที่ เห็นพันาารอนาย นายทำออมาไ้ี หมั่นฝึ้อมบ่อย ยัไ็อโทษที่ไม่ไ้อยู่เป็นรูมเมทนาย่อ ันอโทษริๆ ุนฮยอ
“นที่ฝาหมายนี้อยู่ไหน!?” ผมันเผลอวาใส่สาวลอบบี้เล็น้อย
“เพิ่ออไปไ้ เมื่อี้เอ่ะ” เาอบผม้วยเสียสั่นๆเพราะวามใ
ผมรีบวิ่ออไป ไม่สนว่าะมีใรเห็นผม สิ่ที่ผม้อารอนนี้ ือารที่ไุ้ยับเา
“ุนฮยอฮยอ!” ผมะโนไป ใ่ นั่น้อใุ่นฮยอฮยอแน่ๆ
ร่าบาที่อยู่รหน้าหันมามอแวบนึ ูท่าทาใเล็น้อย รีบหันหน้าแล้วรีบวิ่ออไป
“เี๊ยวหยุ่อน!!” ผมรีบเร่ฝีเท้าเพื่อเ้าประิัว
“ปล่อยันนะ!ปล่อยสิโอุน!” เสียอุนฮยอสั่นระริภายใ้เสื้อฮู้สีเทา ไม่มีแม้แ่ะหันมาสบา
“ฮยอทำแบบนี้ทำไม” ุนฮยอยันิ่เียบ เผยแ่เสียสะอื้น โอุนเินอ้อมไปรหน้าอุนฮยอให้มาประันหน้าับเา
ุนฮยอมัวแ่้มหน้าเียบ ไม่ยอมพูอะไรับโอุน โอุนึฮู้สีเทานั้นออ หน้าอุนฮยอฮยอประบับหน้าอโอุนพอเหมาะ แ่ถึระนั้นนั้นเา็ยัหลบสายาโอุน
“ฮยออโทษ...อโทษที่ทิ้นายไป” หลัาที่ยื่นนิ่ันอยู่นาน ุนฮยอ็เป็นนเริ่มบทสนทนา น้ำสีใสไหลออมาาาอีรั้
“มันไม่ใ้วามผิอฮยอหรอรับ” โอุนยนิ้วโป้ึ้นมาปาน้ำาที่เปรอะแ้มเนียนนั่น
“ผมเารพในารัสินใอฮยอนะรับ” โอุนสวมอุนฮยอ นโนอรู้สึอึ้เล็น้อย ่อนะระับอ้อมอนั้น
“พรุ่นี้ผมมีLive Concert ไปูให้ไ้นะ” โอุนระิบ้าหูุนฮยอแผ่วเบา
“ทำไมันะพลาหล่ะ หืม?” ุนฮยออบไปยัั้น ทั้ๆที่เสียยัสั่นอยู่ แ่็พยายามลั้นไว้สุฤทธิ์
โอุนเหมือนหาอะไรบาอย่าในระเป๋าาเ “อะ นี่ั๋วเ้านะรับ” โอุนยื่นใหุ้นฮยอและเผยยิ้มเล็น้อย
“ันไ้มาแล้วแหละ” ุนฮยอยิ้มพร้อมับโว์บัรที่เาื้อมาใหู้ “อย่าเอาเรื่อนี้ไปบอใรนะ ถ้ามีนรู้เ้ามีหวัอินโนแน่ๆ”
ุนฮยอผละโอุนออาอ้อมอ ่อนะสบาโอุนอีรั้
“รับ ฮยอ..”
“พรุ่นี้อให้เ็มที่นะ” ุนฮยอยิ้มเล็น้อย แล้วยี้หัว ึแ้ม้วยวามหมั่นเี้ยวนรหน้าที่ไม่ไ้เอันนาน
แล้วเา็เินาไป โยที่ไม่รู้ะไ้เอันอีไหม โยที่ไม่รู้ะเป็นเ่นไร
“ผมยัเฝ้าูวาวนำทาอพวเราลอนะ ไ้โปรมอมันในเวลาทีุ่ิถึผมนะ วาวอผม!!” นที่ไ้ฟัเสียะโนสะุ้เล็น้อยและเผยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่มีแ่เาเห็นเพียแ่นเียว ่อนะเิน่อไป
“่อไป เป็นเพล놓아 놓아 놓아 ทุนพร้อมแล้วใ่ไหมรัถ้าพร้อมแล้ว รับฟัไ้เลยรับ!!”
หลัาที่พิธีรพูบ เสียรี๊ั้อัวานไปทั่วฮอล์
เสียเพลไ้เริ่มึ้น
ผมวาสายาไปทั่วฮอล์ เพื่อะหาใรนนึ
นนนั้น...ที่ผมอยามอบเพลนี้ให้
마주 앉아
เรานั่เผิหน้าันอย่าเียบๆ
아무 말 없이
ไร้ึ่ำพูใๆ
괜히 생각나는 우리
ันยัำ่วเวลาที่ีอเรา
함께한 시간을 우리 추억을
่วเวลาที่เรามีร่วมัน วามทรำอเรา
웃으며 장난치던 날들
วันที่เ็มไป้วยวามสนุและเสียหัวเหราะ
너무도 소중한
วามทรำเหล่านั้นมี่าเสมอ
기억들이 가득 차올라
เิมเ็มอยู่ในัวอัน
내가 없어야만 행복할 너라서
มันเป็นทาเียวที่ะทำให้เธอมีวามสุ
ถึผมะเป็นแ่อรัส แ่ผมอยาให้เพลัมแบรั้นี้อเรา..ส่ไปถึฮยอ ผมะอยมอหาฮยอาบนเวที เผื่อัวันเราะไ้เอันอีรั้
ันะมอนายารนี้ อยูนายและเมมเบอร์เิาย่อไป ันหวัว่า ัวันหนึ่ นายะมอหาันเอ าบนเวที
ผลงานอื่นๆ ของ Pa-O-Pong ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Pa-O-Pong
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น