Lawer2014

ลำดับตอนที่ #1 : EPISODE 1 SNEAK ANOTHER WORLD

“อาชญากรแห่งจักรวาลที่ V72 คิซากิ โคบายาชิ ในฐานะลอลเวอร์ชั้นขอเข้าจับกุมนายนายสมีสิทธิที่จะเอาตัวรอดแต่ถ้าไม่รอดนายจะต้องได้รับโทษเพิ่มขึ้น 1 ขั้น” ชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าวขึ้นท่ามกลางเวลารอบตัวที่หยุดนิ่งเหลือเพียงเขากับชายอีกคนในชุดดำชายชุดดำคนนั้นจึงกล่าวท้าทายพร้อมกับหยิบของในกระเป๋าออกมา “ลอลเวอร์? เป็นแค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทำมาเป็นพูดดีพวกแกหนะมันจะไม่เหลือกันอยู่แล้ว” คิซากิดึงปืนในกระเป๋าของเขาออกมาอย่างรวดเร็วแล้วยิงเข้าไปทางชายหนุ่มแต่ชายหนุ่มเพียงแค่ขยับลำตัวของเขาก็หลบกระสุนที่มีพลังรุนแรงมากได้ภายหลังกระสุนนัดนั้นผ่านตัวเขาไปกำแพงด้านหลังชายหนุ่มแตกเป็นรูขนาดใหญ่คิซากิทำอะไรไม่ถูกตัวของเขาสั่นจนเล็งปืนไม่ถูกชายหนุ่มเริ่มพูดโต้ตอบ “ไม่แม่นซักนิด... เดี๋ยวผมจะแสดงให้ดูเองว่ายิงปืนหนะมันเป็นยังไง” ชายหนุ่มดึงบางอย่างออกมาจากกำไลข้อมือของเขาเป็นแสงสว่างจ้าเมื่อแสงจางลงก็กลายเป็นปืนไรเฟิ้ลที่ดูไฮเทคมาก “ชิ...” คิซากิอุทานขึ้นแล้วเริ่มวิ่งหนีชายหนุ่มเล็งปืนของเขาและลั่นไกอย่างไม่ลังเล

“เปรี้ยง!”

เวลาเริ่มเดินต่อ ชายคนนั้นนอนหมดสภาพและสลบไปเมื่อชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าลอลเวอร์เดินเข้ามาเขาก็ได้ติดต่อกับคนอื่นด้วยวิทยุของเขา “รับตัวไปได้ ระดับโทษ C กักตัวไว้ก่อน” “แหม่นายนี่ยังให้โทษเบาๆ เหมือนเดิมเลยนะเดี๋ยวเกิดพวกมันออกไปได้แล้วรวมหัวกันชั้นไม่รู้ด้วยนะ” “เออ ชั้นรู้แต่ชั้นไม่ชอบการลงโทษนี่หน่าและคนพวกนี่นะ... เดี๋ยวก่อนนะแค่นี้ก่อน นี่เธอหนะ” ชายหนุ่มวิ่งตามไปดูเพราะเพิ่งรูตัวว่ามีคนแอบมอง แต่พอตามออกไปก็ไม่เจออะไร “หายไปแล้ว?”

            วันต่อมาทุกสิ่งดูเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงชายหนุ่มคนนั้นใส่ชุดนักเรียนม.ปลายแล้วเดินแบบปกติผ่านผู้คนมากมายเหมือนคนปกติแต่นับตั้งแต่วันนี้ชีวิตของเขาจะต้องลำบากมากขึ้น “ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนมากนะค่ะที่เลือกชั้นได้เป็นประธานนักเรียนในปีนี้และชั้นขอสัญญาในฐานะเพื่อนเลยว่าจะดูแลความเป็นระบบของโรงเรียนอย่างสุดความสามารถ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวผู้แต่งตัวแตกต่างจากนักเรียนคนอื่นได้กล่าวอย่างมั่นใจและภูมิใจ “วันนี้เป็นวันที่ประธานนักเรียน จะทำงานวันแรกหนิจะว่าไปก็สวยไม่เบาเลยนะสำหรับคนในโลกที่ยังมีโอกาสโดนโจมตีแบบนี้เนอะ?”  “เออชั้นก็ว่างั้นแหละ” ชายหนุ่มพูดตอบเพื่อนขณะกำลังเชง้อมองผู้หญิงที่อยู่ถัดจากเขาไป 2-3 คนแล้วเพื่อนของเขาก็แทรกขึ้นมา “นี่มาวันแรกก็เหล่สาวเลยหรอนายเนี่ย” “เงียบน่า” เขาตอบมาด้วยการลากเสียงอย่างไม่ค่อยพอใจ และเมื่อถึงเวลาเข้าชั้นเรียนชายหนุ่มคนนั้นเขาก็ได้ไปที่หน้าห้องและให้อาจารย์แนะนำตัวให้ "นี่คือนักเรียนที่เพิ่งย้ายมาใหม่นะจ๊ะจะมาอยู่กับเรา 1 ปีช่วยบอกชื่อของเธอด้วยจ๊ะ” “เนมุ เชอร์วอเซอร์ ครับมาจากจักรวาลที่ R52 ขอให้เพื่อนๆ ช่วยแนะนำที่นี่หน่อยนะครับ” เนมุแนะนำตัวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเสร็จอาจารย์ของเขาก็จัดที่นั่งให้ “เธอไปนั่งตรงนั้นนะเนมุ” อาจารย์ของเขาชี้ไปที่โต๊ะเกือบกลางห้องด้านขวาข้างๆ ผู้หญิงคนหนึ่งผมสีเงินเป็นเงาตาสีน้ำทะเลใสกำลังนั่งจ้องเนมุโดยไม่ละสายตา เมื่อเนมุเริ่มสังเกตุเธอจึงหลบตา ต่อมาในเย็นวันนั้นเนมุก็ได้รับจดหมาย “เจอชั้นที่ห้องเรียนเก่าหลังโรงเรียนห่างไป 800 เมตร 6 โมงเย็นห้ามสาย” เนมุจึงไปตามที่บอกแต่พอไปก็ไม่พบใคร “ท่าทางเราจะโดนป่วนซะละมั้ง?” แต่เมื่อวนไปวนมาอยู่ซักพักจึงมีเงาพุ่งออกมาจากด้านหลังเขา

แคร้ง!

เสียงดาบของหญิงผมสีเงินคนนั้นกระทบกับปืนที่ดึงออกมาจากกำไลข้อมือของเขาในช่วงพริ้บตา “อะไรกัน!?” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจ “อ้าก!” หญิงสาวรู้สึกตัวอีกทีก็โดนปืนของเนมุฟาดไถไปตามพื้นจนชนกับต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆแล้วโดนปืนจ่ออยู่กับพื้น เนมุส่งสายตาอำมหิตจ้องมาที่เธอ “เอาเลยสิฆ่าเลยชั้นไม่อยากทรมานอีกแล้ว!! แกจะได้พรอนันต์ไปไง” หญิงสาวพูดอย่างหวาดกลัวทั้งน้ำตา แต่เนมุกลับยกปืนขึ้นและยื่นมือให้ความช่วยเหลือ แต่หญิงสาวปัดมือทิ้งและลุกขึ้นเองแล้วถาม “ทำไมหละ ทำไมไม่ทำเหมือนที่ลอลเวอร์คนอื่นเขาทำกัน” “เพราะชั้นไม่ใช่ลอลเวอร์ในความหมายของเธอหนะสิ” เนมุตอบด้วยสีหน้าที่จริงจัง “นายต้องการอะไร... หรือว่านายต้องการตัวชั้น” หญิงสาวเอามือมาปิดบังตัวเอง “กลับฝั่งก่อนครับเจ๊” เนมุเอามือกุมหน้าผากและพูดอย่างเหนื่อยใจ “ก่อนอื่นเลยเธอชื่ออะไร?... อยู่ดีๆ ก็เข้ามาจะสับหัวชั้นเนี่ย” “อามิ โคโคโร่ ลอลเวอร์จากโลก R32” หญิงสาวตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจ “เป็นลอลเวอร์ จริงๆ สินะถึงว่าเธอเองก็ต้องการไอ้พรนั่นด้วยหรอ” “ชั้นหนะไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเบบนี้ซะหน่อย...” อามิตอบด้วยเสียงค่อย “อะไรนะ?” “ยังไงก็เถอะการที่นายปล่อยให้ชั้นมีชีวิตอยู่มันเพื่ออะไรกันแน่!” อามิถามเสียงแข็ง “ง่ายมาก... ก็เพื่อหยุดการต่อสู้เพื่อพรบ้าๆ นี่ไงหละ” “นายพูดบ้าอะไรของนายหนะนี่เป็นโอกาสที่นายจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการนะ!” “การได้มาซึ่งอะไรง่ายๆ หนะมันจะแลดูไร้ค่า และการเหยียบย่ำผู้อื่นเพื่อมันนั้นต่ำช้ายิ่งกว่า นี่คือสิ่งที่ชั้นคิด” เนมุโต้ตอบด้วยสายตาที่หน้ากลัว “ว่าแต่ลอลเวอร์เขาจะไม่พูดโลกที่มากันหนิหัดระวังตัวบ้างนะ” เนมุพูดตัดอารมณ์ “ก็เพราะมันไม่มีอยู่แล้วยังไงหละโลกนั้นหนะ” อามิตอบอย่างนิ่งๆ “นั่นสินะแม่ชั้นเองก็อยู่โลกเดียวกับเธอตอนโดนทำลายด้วยหนินะ” เนมุพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น “ม...หมายความว่าไงนายอยู่ที่ R52 ไม่ใช่หรอ?” เนมุไม่ตอบและหันหลังเดินกลับไป “เดี๋ยวสินาย!” อามิวิ่งตามไปจับไหล่พยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เนมุไม่ตอบ “มันหมายความว่ายังไงกันทั้งที่นายเสียแม่ตัวเองไปแต่กลับไม่เอาพรอนันต์” เนมุกระชากไหล่ตัวเองออกจากมือของอามิ “อย่ามาเซ้าซี้ ชั้นไม่อยากจะนึกถึงมันอีก!” แล้วเนมุก็วิ่งหนีกลับไปที่บ้านเมื่อถึงห้องของเขาเป็นห้องเช่ากลางๆ ประมาณคอนโดทั่วไปแลดูหน้าอยู่แต่ปิดไฟปิดม่านจนมืดไปหมดและเขาได้หยิบเข็มบางอย่างขึ้นมาแล้วปักเข้าไปที่แขน ทางด้านอามิก็ทำอะไรต่อไม่ถูกจึงกลับบ้านที่เป็นหอพักเล็กๆ แล้วเริ่มพร่ำคิดในใจ “ทั้งที่หมอนั่นเจ็บปวดขนาดนั้นแต่กลับไม่สนใจพรอนันต์... ทำไมกันนะ แล้วนี่เรากำลังทำอะไรอยู่... มันถูกแล้วหรอที่จะทำแบบนี้...”

วันต่อมา อามิก็ไปโรงเรียนตามปกติแต่ในวันนั้นเนมุกลับมาสายและโผล่มาในสภาพอิฐโรย เมื่อล้มลงอามิก็เป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปดู “นี่นายเป็นอะไรมั้ย!? อาจารย์ค่ะ เดี๋ยวหนูพาเนมุไปส่งห้องพยาบาลเองค่ะ” “ฝากด้วยนะอามิ” อาจารย์ตอบด้วยความเป็นห่วง เมื่อถึงห้องพยาบาลเนมุก็ค่อยๆ อาการดีขึ้นจนรู้สึกตัวและมองเห็นอามิ “อะไรอีกหละวันนี้จะวางยาชั้นแทนหรือไง?” เนมุประชดใส่เมื่อเห็นหน้า “เสียมารยาท ชั้นเป็นคนพานายมานี่นะ” “ทำไม... โอ่ยๆ”  เนมุพยายามพูดและลุกขึ้นแต่มีท่าว่าปวดหัว "นายนอนไปก่อนไป แล้วก็หลังจากที่ชั้นได้เห็นสภาพนายตอนนั้นชั้นก็ รู้สึกอยากเปลี่ยนความคิด” “…………..” เนมุเงียบอึ้ง “ตอนเด็กหนะก่อนที่โลก R32 จะถูกทำลายชั้นได้ขึ้นมากับยานฉุกเฉินแต่พื้นที่มันไม่พอ พ่อแม่ชั้นจึงให้ชั้นมาคนเดียวจากนั้นชั้นก็ไม่เห็นอะไรอีกเลยหลังจากดาวนั่นลุกไปด้วยไฟ ชั้นได้แต่เรียกหาพ่อกับแม่และสาบานกับตัวเองว่าจะหาทางเอา R32 คืนมาให้ได้จนมาเป็น ลอลเวอร์ ชั้นต้องตามหาลอลเวอร์อีก 4 คนสุดท้ายเพราะคนอื่นต่างก็ตายไปหมดแล้วเพื่อพรอนันต์และจะได้ฟื้นฟู R32 อีกครั้งแต่พอมาเจอนายแค่คนแรกก็คิดแค่ว่าสิ่งที่ทำมันถูกแน่หรอ... จนชั้นอยากจะลองเปลี่ยนควา...” “ขอบใจนะ...” เนมุพูดแทรกขึ้นและแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ “ชั้นเนมุ เชอร์วอเซอร์ จะรับความรู้สึกนั้นไว้เอง” “อื้ม! ชั้นอามิ โคโคโร่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”