ความคิดถึง..จึงได้เจอกัน

  

     ผมชื่อดรีมครับ ผมเป็นเด็กใต้ ผอม สูง ผิวคล้ำมีลักยิ้ม พูดเก่ง พูดมาก สำเนียงทองแดง และเป็นเด็กกิจกรรม และได้มาเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ อยู่คณะรัฐศาสตร์ ฐานาะที่บ้านไม่ได้รวยมากครับ ฐานะปานกลาง แต่ใช้เงินเก่งมาก ที่บ้านทำอาชีพกรีดยาง และพอมาใช้ชีวิตมหาลัยที่กรุงเทพก็ต้องเริ่มใหม่หมด แต่ด้วยความที่เป็นเด็กกิจกรรม ก็เลยมีพื้นฐานการเข้าสังคมอยู่บ้างแต่ข้อเสียคือเวลาที่ไม่รู้จักใครจะชวนคุยไม่เก่ง หน้านิ่งๆ จะรู้จักตัวตนผมจริงๆก็ต่อเมื่อผมจับไมค์แหละครับ555+

ช่วงแรกของการรับน้องผมก็สนิทกับไอ้ต้นรูมเมทผม และเจมส์รู้จักกันตอนวันเฟิร์สเดท แก๊งผมมีอยู่ 3 คน  คนแรกชื่อเจมส์ นิ่งๆ เงียบๆ พูดน้อย หน้าตี๋ๆ ขาวๆไม่เล่นโซเชียลอะไรเลย ยกเว้นไลน์ ไว้ตอบแชทเพื่อน บ้านอยู่กรุงเทพนี่แหละครับ ส่วนอีกคนชื่อ ต้น ชวนคุยเก่ง สูง ขาวหล่อ ลุยๆ ร่างใหญ่ไม่มีซิกแพ็คน่ะครับ555+ รักการออกกำลังกาย และตรงกันข้ามกับเจมส์เลยครับเรื่องโซเชียล เขาจะฮอตมากในโซเชียล มีผู้ติดตาม เหมือนเป็นดาราประจำกลุ่มเลย555+ แต่บ้านเขาอยู่อีสานครับ พักอยู่หอในกับผมสองคน ส่วนเจมส์จะอยู่หอนอกใกล้ๆมหาลัยนี่แหละครับ

     เราสามคนสนิทกันมากหลังจบรับน้อง ไปกินข้าว ดูหนัง ร้องเพลงด้วยกันตลอด และเราสามคนยังไม่มีแฟนกันทั้งสามคนเลยครับก็เลยอยู่ด้วยกันบ่อยมาก หรือพูดง่ายๆว่าแยกกันเมื่อนอนหลับ ตัวติดกันตลอดเราสามคนมักจะใช้เวลาว่างในตอนเย็นกับการวิ่งออกกำลังกาย ไม่ต้องแปลกใจน่ะครับทำไมแก๊งพวกผมออกกำลังกายแบบนี้ยังจะไม่มีซิกแพ็คเพราะว่าเรื่องกินนี่ไม่เป็นสองรองใครเลยครับกินเก่ง กันทั้งสามคนเลย 

     และวันเลือกชมรมเปิดโลกกิจกรรมตอนปีนึง ผมได้รู้จักคนคนนึง ชื่อแคน เรียนคณะโลจิสติกส์ เขาสูงประมาณ180+ ผอม ขาว ตี๋ ใส่แว่น น่ารัก ดัดฟัน และมีเพื่อนข้างๆเขาชื่อแทน เตี้ยๆ น่ารัก ยิ้มเก่ง แคนได้แกล้งผมครับ และหลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเขาทั้งสองอีกเลย แต่รอยยิ้มมุมปากของแคนยังทำให้ใจผมสั่นไม่คลายเลยครับ แปลกจริงๆ และผมได้มาเจอแคนอีกครั้งตอนอยู่หอใน เดินผ่านกันบ่อยครั้งแต่ผมจำเขาไม่ได้หรอกแต่ก็ยังมีความรู้สึกตลอดว่าเหมือนเคยรู้จักกัน และจากสายตาของเขาที่มองผมก็เหมือนว่าเราจะรู้จักกันจริงๆแหละครับ(ได้แต่คุ้นๆหน้ากันอ่ะ แต่สายตามที่เขามองผมมันยิ่งทำให้ผมอยากรู้เลยครับ ว่าเราเคยเจอหรือเคยพูดกับเขาหรือเปล่าเพราะมันรู้สึกจริงๆ)แต่เราก็หายกันไปเลย

     จนกระทั่งผมอยู่ปี2 ผมกับเพื่อนได้ลงเรียนวิชาเสรีค่ายพักแรม และเป็นวิชาที่ทำให้ผมกับแคนได้มาเจอกันอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกที่ยังลังเลว่าเราเคยรู้จักกันมาหรือเปล่าและทุกครั้งที่เจอเขาหัวใจของผมกลับเต้นแรงทุกครั้งไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกัน และผมกับเขาก็ได้ยิ่งรู้จักกันมากขึ้นเมื่อเราได้ไปค่ายพักแรม เป็นวิชาเสรีที่เราลงเรียนด้วยกันเพราะความบังเอิญ ความโรแมนติก ความรัก ความผูกพัน ทำให้เรายิ่งรู้จักกันมากขึ้น 

ติดตามเรื่องราว -ความคิดถึง..จึงได้เจอกัน- ได้ตอนแรก กับตอน "เหมือนเราเคยพบกัน"