Bps ตุ๊กตามนุษย์ [kaiyuan]

ข้อมูลเบื้องต้น

อาจไม่สนุกเพราะอยู่ดีๆมันก็ขึ้นมาบนหัวแล้วมันก็ตันไป

#########################################################

Bps ตุ๊กตามนุษย์ [kaiyuan]

แขน ขา หัว และตัวของผมนิ่ง ขยับไม่ได้ ก็นั่นสิ...ผมเป็นตุ๊กตานี่นา

ทุกคนคงคิดว่าทำไมตุ๊กตาจึงพูดได้ จริงๆแล้วผมก็เป็นแค่ดวงจิตรที่มาพร้อมกับตุ๊กตาร่างนี้ ตอนนี้ผมก็ได้แค่พลามในใจก็เท่านั้นเพราะผมยังไม่พัฒนาถึงขั้นพูดได้

แต่โดยตุ๊กตาทั่วไปก็จะไม่ค่อยมีหรอกนะครับ ดวงจิตรหนะ แต่ผมเป็นตุ๊กตาที่ถูกใส่จิตร เป็นตุ๊กตาที่ถูกสร้างให้เหมือนมนุษย์ที่สุด

ทั้งขนาด รูปร่าง และลักษณะ ทั้งภายนอกภายใน ที่เหมือนกับมนุษย์ในวัย 13-15 และตัวของผมสามารถ เจริญเติบโตตามอายุได้อีกด้วย ผม 'bps001 หรือ หยวน'

"นี่ หยวน พี่ว่า พี่จะพานายไปอยู่กับคนที่ดูแลนายได้มากกว่าพี่ แล้วก็ทำตัวเรียบร้อยด้วยนะ"

เสียงผู้ชายที่ผมเรียกว่า 'พี่ชาย' มาตลอด เค้าเป็นคนสร้างผมขึ้นมา และเค้าก็เป็นคนที่จะพาผมไปหาคนอื่น...แต่ก็นะ 

bps อีกหลายๆ ตัวที่พี่ชายสร้าง ก็ทำให้พี่ชายปวดหัวจะตายแล้ว...ถ้าผมอยู่พี่ชายต้องลำบากแน่ๆ ที่ต้องดู bps ที่ยังไม่พัฒนาอย่างผม

ตอนนี้ ผมใส่ชุดของขุนนางยุโรป เหมือนตุ๊กตาผู้ชายฝรั่ง และผมสามารถยืนและนั่งได้ ด้วยความที่เป็นตัวแรก พี่ชายเลยไม่ค่อยดูแลมาก

ผมเลยพัฒนาช้ากว่าตัวอื่น ถ้าผมพัฒนา ผมก็คงเหมือนคนทั่วไป...พี่ชายบอกมาแบบนี้นะ

"นี่ หยวน คนที่จะมาดูแลนาย เป็นเพื่อนพี่เอง ถ้านายได้ไปอยู่กับเพื่อนพี่ นายต้องพัฒนาแน่ๆ และถ้านายพัฒนา พี่จะมารับนายไปอยู่ด้วยนะ...หยวน จำไว้นะ นายหนะสำคัญที่สุดในชีวิตพี่นะ"

...นี่สินะ พี่ชายที่แสนดี และรถก็มาจอดที่บ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง มันทั้งใหญ่และเรียบง่ายดูหน้าอยู่มากๆ

และพี่ชายก็ค่อยๆอุ้มผมลงมาจากรถและเข้าไปด้านใน

และพอเข้าไปก็ไปเจอผู้ชายคนนึง เค้าเป็นผู้ชายตัวสูงพอๆกับพี่ชายแต่มันก็สูงกว่าผมมาก เค้าดูท่าจะขรึมๆ และดูโมโหนิดๆที่พี่ชายฝากผมไว้กับเค้า

"นี่ไอจุนไค ฉันฝาก หยวน หน่อยละกัน เอานี่ คู่มือ การฝึกและพัฒนา bps ไอจุนไคตัวนี้ฉันหวงนะ ดูแลดีๆนะโวย ฉันจะมาหาบ่อยๆ"

"เออๆ"

เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา...

"นี่ไอจุนไค หยวนหนะ ถูกสร้างมาให้เหมือนมนุษย์ เค้ามีความรู้สึกนะ นายห้ามทำร้ายความรู้สึก หยวนเด็จขาด ฉันไปและ หยวน ทำตัวดีๆนะ"

พี่ชายกำชับแล้วหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไป 

พอพี่ชายของผมเดินออกไป เค้าคนนั้นก็เดินมาใกล้ๆผม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น มันช่างแต่ต่างกับตอนแรกลิดลับ

"นี่ หยวน...นายกลับมาแล้วใช่ไหม พี่จะทำให้นายกลับมาพูดคุย กับพี่ และไปเที่ยวกับพี่เหมือนเดิมให้ได้"

...กลับมา เหมือนเดิม หมายความว่ายังไง ผมว่าผมไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้นะ...ผมเป็นแค่ตุ๊กตา...

และผู้ชายคนนั้นก็หยิบ คู่มือขึ้นมาก่อนจะ จับขาของผมให้ค่อยๆขยับ

เจ็บ!

ขาของผมนานแล้วที่ไม่ได้ขยับ มันเจ็บสุดๆเลย แต่...มันเริ่มไม่เจ็บแล้ว ทำไมหละ...

"เจ็บมากไหมหยวน พี่ขอโทษนะ"

...จะว่าไปผู้ชายคนนี้ก็นิสัยดีนะ

"นี่หยวน ถ้าหยวนพูดได้ ช่วยเรียกพี่ว่าเสี่ยวไคได้ไหม..."

เสี่ยวไคหรอ...น่ารักดีนะ ถ้าผมพูดได้ผมจะเรียกว่าเสี่ยวไคละกัน...

แล้วเสี่ยวไคก็ขยับส่วนต่างๆของร่ายกายผมไม่ว่าจะเป็น ขา แขน นิ้วมือ และส่วนที่เจ็บที่สุดคือ คอ...

"พยายามได้ดีมากเลย หยวน"

พี่เค้าพูดพร้อมยิ้มมาให้ผม ถ้าผมพูดได้ ก็อยากจะขอบคุณเสี่ยวไคซักหน่อยนะเนี่ย

และเสี่ยวไคก็อุ้มผมไปนอนที่เตียง ก่อนที่ตัวเองจะเอาหมอนกับผ้าห่มอีกชุดไปไว้ข้างนอก

เสี่ยวไคจัดท่านอนของผมก่อนจะเอาผ้ามาห่มให้ แล้วลูบหัวผมพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"หลับฝันดีนะหยวน แล้วพรุ่งนี้พี่จะมาหา"

พอเสี่ยวไคพูดจบก็เดินออกไปพร้อมปิดไฟปิดประตูให้

ผมว่านะเสี่ยวไค เค้านี่ใจดีมากๆเลย แต่เสี่ยวไคเค้าทำเหมือนกับรู้เรื่องของผมไปทุกอย่างเลย แถมพูดแปลกๆด้วย...แต่เสี่ยวไคเค้าคงหวังดีกับผมแหละ และผมก็เข้าสู่นิทรา

สองอาทิตย์ผ่านไป...

ตอนนี้ ผมเดินและขยับตัวได้คล่องเหมือนมนุษย์แล้ว ตอนนี้ผมจะเดินไปไหนก็ได้ เว้นแต่เสียง...ผมยังพูดไม่ได้

พี่ชายเคยบอกว่าเสียง ถ้าผมจะพูดได้ ผมต้องรู้จักคำว่า 'ห่วงใย' แล้วมันจะทำให้ระบบประสาทของผมกระตุ้นการทำงานและผมก็จะพูดได้...

แต่มันคืออะไร ผมไม่เข้าใจ

"นี่หยวน พี่ซื้อขนมมาให้ด้วยนะ"

ค่ะโดยปกติผมกินได้ทุกอย่างเพราะปากของผมขยับได้ แต่ก็ครับ ผมพูดไม่ได้

"นี่หยวน เดี๋ยววันนี้พี่ทำอาหารเองดีกว่านะ"

ไม่นะ...เสี่ยวไคทำอาหารทีไรครัวเละทุกที ผมไปจับมือเสี่ยวไคเบาๆก่อนจะส่ายหัวไปมา

"ทำไมหละหยวน ตั้งแต่หยวนขยับตัวได้ หยวนก็ทำอาหาร ทำงานบ้านตลอดเลย ให้พี่ทำบ้างดีกว่า"

...เอาที่เสี่ยวไคสบายใจละกัน แต่ผมขี้เกียจเก็บกวาดนี่นา

โอ๊ย!

เสียงร้องของเสี่ยวไคออกมา พร้อมกับนิ้วมือที่เปลื้อนด้วยเลือด

 ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ก็เข้าไปเช็ดนิ้วมือให้เสี่ยวไคแล้ว

"เสี่ยวไคเป็นอะไรไหม...เลือดออกเต็มเลย!!!"

เสี่ยวไคหันมามองผมด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด...

"เออ..."

"หยวน หยวนพูดได้แล้ว"

เดี๋ยวนะ...พูด...

"ผม...พูดได้แล้ว เสี่ยวไคผมพูดได้แล้ว"

ผมพูดพร้อมกอดตอบเสี่ยวไค ตอนนี้ผมมีความสุขมากๆเลยครับ

"ตอนนี้พี่จะได้ไม่ต้องเหมือนคนบ้าที่พูดคนเดียวแล้ว หยวน เรามาคุยกันนะ..."

"...ครับ"

เสี่ยวไคหันมามองหน้าผมตรงๆและผมก็มองเสี่ยวไคตรงๆเหมือนกัน...โอ๊ย!

หัวของผมอยู่ดีๆก็ปวดออกมา ผมเอามือขึ้นมากุมหัวทันที เสี่ยวไคเห็นจึงโอบผมไว้กันผมล้ม

"หยวน หยวน หยะ..."

และเสียงก็หายไป...และปรากฎเด็กผู้ชายสองคนกำลังเล่นหิมะด้วยกัน

'หยวน พี่รักหยวนนะ'

เด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดและโอบกอดเด็กผู้ชายอีกคน เด็กผู้ชายอีกคนก็ทำท่าอายๆ

'หยวน...หยวนก็รักเสี่ยวไคนะ'

...หยวน นั่นมันชื่อเรานี่นา...แล้วเสี่ยวไคนี่ก็...เดี๋ยวนะไม่จริงเราเป็นตุ๊กตา เราเป็นแค่ตุ๊กตาที่เหมือนมนุษย์...

ผมค่อยๆออกจากผวง และลืมตาขึ้นสมองของผมตอนนี้เริ่มงง...และสับสน

"เสี่ยวไค...เรารู้จักกันมาก่อนหรอ..."

"หยวน...นี่หยวน..."

"ผมเห็นหน้าเสี่ยวไค และเด็กผู้ชายที่หน้าคล้ายๆผม...เรารู้จักกันมาก่อนใช่ไหม"

"ก็..."

"เสี่ยวไค..."

เสี่ยวไคทำหน้าลำบากใจก่อนที่เค้าจะเข้ามากอดผม

"หยวนพี่คงต้องบอกความจริง...หยวนจริงๆแล้ว คนที่หยวนเรียกพี่ชายมาตลอดเค้าเป็นพี่ชายแท้ๆของหยวน และหยวนคือ...มนุษย์"

"ไม่จริง...เสี่ยวไคไม่ตลกนะ ผมเป็นตุ๊กตาที่ถูกใส่จิตก็แค่นั้น"

"...หยวน ร่างของหยวนหนะ เป็นร่างจริง แต่แค่ใช้หลักการต่อให้เหมือนตุ๊กตาก็แค่นั้น...และจริงๆแล้วหยวนก็เสียชีวิตไปแล้วด้วย"

"..."

"แต่พี่ชายกับพี่ได้ร่วมกันวิจัยและสร้างเซลล์ร่างกายให้เหมือนหยวนจริงๆก่อนจะนำจิตไปใส่อีกที...และหยวนเป็นงานวิจัย bps ที่สำเร็จเป็นครั้งแรก และเบอร์ต่อๆมาก็เหมือนหยวน"

"...เสี่ยวไค"

"หยวน พี่จะเล่าเอง..."

"ครับ..."

ผมได้แต่ตอบไปตอนนี้เสี่ยวไคก็ยังกอดผมอยู่...ผมว่ามันอบอุ่น อย่างบอกไม่ถูก

ไม่นานเสี่ยวไคก็หันหน้ามาหาผมและก็ยังกอดผมอยู่

"หยวน...วันนั้นที่พี่บอกรักหยวนไป หยวนก็บอกว่ารักพี่และเราก็เป็นแฟนกัน และตอนนั้นเราทั้งสองไปเที่ยวด้วยกันและประสบอุบติเหตุ แต่พี่รอดมาได้แต่หยวน...เสี่ยชีวิตในตอนนั้น..."

นั้นคือ...ที่มาการเสียชีวิตของผมหรอ งั้นผมกับเสี่ยวไคก็เป็นแฟนกันสิ...หน้าผมร้อนๆนะเนี่ย

"และพอพี่กับพี่ชายรู้ก็รีบทำงานวิจัยและสร้างหยวนขึ้นมา...หยวนจำพี่ได้ไหม"

"เสี่ยวไค...ความจำผมแค่บางส่วนเท่านั้นที่กลับมา...แต่ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเสี่ยวไคนะ"

"หยวน...หยวน..."

เสี่ยวไคพูดพร้อมกับมากอดผมอีกครั้งตอนนี้ผมอบอุ่นมากครับ...

"เสี่ยวไค...หยวนต้องจำทุกอย่างให้ได้"

"งั้นพี่ ก็ต้องพยายามทำให้หยวนจำทุกอย่างให้ได้เหมือนกัน"

"ทำ?"

"แบบนี้ไง..."

เสี่ยวไคประคองหน้าผมอย่างเบามือและค่อยๆโน้มตัวลงมาจูบผมอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่ทำให้ผม...รู้ว่า ตัวเองก็มีหัวใจเหมือนมนุษย์...ตึก ตัก ตึก ตัก

############

นี่เป็นเรื่องสั้นที่อยู่ดีๆก็อยากแต่งขั้นมา555 ชอบก็เม้นให้ดีใจหน่อย ถ้าไม่ชอบก็เม้นหน่อย จริงๆก็คิดแต่งเรื่องอื่นอยู่ถ้าใครชอบก็ติดตามได้นะ หรืออยากให้เราแต่งอะไรต่อก็บอกนะ กำลังใจในการแต่งคือการเม้นของทุกคน

ปล.1 นี่เป็นเพียงการแต่งเรื่องสั้นๆ ที่อยากแต่งเลยแต่ง

ปล.2 อย่าพึ่งจริงจัง เพราะเราแค่สนุกๆ

1 เม้น = 1 กำลังใจ