[END]YOU'RE MY SHIFTY POISON "รักวุ่นวายพี่ชายกะล่อน"

ตอนที่ 19 : ♪ CHAPTER 10 ♫ #ข้อตกลงของหมาป่า [100 Per.]

CHAPTER 10

#ข้อตกลงของหมาป่า

เพราะเรื่องระหว่างฉันกับเขามันเป็นความลับ…

เป็นสิ่งที่บอกใครไม่ได้…

-ลิลลา-

@THE DRUG RACE

เอี๊ยดดดดดดด!!!

เสียงล้อบดกับถนนดังลั่นพร้อมกับเสียงเบรกตามมาติดๆ เป็นเสียงดังมาจากการดริฟท์รถในสนามแข่งที่กำลังจัดการแข่งขันอยู่ในขณะนี้ โดยตัวแทนจากบล็อคเก้าและบล็อคสี่กำลังไล่บี้กันอย่างดุเดือด รถสปอร์ตคันหรูผลัดกันนำผลัดกันตามจนมาถึงรอบสุดท้าย เสียงเชียร์ข้างสนามดังสนั่น เพราะการเดิมพันในครั้งนี้ค่อนข้างสูง สร้างความตื่นตัวให้กับการแข่งขันอย่างมาก

“วันนี้ใครลงแข่งวะ”

แอร์บัสเอ่ยถามเจ้าของสนามที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านข้างกัน สายตาของคนทั้งคู่จับจ้องไปทางสนามแข่ง นับพันหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ไอ้สกายน่ะสิ”

“กับใครวะ”

“ไม่รู้ ก็คงพวกลูกตีนลูกมือเก่าไอ้เหี้ยปิกัสนั่นแหละ” นับพันตอบง่ายๆ แล้วเดินกลับมานั่งลงบนโซฟา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาใครบางคน แอร์บัสหันกลับมามองที่สนามแข่งตามเดิม ขณะนี้รถแข่งทั้งสองคันเข้าเส้นชัยเรียบร้อยแล้ว และผลชนะตกเป็นของตัวแทนจากบล็อคสี่

“เห้ย… ไอ้สกายแพ้ว่ะ”

“มึงว่าไงนะ”

“บล๊อคมึงแพ้อ่ะไอ้พัน เป็นไปได้ไงวะ” แอร์บัสชี้ไปทางรถของสกายที่ดริฟท์เข้าเส้นชัยทีหลัง เสียงโห่ร้องจากในสนามดังกึกก้อง หลายคนต่างไม่พอใจเพราะการเดิมพันครั้งนี้ใครๆ ก็เทไปทางบล๊อคเก้า ซึ่งโดยปกติแล้วตัวแทนจากบล๊อคเก้าไม่ค่อยแพ้ใครง่ายๆ ทุกคนต่างมีฝีมือในการแข่งและช่ำชองสนามมาก

“หึ น่าสนุกดีนี่ ไอ้เวรนั่นมันเป็นใครวะ” นับพันลุกขึ้นมายืนที่เดิม เขาทอดสายตามองร่างสูงที่ก้าวลงจากรถของตัวแทนบล๊อคสี่ คาดไม่ถึงว่าคนจากบล๊อคนั้นจะมีคนที่มีฝีมืออยู่ด้วย

ร่างสูงในชุดนักแข่งลงมายืนเต็มความสูงข้างรถ เขาเพิ่งได้รับชัยชนะเป็นครั้งแรกจากสนามแข่งแห่งนี้ เสียงโห่ร้องยังคงดังก้องไปทั่ว ดวงตาคมมองไปทางใครคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ข้างขอบสนาม รอยยิ้มพึงพอใจของเขาคนนั้นผุดขึ้นอย่างชั่วร้าย เขาคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ส่งคนคนนี้ลงสนามในวันนี้ ถือว่าเป็นการเปิดตัวที่ดีมาก

ตัดมาทางแอร์บัสและนับพันที่ยังคงยืนมองชายผู้กุมชัยชนะในครั้งนี้ ใบหน้าที่มองเห็นในระยะใกล้ๆ สร้างความรู้สึกคุ้นตาให้กับแอร์บัสอย่างบอกไม่ถูก เขาจิ๊ปากเบาๆ

“ทำไมกูคุ้นหน้าไอ้หมอนั่นจังวะ”

“ใครวะ กูไม่ยักจะเคยเห็น” นับพันหันมาถาม

“ไม่รู้ว่ะ แต่คุ้นชิบหายเลย” แอร์บัสพึมพำ เขาจ้องหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างพยายามนึกให้ออก ใบหน้าติดหวานแบบนี้คล้ายๆ กับใครบางคนชอบกล…

“ฮัลโหล มึงเห็นการแข่งแล้วใช่ไหมไอ้โช… เออ ไอ้เวรนั่นเป็นใครวะ” นับพันล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาโชเรน รุ่นน้องคนสนิทด้วยความอยากรู้ นานแล้วที่บล๊อคเขาไม่ได้แพ้ใครแบบนี้ “เออๆ บอกไอ้สกายด้วย แพ้รอแดกตีนกูเลย”

นับพันวางสายแล้วเดินกลับมานั่งลงที่เดิมโดยไม่พูดอะไร ขณะแอร์บัสที่นึกอะไรออกแล้วเช่นกัน

“กูนึกออกแล้ว… นั่นมันน้องชายยัยหนูน้อยนี่หว่า”

“หะ? มึงว่าไงนะ ไอ้เวรนั่นที่เพิ่งชนะอะนะ? น้องชายยัยหนูน้อยไหนวะ” นับพันเงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วมอง

“เออดิ กูจำหน้าได้ มันเป็นน้องชายลิลลาไง เพื่อนยัยโบอ่ะ กูเคยเห็นหน้ามันแค่ครั้งเดียวเมื่อหลายวันก่อน” แอร์บัสดูจะประหลาดใจไม่น้อย คาดไม่ถึงว่าน้องชายของลิลลาจะมาอยู่ในที่แบบนี้ แถมยังอยู่กับพวกบล๊อคสี่ซะด้วย “รู้สึกมันจะชื่ออะไรซิลๆ นี่แหละ”

“ซิลเลอร์”

“เออใช่! สรุปเป็นมันจริงๆ ใช่มะ?” แอร์บัสดีดนิ้วดังเปราะเมื่อนับพันพูดชื่อเต็มของซิลเลอร์ออกมา นับพันพยักหน้านิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาท้าวระเบียงมองหน้าซิลเลอร์ชัดๆ อีกรอบ

“ใช่เหรอวะ ยัยเด็กหน้าตาซื่อๆ เพื่อนน้องสาวมึงเนี้ยนะเป็นพี่สาวไอ้เวรนั่น”

“เออ กูก็แปลกใจเหมือนกันที่เห็นมันมาอยู่ที่นี่” แอร์บัสหรี่ตามองซิลเลอร์ที่ยังคงยืนอยู่ในสนามด้วยความรู้สึกไม่ไว้ใจ เขารับรู้ถึงความสัมพันธ์แย่ๆ ระหว่างพี่น้องคู่นี้ดี การที่ซิลเลอร์มาอยู่ที่นี่แสดงว่าลิลลายังไม่รู้เรื่องนี้แน่ๆ

“ถ้างั้นยัยนั่นก็ซวยแล้วล่ะ”

“ซวยอะไรวะ?” เขาหันไปถามนับพันงงๆ อยู่ๆ ก็พูดว่าลิลลาจะซวย แต่สายตาของเพื่อนรักเขาดูจริงจัง ไม่ได้ล้อเล่นอย่างเคย

“มึงก็รู้ว่าไอ้พวกเหี้ยนั่นสันดานยังไง ตั้งแต่ไอ้อาร์มี่มันตายไป พวกลูกสมุนไอ้ปิกัสมันก็ยึดที่นั่นเป็นแหล่งมั่วสุมกัน กูจะเข้าไปจัดการอะไรมากก็ไม่ได้เพราะมันเป็นเขตรับผิดชอบของไอ้เดย์ อีกอย่างนะ ถึงไอ้ปิกัสมันจะโดนจับไปแล้ว แต่ลูกน้องมันก็เหี้ยไม่น้อยไปกว่ากันเลยเหอะ ถ้าลองน้องชายยัยนั่นเข้าไปสุงสิงด้วยแบบนี้ อีกไม่นานภัยจะถึงตัวพี่สาวมันแบบไม่รู้ตัวแน่ๆ”

“…” ความคิดเห็นของนับพันสร้างความกังวลให้กับแอร์บัสอย่างมาก มันไม่ได้ผิดไปจากที่นับพันพูดเลยสักนิด เขาคลุกคลีอยู่ในวงการนี้มานานจนมองขาดทุกอย่าง โดยเฉพาะพวกเศษสวะอย่างบล๊อคสี่ พวกมันสารเลวเกินกว่าจะเยียวยาได้

“อ้าว แล้วมึงจะไปไหนวะไอ้บัส” นับพันตะโกนถามไล่หลังเมื่อเห็นว่าแอร์บัสเดินออกไป สีหน้าของเพื่อนจอมเจ้าเล่ห์ในตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

แอร์บัสไม่ตอบอะไร สองเท้ายังคงก้าวเดินไปเรื่อยๆ ภายในหัวสมองครุ่นคิดเรื่องมากมายเต็มไปหมด ความว้าวุ่นใจเหล่านี้มันคืออะไร…

เขากำลังเป็นห่วงเธออย่างนั้นเหรอ…

#Loading...75%

@ร้านชิคเก้นริง

 “วันนี้ฉันได้เจอแกสักทีนะ ยัยเพื่อนนิสัยไม่ดี” ฉันบ่นออกมาด้วยความน้อยใจสุดๆ ขณะเดินออกมาหาโบอิ้งหน้าเค้าท์เตอร์ ฉันเพิ่งเข้ากะเมื่อกี้ พอแต่งตัวเสร็จก็รีบแจ้นออกมาโวยยัยเพื่อนตัวดีทันที

วันนี้เป็นวันแรกที่โบอิ้งกลับมาทำงาน หลังจากหายหน้าหายตาหายหัวไปหลายวันจนฉันแทบจะบ้าตายเพราะนาง แถมยังมาในสภาพที่อิดโรยสุดๆ ดูไม่เหมือนยัยคุณหนูโบอิ้งผู้แสนมั่นใจเลยสักนิด

“แหม่... ยัยลิล แกก็พูดเกินไป ฉันไม่สบายจริงๆ นี่นา”

“ก็รู้ไงว่าไม่สบาย แล้วทำไมถึงห้ามให้ฉันไปหาที่บ้านละ โทรไปก็ไม่อยากจะรับ ฉันเป็นห่วงแกมากเลยนะ”

“ก็ฉันกลัวแกติดหวัดจากฉันนิ อีกอย่างฉันไอหนักมาก จนไม่มีเสียงเลย แค่กๆ“ มือบางยกขึ้นปิดปากไอค่อกแค่ก เห็นอย่างนั้นฉันยิ่งห่วง ปกติยัยนี่ถึกทนจะตาย แต่เวลาป่วยทีก็หนักทุกครั้ง

“แล้วนี่หายดีแล้วเหรอ ดูสิ! ยังไออยู่เลย”

“ฉันดีขึ้นแล้ว แกหยุดเป็นห่วงฉันเหอะ ฉันเห็นแกห่วงฉันมากขนาดนี้ ฉันยิ่งรู้สึกผิดมากเลยนะ” ใบหน้าสวยๆ หงอนิดๆ ดูท่าจะรู้สึกผิดจริงๆ

“จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไง เล่นเงียบหายไปเลย” ว่าแล้วก็ขอตีสักทีเถอะ อยู่ๆ ก็หายไปไม่ติดต่อหากันบ้างเลย น่าโมโหนัก

“พอได้ละ เลิกดราม่า ทำงานกันดีกว่า เดี๋ยวโดนพี่แมนบ่นเอา” แล้วยัยตัวแสบก็เปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินหนีฉันไป ฉันมองตามอย่างจับผิดกับท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนรัก

ฉันคิดมากไปเองหรือเปล่านะ… ทำไมถึงรู้สึกว่าโบอิ้งเปลี่ยนไป…

09.35 pm

“เลิกงานแล้ว งั้นฉันขอกลับก่อนนะ”

“อ้าวแกจะกลับแล้วเหรอ รอฉันด้วยสิ ฉันไปเก็บของก่อน” ฉันหันมองโบอิ้งที่จู่ๆ ก็พูดขึ้นหลังจากช่วยทำความสะอาดร้านในส่วนของตัวเองจนเสร็จแล้ว ฉันจึงรีบทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จบ้าง เพราะปกติเราจะรอกลับด้วยกันทุกวัน

“ไม่ต้องหรอกแก เอ่อ… พอดีวันนี้ฉันมีธุระน่ะ” หากทว่าวันนี้มันกลับไม่ปกติ ไม่สิ… ต้องบอกว่าโบอิ้งต่างหากที่ไม่ปกติ

“ธุระอะไรของแกยัยโบ ฉันเพิ่งเจอหน้าแกวันนี้วันแรก คิดว่าจะได้ไปกินไอติมด้วยกันซะแล้ว” ฉันทำหน้ามุ้ยใส่ รู้สึกงอนเพื่อนนิดๆ คิดว่ายัยนั่นจะง้อเหมือนทุกครั้ง แต่เปล่าเลย…

“เอาไว้วันอื่นนะลิล วันนี้ฉันรีบจริงๆ งั้นฉันไปก่อนนะ” โบอิ้งกลับเมินใส่ฉันก่อนจะเดินหนีเข้าหลังร้านไป นั่นทำให้ฉันมึนงงพอสมควร

ยัยนั่นกำลังโกรธอะไรฉันอยู่หรือเปล่าเนี้ย…

ฉันรีบเก็บของแล้วเดินตามเข้ามาหลังร้านพลางถอดผ้ากันเปื้อนไปด้วย ขณะนั้นโบอิ้งกลับเดินสวนออกมาโดยไม่ได้พูดอะไรกับฉันสักคำ ฉันรีบคว้ากระเป๋าในล๊อคเกอร์แล้วเดินตามเธอออกมา ก่อนจะหยุดมองตามหลังร่างบางที่เปิดประตูออกไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

“มีอะไรหรือเปล่าลิล”

“หะ… อ้าว นายยังไม่กลับเหรอขุนทัพ” ฉันชะงักกับเสียงทักจากมุมหนึ่งของร้าน เขานั่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ทำไมฉันไม่ทันสังเกตเลยล่ะ

“อืม พอดีนั่งอ่านบทเพลินไปหน่อยน่ะ” เขาชูบทพากย์ในมือขึ้น มุมปากยกยิ้มนิดๆ “ว่าแต่กำลังมองหาใครเหรอ”

“อ้อ ยัยโบน่ะ”

“อ้าว โบอิ้งกลับไปแล้วเหรอ” เขาถามพลางมองไปทางประตู นี่เขาคงจะอ่านบทเพลินจนไม่ทันสังเกตใครจริงๆ สินะ

“อื้อ ปกติเราจะรอกลับพร้อมกันตลอดนะ แต่ไม่รู้วันนี้ยัยนั่นเป็นอะไรไป ท่าทางแปลกๆ ชอบกล” ฉันรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้สิ ไม่อยากเห็นโบอิ้งเป็นแบบนี้เลย

“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ปกติโบอิ้งเป็นพวกปากตรงกับใจนิ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวก็คงจะพูดเองแหละ เธออย่าคิดมากสิ”

นั่นสินะ… ขุนทัพพูดถูก โบอิ้งไม่ใช่คนเก็บความรู้สึก ถ้าไม่ชอบหรือไม่พอใจอะไรก็มักจะพูดเสมอ คงจะแค่มีธุระด่วนจริงๆ แหละมั้ง

“ขอบใจนะขุนทัพ ฉันคงคิดมากไปเอง” ฉันยิ้มให้เขา

“แล้วนี่เธอจะกลับเลยไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“มะ ไม่เป็นไร ฉันเกรงใจ เดี๋ยวฉันกลับเองดีกว่า” ฉันรีบโบกมือปฏิเสธ เราสองคนเดินออกมาหน้าร้าน ฉันหันกลับมาล๊อคประตูพลางตรวจเช็คเพื่อความชัวร์อีกรอบ

“อย่าเกรงใจ ฉันเต็มใจนะ… ให้ฉันไปส่งเถอะ”

“…” ฉันชะงักมือที่กำลังเขย่าประตูเล็กน้อย รู้สึกแปลกๆ กับน้ำเสียงจริงจังของผู้ชายข้างกาย ยิ่งได้เห็นแววตาและสีหน้าจริงจัง ฉันก็ยิ่งปฏิเสธไม่ออก

นี่หรือว่า… ที่ขุนทัพยังไม่กลับ เป็นเพราะเขารอฉันอยู่น่ะ

#TO BE CONTINUED

รักเรื่องนี้จิ้มเลย

 

TALK

เอาซี้! ขณะที่เฮียมัวแต่ซึน ขุนทัพเริ่มรุกยัยหนูน้อยแล้วจ้า

งานนี้มีลุ้นนน ลุ้นให้ยัยหนูน้อยเล่นด้วย 5555

เราจะรอสมน้ำหน้าเฮียบัส คริๆ

อ่านแล้วคอมเม้นท์ด้วยน้าาาา

1 คอมเม้น 1 โหวตเป็นรางวัลให้นักเขียนนะคะ

E-Book วางจำหน่ายแล้วนะคะ

ราคาฟินๆ 259 บาท

จิ้ม

 

SET

________________

LIKE PAGE "พันเก้า" 

[ติดตามนิยาย+เข้ากลุ่มลับ]

......