คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ◆บทที่ ๓.๑◆ [เรื่องบังเอิญไม่มีอยู่จริง]
โรพยาบาล L
ทำไม้อเป็นที่นี่้วยนะ…
ไลลานาแทบอยาะหันหลัลับเมื่อเห็นป้ายื่อโรพยาบาล เธอพยายามปรับสีหน้าให้ปิ
ปลอบัวเอในใว่าไม่เป็นไร มันไม่มีเรื่อบัเอิอะไรเิึ้นวันนี้หรอ… มั้
“พี่ไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าไม่่อยีเลย” ริา่าสัเเหมือนเย
เธอวาอุปร์ลบนโ๊ะพร้อมับนอื่นๆ ไลลานาส่ายหัว ยับยิ้มาๆ แทนำอบ
Rrr…
สายเรียเ้าโทรศัพท์อริาัึ้น เธอเินเลี่ยออไปรับสาย
ไลลานาไม่ไ้ใส่ใยั่วยทุนับูธ่อไป
ระหว่าที่เธอำลัยล่อบริาเินออมาวาหน้าบูธ วาหวานเลื่อนึ้นสบาับใรนหนึ่ึ่หยุยืนอยู่ไม่ไลาเธอนั
ร่าสูในุราวน์สีาวเปล่ออร่าวามหล่อเหลาออมานนรอบ้าพาันเหลียวมอ
ใบหน้าหล่อนิ่รึมทว่าแววาลับนุ่มละมุนเสียนร่าบาหัวใสั่น
เธอเือบะเผลอปล่อยมือาล่อรับบริา โีที่ยมันึ้นมาอเอาไว้ไ้ทัน
“มาแล้วเหรอะพี่หมอ อบุพี่มาๆ
นะะที่อนุาให้พวเราเ้ามาเปิบูธในโรพยาบาลแบบนี้” เสียริาโผล่ออมาา้านหลัไลลานา่วยทำลายวามระอัระอ่วนวนอึอัไ้อย่าี
พี่หมอ หรือ หมอะวัน ิแพทย์หนุ่มผู้เป็นลูายเ้าอโรพยาบาลแห่นี้ไม่ไ้ละสายาไปมอนทัทายเลยสันิ
สายาเา้ออยู่ที่ใบหน้าสวยหวานแสนุ้นเย แววาห่วหาายัอย่าไม่เ็บอาาร
ไลลานาหลบสายาสื่อวามหมายู่นั้น หัวใวน้อยเ้นึัแทบระเบิ
นานเท่าไหร่แล้วนะ… นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ไ้พบัน
“พี่อัวไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ”
เพราะทนอึอัับสายาอายรหน้าไม่ไหว ไลลานาึอัวหลบาออมา
เธอ้าวเท้าเร็วๆ เพื่อพาัวเอให้พ้นาสถานที่รนั้น
เมื่อหลุพ้นมาบริเว้านโถทาเินอโรพยาบาล เสียถอนหายใยาวๆ หลุรอออมา
สี่ปี… สี่ปีแล้วนับั้แ่วันนั้น…
‘พี่รัไลลานะ’
เสียทุ้มแสนอ่อนโยนและหวานหูลอยเ้ามาในภวั์วามิ
ภาพรอยยิ้มอบอุ่นที่เยเป็นโลทั้ใบอเธอปราึ้นมา
ไม่… เลิิะไลลา เรื่อมันผ่านไปนานแล้ว… มันบไปแล้ว…
ไลลานาสะบัศีรษะเบาๆ ไล่วามฟุ้่านในอีออไป เธอ่มใให้สบ
เป่าปาสอสามทีเรียสิัวเอลับมา ที่ผ่านมาเธอทำไ้
รั้นี้เธอ็้อทำให้ไ้เหมือนัน สอเท้าเรียมะหมุนัวเินลับ ทว่าร่าบาปะทะเ้าับใรนหนึ่เ้าอย่าันเธอเสียหลั
“อ๊ะ…” เอวบาถูอประอไม่ให้ล้มหายหลั
เปลี่ยนเป็นึัวเธอให้เ้ามาบลบนแผอแร่แทน ลิ่นน้ำหอมที่มีวามหอมพิเศษว่าลิ่นไหนๆ
ลอยเ้ามาปะทะปลายมู วามรู้สึุ้นเยสายหนึ่แล่นวาบเ้ามา
ฟื…
เสียสูลมหายใแรๆ ัึ้นเหนือศีรษะ ไลลานาสะุ้เล็น้อยรีบผละออาร่าสูทันที
แ่วแนแร่ลับอรั้เธอไม่ยอมปล่อย ร่าเล็ออแริ้นเบาๆ
รู้สึื่นระหนึ้นมา
เธอบีบท่อนแนที่เ็มไป้วยหมัล้ามเพื่อเือนให้เาปล่อยเธอไ้แล้ว
ไฟัลที่เผลออร่าบาแน่นแถมยัสูมลิ่นหอมาายสาว้วยวามลืมัวถึับะั
เารีบปล่อยมือออาร่าเล็้วยวามเสียาย อยาะอและสูลิ่นหอมๆ
นั้นให้นานว่านี้อีสัหน่อย
แ่ทำแบบนั้นไม่ไ้เพราะวาหวานอนรหน้าำลั้อเา้วยสายาหวาระแวั้นสุ
เวรแล้ว…
เาเผลอทำไ่ื่นหรือเปล่าเนี่ย
ทา้านไลลานาพอร่าายเป็นอิสระ็รีบถอยหลัห่าไฟัลหลาย้าว
เธอมอเา้วยวามหวาระแวอย่ามา อนแร็นึอยาะอบุเาอยู่หรอที่่วยประอไม่ให้เธอล้ม
แ่พอถูอแนบแน่นแถมยัถูสูมอย่าโ่แ้แบบนั้น
เธอเอ่ยำอบุไม่ลเลยริๆ อิไม่ไ้ว่าผู้ายนนี้เป็นพวโริหรือเปล่า ทว่าเมื่อมอหน้าเาัๆ
เธอถึับนิ่ไปหลายวินาที
ใบหน้าหล่อเหลาัรับับเรือนผมสีำยาวประบ่า วามัรเรียวรีน่าเรามทอมอเธอ้วยแววานุ่มลึ
ริมฝีปาสีมพูาๆ ล้ายผู้หิ่วยับให้ายนนีู้ีนหัวใวน้อยสั่นไหว
สวยั…
ำแรผุเ้ามาในหัวน้อยๆ อไลลานา เธอรู้ว่านี่่อน้าเป็นำมที่ไม่น่าพิสมัยสำหรับผู้ายนั
แ่เธอไม่รู้ะสรรหาำไหนมาเปรียบเปรยหน้าาอเานนี้แล้ว เาเป็นผู้ายที่มีเ้าโรหน้าสวยมา
ทั้วาเรียวรีุมัร แพนาอนยาว มูโ่สวย ริมฝีปาสีมพูน่าสัมผัส อาพยพทั้ห้าั่สวรร์สรร์สร้าัๆ
ทว่าอีนัยหนึ่… เธอรู้สึุ้นเยับผู้ายนนี้อย่าน่าประหลาเ่นัน
โยเพาะลิ่นน้ำหอมอเา มันราวับว่าเธอเพิ่ไ้สัมผัสลิ่นนี้มาาที่ไหนสัแห่
แ่นึยัไ็นึไม่ออ…
“าุสวยัเลยนะรับ” ไฟัลยับยิ้มบา เา้อสบวาหวานแถมยัโ้ัวลเล็น้อยเพื่อให้ระับสายาอทั้สอเท่าัน
และเปิโอาสให้เธอ้อมอเาไ้อย่าเ็มที่
“เอ่อ อโทษ่ะ ันเสียมรรยาทแล้ว” ไลลานารีบหลบา
เมื่อรู้สึว่าัวเอ้อเามาเินไปแล้ว ไม่ใ่แ่ลิ่นน้ำหอม แม้แ่น้ำเสียอเาเธอ็รู้สึุ้นหูริๆ
ใรันนะ…
ผู้ายหน้าาีนานี้เธอเยพบที่ไหนมา่อนนะ
ไฟัลลอบยิ้มบา เาับ้อใบหน้าสวยอย่าละเอียเ่นัน
เมื่อวานเามัวแ่ใึไม่ไ้มอเธออย่าละเอีย เารู้แ่ว่าเธอสวยเหมือนนาฟ้า
พอไ้มามอใล้ๆ อีรั้็ยัอย้ำวามรู้สึเิม
เธอสวยเหมือนนาฟ้าริๆ นั่นแหละ!
นี่เป็นรั้แรที่ไฟัลรู้สึื่นมหิสาวสัน
และผู้หิรหน้าเานนี้็วร่าแ่ำมนี้ริๆ เธอเป็นผู้หิที่ไม่ไ้มีหน้าาสวยันั
ิไปทาน่ารัน่าเอ็นูเสียมาว่า แ่ยิ่มอนานๆ ็ยิ่พบวามน่าหลใหลมาึ้น ทั้บอบบา
น่าทะนุถนอม และน่าอน่าแล้…
ความคิดเห็น